Od Czermieniowej Łapy

Obudziło go trącenie w bok. Ziewnął i warknął na tego, kto właśnie ośmielał się go budzić. Nie czuł potrzeby tak szybkiego wstawania. Pewnie to znów Gałąź albo Koszatek, chcą się bawić. Obrócił się na drugi bok, ignorując wysyłany do niego przekaz. Usłyszał ciężkie westchnięcie.

- Trening...

Trening? Coś mu się obiło o uszy, tylko co...? No tak! Poderwał się szybko na łapy, stając przed swoim mentorem. Na śmierć zapomniał o tym, że jest teraz członkiem Klanu Nocy i ma własnego mentora! Przez chwilę myślał, że to był tylko piękny sen, w końcu spełniły się jego największe marzenia; ojciec zdechł, a on został uczniem! A tu jednak okazuję się, że to była najprawdziwsza prawda!

Wężowy Pysk widząc, że wstał, ruszył w stronę wyjścia. Czarny zauważył, że w legowisku było znacznie mniej kotów niż wcześniej. Najwidoczniej byli już na treningu. Szybkim krokiem, ruszył za mentorem, zastanawiając się jak to będzie wyglądało. Będą się bić, aż ten drugi padnie? A może pokaże mu techniki, polowań na smaczne kąski? O tak... Będzie ekstra! 

Wojownik poprowadził kocię w stronę wyjścia z obozu. Pamiętał że przechodził przez to zwalone drzewo, kiedy byli prowadzeni na wyspę. Był ciekaw terenów należących do Klanu Nocy. Słyszał plotki o tym, że żywią się rybami, więc nic dziwnego, że założył, że większość ich terenów leży pod wodą. Dlatego też zdziwił się, kiedy został poprowadzony w stronę lasu. 

- Myślałem, że jecie ryby. 

Brak odpowiedzi od kocura bardzo go zaskoczył. Szli dalej i dalej, aż wojownik nie stanął, wpatrzony w pewien punkt. Skierował spojrzenie w tamtą stronę i dostrzegł motyla. No... i...? Wężowy Pysk usiadł i zdawał się obserwować małe stworzenie. Fuknął na niego, czując jak wypełnia go gniew. Nie miał zamiaru obserwować, jakichś głupich owadów! Miał stać się wojownikiem! Popchnął kocura, ale ten nawet na niego nie zareagował. Na szyszki! Co jest z tym osobnikiem nie tak? Znów ponowił próbę, wybudzenia mentora z transu. 

- Ej, mysi bobku! No nie gap się tak, na te bezwartościowe zwierzę! Masz mnie trenować! - warknął, ale nie uzyskał odpowiedzi. 

Co za tępak! Wkurzony spojrzał na motyla, który usiadł na jakimś kwiatku. Przypadł do ziemi i zaczął się skradać w jego stronę. Najwidoczniej musiał pozbyć się tego insekta, aby obudzić kocura. Raz... dwa... trzy! Rzucił się w stronę swojej ofiary, ale motyl szybko umknął i zniknął wśród drzew. Usłyszał ciche westchnięcie Wężowego Pyska. Nareszcie! Odwrócił się w jego kierunku z niezadowoloną miną. Wojownik tylko na niego spojrzał, po czym ruszył dalej w las. Co jest? Szybko do niego dobiegł i wgryzł mu się w ogon. Usłyszał jego niezadowolone syknięcie.

- Puść. Polowanie czeka. - powiedział tylko tyle, idąc dalej z doczepionym kociakiem do ogona. 

Polowanie? Wypuścił szybko z pyska i pazurów ogon kocura i z nadzieją, że jednak czegoś się nauczy, ruszył za nim. 

- Ci. - Mentor zatrzymał go łapą. - Węsz.

Wciągnął do płuc powietrze, wyczuwając mnóstwo obcych zapachów. Niektóre jednak kojarzył. Pachniały jak koty z Klanu Nocy. 

- Mysz - Zastrzygł uszami, wsłuchując się w niewyraźne piski spod poszycia. 

Czermieniowa Łapa zaczął naśladować kocura i rzeczywiście coś usłyszał. Wojownik przypadł do ziemi i zaczął się skradać. Uczeń ruszył za nim, tym samym krokiem. W końcu! W końcu coś upoluje! Nagle jednak Wężowy Pysk zatrzymał się, obserwując przelot biedronki. Rany kocię! Co za idiota! Wyminął go i sam przejął inicjatywę. Skoro ta mysia strawa, nie umiała skupić się na zadaniu, to on sam podoła. Krok za krokiem, zbliżał się do szarego kształtu. Wibrysy zadrżały mu z podekscytowania. Za chwilę... za momencik... zabiję. Tak! Jednak kiedy miał już rzucać się na ofiarę, ta szybko umknęła, wyczuwając czającego się drapieżnika. Warknął wściekły, kopiąc łapą kamień, który poturlał się za stworzeniem. Odwrócił się w stronę mentora, chcąc go trzepnąć w łeb i zmusić do wyjawienia tajemnicy polowań, kiedy to spostrzegł, że kocur zniknął. Rozejrzał się dookoła zdziwiony. Przecież tu był! Gdzie on polazł? Zawęszył odnajdując trop zaginionego. Szybko ruszył w tamtym kierunku, kiedy jakaś kocia sylwetka rzuciła się w jego stronę. Zaczął prychać i szarpać się pod ciałem większego od siebie, gryząc i drapiąc. Jednak nie czuł, aby wróg się bronił. Zerknął na niego i zauważył znajomy pysk. No świetnie. Co ten Wężowy Pysk odwalał? 

- Czujność to podstawa - powiedział tylko, schodząc z kociaka. 

Zdziwiony obserwował, jak wojownik znika w krzakach. Więc tak chciał się bawić? Cóż... Może być ciekawie. Zerwał się na równe łapy i ruszył za nim.