Od Złotej Łapy

 Dzień był piękny, ciepły, ale powietrze nie dusiło skwarem. Wczesne słońce padało na leśne runo, rozbijane na mnie wstęgi przez wysokie, chude niczym witki, drzewa. Trochę dalej, gdzie konary zaczynały być grubsze, a gałęzie stabilniejsze, Złota Łapa po raz kolejny próbował sprostać wspinaczce. Bengal i jego mentor, aby uniknąć potrzeby przeprowadzenia szkolenia w porze górowania, wyszli bardzo wcześnie. Las był milczący, jedyne co śpiewało, to wiatr między koronami. Nawet ptaki wydawały się jeszcze spać. 
— Obiecać ci gruszki na sosnie jeśli tam wejdziesz czy mam ci wbić kolec w ten jasny zad? — powiedział Rozświetlona Skóra, obdzierając po kolei każde słowo z emocji. Wojownik siedział na wysuszonym, pozbawionym trawy, skrawku ziemi, prowadził poranną toaletę, na którą czasu nie było po pobudce. Uczeń nie dostał pozwolenia na doprowadzenie siebie do porządku; pewnie i tak spadnie przynajmniej kilka razu. Teraz więc potrząsnął głową z pewnym siebie uśmieszkiem. Futro na piersi miał rozczochrane, a policzki odciśnięte w jedną stronę; wszyscy wiedzieli, na której stronie dzisiaj akurat drzemał. 
— Nie ma takiej potrzeby, Drogi Panie! — rzucił i od razu przeszedł do przykucu. Wybił się do góry i zaczepił pazurami. To był najgorszy moment; nigdy nie wiedział, co ma zrobić, aby ciało zachowywało się tak, jak tego chciał. 
— W tej pozycji widziałem cię już tysiące razy... Zlituj się Złota Łapo i pokaż mi coś innego, albo przynajmniej nie oszukuj, że tym razem będzie inaczej... — prychnął, skupiając całą uwagę na brudzie pod pazurem. 
— O-oczywiście! — Chociaż czuł gorycz na języku, zmusił się do przyzwoitej odpowiedzi. Jego dobre maniery nie robiły żadnego wrażenia na białym wojowniku. Czasami wolałby, żeby jego terminator był bardziej wyszczekany; miałby co opowiadać Promienistemu Słońcu i swoim matkom. Z dawnego pieszczocha można było śmiać się jedynie, gdy używał cudacznych słów, co w teorii zdarzało się częściej niż rzadziej, jednak ciężko tworzyć dowcipy, gdy nie rozumie się z czego. — Pa-patrz na to! — krzyknął, aby zwrócić na siebie uwagę czekoladowych ślepiów. Faktycznie zaczął piąć się w górę; no i to nawet całkiem sprawnie i elegancko. Rozświetlona Skóra ukrył swoje zdziwienie bez najmniejszego problemu. Jedyne co wskazywało, że jest zaskoczony, to podniesiona brew i drgający wąsik. Czy ktoś mu ucznia podmienił? Bo jego uczeń zjeżdżał z drzewa po odsunięciu jednej łapy. Obił sobie tyłek tyle razy podczas jednego szkolenia ze wspinaczki, że szczerze zastanawiał się, czy jest sens prowadzić go do swoich sióstr, bo pewien był, że z jasnego zadka została tylko papka. 
No a teraz parł w górę niczym wiewiórka. Problematycznym okazało się jedynie postawienie łapy na gałęzie; w pewnym momencie Pełnia myślał nawet, że ten mimo wszystko spadnie, ale nie. Udało mu się wejść na grubą, pokrytą ptasimi odchodami gałąź. 
— Dokonałem tego! — zawołał rozradowany. Starszy kocur przewrócił oczami.
— To nie wyczyn, to minimum... — Ostudził jego zapał, ale nie mógł zedrzeć uśmieszku triumfu z jego kremowego pyska. — Ale bardzo dobrze, w końcu możemy uznać, że opanowałeś wspinaczkę. Chociaż nie... Najpierw wejdziesz jeszcze dwa razy; musimy być pewni, że to nie łut szczęścia. — Niewielki, chytry uśmieszek przyozdobił białą mordkę. Złota Łapa nie sprzeciwiał się; był gotów! Musiał być gotów na każde zadanie! 
— Mądrze prawisz! — przyznał, ale coś innego przykuło jego uwagę. U początku gałęzi, w grubym konarze była dziura. Nie za duża, nie za mała; idealnej wielkości, aby dał radę włożyć w nią głowę. Co też zrobił. 
— Nie myśl sobie, że jak cię coś ugryzie w nos i spuchniesz jak ropucha, to ci odpuszczam! — powiedział bez emocji wojownik. 
W dziupli znajdowało się gniazdko, śliczne, uwite przez ptaszki gniazdko. A w gniazdku leżały jajeczka. Złota Łapa przypomniał sobie, jak zajadał się pysznym pomarańczowym żółtkiem, które Bezwłosi mieszali mu z resztą strawy w miseczce. Zaburczało mu w brzuchu, nie jadł przecież śniadania. Delikatnie złapał całe słomiane cacuszko do pyska, uważając, żeby nic nie wypadło. Zanim zaczął schodzić, postawił je na gałęzi, asekurując łapą. 
— Mam jaja!
— To znakomicie, przynajmniej tego nie zabrali ci dwunożni... — wymamrotał Rozświetlona Skóra beznamiętnym głosem. 

[638 słów]

[przyznano 13%]