Serce kotki pozostawało boleśnie ściśnięte od momentu, w którym ujrzała sylwetkę Wiewiórczej Łapy po raz pierwszy od dłuższego czasu. Co ona tu właściwie robiła? Zanim jednak zdążyła cokolwiek powiedzieć, wzrok jej słonecznikowych ślipi wyłapał strwożonego Żywicę, dyszącego z przerażenia. Spojrzała ponownie na córkę Niezapominajkowego Szlaku, nie do końca pojmując, co właśnie się wydarzyło. Uważnie zlustrowała ją od góry do dołu, a gdy bordowa ciecz zalśniła na wargach tortie, Berberys od razu pojęła całą sytuację. Ta łachudra próbowała zaatakować jej Żywicę! Krew w żyłach kocicy gwałtownie zawrzała, a ciśnienie znacząco się podniosło. Ze ściśniętego gardła szylkretki wydobyło się przepełnione pogardą syknięcie. Spięła wszystkie mięśnie, przygotowując się do wykonania skoku, aby zadać cios dawnej znajomej. Na jej nieszczęście, mniejsza z kocic przewidziała następny ruch zaplanowany przez córę Rosomaka i jednym, sprawnym odskokiem opuściła zagrożone pole.
— Nic tu po mnie — mruknęła z uśmiechem, odchodząc spokojnym krokiem. — Może jeszcze kiedyś się spotkamy, co Żywico? — zapytała z rozbawieniem, spoglądając na liliowego kocurka.
Jeszcze czego! Niebiesko-rudo-biała warknęła zirytowana, chcąc ruszyć za dawną uczennicą Lisa, gdy jej uwagę przykuł leżący nieopodal nieruchomy kształt. Ślipia Berberys momentalnie pociemniały, kiedy łaciata uświadomiła sobie, że tym kształtem jest nie kto inny, jak radosna siostra jej partnera. Wiewiórka wykorzystała moment nieuwagi kocicy i prędko czmychnęła w pobliskie, gęste krzewy. Berberysowa Bryza natomiast stała jak wmurowana mniej więcej na środku polany, czując napływające do ślipi słone łzy. Jasne, nie znała dobrze arlekinki, ale nadal pamiętała ich beztroskie zabawy za kocięcych lat albo wspólne treningi jako terminatorki. Potrząsnęła szybko łebkiem, pospiesznie podbiegając do córki Sroczego Żaru. Spoglądając na nieco wyższą od siebie wojowniczkę z góry, poczuła rosnąca w gardle gorzką kulę, która utrudniała jej racjonalne myślenie.
— J-Jarzębinowy S-Strumieniu? — wydukała roztrzęsiona, szturchając desperacko ciało siostry Żywicy. — J-Jarzębinko! — zawyła z bólem, ze wszystkich sił nie chcąc dopuścić do siebie myśli o śmierci kotki. Kiedy po upływie kilku chwil liliowa nadal nie dawała żadnych oznak życia, calico wręcz darła się z powodu ogromu żalu trawiącego jej serce. Ledwo poczuła ciepło ciała mentora Lwiej Łapy, który przylgnął do jej drżącego ciała tym swoim i zanurzył nos w futerku na karku szylkretki, smutno mrucząc.
— B-berberys, o-ona n-nie żyje — wychlipał, wtulając się mocniej w niebieską sierść na grzebiecie siostry Wodospadu. — O-ona nie żyje — powtarzał głucho, mocząc łzami swoją partnerkę.
— N-nie Ży-Żywico-o, mu-musimy j-jej po-pomóc-c — wyjąkała, jednak z każdą sekundą jej ruchy traciły na sile. Po nie tak długim czasie córka Rosomaka jedynie mamrotała zrozpaczona w ciepłą i rozdygotaną białą pierś kocura. Trwając w tej pozycji, stracili poczucie czasu. Nie przejmowali się powoli znikającym za horyzontem księżycem, zbyt przejęci wydarzeniami tego wieczora. Przyspieszone bicie serca liliowego jeszcze bardziej kuło trójkolorową kocicę, ale mimo wszystko za nic nie dałaby się w tamtej chwili odciągnąć od kojącego uścisku ucznia Zimorodkowej Pieśni.
