*dawno temu*
Nocniaki dostały to czego chciały. Odbiły swoją zgubę, sprzedając tym sposobem im Klan Burzy. W zasadzie to cieszył się z takiego obrotu spraw. Nie przepadał za Psią Pokorą. Była... dziwna. Dała jednak wilczakom potomstwo, czyli spełniła swoją powinność i już nie była im potrzebna. Na dodatek nie rozumiał po kiego licha ojciec mianował ją na kultystkę Mrocznej Puszczy. Nie nadawała się do tego, a teraz była z powrotem w Klanie Nocy i nie wiadomo czy nie zdradziła ich sekretu. To naprawdę było nieodpowiedzialne. A mówił to on! Ten, który podobno miał to wypisane we krwi!
Z tego też powodu podwoił swoje wysiłki i starał się bardziej na treningach z wojownikami. Jeżeli Klan Nocy ich zaatakuje z winy Psiej Pokory, to musieli być gotowi na to, aby nie doszło do ich upadku. Wtedy burzaki łatwo oswobodziliby się od ich wpływu, a musiał przyznać, że pilnowanie królikojadów nie było takie proste. Było ich dużo, każdy potrzebował jedzenia, a z zaufaniem u obu grup było ciężko. Nie wiedział jak Mroczna Gwiazda chciał z nich zrobić wilczaków. To... było niemożliwe.
Z racji tego, że tereny tych króliczych bobków należały teraz do Klanu Wilka, patrole się rozszerzyły aż pod granicę z Klanem Nocy. Pierwszy raz był w tym miejscu, nigdy nie czuł zapachu nocniaka tak blisko swoich terenów. Dziwne i niepojęte. I wtedy... ujrzał ją.
Psia Pokora... Siedziała sobie i wlepiała spojrzenie w ziemię. Jego sierść uniosła się na grzbiecie, a wzrok prześledził otoczenie. Była sama. Mógł ją porwać. Tylko... czy tego chciał? Już i tak była zbędnym balastem. Na dodatek wciąż wyglądała żałośnie, tak jak zwykle.
— No i tak wygląda ta twoja wierność — zaszydził, nie przekraczając granicy.
Kotka uniosła na niego spojrzenie, gdy usłyszała jego głos, ale wciąż nie ruszyła się ani o krok.
— Zadowolona? Jesteś w Klanie Nocy. Marzyłaś o tym prawda? Od początku. Chociaż dziwne, że nie zabrali wraz z tobą twojego syna. Wyrodna z ciebie matka widzę — syknął w jej stronę dość mało przyjaźnie.
Co niecoś wiedział o takich osobniczkach, które porzucały dzieci w innych klanach. Nic więc dziwnego, że Psiej Pokorze czy jak się teraz zwała, dostawało się rykoszetem, kiedy myślał o własnej matce. O tak... Kotka teraz tak bardzo mu ją przypominała... Miał nadzieję, że i Pajęcza Łapa w przyszłości zechcę się zemścić na rodzicielce za to co mu uczyniła.
<Kminek?>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz