BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Po śmierci Różanej Przełęczy, Sójczy Szczyt wybrała się do Księżycowej Sadzawki wraz z Rumiankowym Zaćmieniem. Towarzyszyć im miała również Margaretkowy Zmierzch, która dołączyła do nich po czasie. Jakie więc było zaskoczenie, gdy ta wróciła niezwykle szybko cała zdyszana, próbując skleić jakieś sensowne zdanie. Z całości można było wywnioskować, że kotka widziała, jak Niknące Widmo zabił Sójczy Szczyt oraz Rumiankowe Zaćmienie. W obozie została przygotowana więc zasadzka na dymnego kocura, który nie spodziewał się dziur w swoim planie. Na Widmie miała zostać wykonana egzekucja, jednak kocur korzystając z sytuacji zdołał zabić stojącą nieopodal Iskrzącą Burzę, chwilę potem samemu ginąc z łap Lwiej Paszczy, Szepczącej Pustki oraz Gradowego Sztormu, z czego pierwszą z wymienionych również nieszczęśliwie dosięgły pazury Widma. Klan Burzy uszczuplił się tego dnia o szóstkę kotów.

W Klanie Klifu

Plotki w Klanie Klifu mimo upływu czasu wciąż się rozprzestrzeniają. Srokoszowa Gwiazda stracił zaufanie części swoich wojowników, którzy oskarżają go o zbrodnie przeciwko Klanowi Gwiazdy i bycie powodem rzekomego gniewu przodków. Złość i strach podsycane są przez Judaszowcowy Pocałunek, głoszącego słowo Gwiezdnych, i Czereśniową Gałązkę, która jako pierwsza uznała przywódcę za powód wszystkich spotykających Klan Klifu katastrof. Srokoszowa Gwiazda - być może ze strachu przed dojściem Judaszowca do władzy - zakazał wybierania nowych radnych, skupiając całą władzę w swoich łapach. Dodatkowo w okolicy Złotych Kłosów pojawili się budujący coś Dwunożni, którzy swoimi hałasami odstraszają zwierzynę.

W Klanie Nocy

Świat żywych w końcu opuszcza obarczony klątwą Błotnistej Plamy Czapli Taniec. Po księżycach spędzonych w agonii, której nawet najsilniejsze zioła nie były mu w stanie oszczędzić, ginie z łap własnego męża - Wodnikowego Wzgórza, który został przez niego zaatakowany podczas jednego z napadów agresji. Wojownik staje się przygnębiony, jednak nadal wypełnia swoje obowiązki jako członek Klanu Nocy, a także ojciec dla ich maleńkiego synka - Siwka. Kocurek został im podarowany przez rodzącą na granicy samotniczkę, która w zamian za udzieloną jej pomoc, oddała swego pierworodnego w łapy obcych. W opiece nad nim pomaga Mżawka, młodziutka karmicielka, która nie tak dawno wstąpiła w szeregi Klanu Nocy, wraz z dwójką potomków - Ikrą oraz Kijanką. Po tym wydarzeniu, na Srebrną Skórkę odchodzi także starsza Mrówczy Kopiec i medyczka, Strzyżykowy Promyk, której miejsce w lecznicy zajmuje Różana Woń. W międzyczasie, na prośbę Wieczornej Gwiazdy, nowej liderki Klanu Wilka, Srocza Gwiazda udziela im pomocy, wyznaczając nieduży skrawek terenu na ich nowy obóz, w którym mieszkać mogą do czasu, aż z ich lasu nie znikną kłusownicy. Wyprowadzka następuje jednak dopiero po kilku księżycach, podczas których wielu wojowników zdążyło pokręcić nosem na swoich niewdzięcznych sąsiadów.

W Klanie Wilka

Po terenach zaczynają w dużych ilościach wałęsać się ludzie, którzy wraz ze swoją sforą, coraz pewniej poruszają się po wilczackich lasach. Dochodzi do ataku psów. Ich pierwszą ofiarą padł Wroni Trans, jednak już wkrótce, do grona zgładzonych przez intruzów wojowników, dołącza także sam Błękitna Gwiazda, który został śmiertelnie postrzelony podczas patrolu, w którym towarzyszyła mu Płonąca Dusza i Gronostajowy Taniec. Po przekazaniu wieści klanowi, w obozie panuje chaos. Wojownikom nie pozostaje dużo możliwości. Zgodnie z tradycją, Wieczorna Mara przyjmuje pozycję liderki i zmienia imię na Wieczorną Gwiazdę. Podczas kolejnych prób ustalenia, jak duży problem stanowią panoszący się kłusownicy, giną jeszcze dwa koty - Koszmarny Omen i Zapomniany Pocałunek. Zapada werdykt ostateczny. Po tym, jak grupa wysłanników powróciła z Klanu Nocy, przekazując wieść, iż Srocza Gwiazda zgodziła się udzielić wilczakom pomocy, cały klan przenosi się do małego lasku niedaleko Kolorowej Łąki, który stanowić ma ich nowy obóz. Następne księżyce spędzają na przydzielonym im skrawku terenu, stale wysyłając patrole, mające sprawdzać sytuację na zajętych przez dwunożnych terenach. W międzyczasie umiera najstarsza członkini Klanu Wilka, a jednocześnie była liderka - Stokrotkowa Polana, która zgodnie ze swą prośbą odprowadzona została w okolice grobu jej córki, Szakalej Gwiazdy. W końcu, jeden z patroli wraca z radosną nowiną - wraz z nastaniem Pory Nagich Drzew, dwunożni wynieśli się, pozostawiający po sobie jedynie zniszczone, zwietrzałe obozowisko. Wieczorna Gwiazda zarządza powrót.

W Owocowym Lesie

Społeczność z bólem pożegnała Przebiśniega, który odszedł we śnie. Sytuacja nie wydawała się nadzwyczajna, dopóki rodzina zmarłego nie poszła go pochować. W trakcie kopania nagrobka zostali jednak odciągnięci hałasem z zewnątrz, a kiedy wrócili na miejsce… ciała ukochanego starszego już nie było! Po wszechobecnej panice i nieudanych poszukiwaniach kocura, Daglezjowa Igła zdecydowała się zabrać głos. Liderka ogłosiła, że wyznaczyła dwa patrole, jakie mają za zadanie odnaleźć siedlisko potwora, który dopuścił się kradzieży ciała nieboszczyka. Dowódcy patroli zostali odgórnie wyznaczeni, a reszta kotów zachęcana nagrodami do zgłoszenia się na ochotników członkostwa.
Patrole poszukiwacze cały czas trwają, a ich uczestnicy znajdują coraz to dziwniejsze ślady na swoim terenie…

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty



Miot w Owocowym Lesie!
(brak wolnych miejsc!)

Miot w Klanie Nocy!
(brak wolnych miejsc!)

Rozpoczęła się kolejna edycja Eventu NPC! Aby wziąć udział, wystarczy zgłosić się pod postem z etykietą „Event”! | Zmiana pory roku już 24 listopada, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

10 listopada 2023

Od Ostowego Pędu

 Jego ojciec umarł. Jak mógł mu to zrobić? Przecież tylko on mu został! Miał już dość, miał dość tego wszystkiego. Siedział poza obozem i płakał całymi dniami, nie wiedząc, co ze sobą zrobić. Tata to była ostatnia osoba z jego rodziny, z którą miał większą więź. On nie mógł go zostawić, a jednak. Ostowy Pęd czuł się strasznie z tego powodu. 
- Ostowy Pędzie? 
- Tak? — odpowiedział i szybko otarł łzy. Nie chciał, by inni też byli smutni. Ten smutek miał zostać tylko dla niego, by reszta świata była szczęśliwa. Z zarośli wyszła Koniczynowa Łąka. Siostra podeszła do brata i usiadła obok niego.
- Coś się stało? — zapytała, ewidentnie trochę zmartwiona zachowaniem i wyglądem brata. 
- Oczywiście, że nie! Siostrzyczko jak mógłby się coś stać? — zapytał i uśmiechnął się, wystawiając język — Jest wręcz wspaniale. Widziałaś tę piękną pogodę? Można by powiedzieć, że jest zesłana z gwiazd! — powiedział. Koniczynowa Łąka spojrzała tylko na niego i lekko przekręciła głowę. On od razu usiadł. Wiedział już, że siostra wie, za dobrze go zna, w końcu są ze sobą od urodzenia. Z jego zielonych oczu znikł blask. 
- To jest związane z tatą i mamą? — zapytała. 
- Co? Ci martwi? Nie, może lepiej o nich nie mówić, przecież nieładnie jest mówić o nieobecnych! — zaśmiał się cicho, na co ruda, już trochę zirytowana, przewróciła oczami.
- Wiem, że jest ciężko — zaczęła, a w Ostowym Pędzie coś pękło. Zaczął płakać, nie kryjąc już swoich uczuć. Wtulił się w futro siostry, uwalniając cały smutek, kłębiący się w nim od dawna. Ta położyła ogon na jego barku, próbując go jakoś pocieszyć. To jednak nic nie dawało.
- Tak za nimi tęsknię! — powiedział przez łzy, kręcąc przy tym głową. Od dawna nikomu tego nie powiedział. Płakał i płakał, aż w końcu przestał i odsunął się trochę od Koniczynowej Łąki. Otarł łapą łzy i spojrzał w ziemię. 

***

Minęło kilka dni, ale smutek nie odszedł. Tęsknił za rodzicami, nie wiedział, jak teraz sobie poradzi. Sam. Sam jeden. Bał się tego i to właśnie się spełniło. Mimo to nie chciał innych smucić. 
Szedł przez wrzosowiska, razem ze Zwiędłym Hiacyntem, Lisim Ogonem i Tropiącym Szlakiem. Wszyscy razem wyszli na patrol. Nikt się nie odzywał, a atmosfera była tak gęsta, że można było ją kroić nożem. Ostowy Pęd postanowił więc trochę rozluźnić towarzystwo. 
- Hej! Opowiedzieć wam żart? — zanim ktokolwiek zdarzył otworzyć pysk, on już zaczął — Wiecie, co mówi...
- Cicho! — syknął Tropiący Szlak i wskazał ogonem wysoką trawę. Ostowy Pęd wciągnął powietrze. Królik! Od razu przyjął pozycję łowiecką i zaczął skradać się do zwierzyny. Nie zwrócił uwagi, że obok niego, dokładnie to samo robił Tropiący Szlak. Królik grzebał łapkami w ziemi, nie zwracając uwagi, na dwa wielkie koty, próbujące właśnie go upolować. W pewnym momencie jednak się zorientował i zaczął uciekać, a wojownicy za nim. Kremowy kocur prawie od razu wyprzedził czarnego, a widząc, że ten jest z tyłu, próbował jakoś zagonić do niego zwierzę. Zaczął biegać slalomem, trochę nie zwracając uwagi na otoczenie. W pewnym momencie, zamiast na królika, wpadł na wojownika. Tropiący Szlak od razu upadł na ziemię, a Ostowy Pęd przetoczył się obok niego i wylądował nieco dalej. 
- Co ty robisz? Mogłem złapać tego królika! — syknął straszy kocur.
- Chciałem ci pomóc, bo wiesz, tak robią przyjaciele! — powiedział kremowy i uśmiechnął się, z językiem na wierzchu. Tropiący Szlak coś jeszcze mówił, ale Ostowy Pęd nie zwrócił na to uwagi. Dla niego nieważne było, czy upolował zwierzę, ważne było, że spędził czas z przyjaciółmi z jego klanu.
Posted by
.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)