*przed Zgromadzeniem*
Dzień był deszczowy tak jak każdy inny o tej porze. Kocur wyszedł z legowiska medyka z wyleczoną łapą, o której znowu prawie zapomniał. Miał dużego pecha, jeśli chodzi o kolce w łapie. Zdarzyło się to już po raz drugi. Rozejrzał się po obozie i zauważył swoją mentorkę. Nie mógł się doczekać kolejnego treningu przygotowanego przez kotkę. Podszedł do niej z uśmiechem.
— Witaj, Bożodrzewny Kaprysie — Stokrotek miauknął, a biała kotka odwróciła się w jego stronę.
— Och, witaj, Stokrotku, jak się czujesz? Łapa ci się już nie naprzykrza?
Liliowy przysiadł przy swojej mentorce i owinął ogon wokół łap.
— Z łapą wszystko dobrze. Czasem tylko pobolewa.
— Może by się rozruszać pójdziemy na długi spacer? Sprawdzimy, czy nikt się nie kręci przy granicy i zapolujemy. Jak wrócimy to może powtórzymy trochę teorii.
Kocur przytaknął i skierował się do wyjścia razem z mentorką. Tak dawno nie opuszczał obozu, że spacer po terenach był bardzo kuszącą propozycją. Do tego towarzystwo mentorki bardzo mu odpowiadało. Lubił przebywać w jej towarzystwie.
***
— Ja zapoluję tutaj, ale ty śmiało możesz się oddalić. Spotkamy się tutaj za chwilę. Pamiętaj tylko o granicy z Klanem Nocy — mruknęła Bożodrzewny Kaprys. Koty zatrzymały się niedaleko wyjścia z tunelu. Stokrotek rozejrzał się i zatrzymał swój wzrok na plaży, która była niedaleko. Ostatnim razem był on tam przy swoim pierwszym treningu, więc pomyślał, że przypomnienie sobie tego miejsca będzie dobrą decyzją.
— Oczywiście, Bożodrzewny Kaprysie, będę uważać — mruknął i pokazał ogonem na ową plażę. — Zapoluję gdzieś tam.
Mentorka przytaknęła i sama skierowała się w miejsce, gdzie chciała zapolować. Uczeń, idąc w jej ślady, skierował się do plaży. Powietrze było ciężkie i wilgotne a piasek kleił mu się do łap. Ledwo było można wyczuć jakąkolwiek zwierzynę. Miał nadzieję, że chociaż jakaś mała myszka się pokaże i że nie wróci do obozu z pustymi łapami. Klan Gwiazdy chyba wysłuchał jego modlitw, gdyż już po chwili wyczuł ową mysz. Przysiadł do pozy łowieckiej i powąchał powietrze, kierując się w stronę zapachu myszy. Skupiony na gryzoniu nie zauważył, że już dawno przekroczył granicę klanu nocy, znajdując się aktualnie na kolorowej łące.
Już miał skoczyć na zwierzynę, gdy usłyszał głos innego kota, który spłoszył mysz prosto sprzed jego nosa.
— Hej!
Kocur spojrzał w stronę, z której pochodził ów miękki głos. Spostrzegł tam niebieskiego kocura o pięknym puchatym futrze. Był on samotnikiem? Czy może kotem z klanu nocy, który zabłądził?
— Hej, um, słuchaj, przepraszam, nie wystraszyłem cię? — zapytał kot, po chwili zbliżając się do Stokrotka.
Teraz kocur mógł dojrzeć jego morskie oczy, które widział po raz pierwszy w życiu. Liliowy kocur podniósł się i usiadł. Nie spodziewał się, że spotka kogoś w tej okolicy.
— Nie, spokojnie… Coś się stało?
Obcy kot stanął przed Stokrotkiem i się uśmiechnął.
— W pewnym sensie — przyznał, spoglądając na młodszego. — Chyba zgubiłeś oznaczenia zapachowe podczas tego skradania, co?
Stokrotek powąchał powietrze, w którym nie wyczuł zapachu swojego klanu. Zawstydzony swoją wpadką rozejrzał się po okolicy. Jak mógł popełnić tak drobny błąd?
— Rzeczywiście... Wybacz, miałem małą przerwę w treningu i trochę mi się zapomniało.
Nie chciałby, żeby nowo poznany kot uznał, że nie przykłada się do treningu. Kocur opuścił uszy. A Bożodrzew wspominała mu o granicy klanu! Jak mógł o tym zapomnieć?
Wyleczeni: Stokrotkowa łapa
<Piórolotkowy trzepocie?>
[530 słów]
[przyznano 11%]
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz