– To tylko utwierdza mnie w przekonaniu, że jesteś dziwny – stwierdziła, spuszczając wzrok na swoje łapy. Mimo wszystko słowa lidera trochę ją zawstydziły, chociaż zapytana zaprzeczałaby zawzięcie. Na szczęście Mokry postanowił jej nie denerwować i nie wyciągać takich wniosków. Dobrze dla niego.
– Więc... Poznałaś już kogoś, panno Samosiu? – zapytał, a ona przewróciła oczami, słysząc, jak ją nazwał. Palant, co on sobie w ogóle myślał?
– Tak – odparła, unosząc dumnie głowę – i jak mówiłam, nie potrzebowałam do tego twojej pomocy.
Miała tutaj na myśli Narcyzowy Pył, chociaż raczej nie nazwałaby kocura swoim "przyjacielem". Prędzej "kolegą", ale to chyba lepsze, niż zupełny brak znajomych, co nie? Mokry powinien być w każdym razie zadowolony. Rozmawiała z kimś i to prawie nie tylko go obrażając. Zresztą, Narcyz zdawał się nie dopuszczać do siebie myśli, że kotka mu ubliżała. Nie baczył na jej sarkastyczne uwagi i wciąż powtarzał, jaki to on nie był świetny. Kolejny palant.
– Cóż, w takim razie gratulację. To bardzo ważny krok, Miodowa Łapo. Zależy mi, abyś poczuła się częścią naszej społeczności – zaczął się rogazdywać, ona jednak wystawiła jęzor, słysząc te wywody.
– Bla, bla, bla. Przynudzasz – Mokry uśmiechnął się, myśląc sobie, że najwidoczniej czuję się coraz lepiej. To tylko zdezorientowało Miód. – Poważnie, co jest z tobą nie tak?
Ten zaśmiał się w odpowiedzi.
~*~
– Daleko jeszcze? – Kocica wlokła ogonem tuż za swoim mentorem. Wrócili do regularnych treningów, a kiedy już nie doskwierała jej nuda, powróciło zrzędzenie na wszystko, co się da.
– Wiesz, że jak będziesz pytać co chwilę, dystans się nie skróci? – zapytał niebieski, obracając łeb, aby na nią spojrzeć. – Zresztą znasz już te tereny. Powinnaś znać odpowiedź na swoje pytanie.
– Ehe – mruknęła w odpowiedzi, krzywiąc się. – To daleko jeszcze? Co my w ogóle robimy? – zapytała zdezorientowana, chociaż jej ton wskazywał bardziej na pogardę.
– Czeka cię mały sprawdzian. Zobaczymy, czego się dotychczas nauczyłaś – wytłumaczył spokojnie lider, nie zatrzymując się ani na moment.
– I nie mogę mieć tego sprawdzianu bliżej obozu? – jęknęła. Poważnie nie widziała sensu oddalania się niepotrzebnie od wygodnego, ciepłego legowiska, szczególnie, że niebo nie zapowiadało, aby nadchodzące godziny były ładne. Jeśli przez niego zmoknie, udusi go. Tak pomyślała, jednak wiedziała, że tak naprawdę łapy by na niego nie podniosła. Z dnia na dzień coraz bardziej przywiązywała się do tego starego pryka, chociaż im bardziej zwracała na to uwagę, tym bardziej starała się to zatajać. Jeszcze sobie pomyśli, że ma go za przyjaciela, czy coś. Niedoczekanie.
< Mokra Gwiazdo? >
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz