BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Klan Burzy znów stracił lidera przez nieszczęśliwy wypadek, zabierając ze sobą dodatkową dwójkę kotów podczas ataku lisów. Przywództwo objął Króliczy Nos, któremu Piaszczysta Zamieć oddał swoje ówczesne stanowisko, na zastępcę klanu wybrana natomiast została Przepiórczy Puch. Wiele kotów przyjęło informację w trudny sposób, szczególnie Płomienny Ryk, który tamtego feralnego dnia stracił kotkę, którą uważał za matkę

W Klanie Klifu

Wojna z Klanem Wilka i samotniczkami zakończyła się upokarzającą porażką. Klan Klifu stracił wielu wojowników – Miedziany Kieł, Jerzykową Werwę, Złotą Drogę oraz przywódczynię, Liściastą Gwiazdę. Nie obyło się również bez poważnych ran bitewnych, które odnieśli Źródlana Łuna, Promieniste Słońce i Jastrzębi Zew. Klan Wilka zajął teren Czarnych Gniazd i otaczającego je lasku, dołączając go do swojego terytorium. Klan Klifu z podkulonym ogonem wrócił do obozu, by pochować zmarłych, opatrzeć swoje rany i pogodzić się z gorzką świadomością zdrady – zarówno tej ze strony samotniczek, które obiecywały im sojusz, jak i członkini własnego Klanu, zabójczyni Zagubionego Obuwika i Melodyjnego Trelu, Zielonego Wzgórza. Klifiakom pozostaje czekać na decyzje ich nowego przywódcy, Judaszowcowej Gwiazdy. Kogo kocur mianuje swoim zastępcą? Co postanowi zrobić z Jagienką i Zielonym Wzgórzem, której bezpieczeństwa bez przerwy pilnuje Bożodrzewny Kaprys, gotowa rzucić się na każdego, kto podejdzie zbyt blisko?

W Klanie Nocy

Ostatni czas nie okazał się zbyt łaskawy dla Nocniaków. Poza nowo odkrytymi terenami, którym wielu pozwoliły zapomnieć nieco o krwawej wojnie z samotnikami, przodkowie nie pobłogosławili ich niemalże niczym więcej. Niedługo bowiem po zakończeniu eksploracji tajemniczego obszaru, doszło do tragedii — Mątwia Łapa, jedna z księżniczek, padła ofiarą morderstwa, którego sprawcy jak na razie nie odkryto. Pośmiertnie została odznaczona za swoje zasługi, otrzymując miano Mątwiego Marzenia. Nie złagodziło to jednak bólu jej bliskich po stracie młodej kotki. Nie mieli zresztą czasu uporać się z żałobą, bo zaledwie kilka wschodów słońca po tym przykrym wydarzeniu, doszło do prawdziwej katastrofy — powodzi. Dotąd zaufany żywioł odwrócił się przeciw Klanowi Nocy, porywając ze sobą życie i zdrowie niejednego kota, jakby odbierając zapłatę za księżyce swej dobroci, którą się z nimi dzielił. Po poległych pozostały jedynie szczątki i pojedyncze pamiątki, których nie zdołały porwać fale przed obniżeniem się poziomu wód, w konsekwencji czego następnego ranka udało się trafić na wiele przykrych znalezisk. Pomimo ciężkiej, ponurej atmosfery żałoby, wpływającej na niemalże wszystkich Nocniaków, normalne życie musiało dalej toczyć się swoim naturalnym rytmem.
Przeniesiono się więc do tymczasowego schronienia w lesie, gdzie uzupełniono zniszczone przez potop zapasy ziół oraz zwierzyny i zregenerowano siły. Następnie rozpoczęła się odbudowa poprzedniego obozu, która poszła dość sprawnie, dzięki ogromnemu zaangażowaniu i samozaparciu członków klanu — w pracach renowacyjnych pomagał bowiem niemalże każdy, od małego kocięcia aż po członków starszyzny. W konsekwencji tego, miejsce to podniosło się z ruin i wróciło do swojej dawnej świetności. Wciąż jednak pewne pozostałości katastrofy przypominają o niej Nocniakom, naruszając ich poczucie bezpieczeństwa. Zwłaszcza z krążącymi wśród kotów pogłoskami o tym, że powódź, która ich nawiedziła, nie była czymś przypadkowym — a zemstą rozchwianego żywiołu, mszczącego się na nich za śmierć członkini rodu. W obozie więc wciąż panuje niepokój, a nawet najmniejszy szmer sprawia, że każdy z wojowników machinalnie stroszy futro i wzmaga skupienie, obawiając się kolejnego zagrożenia.

