Od Mglistej Zatoki

Uczniowie wrócili z treningów, a wojownicy z polowań przynosząc tym samym świeżą zwierzynę. Kocica ruszyła w stronę pnia, obserwując poruszające się wokół niego kształty, czasami się zdarzyło, że na któryś wpadła, przez co spotykała się z obelgami w jej stronę. Cały klan przyszedł na ucztę i mimo teoretycznego pierwszeństwa dla starszyzny, Mgła nie mogła dostać się do stosu. Jakiś kształt szturchnął ja w bark przeciskając się przez tłum.
— Z drogi Mgliste Spojrzenie.
— Daj zjeść ciężko pracującym pasożycie — zasyczał jeszcze inny głos. Mgła spuściła łeb do dołu, wiedziała, że zasłużyła sobie w pełni na takie traktowanie, ale czy na pewno było ono uzasadnione? Co prawda czuła odrazę do swoich działań, ale nie odezwała by się tak do innego kota. 
Pogróżki w stronę kocicy przerwał głos kocura. Łagodny, lekko niepewny, ale bardzo dobrze jej znany. Wodnikowe Wzgórze, jej pierwszy uczeń. Podbiegł do pnia sięgając zębami zwierzynę i podał kotce całkiem dorodny okaz ryby.
— Proszę, do dla ciebie.
— Dziękuję Wodnikowe Wzgórze — wymiauczała krótko, by następnie ukoić swój głód. Gryzła rybę, dopóki całość nie zniknęła w jej brzuchu. — Może odejdziemy gdzieś na bok?
Wodnik skinął łbem, lecz Mgła nie zauważyła tego gestu więc wydał z siebie twierdzące mruknięcie.
Oboje usadowili się na trawie pomiędzy żłobkiem, a legowiskiem starszyzny, wojownik dopiero co zaczął swój posiłek dnia.
— Smacznego — mruknęła w jego stronę.
— Dziękuję.
Mgiełka uśmiechnęła się do byłego ucznia, dobrze pamiętała księżyce, kiedy ten był pod jej pieczą. Pamiętała jego wzloty, a głównie upadki. Dzisiaj kocur zdawał się być zupełnie inną wersją siebie. Był nieco bardziej pewny, lecz w jego głosie dalej dało się wyczuć nutkę niepewności.
— Jestem z ciebie dumna.
Kocur zerknął na nią zdziwiony, pewnie nie spodziewał się tych słów po tak długim czasie.
— Mam nadzieję, że nie masz mi za złe tego co zrobiłam.
— Mglista Zatoko, wyrządziłaś wiele zła, to prawda. Ważne jest jednak to, że zdajesz sobie z tego sprawę. Nie zgadzam się kotami, które próbują wymierzyć ci karę, już takową otrzymałaś. Ponadto byłaś moją mentorką, gdyby nie ty, nie było by mnie w tym miejscu, a może nawet i w klanie. Nie czułem, że nadaje się na wojownika. Ty to zmieniłaś i będę ci za to wdzięczny do końca mojego życia.
Do oczu byłej liderki napłynęły łzy, nigdy by się nie spodziewała tej wypowiedzi ze strony byłego ucznia.
— Cieszę się, że tak uważasz. Dzięki tobie i innym, którzy we mnie wierzą spada mi kamień z serca. Dobrze wiem, że nie odpokutuję za wszystkie moje decyzje.
— To prawda — odpowiedział krótko. — No cóż, pora na mnie. Mam wyznaczony patrol razem z Wirującą Lotką i Rusałkową Łapą.
— Dziękuję ci w takim razie, że poświęciłeś chwilę swojego czasu. Nawet nie wiesz ile to dla mnie znaczy — rzuciła mu delikatny uśmiech, by następnie wrócić do legowiska starszyzny i spędzić resztę dnia na rozmyślaniach.