Wędrowała za mentorem. Przemierzali śnieżne polany. Orientacja kotki przestała funkcjonować. Biel. Jedynie to otaczało ich. Dokuczliwie przykrywała wszystko, wprawiając uczennice w zakłopotanie.
— Słyszysz? — zapytał mentor, sprawiając, że uwaga Siewki powędrowała w jego stronę. — To cichutkie chrobotanie?
Szylkretka naprawdę spróbowała się skupić, lecz na marne. Wyraz smutku malującego się na jej pysku sam stanowił odpowiedź.
— Nic się nie stało, naprawdę — szybko dodał. — Nauczysz się naprawdę. Zobaczysz. Nie martw się, proszę. Nie zrobiłaś nic źle.
Siewka pokiwała łebkiem bez przekonania.
— Znasz pozostałe klany? — próbował zmienić temat, by odciągnąć jej myśli od gorzkiej porażki.
Pokręciła niepewnie łebkiem. Nie zdawała sobie sprawy, jak niewiele wiedziała o świecie. W jaskini zdawało się być pełno kotów. Nie była w stanie ich zliczyć. A było ich jeszcze więcej?
— Poza nami są jeszcze inne klany. Klan Wilka co mieszka w ciemnym lesie. Są straszni. I bardzo nas nie lubią. — widząc minę uczennicy, dodał szybko. — Ale za to w Klanie Burzy wszystkie koty są pełne energii i uśmiechnięte.
Wizja krwiożerczych i głodnych jej śmierci Wilczaków już zawładnęła jej serduszkiem. Pewnie stamtąd pochodził Potwór ze starszyzny. Zadrżała. Możliwe, że wszystkie koty tam mają ślepia pełne krwi.
— Są naprawdę mili. Owocowy Las też jest pełen ciekawych kotów. Mają zupełnie inną kulturę i obyczaje... — bardzo starał się przekierować jej myśli na inny tor.
Siewka próbowała, lecz ze z marnym skutkiem.
— Zimno. — wymamrotała finalnie.
Pokrzywek zdawał się być zaskoczony. Zamrugał, a potem położył uszy zakłopotany.
— Racja. Tak. Zapomniałem. — przyznał skruszony. — Wracajmy.
— Słyszysz? — zapytał mentor, sprawiając, że uwaga Siewki powędrowała w jego stronę. — To cichutkie chrobotanie?
Szylkretka naprawdę spróbowała się skupić, lecz na marne. Wyraz smutku malującego się na jej pysku sam stanowił odpowiedź.
— Nic się nie stało, naprawdę — szybko dodał. — Nauczysz się naprawdę. Zobaczysz. Nie martw się, proszę. Nie zrobiłaś nic źle.
Siewka pokiwała łebkiem bez przekonania.
— Znasz pozostałe klany? — próbował zmienić temat, by odciągnąć jej myśli od gorzkiej porażki.
Pokręciła niepewnie łebkiem. Nie zdawała sobie sprawy, jak niewiele wiedziała o świecie. W jaskini zdawało się być pełno kotów. Nie była w stanie ich zliczyć. A było ich jeszcze więcej?
— Poza nami są jeszcze inne klany. Klan Wilka co mieszka w ciemnym lesie. Są straszni. I bardzo nas nie lubią. — widząc minę uczennicy, dodał szybko. — Ale za to w Klanie Burzy wszystkie koty są pełne energii i uśmiechnięte.
Wizja krwiożerczych i głodnych jej śmierci Wilczaków już zawładnęła jej serduszkiem. Pewnie stamtąd pochodził Potwór ze starszyzny. Zadrżała. Możliwe, że wszystkie koty tam mają ślepia pełne krwi.
— Są naprawdę mili. Owocowy Las też jest pełen ciekawych kotów. Mają zupełnie inną kulturę i obyczaje... — bardzo starał się przekierować jej myśli na inny tor.
Siewka próbowała, lecz ze z marnym skutkiem.
— Zimno. — wymamrotała finalnie.
Pokrzywek zdawał się być zaskoczony. Zamrugał, a potem położył uszy zakłopotany.
— Racja. Tak. Zapomniałem. — przyznał skruszony. — Wracajmy.
* * *
Szybkim krokiem, wręcz uciekła, z legowiska uczniów i zaczęła szukać mentora. Wciąż bała się obcych kotek. Szczególnie że jedna była taka stara i duża. Siewka miała nadzieje, że nie skończy jak ona.
Łaciatego nie było nigdzie, a Jaskółka zdążyła już wyjść ze swoimi mentorem. Szylkretka położyła uszka przytłoczona tym wszystkim. Była tu sama, wśród tych wszystkich obcych kotów.
— Oh ty musisz być Siewka. — radosny głos doszedł za jej grzbietu.
Niepewnie odwróciła się by dostrzec nieznaną kotkę w towarzystwie Pokrzywka. Będąc wciąż na widoku obcej, która najwidoczniej oczekiwała od niej integracji, schowała się za mentorem.
— Jejku, jaka słodka. Zazdroszczę ci takiej rozkosznie uczennicy. — westchnęła, przekręcając łebek. — Jestem Zielone Wzgórzem, bardzo miło mi Cię poznać.
Siewka niepewnie wystawiła głowę za mentora, ale spotykając się z żywą zielenią i iskrzącą w niej radością znów się schowała. Nie wierzyła, że ktoś może być ot, tak wesoły i radosny. Aż tak bardzo. Przytłaczająco i lekko przerażająco. Skuliła się, czekając, aż obca zniknie. Niestety nie zanosiło się na to.
— No to jak, idziemy? — radosny głos wciąż docierał do jej uszu.
Liliowy ogon lekko się uniósł, zachęcając uczennice do wstania.
— Zielone Wzgórze to dobry kot. Pełen ciepła. Pomoże nam w treningu. — wyjaśnił jej cicho, starając się dodać otuchy małej. — Obiecuje, wszystko będzie dobrze.
Siewka niechętnie wstała i ruszyła za nim.
[trening 449 słów]
[przyznano 9%]
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz