BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Klan Burzy znów stracił lidera przez nieszczęśliwy wypadek, zabierając ze sobą dodatkową dwójkę kotów podczas ataku lisów. Przywództwo objął Króliczy Nos, któremu Piaszczysta Zamieć oddał swoje ówczesne stanowisko, na zastępcę klanu wybrana natomiast została Przepiórczy Puch. Wiele kotów przyjęło informację w trudny sposób, szczególnie Płomienny Ryk, który tamtego feralnego dnia stracił kotkę, którą uważał za matkę

W Klanie Klifu

Wojna z Klanem Wilka i samotniczkami zakończyła się upokarzającą porażką. Klan Klifu stracił wielu wojowników – Miedziany Kieł, Jerzykową Werwę, Złotą Drogę oraz przywódczynię, Liściastą Gwiazdę. Nie obyło się również bez poważnych ran bitewnych, które odnieśli Źródlana Łuna, Promieniste Słońce i Jastrzębi Zew. Klan Wilka zajął teren Czarnych Gniazd i otaczającego je lasku, dołączając go do swojego terytorium. Klan Klifu z podkulonym ogonem wrócił do obozu, by pochować zmarłych, opatrzeć swoje rany i pogodzić się z gorzką świadomością zdrady – zarówno tej ze strony samotniczek, które obiecywały im sojusz, jak i członkini własnego Klanu, zabójczyni Zagubionego Obuwika i Melodyjnego Trelu, Zielonego Wzgórza. Klifiakom pozostaje czekać na decyzje ich nowego przywódcy, Judaszowcowej Gwiazdy. Kogo kocur mianuje swoim zastępcą? Co postanowi zrobić z Jagienką i Zielonym Wzgórzem, której bezpieczeństwa bez przerwy pilnuje Bożodrzewny Kaprys, gotowa rzucić się na każdego, kto podejdzie zbyt blisko?

W Klanie Nocy

Ostatni czas nie okazał się zbyt łaskawy dla Nocniaków. Poza nowo odkrytymi terenami, którym wielu pozwoliły zapomnieć nieco o krwawej wojnie z samotnikami, przodkowie nie pobłogosławili ich niemalże niczym więcej. Niedługo bowiem po zakończeniu eksploracji tajemniczego obszaru, doszło do tragedii — Mątwia Łapa, jedna z księżniczek, padła ofiarą morderstwa, którego sprawcy jak na razie nie odkryto. Pośmiertnie została odznaczona za swoje zasługi, otrzymując miano Mątwiego Marzenia. Nie złagodziło to jednak bólu jej bliskich po stracie młodej kotki. Nie mieli zresztą czasu uporać się z żałobą, bo zaledwie kilka wschodów słońca po tym przykrym wydarzeniu, doszło do prawdziwej katastrofy — powodzi. Dotąd zaufany żywioł odwrócił się przeciw Klanowi Nocy, porywając ze sobą życie i zdrowie niejednego kota, jakby odbierając zapłatę za księżyce swej dobroci, którą się z nimi dzielił. Po poległych pozostały jedynie szczątki i pojedyncze pamiątki, których nie zdołały porwać fale przed obniżeniem się poziomu wód, w konsekwencji czego następnego ranka udało się trafić na wiele przykrych znalezisk. Pomimo ciężkiej, ponurej atmosfery żałoby, wpływającej na niemalże wszystkich Nocniaków, normalne życie musiało dalej toczyć się swoim naturalnym rytmem.
Przeniesiono się więc do tymczasowego schronienia w lesie, gdzie uzupełniono zniszczone przez potop zapasy ziół oraz zwierzyny i zregenerowano siły. Następnie rozpoczęła się odbudowa poprzedniego obozu, która poszła dość sprawnie, dzięki ogromnemu zaangażowaniu i samozaparciu członków klanu — w pracach renowacyjnych pomagał bowiem niemalże każdy, od małego kocięcia aż po członków starszyzny. W konsekwencji tego, miejsce to podniosło się z ruin i wróciło do swojej dawnej świetności. Wciąż jednak pewne pozostałości katastrofy przypominają o niej Nocniakom, naruszając ich poczucie bezpieczeństwa. Zwłaszcza z krążącymi wśród kotów pogłoskami o tym, że powódź, która ich nawiedziła, nie była czymś przypadkowym — a zemstą rozchwianego żywiołu, mszczącego się na nich za śmierć członkini rodu. W obozie więc wciąż panuje niepokój, a nawet najmniejszy szmer sprawia, że każdy z wojowników machinalnie stroszy futro i wzmaga skupienie, obawiając się kolejnego zagrożenia.

W Klanie Wilka

Ostatnio dzieje się całkiem sporo – jedną z ważniejszych rzeczy jest konflikt z Klanem Klifu, powstały wskutek nieporozumienia. Wszystko przez samotniczkę imieniem Terpsychora, która przez swoją chęć zemsty, wywołała wojnę między dwoma przynależnościami. Nie trwała ona długo, ale z całą pewnością zostawiła w sercach przywódców dużo goryczy i niesmaku. Wszystko wskazuje na to, że następne zgromadzenie będzie bardzo nerwowe, pełne nieporozumień i negatywnych emocji. Mimo tego Klan Wilka wyszedł z tego starcia zwycięsko – odebrali Klifiakom kilka kotów, łącznie z ich przywódczynią, a także zajęli część ich terytorium w okolicy Czarnych Gniazd.
Jednak w samym Klanie Wilka również pojawiły się problemy. Pewnego dnia z obozu wyszli cali i zdrowi Zabłąkany Omen i jego uczennica Kocankowa Łapa. Wrócili jednak mocno poobijani, a z zeznań złożonych przez srebrnego kocura, wynika, że to młoda szylkretka była wszystkiemu winna. Za karę została wpędzona do izolatki, gdzie spędziła kilka dni wraz ze swoją matką, która umieszczona została tam już wcześniej. Podczas jej zamknięcia, Zabłąkany Omen zmarł, lecz jego śmierć nie była bezpośrednio powiązana z atakiem uczennicy – co jednak nie powstrzymało największych plotkarzy od robienia swojego. W obozie szepczą, że Kocankowa Łapa przynosi pecha i nieszczęście. Jej drugi mentor, wybrany po srebrnym kocurze, stracił wzrok podczas wojny, co tylko podsyca te domysły. Na szczęście nie wszystko, co dzieje się w klanie jest złe. Ostatnio do ich żłobka zawitała samotniczka Barczatka, która urodziła Wilczakom córeczkę o imieniu Trop – a trzy księżyce później narodził się także Tygrysek (Oba kociaki są do adopcji!).

W Owocowym Lesie

Społecznością wstrząsnęła nagła i drastyczna śmierć Morelki. Jak donosi Figa – świadek wypadku, świeżo mianowanemu zwiadowcy odebrały życie ogromne, metalowe szczęki. W związku z tragedią Sówka zaleciła szczególną ostrożność na terenie całego klanu i zgłaszanie każdej ze śmiercionośnych szczęki do niej.
Niedługo później patrol składający się z Rokitnika, Skałki, Figi, Miodka oraz Wiciokrzewa natknął się na mrożący krew w żyłach widok. Ciało Kamyczka leżało tuż przy Drodze Grzmotu, jednak to głównie jego stan zwracał na siebie największą uwagę. Zmarły został pozbawiony oczu i przyozdobiony kwiatami – niczym dzieło najbardziej psychopatycznego mordercy. Na miejscu nie znaleziono śladów szarpaniny, dostrzeżono natomiast strużkę wymiocin spływającą po pysku kocura. Co jednak najbardziej przerażające – sprawca zdarzenia w drastyczny sposób upodobnił wygląd truchła do mrówki. Szok i niedowierzanie jedynie pogłębił fakt, że nieboszczyk pachniał… niedawno zmarłą Traszką. Sówka nakazała dokładne przeszukanie miejsca pochówku starszej, aby zbadać sprawę. Wprowadziła także nowe procedury bezpieczeństwa: od teraz wychodzenie poza obóz dozwolone jest tylko we dwoje, a w przypadku uczniów i ról niewalczących – we troje. Zalecana jest również wzmożona ostrożność przy terenach samotniczych. Zachowanie przywódczyni na pierwszy rzut oka nie uległo zmianie, jednak spostrzegawczy mogą zauważyć, że jej znany uśmiech zaczął ostatnio wyglądać bardzo niewyraźnie.

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty


Miot w Klanie Wilka!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Klifu!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Wilka!
(jedno wolne miejsce!)

Zmiana pory roku już 3 sierpnia, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

23 czerwca 2023

Od Sówki do Kruchej

- A twoim mentorem zostanie Krucha! 
To był ten dzień. Dzień, na który Sówka czekała już od dawna. To dziś miała zostać uczennicą. To dziś mogła legalnie (kara za wybryki musiała być) opuścić żłobek i zostać wartościowym człowiekiem Owocowego Lasu. Zapoznała się ze wszystkim i postanowiła zostać zwiadowcą.
Przed ceremonią mama ułożyła jej futro, tata dawał jakieś wsparcie. Gdy lider wypowiadał słowa, nie mogła wytrzymać. Cała energia ją roznosiła. Czuła na swoim futrze wzrok innych kotów, niektóre się cieszyły, a niektóre chyba nie.
- Córka dziwadła zostaje uczennicą, ciekawe czy sobie poradzi - usłyszała szepty innych kotów.
- Czy da radę z tym zezem wspiąć się na jakiekolwiek drzewo? 
- Zwiadowcy powinni mieć świetny wzrok, a ona? Czemu Agrest na to pozwolił?
Dam radę - powtarzała w myślach, dodając sobie otuchy. Po usłyszeniu szeptów, niektórych mieszkańców sadu, do jej głowy zaczęły zakradać się wątpliwości. Przecież ma zeza, jak niby da sobie radę? Po chwili jednak odrzuciła te myśli. Będę najlepszym zwiadowcą w całym sadzie! Jeszcze zobaczą! - pomyślała i spojrzała na lidera. Gdy tylko Agrest wypowiedział imię mentorki, Sówka podskoczyła i zetknęła się z nią nosem. Nie mogła się doczekać pierwszego treningu.
Reszta zebrania ją nie obchodziła. Wszystko wlatywało jednym uchem i prędko wychodziło drugim. Jej głową była zapełniona obrazami treningów i całą resztą, która czekała ją w najbliższej przyszłości. Gdy tylko zebranie się skończyło, zaczęła zadawać mentorce tysiąc pytać. Było ich za dużo by móc na wszystkie odpowiedzieć.
- Jestem Krucha, nie, tak, 42, zaraz i nie wiem - odpowiedziała kremowa, pręgowana kotka, uśmiechając się. Sówka wszystko kodowała w swojej małej głowie. 
- Kiedy zaczniemy trening? - zapytała w końcu podekscytowana Sówka. 
- Możemy pójść teraz, pokażę ci tereny - oznajmiła i razem wyszły z obozu. 
Zwiedzanie zaczęły od Groty Strachu. Stały w bezpieczniej odległości od tej porzuconej i zniszczonej, drewnianej szopy. Kolejny na liście był Owocowy Lasek. Na prawie każdym drzewie siedziały małe ptaki. Krucha powiedziała, że to są jaskółki. Sówka podbiegła do każdej i obserwowała, co robi. Później była Upadła Gwiazda. Sówka zwiedziła każdy zakamarek tego miejsca, próbując znaleźć dobre kryjówki. Mijały kolejne drzewa i zatrzymały się przy Konającym Buku. Drzewo to tworzyło most prowadzący na drugą stronę rzeki. Uczennica wpatrywała się z przerażeniem w zimną wodę. Na każdy dźwięk wydany przez nią Sówka krzywiła się i wbijała pazury w ziemię.
- Wszystko dobrze? - zapytała po chwili Krucha.
- Jasne, możemy iść dalej? 
Kotka pokiwała głową i ostrożnie przeszła przez spróchniałe drzewo. Uczennica poszła w jej ślady, ale o wiele za szybko, przez co zaczęła tracić równowagę na śliskiej korze. Wbiła pazury w drzewo, ale to nic nie dało, poczuła, że leci prosto w zimną otchłań. Na szczęście Krucha złapała ją i wciągnęła na suchy brzeg.
- Wszystko w porządku? Musisz być tutaj bardzo ostrożna, buk jest bardzo śliski.
Przerażona Sówka tylko pokiwała głową, podniosła się i poszła dalej za mentorką. Czemu woda taka jest? - zapytała w myślach. Dalej w głębi sadu było Rozlewisko. Błotnisty teren był bardzo rozległy, nie minęło sporo czasu, a kotki już miały całe łapy w brązowym błocie. Miękkie, jasne futro Kruchej szybko się ubrudziło i doprowadziło się do nieładu. W miarę szybko opuściły to miejcie i skierowały się w stronę Śmietniska, inaczej nazywanego Cmentarzem Potworów. Ta nazwa nieco zaciekawiła czekoladową kotkę, lecz gdy tam dotarły rozczarowała się. Zobaczyła wielką górę pełną opon i innych sprzętów dwunożnych, było tam tego całe mnóstwo! Sówka trochę pozwiedzała, ale jej uwagę przykuły liście, których nigdy nie widziała. Wzięła kilka z nich i ruszyły w drogę powrotną do obozu. 
- Jutro też będzie trening? - zapytała swojej nowej mentorki, nie wypuszczając liści z pyska.

<Krucha?>

[przyznano 5%]
Posted by
.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)