BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Po śmierci Różanej Przełęczy, Sójczy Szczyt wybrała się do Księżycowej Sadzawki wraz z Rumiankowym Zaćmieniem. Towarzyszyć im miała również Margaretkowy Zmierzch, która dołączyła do nich po czasie. Jakie więc było zaskoczenie, gdy ta wróciła niezwykle szybko cała zdyszana, próbując skleić jakieś sensowne zdanie. Z całości można było wywnioskować, że kotka widziała, jak Niknące Widmo zabił Sójczy Szczyt oraz Rumiankowe Zaćmienie. W obozie została przygotowana więc zasadzka na dymnego kocura, który nie spodziewał się dziur w swoim planie. Na Widmie miała zostać wykonana egzekucja, jednak kocur korzystając z sytuacji zdołał zabić stojącą nieopodal Iskrzącą Burzę, chwilę potem samemu ginąc z łap Lwiej Paszczy, Szepczącej Pustki oraz Gradowego Sztormu, z czego pierwszą z wymienionych również nieszczęśliwie dosięgły pazury Widma. Klan Burzy uszczuplił się tego dnia o szóstkę kotów.

W Klanie Klifu

Plotki w Klanie Klifu mimo upływu czasu wciąż się rozprzestrzeniają. Srokoszowa Gwiazda stracił zaufanie części swoich wojowników, którzy oskarżają go o zbrodnie przeciwko Klanowi Gwiazdy i bycie powodem rzekomego gniewu przodków. Złość i strach podsycane są przez Judaszowcowy Pocałunek, głoszącego słowo Gwiezdnych, i Czereśniową Gałązkę, która jako pierwsza uznała przywódcę za powód wszystkich spotykających Klan Klifu katastrof. Srokoszowa Gwiazda - być może ze strachu przed dojściem Judaszowca do władzy - zakazał wybierania nowych radnych, skupiając całą władzę w swoich łapach. Dodatkowo w okolicy Złotych Kłosów pojawili się budujący coś Dwunożni, którzy swoimi hałasami odstraszają zwierzynę.

W Klanie Nocy

Świat żywych w końcu opuszcza obarczony klątwą Błotnistej Plamy Czapli Taniec. Po księżycach spędzonych w agonii, której nawet najsilniejsze zioła nie były mu w stanie oszczędzić, ginie z łap własnego męża - Wodnikowego Wzgórza, który został przez niego zaatakowany podczas jednego z napadów agresji. Wojownik staje się przygnębiony, jednak nadal wypełnia swoje obowiązki jako członek Klanu Nocy, a także ojciec dla ich maleńkiego synka - Siwka. Kocurek został im podarowany przez rodzącą na granicy samotniczkę, która w zamian za udzieloną jej pomoc, oddała swego pierworodnego w łapy obcych. W opiece nad nim pomaga Mżawka, młodziutka karmicielka, która nie tak dawno wstąpiła w szeregi Klanu Nocy, wraz z dwójką potomków - Ikrą oraz Kijanką. Po tym wydarzeniu, na Srebrną Skórkę odchodzi także starsza Mrówczy Kopiec i medyczka, Strzyżykowy Promyk, której miejsce w lecznicy zajmuje Różana Woń. W międzyczasie, na prośbę Wieczornej Gwiazdy, nowej liderki Klanu Wilka, Srocza Gwiazda udziela im pomocy, wyznaczając nieduży skrawek terenu na ich nowy obóz, w którym mieszkać mogą do czasu, aż z ich lasu nie znikną kłusownicy. Wyprowadzka następuje jednak dopiero po kilku księżycach, podczas których wielu wojowników zdążyło pokręcić nosem na swoich niewdzięcznych sąsiadów.

W Klanie Wilka

Po terenach zaczynają w dużych ilościach wałęsać się ludzie, którzy wraz ze swoją sforą, coraz pewniej poruszają się po wilczackich lasach. Dochodzi do ataku psów. Ich pierwszą ofiarą padł Wroni Trans, jednak już wkrótce, do grona zgładzonych przez intruzów wojowników, dołącza także sam Błękitna Gwiazda, który został śmiertelnie postrzelony podczas patrolu, w którym towarzyszyła mu Płonąca Dusza i Gronostajowy Taniec. Po przekazaniu wieści klanowi, w obozie panuje chaos. Wojownikom nie pozostaje dużo możliwości. Zgodnie z tradycją, Wieczorna Mara przyjmuje pozycję liderki i zmienia imię na Wieczorną Gwiazdę. Podczas kolejnych prób ustalenia, jak duży problem stanowią panoszący się kłusownicy, giną jeszcze dwa koty - Koszmarny Omen i Zapomniany Pocałunek. Zapada werdykt ostateczny. Po tym, jak grupa wysłanników powróciła z Klanu Nocy, przekazując wieść, iż Srocza Gwiazda zgodziła się udzielić wilczakom pomocy, cały klan przenosi się do małego lasku niedaleko Kolorowej Łąki, który stanowić ma ich nowy obóz. Następne księżyce spędzają na przydzielonym im skrawku terenu, stale wysyłając patrole, mające sprawdzać sytuację na zajętych przez dwunożnych terenach. W międzyczasie umiera najstarsza członkini Klanu Wilka, a jednocześnie była liderka - Stokrotkowa Polana, która zgodnie ze swą prośbą odprowadzona została w okolice grobu jej córki, Szakalej Gwiazdy. W końcu, jeden z patroli wraca z radosną nowiną - wraz z nastaniem Pory Nagich Drzew, dwunożni wynieśli się, pozostawiający po sobie jedynie zniszczone, zwietrzałe obozowisko. Wieczorna Gwiazda zarządza powrót.

W Owocowym Lesie

Społeczność z bólem pożegnała Przebiśniega, który odszedł we śnie. Sytuacja nie wydawała się nadzwyczajna, dopóki rodzina zmarłego nie poszła go pochować. W trakcie kopania nagrobka zostali jednak odciągnięci hałasem z zewnątrz, a kiedy wrócili na miejsce… ciała ukochanego starszego już nie było! Po wszechobecnej panice i nieudanych poszukiwaniach kocura, Daglezjowa Igła zdecydowała się zabrać głos. Liderka ogłosiła, że wyznaczyła dwa patrole, jakie mają za zadanie odnaleźć siedlisko potwora, który dopuścił się kradzieży ciała nieboszczyka. Dowódcy patroli zostali odgórnie wyznaczeni, a reszta kotów zachęcana nagrodami do zgłoszenia się na ochotników członkostwa.
Patrole poszukiwacze cały czas trwają, a ich uczestnicy znajdują coraz to dziwniejsze ślady na swoim terenie…

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty



Znajdki w Klanie Nocy!
(brak wolnych miejsc!)

Miot w Owocowym Lesie!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Nocy!
(jedno wolne miejsce!)

Rozpoczęła się kolejna edycja Eventu NPC! Aby wziąć udział, wystarczy zgłosić się pod postem z etykietą „Event”! | Zmiana pory roku już 24 listopada, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

01 listopada 2023

Od Gracji do Skrzypu

Zawzięła się. Obiecała sobie przyłożyć się do treningów i przejść go jak najlepiej do końca. Kamyczek nie był najbardziej rozgadanym i najodważniejszym stróżem, jakiego przyszło jej poznać, ale z pewnością miał wystarczające pokłady wiedzy, aby mogła jak najwięcej się od niego nauczyć.
Grupowe patrole traktowała jako wyzwania i test dla jej cierpliwości. Lubiła towarzystwo innych, uważała się za ekstrawertyczkę, co jednak nie wykluczało, że gdy ktoś zachowywał się głupio bądź nierozważnie, musiała odsunąć się i zaczerpnąć głębszego oddechu, aby nie palnąć czegoś równie nieinteligentnego. Powinna się dobrze sprawować, skoro na barkach czuła odpowiedzialność za godne reprezentowanie swojej rodziny, tym bardziej, gdy jej ojcem był sam lider.
Często sobie to powtarzała. Z jednej strony był to kot jak każdy, a tej roli w przyszłości również mógł dostąpić ktokolwiek. Nie było więc to coś niesamowitego, ale sama w swojej głowie nadawała tej sprawie większej wagi, nakładając przy tym sobie presje na pilnowanie własnego zachowania. Nie czuła się co prawda, by każdy ją obserwował i komentował jej ruch. Nie była do tego stopnia przewrażliwiona. Robiła to przede wszystkim dla siebie. Ona chciała być dumna z własnych czynów i by jej rodzina patrzyła na nią z zadowoleniem.
Znalazła czarnego kocura w towarzystwie dwóch innych kotów. Sadzawkę już znała, bywały czasem na patrolach, kiedy trzeba im było zabrać wojownika do towarzystwa. Natomiast o jej uczniu, Skrzypie, wiedziała tylko tyle, że był już dosyć stary jak na tę rolę. Trzydzieści księżyców na karku nie brzmiało za dobrze.
— Hej Skrzyp, miło mi, że będziemy sobie dzisiaj towarzyszyć na treningu — oświadczyła, uśmiechając się przyjaźnie. Wypadałoby nabrać dobrych relacji z "rówieśnikami". — Chyba nigdy nie mieliśmy okazji rozmawiać, jestem Gracja — przedstawiła się na wszelki wypadek.
Odpowiedział jej ciszą. Zaszczycił ją w końcu wyniosłym spojrzeniem, ale z jego pyska nie padło ani jedno słowo.
Trochę zmieszana przekrzywiła łeb, niepewna, jak zareagować na ową ignorancję. Upomnieć, że brzydko się zachowuje? Powtórzyć głośniej, wolniej i wyraźniej?
— Wiesz, to trochę nie...
— Nie odpowie ci — przerwała jej Sadzawka, patrząc z niechęcią na kocura. — On nie mówi.
Szylkretka zawahała się. Zrobiło jej się z lekka głupio. Miał tak od urodzenia?
— Przepraszam, nie chciałam cię urazić — rzekła, kryjąc zażenowanie własną osobą. — Musi być ci ciężko tak całe życie bez głosu...
— Nie całe — poprawiła ją ponownie dorosła wojowniczka. — Gdyby nie unikał medyka, pewnie dalej by gadał — stwierdziła.
Gracja przełknęła ślinę. Już nigdy nie oleje żadnego bólu gardła, bądź jakiekolwiek innej części ciała, jeśli konsekwencję bywają tak okropne. Nie wyobrażała sobie żyć bez mowy.

<Skrzyp?>
[420 słów]
[Przyznano 8%]

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz