BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Klan Burzy znów stracił lidera przez nieszczęśliwy wypadek, zabierając ze sobą dodatkową dwójkę kotów podczas ataku lisów. Przywództwo objął Króliczy Nos, któremu Piaszczysta Zamieć oddał swoje ówczesne stanowisko, na zastępcę klanu wybrana natomiast została Przepiórczy Puch. Wiele kotów przyjęło informację w trudny sposób, szczególnie Płomienny Ryk, który tamtego feralnego dnia stracił kotkę, którą uważał za matkę

W Klanie Klifu

Wojna z Klanem Wilka i samotniczkami zakończyła się upokarzającą porażką. Klan Klifu stracił wielu wojowników – Miedziany Kieł, Jerzykową Werwę, Złotą Drogę oraz przywódczynię, Liściastą Gwiazdę. Nie obyło się również bez poważnych ran bitewnych, które odnieśli Źródlana Łuna, Promieniste Słońce i Jastrzębi Zew. Klan Wilka zajął teren Czarnych Gniazd i otaczającego je lasku, dołączając go do swojego terytorium. Klan Klifu z podkulonym ogonem wrócił do obozu, by pochować zmarłych, opatrzeć swoje rany i pogodzić się z gorzką świadomością zdrady – zarówno tej ze strony samotniczek, które obiecywały im sojusz, jak i członkini własnego Klanu, zabójczyni Zagubionego Obuwika i Melodyjnego Trelu, Zielonego Wzgórza. Klifiakom pozostaje czekać na decyzje ich nowego przywódcy, Judaszowcowej Gwiazdy. Kogo kocur mianuje swoim zastępcą? Co postanowi zrobić z Jagienką i Zielonym Wzgórzem, której bezpieczeństwa bez przerwy pilnuje Bożodrzewny Kaprys, gotowa rzucić się na każdego, kto podejdzie zbyt blisko?

W Klanie Nocy

Ostatni czas nie okazał się zbyt łaskawy dla Nocniaków. Poza nowo odkrytymi terenami, którym wielu pozwoliły zapomnieć nieco o krwawej wojnie z samotnikami, przodkowie nie pobłogosławili ich niemalże niczym więcej. Niedługo bowiem po zakończeniu eksploracji tajemniczego obszaru, doszło do tragedii — Mątwia Łapa, jedna z księżniczek, padła ofiarą morderstwa, którego sprawcy jak na razie nie odkryto. Pośmiertnie została odznaczona za swoje zasługi, otrzymując miano Mątwiego Marzenia. Nie złagodziło to jednak bólu jej bliskich po stracie młodej kotki. Nie mieli zresztą czasu uporać się z żałobą, bo zaledwie kilka wschodów słońca po tym przykrym wydarzeniu, doszło do prawdziwej katastrofy — powodzi. Dotąd zaufany żywioł odwrócił się przeciw Klanowi Nocy, porywając ze sobą życie i zdrowie niejednego kota, jakby odbierając zapłatę za księżyce swej dobroci, którą się z nimi dzielił. Po poległych pozostały jedynie szczątki i pojedyncze pamiątki, których nie zdołały porwać fale przed obniżeniem się poziomu wód, w konsekwencji czego następnego ranka udało się trafić na wiele przykrych znalezisk. Pomimo ciężkiej, ponurej atmosfery żałoby, wpływającej na niemalże wszystkich Nocniaków, normalne życie musiało dalej toczyć się swoim naturalnym rytmem.
Przeniesiono się więc do tymczasowego schronienia w lesie, gdzie uzupełniono zniszczone przez potop zapasy ziół oraz zwierzyny i zregenerowano siły. Następnie rozpoczęła się odbudowa poprzedniego obozu, która poszła dość sprawnie, dzięki ogromnemu zaangażowaniu i samozaparciu członków klanu — w pracach renowacyjnych pomagał bowiem niemalże każdy, od małego kocięcia aż po członków starszyzny. W konsekwencji tego, miejsce to podniosło się z ruin i wróciło do swojej dawnej świetności. Wciąż jednak pewne pozostałości katastrofy przypominają o niej Nocniakom, naruszając ich poczucie bezpieczeństwa. Zwłaszcza z krążącymi wśród kotów pogłoskami o tym, że powódź, która ich nawiedziła, nie była czymś przypadkowym — a zemstą rozchwianego żywiołu, mszczącego się na nich za śmierć członkini rodu. W obozie więc wciąż panuje niepokój, a nawet najmniejszy szmer sprawia, że każdy z wojowników machinalnie stroszy futro i wzmaga skupienie, obawiając się kolejnego zagrożenia.