W Klanie Wilka

Ostatnio dzieje się całkiem sporo – jedną z ważniejszych rzeczy jest konflikt z Klanem Klifu, powstały wskutek nieporozumienia. Wszystko przez samotniczkę imieniem Terpsychora, która przez swoją chęć zemsty, wywołała wojnę między dwoma przynależnościami. Nie trwała ona długo, ale z całą pewnością zostawiła w sercach przywódców dużo goryczy i niesmaku. Wszystko wskazuje na to, że następne zgromadzenie będzie bardzo nerwowe, pełne nieporozumień i negatywnych emocji. Mimo tego Klan Wilka wyszedł z tego starcia zwycięsko – odebrali Klifiakom kilka kotów, łącznie z ich przywódczynią, a także zajęli część ich terytorium w okolicy Czarnych Gniazd.
Jednak w samym Klanie Wilka również pojawiły się problemy. Pewnego dnia z obozu wyszli cali i zdrowi Zabłąkany Omen i jego uczennica Kocankowa Łapa. Wrócili jednak mocno poobijani, a z zeznań złożonych przez srebrnego kocura, wynika, że to młoda szylkretka była wszystkiemu winna. Za karę została wpędzona do izolatki, gdzie spędziła kilka dni wraz ze swoją matką, która umieszczona została tam już wcześniej. Podczas jej zamknięcia, Zabłąkany Omen zmarł, lecz jego śmierć nie była bezpośrednio powiązana z atakiem uczennicy – co jednak nie powstrzymało największych plotkarzy od robienia swojego. W obozie szepczą, że Kocankowa Łapa przynosi pecha i nieszczęście. Jej drugi mentor, wybrany po srebrnym kocurze, stracił wzrok podczas wojny, co tylko podsyca te domysły. Na szczęście nie wszystko, co dzieje się w klanie jest złe. Ostatnio do ich żłobka zawitała samotniczka Barczatka, która urodziła Wilczakom córeczkę o imieniu Trop – a trzy księżyce później narodził się także Tygrysek (Oba kociaki są do adopcji!).

W Owocowym Lesie

Straszliwy potwór, który terroryzował społeczność w końcu został pokonany. Owocniaki nareszcie mogą odetchnąć bez groźby w postaci szponów sępa nad swoimi głowami. Nie obeszło się jednak bez strat – oprócz wielu rannych, życie w walce z ptakiem stracili Maślak, Skałka, Listek oraz Ślimak. Od tamtej pory życie toczy się spokojnie, po malutku... No, prawie. Jednego z poranków wszystkich obudziła kłótnia Ambrowiec i Chrząszcza, kończąca się prośbą tej pierwszej w stronę liderki, by Sówka wygnała jej okropnego partnera. Stróżka nie spodziewała się jednak, że końcowo to ona stanie się wygnańcem. Zwyzywała przywódczynię i zabrała ze sobą trójkę swych bliskich, odchodząc w nieznane. Na szczęście luki szybko zapełniły się dzięki kociakom, które odnalazły dwa patrole – żłobek pęka w szwach ku uciesze królowej Kajzerki i lekkim zmartwieniu rządzących. Gęb bowiem przybywa, a zwierzyny ubywa...

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty


Miot w Klanie Klifu!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Wilka!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Burzy!
(Brak wolnych miejsc!)

Zmiana pory roku już 3 sierpnia, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

24 lutego 2021

Od Jabłkowej Łapy CD. Kurkowej Łapy

Najpierw rozległ się wrzask, a później głośny odgłos pierdolnięcia w ziemię. Jabłkowa Łapa zatrzymał się w pół ruchu i spojrzał z przestrachem w stronę Oszronionego Futra. Mentor zastrzygł uszami zaniepokojony.
- Zostań tu - rozkazał, a uczeń posłusznie kiwnął głową. Wcale nie zamierzał łamać słowa danemu wojownikowi - nie był na tyle głupi, by w razie ataku borsuka lub lisa samotnie stawiać czoła dzikiemu zwierzęciu. Mentor zniknął w krzakach, a Jabłuszko został sam na brzegu. Postawił uszy, oczekując. Co, jeśli ktoś został ranny? Czy Oszronione Futro również był w niebezpieczeństwie? - Kurkowa Łapo?! - rozległ się krzyk wojownika, a liliowy zerwał się na równe łapy. Nie zważając na zakaz, rzucił się w stronę, z której dobiegał głos.
- Kurko! - wrzasnął, ślizgiem zatrzymując się przy pochylonym nad przyjacielem wojowniku. Rudzielec skomlał żałośnie i zwijał się z bólu.
- Umieram! - jęczał, a jego zielone oczy wypełniły się łzami. Zrozpaczony Jabłkowa Łapa z przestrachem spojrzał na mentora.
- Trzeba go zaprowadzić do medyka! - zawołał, a Oszronione Futro zmarszczył pysk z powątpiewaniem.
- Wcale nie spadł z tak wysoka… - mruknął, a Jabłkowa Łapa prychnął głośno. Czemu mentor bagatelizował wypadek Kurki?! Biedaczek cierpiał i potrzebował natychmiastowej pomocy! - Możesz wstać? - zapytał, a rudzielec jęknął głośno. - Mogę cię zanieść do obozu - zaproponował, a Kurka wbił przerażone spojrzenie w Jabłuszko.
- Dam sobie radę! - zawołał szybko, nagle skacząc na równe łapy. Po chwili, jakby przypominając sobie o swoim bólu, zachwiał się. - Jabłuszko, kochany mój, wesprzyj cierpiącego przyjaciela! - jęknął i oparł się o zaniepokojonego ucznia, który polizał go opiekuńczo po uchu. Oszronione Futro westchnął, podchodząc do rudzielca z drugiej strony.
Przez całą drogę do obozu Kurkowa Łapa pojękiwał, ale na jego pysku malował się wyraz odwagi. Jabłuszko był podziwiał przyjaciela, który z cierpliwością znosił ból, cały czas wlepiając w niego spojrzenie swoich wielkich, zielonych oczu. Liliowy zamruczał głośno, chcąc pocieszyć drugiego ucznia. Wyraźnie zadziałało - ślepia Kurki zalśniły, a końcówka jego ogona zadrżała.
W obozie zostali przywitani przez rozwścieczoną/szalejącą ze zmartwienia (trudno stwierdzić, co dokładnie czuła wojowniczka - jej zachowanie nieco przerażało Jabłkową Łapę) Wrzosową Polanę.
- KURKOWA ŁAPO! - wrzasnęła, szarżując w ich stronę. Mina rudzielca zrzedła, a jego pysk wypełnił bardzo niepewny uśmiech. - Co się stało? Czy wszystko dobrze? - zapytała, opiekuńczo trącając syna.
- Uciekł z obozu i spadł z drzewa - wytłumaczył Oszronione Futro, a szylkretowa rzuciła Kurce gniewne spojrzenie.
- Trzeba wziąć go do medyka! - pisnął Jabłkowa Łapa. Źrenice Wrzosowej Polany rozszerzyły się ze zmartwienia. Point trącił przyjacielsko Kurkową Łapę. - Zaopiekuję się tobą - wyszeptał, a rudzielec zamruczał z zadowoleniem.
W końcu byli przyjaciółmi, prawda?


***
*po śmierci Rzecznej Bryzy*

Jabłkowa Łapa obudził się z cichym krzykiem.
Łapczywie łapał powietrze, drżąc na całym ciele. Czemu musiał to ciągle przeżywać?! Jego oczy napełniły się łzami. Słyszał krzyki matki, widział pysk krwiożerczego potwora… Zakrył pysk łapami. Czemu to wszystko musiało się tak potoczyć?!
- Jabłuszko? - w legowisku rozległ się przyciszony głos. Point uniósł głowę, spoglądając załzawionymi oczyma na Kurkową Łapę. - Czy coś się stało? - wyszeptał rudzielec, wpatrując się w przyjaciela. Jabłkowa Łapa spuścił wzrok. Tak bardzo chciał wyrzucić te okropne obrazy z głowy!
- K-koszmar - wydukał, próbując uspokoić oddech. - C-czy mogę spać o-obok ciebie?
< Kurko? >
Posted by
.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)