*Porą Zielonych Liści*
Nos go już zawodził. Mógł domyślić się, że wrócił okrężną drogą z powrotem na tereny tej całej Jeżyk. Jednakże wiedział gdzie popełnił błąd. To wszystko oczywiście było winą tej zapchlonej samotniczki, która uniemożliwiła mu oznaczenie przestrzeni. Dlatego też tu wrócił zamiast iść wciąż naprzód przed siebie. Był... zły. Stracił tyle czasu! Jeżeli dalej będzie tak kluczył, zapach jego celu zwietrzeje i już nigdy ich nie odnajdzie.
Wszedł do krzaka, w którym miał przenocować, owijając się ogonem ciasno w kulkę. Będzie musiał zachować czujność. Nie wiadomo co strzeli czekoladowej do łba. Zachowywała się jak nawiedziona. Naprawdę nie potrafił zrozumieć jej zbulwersowania. Jedyne słowa jakie pojawiały mu się w głowie to jedno - dziecko. Zwykłe, nic nie rozumiejące dziecko, które płacze, bo ktoś nadepnął na jej ziemię.
Zamknął oczy i wsłuchiwał się w nocne odgłosy, gdy do jego uszu dotarły kroki. Roślinność dość gęsto go otaczała, więc zapewnioną miał prywatność, lecz obawa, że to mogła być ta wariatka wzmogła w nim czujność.
Jego wzrok spotkał się z tym należącym do Cynamonki. Coś się w niej zmieniło. Wcześniejszy dość gościnny nastrój wyparował, pozostawiając niewypowiedzianą obawę. Zachował spokój, nigdy się nie unosił, po czym na powrót zamknął oczy, pokazując jej, że właśnie szedł spać.
— Mam do ciebie kilka pytań — usłyszał jej głos.
Pytania... Przez chwilę trwała cisza, w której jego umysł pracował na najwyższych obrotach nim leniwie odpowiedział.
— Pytaj.
— Kogo dokładnie szukasz?
— Ciekawość to pierwszy stopień do śmierci — wymruczał, otwierając pomarańczowe ślepie, które się w nią wbiło. Ciekawe co teraz sobie o nim myślała. Że ścigał ich, aby zabić? No... W zasadzie to była prawda, lecz nie zamierzał jej tego uświadamiać. Ci samotnicy nawet nie wliczali się do rangi kotów. To były... Śmiecie i szumowiny jakich wiele. — Lecz nie obawiaj się. To nie są dobre ani niewinne koty. Wybili całą moją rodzinę. Nawet kocięta... Żałowanie takich ścierw nie jest tego wartę — miauknął ze spokojem, opatulając się ciaśniej ogonem, który spełniał się idealnie w roli poduszki.
<Cynamonko?>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz