Pszczółka uśmiechnęła się szeroko ukazując białe kiełki, kto wiedział czy był to szczery uśmiech? Tylko kremowa, tylko ona to wiedziała, starała się nie wyglądać sztucznie, a widząc minę Chmurki raczej jej wychodziło. Właściwie to czy ktoś kiedyś zastanawiał się czy uśmiech, na który on szczerze odpowiada serdecznym i ciepłym uśmiechem jest prawdziwy? Czy ktoś chciał po prostu być miły albo wykorzystać cię do swoich celi i porzucić? Co się stanie, gdy odejdzie najlepszy przyjaciel, któremu ufałeś, który był twoją radością? Odejdzie i zostawi cię samotnego? Ze złamanym sercem? A partnerka? Czy coś może tak okropnego? Twoja jedyna radość życia odejdzie, zostawi cię samego. Czy boli to bardziej od spalenia żywcem albo od wbicia miliona noży w serce, warto dodać ostrych noży. Czy to nie boli przypadkiem tak samo? Dlaczego więc kocica to robiła? Czy nie żal było jej Chmurki? Pomimo tchórzliwej natury, gdy postawiła sobie jakiś cel była w stanie zrobić wszystko, by go osiągnąć, jeśli mówię wszystko oznacza to dosłownie wszystko, byleby osiągnąć cel. Biały kocur się uśmiechał, cieszył się z chwil spędzonych w towarzystwie kremowo-białej po tym jak zmarło tyle kotów, kto wie czy następnego dnia rzeka nie zabierze Pszczółki w swoją ostatnią podróż. W tym momencie córka Pszczelego Żądła starała się poznać lepiej kocury, który łaził za nią od okropnie długiego czasu.
— Może się przejdziemy Chmurko? — spytała lekko patrząc się wspaniałymi zielonymi oczami wprost w brązowe oczy wojownika, ten kiwnął głową i razem ruszyli do krzewu, pod którym Pszczółka ukryła się z bratem, gdy byli kociętami. Opowiadali sobie historie, same szczęśliwe, bo po co psuć atmosferę?
Wkrótce doszli blisko kilku drzew i krzewu, usiedli. Chmurka spojrzał się prosto w oczy kocicy. Wziął głęboki wdech i zamknął oczy zestresowany. Trochę się bał, trochę bardzo. Pszczółka obserwowała go, gdy Chmurka pochylił głowę do przodu czekała. Spokojnie czekała. Wkrótce ich noski się zetknęły, Pszczółka na chwile zastanowiła się czy na pewno się nie zakochała. Może lekko — pomyślała — No, może trochę więcej niż lekko. Wszystkie problemy odeszły, gdy byli obok siebie. Tylko oni, nic im nie przeszkadzało. Nic, a nic. Sami, bez kotów, bez zwierząt poza ptakiem, które zapiszczał jakby wyraźnie z czegoś szczęśliwy. Wkrótce Chmurka zabrał pysk, a ona szczerze się uśmiechnęła. Spojrzała na białego kocura, czas na wyznanie. Serce biło jej jak oszalałe, od tego zależało wszystko. Bała się, musiała przyznać. Już otwierała pysk, ale wtedy Chmurka to powiedział. Na jednym oddechu
— Kocham cię Pszczółko — powiedział biały kocur uśmiechając się lekko. — Chce być była przy mnie na zawsze.
Medyczka się uśmiechnęła.
— Ja ciebie też Chmurko.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz