BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Po śmierci Różanej Przełęczy, Sójczy Szczyt wybrała się do Księżycowej Sadzawki wraz z Rumiankowym Zaćmieniem. Towarzyszyć im miała również Margaretkowy Zmierzch, która dołączyła do nich po czasie. Jakie więc było zaskoczenie, gdy ta wróciła niezwykle szybko cała zdyszana, próbując skleić jakieś sensowne zdanie. Z całości można było wywnioskować, że kotka widziała, jak Niknące Widmo zabił Sójczy Szczyt oraz Rumiankowe Zaćmienie. W obozie została przygotowana więc zasadzka na dymnego kocura, który nie spodziewał się dziur w swoim planie. Na Widmie miała zostać wykonana egzekucja, jednak kocur korzystając z sytuacji zdołał zabić stojącą nieopodal Iskrzącą Burzę, chwilę potem samemu ginąc z łap Lwiej Paszczy, Szepczącej Pustki oraz Gradowego Sztormu, z czego pierwszą z wymienionych również nieszczęśliwie dosięgły pazury Widma. Klan Burzy uszczuplił się tego dnia o szóstkę kotów.

W Klanie Klifu

Plotki w Klanie Klifu mimo upływu czasu wciąż się rozprzestrzeniają. Srokoszowa Gwiazda stracił zaufanie części swoich wojowników, którzy oskarżają go o zbrodnie przeciwko Klanowi Gwiazdy i bycie powodem rzekomego gniewu przodków. Złość i strach podsycane są przez Judaszowcowy Pocałunek, głoszącego słowo Gwiezdnych, i Czereśniową Gałązkę, która jako pierwsza uznała przywódcę za powód wszystkich spotykających Klan Klifu katastrof. Srokoszowa Gwiazda - być może ze strachu przed dojściem Judaszowca do władzy - zakazał wybierania nowych radnych, skupiając całą władzę w swoich łapach. Dodatkowo w okolicy Złotych Kłosów pojawili się budujący coś Dwunożni, którzy swoimi hałasami odstraszają zwierzynę.

W Klanie Nocy

Świat żywych w końcu opuszcza obarczony klątwą Błotnistej Plamy Czapli Taniec. Po księżycach spędzonych w agonii, której nawet najsilniejsze zioła nie były mu w stanie oszczędzić, ginie z łap własnego męża - Wodnikowego Wzgórza, który został przez niego zaatakowany podczas jednego z napadów agresji. Wojownik staje się przygnębiony, jednak nadal wypełnia swoje obowiązki jako członek Klanu Nocy, a także ojciec dla ich maleńkiego synka - Siwka. Kocurek został im podarowany przez rodzącą na granicy samotniczkę, która w zamian za udzieloną jej pomoc, oddała swego pierworodnego w łapy obcych. W opiece nad nim pomaga Mżawka, młodziutka karmicielka, która nie tak dawno wstąpiła w szeregi Klanu Nocy, wraz z dwójką potomków - Ikrą oraz Kijanką. Po tym wydarzeniu, na Srebrną Skórkę odchodzi także starsza Mrówczy Kopiec i medyczka, Strzyżykowy Promyk, której miejsce w lecznicy zajmuje Różana Woń. W międzyczasie, na prośbę Wieczornej Gwiazdy, nowej liderki Klanu Wilka, Srocza Gwiazda udziela im pomocy, wyznaczając nieduży skrawek terenu na ich nowy obóz, w którym mieszkać mogą do czasu, aż z ich lasu nie znikną kłusownicy. Wyprowadzka następuje jednak dopiero po kilku księżycach, podczas których wielu wojowników zdążyło pokręcić nosem na swoich niewdzięcznych sąsiadów.

W Klanie Wilka

Po terenach zaczynają w dużych ilościach wałęsać się ludzie, którzy wraz ze swoją sforą, coraz pewniej poruszają się po wilczackich lasach. Dochodzi do ataku psów. Ich pierwszą ofiarą padł Wroni Trans, jednak już wkrótce, do grona zgładzonych przez intruzów wojowników, dołącza także sam Błękitna Gwiazda, który został śmiertelnie postrzelony podczas patrolu, w którym towarzyszyła mu Płonąca Dusza i Gronostajowy Taniec. Po przekazaniu wieści klanowi, w obozie panuje chaos. Wojownikom nie pozostaje dużo możliwości. Zgodnie z tradycją, Wieczorna Mara przyjmuje pozycję liderki i zmienia imię na Wieczorną Gwiazdę. Podczas kolejnych prób ustalenia, jak duży problem stanowią panoszący się kłusownicy, giną jeszcze dwa koty - Koszmarny Omen i Zapomniany Pocałunek. Zapada werdykt ostateczny. Po tym, jak grupa wysłanników powróciła z Klanu Nocy, przekazując wieść, iż Srocza Gwiazda zgodziła się udzielić wilczakom pomocy, cały klan przenosi się do małego lasku niedaleko Kolorowej Łąki, który stanowić ma ich nowy obóz. Następne księżyce spędzają na przydzielonym im skrawku terenu, stale wysyłając patrole, mające sprawdzać sytuację na zajętych przez dwunożnych terenach. W międzyczasie umiera najstarsza członkini Klanu Wilka, a jednocześnie była liderka - Stokrotkowa Polana, która zgodnie ze swą prośbą odprowadzona została w okolice grobu jej córki, Szakalej Gwiazdy. W końcu, jeden z patroli wraca z radosną nowiną - wraz z nastaniem Pory Nagich Drzew, dwunożni wynieśli się, pozostawiający po sobie jedynie zniszczone, zwietrzałe obozowisko. Wieczorna Gwiazda zarządza powrót.

W Owocowym Lesie

Społeczność z bólem pożegnała Przebiśniega, który odszedł we śnie. Sytuacja nie wydawała się nadzwyczajna, dopóki rodzina zmarłego nie poszła go pochować. W trakcie kopania nagrobka zostali jednak odciągnięci hałasem z zewnątrz, a kiedy wrócili na miejsce… ciała ukochanego starszego już nie było! Po wszechobecnej panice i nieudanych poszukiwaniach kocura, Daglezjowa Igła zdecydowała się zabrać głos. Liderka ogłosiła, że wyznaczyła dwa patrole, jakie mają za zadanie odnaleźć siedlisko potwora, który dopuścił się kradzieży ciała nieboszczyka. Dowódcy patroli zostali odgórnie wyznaczeni, a reszta kotów zachęcana nagrodami do zgłoszenia się na ochotników członkostwa.
Patrole poszukiwacze cały czas trwają, a ich uczestnicy znajdują coraz to dziwniejsze ślady na swoim terenie…

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty



Znajdki w Klanie Nocy!
(brak wolnych miejsc!)

Miot w Owocowym Lesie!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Nocy!
(jedno wolne miejsce!)

Rozpoczęła się kolejna edycja Eventu NPC! Aby wziąć udział, wystarczy zgłosić się pod postem z etykietą „Event”! | Zmiana pory roku już 24 listopada, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

24 lutego 2021

Od Brzoskwini

- Możemy zwolnić?
- Nie! Musisz to zobaczyć!- krzyknęła do Trzmiela. Był już wieczór, zimna bryza otulała ich w całości. Wiatr dmuchał między wysuszonymi liśćmi. Wiele z nich spadło na ziemię, tworząc ścieżkę przez Owocowy Las. Oni szli do najbardziej odległego zakątku. Szli już jakiś czas, ale do tej pory nie znaleźli się tam, gdzie prowadziła liliowego młoda kotka. Niebo nad nimi było przejrzyste, bez żadnej chmurki. Dawno nie było tak dobrze, zazwyczaj padało. Wszędzie było błoto, oblepiało łapy no… Niezbyt je lubiła. Ale teraz nic nie mogło zgasić jej zapału. Uśmiechnęła się na samą myśl o widoku, który pokaże wojownikowi. Miała dobry plan.
Tej nocy wymknęła się po cichu z legowiska uczniów. Sprawdzała czy wszyscy śpią, także starsze koty. Musiała powoli wysunąć się ze swojego gniazdka. Potem przecisnęła się przez tunel w śmietnisku. A następnie wyszła. Do Owocowego Lasu. Obok niej kroczył Trzmiel. Wyglądał na niewyspanego, lecz i tak szedł dalej. Wierzył jej. Powinien. Dlatego też gdy dotarli, po prostu się spytał.
- Po co tu jesteśmy?- przystanął. Calico tylko spojrzała na niego spode łba.
- A umiesz się wspinać?
- Tak…
- To chodź! Kto pierwszy na wierzchołku!
W tym momencie skoczyła na pień drzewa. Uczepiła się kurczowo łapami szorstkiej kory. Zaczęła kierować się ku górze. Co chwilę patrzyła na dół, czy przypadkiem kocur jej nie dogania. A gdy dotarła do gałęzi, zaczęła skakać. Z jednej, na drugą. On za nią. I tak jej nie dogoni. Z każdym ruchem, przez liście prześwitywało światło księżyca. Wciąż jednak była coraz wyżej. Aż w końcu była na samej górze. Na samym czubku korony wielkiego dębu. Przysiadła na konarze strosząc z lekka futro. Miała je trochę krótkie, nie przyzwyczajone do większych chłodów. Nic jednak nie stanowiło na przeszkodzie, by być tutaj. Tutaj… Miała pokazać mu wszystko. Opowiedzieć o sobie więcej. Zdyszany liliowy wskoczył tuż obok niej, wyraźnie trochę zmęczony. Uśmiechnęła się.
- Co chciałaś mi pokazać?- miauknął.
- Zobacz przed siebie. Nigdy nie widzimy piękna zwyczajnych rzeczy.- szepnęła wskazując na niebo. Mieniło się tysiącami małych, srebrnych gwiazdek. Blask księżyca, który był prawie w połowie, oświetlał ciemno nocy. Ciemnogranatowy horyzont jak na dłoni… Tuż przed nimi. Podczas dnia nie można było zobaczyć takich widoków. Wszystko jak namalowane, idealne… Niesamowite. W trakcie takich momentów potrafi się zaniemówić, zatrzymać bieg czasu. A wystarczy spojrzeć wokoło. To przypominało jej spokojne życie w Owocowym Lesie. Nie zagrażał im nikt inny jak lisy, przed którymi uciekali i tak. Szczęście, smutek… To istniało, nie było snem. Rzeczywistość zadziwiała, ale również dawała do pomyślenia. Co jest za horyzontem, jak było gdzie indziej… Wszystko graniczyła siatka, dawała jednak bezpieczeństwo. Wiedzę, że tutaj nie stanie się nic złego. Zawsze zdarzały się przypadki… Potrząsnęła głową. Tutaj miała rodzinę, której nie chciała opuścić. Nie myślała o odejściu. Gdzie indziej było trudno. Tu… Żyła w spokoju. Bezwzględnym spokoju. Gwarancji o opiece kogoś. Wojownik narazi życie dla innego współklanowicza, ona była gotowa to też zrobić.
- Ja… Chciałem ci coś powiedzieć.- głos Trzmiela przerwał ciszę. Wyglądał jakby miał coś wyznać, ale się wstydził.
- Nic nie mów.- mruknęła. Czy on… Nie. Zachowywał się jakby miał coś na sumieniu. Poczucie… Winy? Nie, na pewno sobie przewidziała. Kocur chciał coś jej powiedzieć. Ona go zagłuszyła. Ciekawe czy dobrze zrobiła… Może to było coś ważnego.
- Ja… Trzmielu? Ja… Wiesz… Ja cię… Lubię.- wyznała niemalże ściszając głos. Liliowy wyglądał jakby nie usłyszał. Lekko machnął ogonem. Skuliła uszy. Czemu? On jej… Nie… Kochał? Od dawna myślała, że coś między nimi było. Myliła się? Jeżeli tak… To bardzo.
- Ja też cię lubię.- powiedział niepewnie. Od razu wrócił jej humor. Uśmiechnęła się, a syn Golec lekko wykrzywił mordkę w tym samym geście. To co powiedział… Było szczere? Tak, przynajmniej próbowała sobie to wmówić. Cieszyła się, tylko jedna jej cząstka przeczyła. Trzmiel to był dziwny osobnik, nie można było ot tak myśleć, że on… Nie nie.
- Byłbyś ciekawy co jest za Ogrodzeniem?- przekrzywiła w jego stronę łebek.
- Chyba nie… Tu jest dobrze.
- Ja też tak sądzę. Mam tu koty, na których mi zależy.- przerwała, po czym dodała.- Musimy sobie zrobić tu legowisko, jest już późno i nie wrócimy na czas.
Kocur pokiwał (znowu z chwilą zastanowienia) głową. Zaczęli skakać z powrotem na dół. Tam już było łatwiej. Zebrała kupkę mchu, po czym rozłożyła go równomiernie na podłożu. Mruknęła z satysfakcją. Nie będzie spała na drzewie. Niezbyt lubiła te gniazdka, teraz mogła się wyspać. Ziewnęła przeciągle. Trzmiel już się zwinął na posłaniu. Patrzył w gwiazdy.
- Pokazałaś mi coś pięknego.
- Pokazałam to kotu, któremu chciałam coś powiedzieć, ale nie wiedziałam jak.- zamruczała kładąc się powoli. Niemalże czuła futro kocura przy sobie, była szczęśliwa. Bardzo szczęśliwa.

***

Brzoskwinka zwinnym ruchem chwyciła ptaka za skrzydło. Już świtało, a ona musiała wytłumaczyć się, gdy wróci o tej porze do obozu. Sójka, która zwisała z jej pyska, chybotała się przy każdym zmęczonym kroku uczennicy. Liliowy jeszcze nie wstał, ale nie mogła wrócić razem z nim. Wzbudziłoby to podejrzenia. A głównie jej mamy oraz Szyszki, które ostatnio często lubiały ze sobą poplotkować w wolnym czasie. Często przysiadała się do nich, w ramach rozrywki. Co było złego w rozmowach? Teraz jednak bała się reakcji, gdyby wbiła do obozu mówiąc “poszliśmy sobie na nocny spacer”. Dlatego wymyśliła idealną wymówkę. Była ona wprost idealna. Jak się domyślała, przy wejściu była już Uszatka.
- Gdzie ty byłaś! Miałam cię wziąć na trening, a zauważyłam, że twoje legowisko jest puste!
- Chciałam zobaczyć jaka zwierzyna wcześnie wstaje. Coś złapałam i za chwilę możemy iść.
- Dobrze. Pospiesz się jednak… I wiesz gdzie jest Trzmiel?
- Nie, nie widziałam go.
- Dobrze. To dosłownie za chwilę masz przyjść.
Calico wzięła z powrotem zwierzynę. Postawiła na czubku sterty zwierzyny. Niech tam sobie czeka na kogoś. Może powinna zanieść to do żłobka? Albo Pędrakowi? Sama nie wiedziała. Najwyżej ktoś im to zaniesie. Zmęczona po całej nocy, sama nawet nie zdała sobie sprawę, że mogła ponieść konsekwencje związane z przyjaźnią między nią, a synem Golec.
Posted by
.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)