BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Klan Burzy znów stracił lidera przez nieszczęśliwy wypadek, zabierając ze sobą dodatkową dwójkę kotów podczas ataku lisów. Przywództwo objął Króliczy Nos, któremu Piaszczysta Zamieć oddał swoje ówczesne stanowisko, na zastępcę klanu wybrana natomiast została Przepiórczy Puch. Wiele kotów przyjęło informację w trudny sposób, szczególnie Płomienny Ryk, który tamtego feralnego dnia stracił kotkę, którą uważał za matkę

W Klanie Klifu

Wojna z Klanem Wilka i samotniczkami zakończyła się upokarzającą porażką. Klan Klifu stracił wielu wojowników – Miedziany Kieł, Jerzykową Werwę, Złotą Drogę oraz przywódczynię, Liściastą Gwiazdę. Nie obyło się również bez poważnych ran bitewnych, które odnieśli Źródlana Łuna, Promieniste Słońce i Jastrzębi Zew. Klan Wilka zajął teren Czarnych Gniazd i otaczającego je lasku, dołączając go do swojego terytorium. Klan Klifu z podkulonym ogonem wrócił do obozu, by pochować zmarłych, opatrzeć swoje rany i pogodzić się z gorzką świadomością zdrady – zarówno tej ze strony samotniczek, które obiecywały im sojusz, jak i członkini własnego Klanu, zabójczyni Zagubionego Obuwika i Melodyjnego Trelu, Zielonego Wzgórza. Klifiakom pozostaje czekać na decyzje ich nowego przywódcy, Judaszowcowej Gwiazdy. Kogo kocur mianuje swoim zastępcą? Co postanowi zrobić z Jagienką i Zielonym Wzgórzem, której bezpieczeństwa bez przerwy pilnuje Bożodrzewny Kaprys, gotowa rzucić się na każdego, kto podejdzie zbyt blisko?

W Klanie Nocy

Ostatni czas nie okazał się zbyt łaskawy dla Nocniaków. Poza nowo odkrytymi terenami, którym wielu pozwoliły zapomnieć nieco o krwawej wojnie z samotnikami, przodkowie nie pobłogosławili ich niemalże niczym więcej. Niedługo bowiem po zakończeniu eksploracji tajemniczego obszaru, doszło do tragedii — Mątwia Łapa, jedna z księżniczek, padła ofiarą morderstwa, którego sprawcy jak na razie nie odkryto. Pośmiertnie została odznaczona za swoje zasługi, otrzymując miano Mątwiego Marzenia. Nie złagodziło to jednak bólu jej bliskich po stracie młodej kotki. Nie mieli zresztą czasu uporać się z żałobą, bo zaledwie kilka wschodów słońca po tym przykrym wydarzeniu, doszło do prawdziwej katastrofy — powodzi. Dotąd zaufany żywioł odwrócił się przeciw Klanowi Nocy, porywając ze sobą życie i zdrowie niejednego kota, jakby odbierając zapłatę za księżyce swej dobroci, którą się z nimi dzielił. Po poległych pozostały jedynie szczątki i pojedyncze pamiątki, których nie zdołały porwać fale przed obniżeniem się poziomu wód, w konsekwencji czego następnego ranka udało się trafić na wiele przykrych znalezisk. Pomimo ciężkiej, ponurej atmosfery żałoby, wpływającej na niemalże wszystkich Nocniaków, normalne życie musiało dalej toczyć się swoim naturalnym rytmem.
Przeniesiono się więc do tymczasowego schronienia w lesie, gdzie uzupełniono zniszczone przez potop zapasy ziół oraz zwierzyny i zregenerowano siły. Następnie rozpoczęła się odbudowa poprzedniego obozu, która poszła dość sprawnie, dzięki ogromnemu zaangażowaniu i samozaparciu członków klanu — w pracach renowacyjnych pomagał bowiem niemalże każdy, od małego kocięcia aż po członków starszyzny. W konsekwencji tego, miejsce to podniosło się z ruin i wróciło do swojej dawnej świetności. Wciąż jednak pewne pozostałości katastrofy przypominają o niej Nocniakom, naruszając ich poczucie bezpieczeństwa. Zwłaszcza z krążącymi wśród kotów pogłoskami o tym, że powódź, która ich nawiedziła, nie była czymś przypadkowym — a zemstą rozchwianego żywiołu, mszczącego się na nich za śmierć członkini rodu. W obozie więc wciąż panuje niepokój, a nawet najmniejszy szmer sprawia, że każdy z wojowników machinalnie stroszy futro i wzmaga skupienie, obawiając się kolejnego zagrożenia.