— B-berberys, t-trzeba za-zabrać ich i na-należycie p-pochować — mruknął z goryczą kocur, przejeżdżając ogonem po wystającym kręgosłupie calico. Jego partnerka jedynie bezgłośnie jęknęła na słowa pręgowanego, a następnie razem z nim powolutku zaczęła zbierać zwłoki bestialsko zamordowanych.
***
jeszcze przed dobiciem Zaskroniec i zostaniem zastępczynią
Berberysowa Bryza nigdy nie sądziła, że w przeciągu zaledwie kilku wschodów słońca w jakimkolwiek życiu potrafiłoby się tyle zmienić. Po pierwsze, śmierć Jarzębinowego Strumienia mocno wstrząsnęła całym Klanem Klifu. Nawet Lisia Gwiazda, ich bezwzględny lider przeżył niemały atak gniewu, skierowanego na tego czarno-rudego parchlaka. Calico starała się go uspokoić, jednak po pierwszej próbie zaprzestała; sama miała ochotę zanurzyć kły w tym zapchlonym cielsku. Co ona sobie wyobrażała? Że może tak po prostu wracać sobie na tereny, z których została wygnana i zabijać współbratymców szylkretki? Wolne żarty! Trójkolorowa nigdy na to pozwoli, nawet, jeśli kosztowałoby ją to cenę życia, tak jak dwie spokrewnione ze sobą kocice. Na samo wspomnienie tamtych wydarzeń kotka chciała się drzeć i płakać, jednak wiedziała, że musi pozostać silna. Co tu ukrywać, powoli nie dawała sobie rady z całym tym kłębowiskiem emocji buzujących w jej niedużym ciele. Dusiła to wszystko głęboko w sobie, nie chcąc zdradzać nikomu swoich słabości, co z czasem zaczynało ją dobijać. Od pamiętnego zgromadzenia kocica znikała w ślipiach, zarówno duchowo jak i fizycznie. Czasami zdarzało się nawet, że nie miała nic w pysku przez cały dzień, który spędzała na intensywnych patrolach bądź polowaniach. Dotychczasowe leniwe popołudnia polegające na wygrzewaniu się w słońcu z jej partnerem odeszły w niepamięć, zastąpione stresującymi obchodami granicy w poszukiwaniu tej fałszywej wywłoki. Jednak najgorsze nadeszło, gdy podczas jednego z rutynowych polowań, kocica po prostu padła z powodu wycieńczenia organizmu. Cały ten stres, nieprzespane nocy, bezsensowna głodówka skumulowały się do tego stopnia, że podczas zakopywania niewielkiej myszy, calico straciła równowagę i poległa na oczach Rubinowego Kamyka. Z tego właśnie powodu, po raz kolejny w swoim życiu, leżała bez słowa na legowisku z mchu i paproci legowisku medyka. Sokolik i Szybując Mewa udali się na na jakąś medyczną wyprawę do lasu, więc Berberysowa Bryza pozostała sama w skalnej szczelinie. Cały ten zapach ziół mocno ją przymulał, więc jedynie smętnie oparła łeb na wyciągniętych, przednich łapach i bez celu wpatrywała się w równiutkie stosiki zielonych listków, jagód i tym podobnych medykamentów. Nagle, jej uwagę przykuł niepewny głos dobiegający z wejścia do legowiska. Zaciekawiona odwróciła się w tamtą stronę i niemal zamarła, zauważając swojego ukochanego.
— Ż-Żywico — jęknęła, przekrzywiając delikatnie łaciatą głowę w bok, czując zbyt wielki wstyd. Powinna być jego oparciem w te ciężkie dni, w końcu był świadkiem śmierci własnej siostry. Ona, jako jego partnerka, powinna go pocieszać i podnosić na duchu. Stanowić solidne wsparcie, wysłuchać wszystkich ciążących na serc trosk i przejeżdżać szorstkim językiem po futerku w ramach uspokojenia. A co córka Gronostajowego Kroku robiła w tym czasie? Uciekała przed wszystkimi niczym największy z tchórzy. Bojąc się spojrzeć prosto w pomarańczowe ślipia kocura, zdobyła się tylko na gorzkie powtórzenie. — Ż-Żywico.
<Żywico?>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz