— Cii... — mruczała Gasnąca, głaszcząc kocię po grzbiecie. — Wiem, że dasz radę. Jesteś bardzo dzielnym kotkiem, wiesz? — karmiła ją kłamstwami, choć dobrze obydwie znały prawdę.
Starała się złapać spokojniejszy oddech, który stłumi narastający w niej lęk. Niestety nieskutecznie.
* * *
Wybudziła się ze snu zmęczona. Ślepia, mimo że zdawały się otwarte, świat był taki rozmyty. Słysząc znajomy śmiech, odwróciła się wciąż senna w jego stronę. Skrawki nieprzyjemnego snu wciąż krążyły jej w głowie.
— Siewka, co ty zrobiłaś? — poczuła ciepło siostry. — Wyglądasz, jakbyś stoczyła walkę z osami.
Szylkretka zdezorientowana spróbowała znaleźć opiekunkę. Coraz bardziej stresowała ją ta sytuacja. Zamazany widok utrudniał jej to. W końcu uderzyła w znajomy obiekt. Zapłakane ślepka skierowały się błagalnie w stronę kotki. Wszystko było już okropne i to od samego rana, lecz najgorsze miało nadejść później.
— Spokojnie. Ślepka trochę ci napuchły od płaczu. Już, już, na spokojnie. Przyłożymy trochę śniegu i zaraz będzie lepiej. — obiecywała jej kotka, głaszcząc roztrzęsione kocie.
Siewka wcale nie czuła się, jakby miało być lepiej. Było koszmarnie. Paskudnie. Wszystko było przeciw niej. Calutki świat. Nie chciała tego wszystkiego. Chciała zostać tutaj. W kociarni. Z opiekunką i Jaskółką.
— Siewko, spokojnie, oddychaj — kazał jej głos, przez co łapczywie złapała powietrze. — Jaskółko podaj mi tamte listki.
Szylkretka naprawdę się starała. Naprawdę, naprawdę. Ale tylko coraz bardziej nakręcała się lawiną coraz gorszych scenariuszy. Bała się tych wszystkich zmian. Obcego i nieznanego świata poza kociarnią. Tak strasznie tego nie chciała.
— Siewko. Sieweczko. Proszę, zjedz. Musisz się uspokoić.
Zmuszona zaczęła żuć ziele.
Smakowało naprawdę okropnie.
Lawina kotów. Cała rzeka barw ślepi. A wszystkie wpatrujące się w nią. Jaskółka zaczęła się kierować w stronę skalnej półki, lecz ona została. Zamarła.
— Siewko, musisz iść za Jaskółką. Spokojnie, nic ci się nie stanie. — przekonywała ją opiekunka, lecz nie chciała uwierzyć w jej słowa.
Łapała nerwowo oddech, czując na sobie ich wszystkich. Uszy wyłapywały skrawki nieprzyjemnych słów. Lider zdawał się być nią zirytowany. Jaskółka coraz bardziej się oddalała. Znikała z jej pola widzenia. Traciła ją.
Łapa opiekunki pchnęła ją lekko do przodu, co za skutkowało jej upadkiem. Nieprzyjemne zderzenie z twardą posadzką sprawiło, że wybuchła płaczem.
— Nie jest gotowa...
— I ona ma zostać wojowniczką?
— Masakra za moich czasów mianowanie na ucznia było zaszczytem, a nie karą...
Poczuła ciepło ogona opiekunki.
— Już, jestem z tobą. Czujesz? Pójdziemy razem. Do Jaskółki. Dobrze? — spytała cichutko, odrywając ja uwagę od uszczypliwych uwag.
Siewka niechętnie kiwnęła łebkiem. Nie miała lepszego wyjścia. Wszystko i jak już było beznadziejne. Skazane na porażkę. Jak cała ona. Jej łapki niechętnie podążały za kotką, a wzrok bał się oderwać się od kamiennej posadzki. Poczuła ogon siostry. Głos lidera zaczął rozbrzmiewać. Nie rozumiała słów. Nie wiedziała, co się dzieje. Słyszała tylko własne serce. Szturchnięta przez Jaskółkę wydawała z siebie dziwny dźwięk. Wszyscy nagle zaczęli krzyczeć. Serce stanęło w jej gardle. Ślepia zapiekły ją znów. Siewka chciała uciekać. Skryć się. Jak najdalej od tego wszystkiego. Jaskółka jej nie pozwalała. Jej pazury oparcie trzymały jej ogon.
Para jasnych łap znalazła się przed nią. Nie znała ich.
— Jestem Pokrzywione Zarośla. — poinformował ją cichy głos.
Zdawał się taki słaby. Niepewny. Równie przestraszony tym wszystkim. Odważyła się lekko unieść łebek. Pierw ukazała się jej łaciata pierś. Potem równie dwukolorowa mordka. Aż dotarła do zielonych ślepi. Podobnych do tych, które widywała we własnym odbiciu.
— Siewka. — Jej głos zdawał się łamać.
Mimo to usłyszał. Nerwowy uśmiech zawitał na pysku.
— Jesteś moim pierwszym uczniem. — wyznał jej mamrotem. — Postaram się być dobrym mentorem, naprawdę. — Zdawał się przekonywać się samego siebie.
— Siewka, co ty zrobiłaś? — poczuła ciepło siostry. — Wyglądasz, jakbyś stoczyła walkę z osami.
Szylkretka zdezorientowana spróbowała znaleźć opiekunkę. Coraz bardziej stresowała ją ta sytuacja. Zamazany widok utrudniał jej to. W końcu uderzyła w znajomy obiekt. Zapłakane ślepka skierowały się błagalnie w stronę kotki. Wszystko było już okropne i to od samego rana, lecz najgorsze miało nadejść później.
— Spokojnie. Ślepka trochę ci napuchły od płaczu. Już, już, na spokojnie. Przyłożymy trochę śniegu i zaraz będzie lepiej. — obiecywała jej kotka, głaszcząc roztrzęsione kocie.
Siewka wcale nie czuła się, jakby miało być lepiej. Było koszmarnie. Paskudnie. Wszystko było przeciw niej. Calutki świat. Nie chciała tego wszystkiego. Chciała zostać tutaj. W kociarni. Z opiekunką i Jaskółką.
— Siewko, spokojnie, oddychaj — kazał jej głos, przez co łapczywie złapała powietrze. — Jaskółko podaj mi tamte listki.
Szylkretka naprawdę się starała. Naprawdę, naprawdę. Ale tylko coraz bardziej nakręcała się lawiną coraz gorszych scenariuszy. Bała się tych wszystkich zmian. Obcego i nieznanego świata poza kociarnią. Tak strasznie tego nie chciała.
— Siewko. Sieweczko. Proszę, zjedz. Musisz się uspokoić.
Zmuszona zaczęła żuć ziele.
Smakowało naprawdę okropnie.
* * *
Lawina kotów. Cała rzeka barw ślepi. A wszystkie wpatrujące się w nią. Jaskółka zaczęła się kierować w stronę skalnej półki, lecz ona została. Zamarła.
— Siewko, musisz iść za Jaskółką. Spokojnie, nic ci się nie stanie. — przekonywała ją opiekunka, lecz nie chciała uwierzyć w jej słowa.
Łapała nerwowo oddech, czując na sobie ich wszystkich. Uszy wyłapywały skrawki nieprzyjemnych słów. Lider zdawał się być nią zirytowany. Jaskółka coraz bardziej się oddalała. Znikała z jej pola widzenia. Traciła ją.
Łapa opiekunki pchnęła ją lekko do przodu, co za skutkowało jej upadkiem. Nieprzyjemne zderzenie z twardą posadzką sprawiło, że wybuchła płaczem.
— Nie jest gotowa...
— I ona ma zostać wojowniczką?
— Masakra za moich czasów mianowanie na ucznia było zaszczytem, a nie karą...
Poczuła ciepło ogona opiekunki.
— Już, jestem z tobą. Czujesz? Pójdziemy razem. Do Jaskółki. Dobrze? — spytała cichutko, odrywając ja uwagę od uszczypliwych uwag.
Siewka niechętnie kiwnęła łebkiem. Nie miała lepszego wyjścia. Wszystko i jak już było beznadziejne. Skazane na porażkę. Jak cała ona. Jej łapki niechętnie podążały za kotką, a wzrok bał się oderwać się od kamiennej posadzki. Poczuła ogon siostry. Głos lidera zaczął rozbrzmiewać. Nie rozumiała słów. Nie wiedziała, co się dzieje. Słyszała tylko własne serce. Szturchnięta przez Jaskółkę wydawała z siebie dziwny dźwięk. Wszyscy nagle zaczęli krzyczeć. Serce stanęło w jej gardle. Ślepia zapiekły ją znów. Siewka chciała uciekać. Skryć się. Jak najdalej od tego wszystkiego. Jaskółka jej nie pozwalała. Jej pazury oparcie trzymały jej ogon.
Para jasnych łap znalazła się przed nią. Nie znała ich.
— Jestem Pokrzywione Zarośla. — poinformował ją cichy głos.
Zdawał się taki słaby. Niepewny. Równie przestraszony tym wszystkim. Odważyła się lekko unieść łebek. Pierw ukazała się jej łaciata pierś. Potem równie dwukolorowa mordka. Aż dotarła do zielonych ślepi. Podobnych do tych, które widywała we własnym odbiciu.
— Siewka. — Jej głos zdawał się łamać.
Mimo to usłyszał. Nerwowy uśmiech zawitał na pysku.
— Jesteś moim pierwszym uczniem. — wyznał jej mamrotem. — Postaram się być dobrym mentorem, naprawdę. — Zdawał się przekonywać się samego siebie.
[trening 321 słów]
[przyznano 6%]
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz