Od Zimorodka

Ledwo jeszcze stawiał swoje długie łapki po ziemi, gdy zdecydował się wyjść ze żłobka w poszukiwaniu nieznanego. Słyszał w końcu jakieś głosy, które wydobywały się z jasnej plamy światła. A co jeśli to Gwiezdni, o których opowiadała im mamusia? Albo tata wrócił? Wizja zobaczenia się z ojcem bardzo go zmotywowała, aby ruszyć w ten niezwykły świat. Jedna łapa, druga łapa, o nie! Mama się zorientowała, że się wymykał! Zrobił wielkie oczka, ale to najwyraźniej na nią nie podziałało. Szybko chwyciła go za luźną skórę na karku i przytuliła do sierści. Kochał ją bardzo, ale czasami nie rozumiał czego się tak bała. Przecież był duży! Musiał więc trochę poczekać, aż znów nadarzy się okazja. Widział jak mamie kleją się oczka, więc wystarczyła chwila, by zasnęła. A wtedy się wymknie! Uda się na poszukiwania taty! Berberysowa Bryza jakby wyczuwając plany malca, zajmowała się dziećmi, ani myśląc udać się na drzemkę. Pozostał tylko jeden sposób. Sam się położył i poszedł spać. Oczywiście udawał sen, widząc że mama nie zdecyduję się na zamknięcie oczu, póki każde z jej dzieci baraszkuje. Na szczęście rodzeństwo chwilę później, również udało się na odpoczynek.

Poczekał aż sama mama zaśnie, po czym powoli wyszedł z jej objęć i udał się ponownie na podbój świata. Trudno się udawało sen, ale jakoś to przetrwał. Teraz był czas na ucieczkę! Musiał się zobaczyć z tatą, musiał! Idą chwiejnie w końcu dotarł do wyjścia. Zamrugał kilkakrotnie, przyzwyczajając swój wzrok do innego oświetlenia, po czym rozejrzał się zaciekawiony. Były... Koty. Takie jak mama, tylko większe i o różnym kolorze futerka! Zafascynowany rozglądał się, aż w końcu postanowił podejść do jakiejś czarnej kotki. Bo to chyba była kotka? Nie potrafił jeszcze rozróżnić płci. 

- Pseplasam paniom! - zawołał.

Wojownik z białą plamką na pysku i oklapniętymi uszkami, spojrzał na kociaka wrogo.

- Nie jestem żadną panią! 

Nie? Nie był panią? Usiadł obok niego, zadzierając głowę do góry. Może tak, a może nie. Ale jak twierdził, że nią nie był, to chyba wie kim jest? Chociaż miał śmieszne uszy. Takie niecodzienne.

- A skąd pan, pani wie? Nie jesteś takiego samego kololu jak ja i blacisek. A my jesteśmy koculkami. 

Bo oczywiście uznał, że kolor futerka determinuję płeć. Czarny za to nie był ani jak oni, ani jak mama i siostra. Czy istniało coś jeszcze, pomiędzy kotką a kocurkiem? Może tym był owy osobnik? 

- Pan jest i kotką i koculkiem? Cy koculkiem i kotkom? - dopytywał naprawdę zaciekawiony, podjętego przez niego tematu. 

<Barwinku?>