W Klanie Wilka

Ostatnio dzieje się całkiem sporo – jedną z ważniejszych rzeczy jest konflikt z Klanem Klifu, powstały wskutek nieporozumienia. Wszystko przez samotniczkę imieniem Terpsychora, która przez swoją chęć zemsty, wywołała wojnę między dwoma przynależnościami. Nie trwała ona długo, ale z całą pewnością zostawiła w sercach przywódców dużo goryczy i niesmaku. Wszystko wskazuje na to, że następne zgromadzenie będzie bardzo nerwowe, pełne nieporozumień i negatywnych emocji. Mimo tego Klan Wilka wyszedł z tego starcia zwycięsko – odebrali Klifiakom kilka kotów, łącznie z ich przywódczynią, a także zajęli część ich terytorium w okolicy Czarnych Gniazd.
Jednak w samym Klanie Wilka również pojawiły się problemy. Pewnego dnia z obozu wyszli cali i zdrowi Zabłąkany Omen i jego uczennica Kocankowa Łapa. Wrócili jednak mocno poobijani, a z zeznań złożonych przez srebrnego kocura, wynika, że to młoda szylkretka była wszystkiemu winna. Za karę została wpędzona do izolatki, gdzie spędziła kilka dni wraz ze swoją matką, która umieszczona została tam już wcześniej. Podczas jej zamknięcia, Zabłąkany Omen zmarł, lecz jego śmierć nie była bezpośrednio powiązana z atakiem uczennicy – co jednak nie powstrzymało największych plotkarzy od robienia swojego. W obozie szepczą, że Kocankowa Łapa przynosi pecha i nieszczęście. Jej drugi mentor, wybrany po srebrnym kocurze, stracił wzrok podczas wojny, co tylko podsyca te domysły. Na szczęście nie wszystko, co dzieje się w klanie jest złe. Ostatnio do ich żłobka zawitała samotniczka Barczatka, która urodziła Wilczakom córeczkę o imieniu Trop – a trzy księżyce później narodził się także Tygrysek (Oba kociaki są do adopcji!).

W Owocowym Lesie

Społecznością wstrząsnęła nagła i drastyczna śmierć Morelki. Jak donosi Figa – świadek wypadku, świeżo mianowanemu zwiadowcy odebrały życie ogromne, metalowe szczęki. W związku z tragedią Sówka zaleciła szczególną ostrożność na terenie całego klanu i zgłaszanie każdej ze śmiercionośnych szczęki do niej.
Niedługo później patrol składający się z Rokitnika, Skałki, Figi, Miodka oraz Wiciokrzewa natknął się na mrożący krew w żyłach widok. Ciało Kamyczka leżało tuż przy Drodze Grzmotu, jednak to głównie jego stan zwracał na siebie największą uwagę. Zmarły został pozbawiony oczu i przyozdobiony kwiatami – niczym dzieło najbardziej psychopatycznego mordercy. Na miejscu nie znaleziono śladów szarpaniny, dostrzeżono natomiast strużkę wymiocin spływającą po pysku kocura. Co jednak najbardziej przerażające – sprawca zdarzenia w drastyczny sposób upodobnił wygląd truchła do mrówki. Szok i niedowierzanie jedynie pogłębił fakt, że nieboszczyk pachniał… niedawno zmarłą Traszką. Sówka nakazała dokładne przeszukanie miejsca pochówku starszej, aby zbadać sprawę. Wprowadziła także nowe procedury bezpieczeństwa: od teraz wychodzenie poza obóz dozwolone jest tylko we dwoje, a w przypadku uczniów i ról niewalczących – we troje. Zalecana jest również wzmożona ostrożność przy terenach samotniczych. Zachowanie przywódczyni na pierwszy rzut oka nie uległo zmianie, jednak spostrzegawczy mogą zauważyć, że jej znany uśmiech zaczął ostatnio wyglądać bardzo niewyraźnie.

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty


Znajdki w Owocowym Lesie!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Wilka!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Klifu!
(brak wolnych miejsc!)

Zmiana pory roku już 3 sierpnia, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

21 stycznia 2025

Od Pietruszkowej Błyskawicy

Poranek dopiero nieśmiało zaczynał malować niebo ciepłymi odcieniami różu i złota. Obóz Klanu Klifu wciąż spowity był w półmroku, a cisza, przerywana jedynie cichym posapywaniem śpiących kotów, zdawała się wszechobecna. Jednak w jednym z legowisk wojowników poruszyło się coś niespokojnie. Czekoladowa sierść błysnęła w słabym świetle, gdy Pietruszkowa Błyskawica bezszelestnie zeskoczyła ze swojego posłania.
Nie mogła spać. Ostatnie wydarzenia na granicy z Klanem Burzy dręczyły jej myśli. Kto to był? Nieznajomy kot, którego zapach unosił się na wietrze, nie dawał jej spokoju. Czy to był szpieg? Przypadkowy wędrowiec? A może ktoś z Klanu Burzy? Bez względu na odpowiedź, musiała to sprawdzić. I musiała to zrobić teraz, zanim Judaszowcowy Pocałunek wyznaczy poranne patrole.
Wychodząc z jaskini wojowników, rozejrzała się szybko. Kilku wojowników powoli zaczynało się budzić, przeciągając swoje zaspane ciała na posłaniach. Pietruszka poruszyła wąsami, po czym błyskawicznie zniknęła w cieniu. Nie chciała, by ktoś zauważył jej samotne wymknięcie się z obozu.
Poranek był chłodny, a orzeźwiające powietrze owiewało jej futro, dodając energii. Świat budził się do życia — ptaki zaczynały pierwsze trele, a drobne stworzenia cicho poruszały się w zaroślach. Niektóre jednak, zmęczone nocnymi wędrówkami, kryły się już w swoich norkach. Pietruszkowa Błyskawica z gracją przeskoczyła przez rzekę, której woda lśniła w świetle wschodzącego słońca. Każdy ruch, każdy skok był szybki, precyzyjny i pełen energii. Biegła przez tereny, czując, jak świeże powietrze wypełnia jej płuca, a ziemia pod łapami zdawała się pulsować życiem.
W końcu dotarła do celu swojej wędrówki — sekretne tunele, w których ostatnio czuła ten dziwny zapach. Ostrożnie przywarła do ziemi, chowając się za krzakami i większymi kamieniami. Jej oczy, pomarańczowe niczym wschodzące słońce, lustrowały teren. Każdy ruch trawy, każdy szmer budził jej czujność. Poruszała się powoli, stawiając łapy z niezwykłą delikatnością. Nie wydawała żadnego dźwięku, który mógłby zdradzić jej obecność.
Serce jej biło szybko, lecz rytmicznie. Nie chciała walczyć. W głębi duszy wolała, żeby to była pomyłka, żeby nieznajomy kot zniknął tak szybko, jak się pojawił. Ale była gotowa. Gotowa na konfrontację, jeśli zajdzie taka potrzeba. Jej ogon drżał lekko, a pazury delikatnie wysunęły się z łap, wbijając w miękką ziemię.
Czy ten kot tu wrócił? A może rzeczywiście był to tylko ktoś z Klanu Burzy? Myśli kłębiły się w jej głowie, gdy uszy Pietruszkowej Błyskawicy wychwyciły delikatny szelest gdzieś niedaleko. Dźwięk był tak subtelny, że mogła go przegapić, gdyby nie jej doświadczenie i czujność. Natychmiast jej źrenice zwęziły się w wąskie szparki, a mięśnie napięły. Krew szumiała w jej uszach, gdy wstrzymała oddech.
Wiatr poruszył trawy, jakby sam las chciał jej coś powiedzieć. Wydawało się, że wszystko wokół zamarło na krótką chwilę. Czyżby to był on? Czyżby znowu tu był? Pietruszkowa Błyskawica trwała nieruchomo, gotowa na wszystko.
Do jej nozdrzy dotarł znajomy, choć nadal obcy zapach! Tak, to ten kot. Wbiła pazury w ziemię i najciszej, jak mogła, podeszła bliżej intruza. Niestety, jedyne, co dostrzegła, to jego ogon chowający się w krzewach. Zmrużyła oczy i prychnęła. Wiedziała, że nie odpuści!
Ktoś cały czas przebywał przy granicach i nie był kotem z klanów. Pietruszkowa Błyskawica musiała odkryć tę tajemnicę.
Posted by
.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)