W Klanie Wilka

Ostatnio dzieje się całkiem sporo – jedną z ważniejszych rzeczy jest konflikt z Klanem Klifu, powstały wskutek nieporozumienia. Wszystko przez samotniczkę imieniem Terpsychora, która przez swoją chęć zemsty, wywołała wojnę między dwoma przynależnościami. Nie trwała ona długo, ale z całą pewnością zostawiła w sercach przywódców dużo goryczy i niesmaku. Wszystko wskazuje na to, że następne zgromadzenie będzie bardzo nerwowe, pełne nieporozumień i negatywnych emocji. Mimo tego Klan Wilka wyszedł z tego starcia zwycięsko – odebrali Klifiakom kilka kotów, łącznie z ich przywódczynią, a także zajęli część ich terytorium w okolicy Czarnych Gniazd.
Jednak w samym Klanie Wilka również pojawiły się problemy. Pewnego dnia z obozu wyszli cali i zdrowi Zabłąkany Omen i jego uczennica Kocankowa Łapa. Wrócili jednak mocno poobijani, a z zeznań złożonych przez srebrnego kocura, wynika, że to młoda szylkretka była wszystkiemu winna. Za karę została wpędzona do izolatki, gdzie spędziła kilka dni wraz ze swoją matką, która umieszczona została tam już wcześniej. Podczas jej zamknięcia, Zabłąkany Omen zmarł, lecz jego śmierć nie była bezpośrednio powiązana z atakiem uczennicy – co jednak nie powstrzymało największych plotkarzy od robienia swojego. W obozie szepczą, że Kocankowa Łapa przynosi pecha i nieszczęście. Jej drugi mentor, wybrany po srebrnym kocurze, stracił wzrok podczas wojny, co tylko podsyca te domysły. Na szczęście nie wszystko, co dzieje się w klanie jest złe. Ostatnio do ich żłobka zawitała samotniczka Barczatka, która urodziła Wilczakom córeczkę o imieniu Trop – a trzy księżyce później narodził się także Tygrysek (Oba kociaki są do adopcji!).

W Owocowym Lesie

Dla owocniaków nadszedł trudny okres. Wszystko zaczęło się od śmierci wiekowej szamanki Świergot i jej partnerki, zastępczyni Gruszki. Za nią pociągnęły się śmierci liderki, rozpacz i tęsknota, które pociągnęła za sobą najmłodszą medyczkę, by skończyć na wybuchu epidemii zielonego kaszlu. Zmarło wiele kotów, jeszcze więcej wciąż walczy z chorobą, a pora nagich drzew tylko potęguje kryzys. Jeden z patroli miał niesamowite szczęście – natrafił na grupę wędrownych uzdrowicieli. Natychmiast wyraziła ona chęć pomocy. Derwisz, Jaskier i Jeżogłówka zostali tymczasowo przyjęci w progi Owocowego Lasu. Zamieszkują Upadłą Gwiazdę i dzielą się z tubylcami ziołami, pomocą, jak i również ciekawą wiedzą.

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty


Miot w Klanie Burzy!
(dwa wolne miejsca!)

Miot w Klanie Klifu!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Owocowym Lesie!
(dwa wolne miejsca!)

Zmiana pory roku już 7 grudnia, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

07 czerwca 2023

Od Makowego Pola

Jej ojciec nareszcie wyszedł z więzienia, bo jak inaczej mogła nazwać miejsce, w którym się przez ten czas znajdował? Jak na przykładną córkę przystało, odwiedzała go, mącąc mu w głowie jeszcze bardziej, by tylko go od siebie uzależnić. Wychodziło to znakomicie, ponieważ wojownik po stracie bliskich, zaczął troszczyć się o nią tak, jakby i ona miała zniknąć. Podobała jej się ta uwaga rodzica. Była przyjemna, a ona napowrót czuła się jak pani i władca jego nędznego żywota. Przynosił jej posiłki, ucinał pogawędki i zachwalał to jak wydoroślała. O tak, duma jej powędrowała aż do gwiazd, zwłaszcza że Pszczela Duma także nie szczędziła jej komplementów. To było wspaniałe uczucie mieć dookoła siebie takie koty, które ją doceniały. A śmierć Daliowej Gwiazdy? Ucieszyła się z tego tak bardzo, że wyściskała przyjaciółkę, która nie odstępowała jej na krok, śmiejąc się z jej tragicznego końca. Trochę szkoda, że nowa liderka wybrała na swoją zastępczynie Mglistą Zatokę. Uważała, że ona nadawałaby się do tego bardziej od niebieskiej. Wszak była piękniejsza, mądrzejsza no i każdy się jej słuchał. Takie przynajmniej miała o sobie mniemanie. 
— Maczku przejdziemy się? Taka ładna dzisiaj pogoda — zwróciła się do niej Pszczółka, zaczepiając ją, a na pysku Makowego Pola pojawił się uśmiech. 
Ostatnio wojowniczka zaczęła zdrabniać jej imię, co było dość urocze. Nie miała pojęcia dlaczego, ale może chciała się tak tym odwdzięczyć, w końcu dla niej Pszczółka była zawsze Pszczółką.
— Oczywiście — zgodziła się zaraz rozglądając za resztą ich paczki. — Znajdę tylko dziewczyny i możemy iść... 
— Nie... Ja... — przerwała jej pośpiesznie szylkretka, widząc że podnosi się i wstaje. — Ja chciałabym z tobą... Tak sam na sam. — Poczerwieniała pod sierścią.
Zdumiona Mak, zamrugała. Sądziła, że lubiła Cedr, Zając, Strzyżyk oraz Srokę. Nigdy nie skarżyła się na ich towarzystwo. Czyżby czuła się zazdrosna? Ale dlaczego? Przecież zawsze przy niej była i to najbliżej, oczyszczając jej sierść z brudu. 
— Coś się stało? Pokłóciłyście się? — drążyła temat, aby dowiedzieć się o co jej chodziło.
— Nie... Nie... Ja... — przełknęła ślinę. — Po prostu lubię jak jesteśmy we dwie... 
Przyglądała się speszonej Pszczółce z niezrozumieniem, które tylko bardziej wypłynęło na jej pysk. O co tu chodziło? Już nic nie rozumiała. Widząc jak powoli w oczach przyjaciółki gromadzą się łzy, a uszy opadają, podeszła i ją przytuliła mocno do swej sierści. Nie miała pojęcia dlaczego tak reagowała, ale widziała, że cierpi. Będzie musiała porozmawiać o tym z dziewczynami. Możliwe, że zaszło między nimi coś złego, a ona nawet o tym nie wiedziała! To nie mieściło jej się w głowie!
— Spokojnie. Jestem przy tobie — mruknęła jej do ucha. — Ktokolwiek cię skrzywdził za to zapłaci. Rozerwę go na strzępy, zobaczysz. — Polizała ją uspokajająco po głowie.
Pszczela Duma wtulona w jej futerko, owinęła ogon o ten należący do przyjaciółki, która czując dotyk na nim, owinęła go ciaśniej. Najwidoczniej musiała ją pocieszyć. Postanowiła na razie nie naciskać na nią, widząc że to nie była odpowiednia chwila. 
Tak jak chciała udały się na spacer, na którym przyjaciółka nie odstępowała jej futerka na krok. Trzymały się więc za ogony, korzystając z dnia i ładnej pogody rozmawiając o klanowych plotkach. Widać było, że to pomogło Pszczółce odzyskać dobry humor. Będzie jednak musiała kiedyś jeszcze wrócić do tej rozmowy, lecz jak na razie dała temu spokój. 
Posted by
.

1 komentarz:

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)