Od Ćmiego Księżyca CD. Mżącego Przelotu

 Oh... Jak przyjaciółka dobrze ją znała... Chociaż Ćmi Księżyc nie potrzebowała znać dokładnej przyczyny frasunków Mżawki, aby wpuścić je do swojego, już i tak przepełnionego obawami, serduszka. Może nawet pogorszyło to całą sytuację. Gdyby problemami wojowniczki okazał się ból ucha, głupiutka kłótnia z którymś synem albo powtarzające się, liche w myszy polowania, nadmierne martwienie się, byłoby niepotrzebnym marnowaniem czasu i psuciem sobie nastroju, jednak teraz do głowy medyczki napływały same najgorsze scenariusze. Od takich strasznych rzeczy jak śmierć najbliższych z Klanu Nocy aż do iście abstrakcyjnych i niemożliwych jak nękanie przez duchy z Miejsca, Gdzie Brak Gwiazd. 
Aż przeszedł ją dreszcz... Nie mogła o tym myśleć. Nie poradziłaby sobie gdyby Mżący Przelot ją zostawiła; nieważne czy chodziłoby o porzucenie jej przyjaźni, czy o odejście w gwiezdną podróż. 
"Ah! Co ty mówisz! Nie możesz nawet myśleć o takich okropnościach. Sprowadzisz jeszcze kiedyś na kogoś zło i nieszczęście! To prawie jakbyś życzyła swojej drogiej przyjaciółce, aby już wybiegła polować na Srebrną Skórkę... Okropna, straszna, godna pożałowania z ciebie kotka, Ćmi Księżycu" — zbeształa siebie samą okrutnie. 
Zapomniała, o czym dokładnie mówiła wojowniczka. Próbowała odnaleźć zagubiony wątek w jej mordce, ale jedyne co ujrzała to delikatnie zaszklone oczy i ledwie drgające wąsiki. Serce zabiło jej szybciej, po czym, jak jej się zdawało, z bólem nabyło rysę. Widok koteczki, która zawsze była rozweseloną podporą dla Ćmiego Księżyca, wpatrującej się w nią tymi rozedrganymi ślepiami... Czy miała dociekać? Czy tego chciałaby jej droga koleżanka? Czy to był cichy płacz o pomoc, czy raczej niezbyt udana próba ukrycia faktycznych emocji... Nie wiedziała. 
"Przestań... Po co miałaby iść po rade do ciebie? Nie radzisz sobie z tym, co dzieje się w twojej głowie, a co dopiero z problemami innych... Na pewno ma poważniejsze rzeczy na głowie niż ty. Ty tylko sobie wszystko wmawiasz, wymyślasz kłopoty, których nie ma. A to wszystko, aby usprawiedliwić swoją nieudolność." — Głosy rozbrzmiewały, rozlewając się po całym ciele w postaci zimnego potu. Medyczka wbiła pazury w twarde podłoże. Zagryzła zęby. Czemu to wszystko było takie skomplikowane i zagmatwane?! Sama myśl o próbie pokonania przeciwności, które stoją na JEJ drodze, obdzierała ją z wszelkich sił, a co dopiero walka z problemami innych... Ale nie mogła tak zostawić Mżawki. Swojej miłej Mżawki... Więc, co mogła zrobić? W jaki sposób mogłaby pomóc, odgonić niemiłe myśli, bo na pewno owe wirowały wokół nich. Czuła je, nawet jeśli dla bladych ślepi były niewidoczne. 
— M-mżawko... — szepnęła, a starsza, niczym oparzona obróciła głowę, aby spojrzeć w jej stronę.
— T-tak Ciemko? — Jej głos delikatnie dygotał, ale było to niemal niemożliwe do wyłapania. Na niekorzyść nocnej asystenta miała niesamowitą wprawę w słuchaniu innych. 
— Przejdziemy się? — zaproponowała cichutko. To, co wiedziała z własnego doświadczenia, to to, że najlepszym sposobem na pożerające od środka problemy, jest ucieczka, chociaż na momencik. Była to technika, którą stosowała na niej samej Liściaste Futro, a z czasem i Zaćmienie. Kiedy Ćma zaczynała gorączkowo kręcić się po legowisku, przesuwać i na nowo układać, już i tak posegregowane zioła, któraś z nich proponowała właśnie choćby krótką przechadzkę po obozie. Ciemne ślepia rozszerzyły się, ale szybko znów obudziła się w nich delikatna iskierka. Na białą mordkę powoli powracała szczerość uśmiechu.
— Oczywiście, z wielką przyjemnością, ale czy to na pewno dobry pomysł? Siedzenie razem w jednym miejscu to jedno, ale poruszanie się we dwójkę po terenach klanu jednej z nas? Nie chciałabym, żebyśmy wpakowały się w niepotrzebne tarapaty... — zamartwiała się wojowniczka. Miała racje i Ćmi Księżyc o tym wiedziała, ale to było jedyne rozwiązanie, jakie przychodziło jej do łepka. Zanim znalazłaby kolejne i tak pewnie znalazłby je patrol tutaj. Uśmiechnęła się krzepiącą, co rzadko się zdarzało.
— Chodźmy do ciebie... — zaproponowała i zaczęła się kierować się w stronę Klanu Nocy. Jej nikt nic nie zrobi... Przynajmniej na to liczyła; koty z klanu Mżącego Przelotu musiały być przecież porządniejsze i lepiej wychowane niż koty z Klanu Burzy. Nie spotka ją to, co Zaćmioną Łapę. Miała przynajmniej taką nadzieję... Mieli w swoich szeregach jej przyjaciółkę; nie mogli być okrutni i gwałtowni w swych czynach. Ufała im, ufała ciemnookiej. 
— Och... Wpakujesz się niepotrzebnie w kłopoty. Nie powinnyśmy tak kusić losu. 
— Medyk jest... Inaczej traktowany — zapewniała, nie zatrzymując się. Musiała zając przyjaciółkę czymś innym i jak na razie jej się udawało. Martwiła się głupimi pomysłami medyczki, a nie prawdziwymi problemami, które jeszcze przed chwilami szalały w jej głowie. Starsza nie miała wyjścia, musiała ruszyć za nią.

<Mżawko?>