Od Mewiego Puchu

Dni przemijały a ono stawało się coraz starsze. Mama wciąż nie znalazła odpowiedniego taty, a bracia kroczyli własnymi ścieżkami. Jedynie ono utknęło jakby w czasie. Wciąż chciało się bawić i wygłupiać, a takowych rozrywek musiało szukać u coraz młodszych kotów. Kolejna Księżniczka zaszła w ciąże, lecz znów status ojca był nieznany. Bagietka zastanawiało się kiedy i nadejście ich pora by wypluć na świat małe księżne i księdze. Puchata kulka mchu niezbyt wpisywała się w rodzinę królewską, była zbyt zielona. Tu się liczyła czerń i biel. Może gdyby posypało ją popiołem...
— Bagietko! — odwróciło się na głos przyjaciela.
Siwa Czapla podbiegł do nich i przyjaźnie otarł się o puszystą kulkę.
— Może wybierzemy się na spacer wzdłuż rzeki? — zapytał uśmiechając się.
Mewiak skrzywiło się lekko. Już dużo się dzisiaj nałaziło. Niezbyt chętnie godziło się z wizją ponownego podniesienia swojego zadu.
— A możemy... jutro? Dziś padam na łapy. — westchnęło cicho.
Było im trochę głupio, że odmawia przyjacielowi, lecz katorga wykonywania kolejnych kroków nie zachęcała.
— Patrol z Błękitną Laguną widzę. Dobrze, odpocznij. — miauknął Czapla, liżąc ich czule w czoło.
Bagietka uśmiechnęło się lekko i widząc kątem oka, jak kocur werbuje kogoś innego do spaceru, poszło w głąb obozowiska. Liczyło, że prędzej czy później spotka w nim swą matkę. Lecz niebieskiej kotki nie było widać. Lekko się niepokoiło. A jeszcze bardziej się nudziło. Czas się tak dłużył niemiłosiernie. Wzrokiem wędrowało po kręcących się w pobliżu kotach. Szylkretowa kotka zdawała się dziwnie znajoma. Pamiętało, że strasznie dużo mówiła. Chyba Żółty Kot kiedyś mówił, że są rodziną. Wzruszyło wąsami zainteresowane. Nie była raczej podobna ani do ich mamy czy braci. Może to w nią bardziej wdało się? Żółty Kot też nie wyglądał jak ktoś z nim spokrewniony, ale chyba go nie okłamywał w takiej sprawie. Mewiak samo nie wiedziało czy wypadają takie żarty czy nie. Poruszone przez wewnętrzna ciekawość, jak i chęć zabicia czasu podeszło do starszej już wojowniczki.
— Oh, witaj Mewi Puchu! Gratuluję mianowania. Jak żyćko? Wszystko w porządku? Czas tak szybko leci, kocięta stają się wojownikami, a wojownicy starcami. Hahaha, ciekawe kiedy i po mnie starość zawita. — zaczęła wesoło kotka, lecz kończąc posmutniała.
Mewiak przekręciło łebek niepewnie. Niezbyt rozumiało o co chodzi konkretnie. Zmrużyło oczka.
— Chcesz o tym porozmawiać?
Zielone ślepia błysnęły.
— Nie masz nic przeciwko?
Bagietka pokręcił łbem. Usiadło obok szylkretki i spojrzało na nią.
— Po prostu zostałam sama... — westchnęła ciężko.
Uniosło pytająco brew. Przecież w klanie było bardzo dużo kotów.
— Eh, jeszcze tak nie tak dawno temu mojemu kuzynowi urodziły się kocięta. Wszyscy się tak cieszyliśmy ich szczęściem. Trójka malutkich uroczych kociaków... — urwała, wędrując spojrzeniem ku ziemi. —  A teraz? Nie ma ani jego, ani jego kociąt pośród nas. Byliśmy taką dużą, szczęśliwą rodzin... a teraz zostałam tylko ja i moi rodzice.
Bagietka chyba się pogubiło z lekka. Albo i bardziej. To co się z nimi stało? Odeszli do Gwiazdek?
— Dlaczego?
Krab skrzywiła się, a jej ogon uderzył nieprzyjemnie o ziemię.
— Dlaczego? Sama się zastanawiam. Moje rodzeństwo odeszło z klanu. Reszta w większości zmarła tragicznie...
Mewiak zmarszczyło nosek. Historia kotki brzmiała strasznie smutno. Otarło się nieśmiało o bok szylkretki.
— Przykro mi. — miauknęło cicho.
Krabowe Paluszki uśmiechnęła się lekko.
— Nie potrzebnie, mam w końcu i ciebie... — urwała i zrobiła dziwną minę.
Bagietka otworzyło szerzej oczka, zaskoczone reakcją wojowniczki. Uniosło kitę zaciekawione.
— To ty i Mżący Przelot...? — zaczęło, lecz Krabowe Paluszki nie pozwoliła im skończyć.
— Nie, nie. Nie chodziło mi o to. Z resztą nieważne. Zapomnij. — miauknęła, wstając szybko. — Dziękuję ci za rozmowę, Mewi Puchu. Wyrosłeś na naprawdę miłego i ciepłego kota. — posłała mu ciepły uśmiech i zniknęła gdzieś w kłębie kocich futer.
Mewiak skrzywił się lekko. Coś zaswędziało ich w nosie. Kichnęło niezbyt cicho i trochę zasmarkane również wstało by pozbyć się gluta. Obmywając pyszczek w wodzie utkwiło wzrok w swoim odbiciu.
Trochę jednak zastanawiało się co miała na myśli kotka.