Wpatrywała się w sylwetkę kocura znikającego w legowisku wojowników. Rozczarowana tym co usłyszała, położyła po sobie uszy i opuściła ogon. Czując jak oczy zaczynają ją szczypać, pośpiesznie skierowała się w stronę legowiska uczniów. Zaszyła się w jego najdalszym kącie, tak by nowo przybyli uczniowie nie zauważyli jej. Nie, gdy miała całe zaszklone oczy. Musiała się uspokoić i pogodzić się z decyzją Daliowej Gwiazdy. Nie miała wyboru.
Pociągnęła noskiem. Wygodnie ułożyła głowę na swych małych łapkach i otuliła się swą kitą. Musiała się przygotować psychicznie na jutrzejszy trening. A potem na kolejny i kolejny. Będzie mogła sama na własnej skórze się przekonać, czy kotka jest tak bardzo zła, jak to mówił tata.
***
Rozmawiała z rodzeństwem i matką na temat jej pierwszego zgromadzenia. Jak początek jego jej całkowicie się nie podobał, tak późniejszy czas, w trakcie którego poznała kotki z innych klanów uważa za całkowicie udany. Była zadowolona, że zarówno ze Słoneczną Łapą i Księżycową Łapą mogła się pobawić, miło spędzając czas. Ze swoją siostrą rzadko się bawiła, a brat... to jednak był brat. Kocur. Brakowało jej w klanie kotki, z którą mogłaby miło spędzać czas. Przyjaciółki od serca. Myślała, że tak z Pylistą Łapa uda jej się zaprzyjaźnić, jednak nie udało jej się znaleźć z liliową wspólnego języka.
— I w dodatku poznałam dwie przemiłe kotki. — powiedziała mamie nie kryjąc ekscytacji w głosie — Może są z innych klanów, ale zostały moimi przyjaciółkami!
— Kotki, tak?
Słysząc głos kocura cały entuzjazm z niej wyparował. Nie rozumiała czemu ojciec wpatrywał się w nią tak oceniająco. Czy powiedziała coś nie tak? Chodziło o to, że zaprzyjaźniła się z kotkami, a nie z kocurami na zgromadzeniu? Czyli nawet nie mogła mieć przyjaciółek?
Kocur nakazał jej zbliżyć się ku niemu, a ona jak przystało na grzeczną córkę zbliżyła się do dymnego. Musiała mu wyjaśnić, że nie musiał się bać o nią i o to, że zejdzie na złą drogę. W końcu obiecała mu coś i nie chciała go martwić.
— Tak, moje nowe koleżanki. Tylko koleżanki. Nic więcej. — oznajmiła, zapewniając ojca o tym, że czas spędzony w towarzyskie czarno-białej kotki nie sprawił , że namieszano jej w głowie, chociaż nie jedno zdołała już wysłuchać na temat swego ojca. — Wcześniej poznałam dziwnego kocura, poprosił, abym przekazała pozdrowienia liderce. I wtedy Daliowa Gwiazda się trochę zaczęła dziwnie zachowywać...
Zaskoczyło ją, gdy kocur nagle przyciągnął ją do siebie. Nie było w końcu małym kociakiem, a od momentu, gdy zaczęła trening z Sroczym Lotem, ojciec był dla niej chłodniejszy.
— Właśnie, kocury. Widzę, że pamiętasz co ci mówiłem. Powinnaś się na nich skupić, a nie na kotkach. To zostaw komuś innemu. — Zmarszczył pysk z obrzydzeniem, a Kawcza Łapa doskonale wiedziała kogo miał na myśli — Twoja matka i ja znaliśmy się od żłobka, i widzisz jak skończyliśmy? Nie traciła czasu na przyjaźnie z innymi. Wiedziała, że to jest marnowanie czasu skoro rolą kotki jest założenie rodziny. A ja znalazłem dla ciebie idealnego kandydata na twojego partnera, któremu kiedyś urodzisz kocięta. Co o nim myślisz? — skinął głową w stronę kremowego kocurka
Kawka przeniosła spojrzenie na bawiących się kawałek dalej uczniów, a swój wzrok od razu zatrzymała na kocurku, którego ledwo co pamiętała z czasów żłobkowych. Była wtedy zbyt nieśmiała by się zaprzyjaźnić z dziećmi Mysiego Okrucha, zresztą uważała ich za podobnych do siebie co dodatkową ją stresowało, gdy próbowała wejść z nimi w interakcję. Na szczęście, gdy została mianowana przez wspólne treningi powoli zaczęli się dogadywać.
— P-poranek? Ale tato, to mój kolega... — miauknęła
— Na razie tak, ale kiedyś, kto wie. Zauważyłem, że dał ci kwiaty. To dobry znak. — Chciała dodać, że Poranek każdemu daje kwiaty, ale ojciec jej na to nie pozwolił — Dlatego skup się na budowaniu relacji z nim, a nie zaprzątasz sobie głowę zaprzyjaźnieniem się z jakimiś kotkami, i to jeszcze z wrogiem. Nie bądź wynaturzeniem jak sama wiesz kto.
— Dobrze tato...
Została puszczona, tak też wróciła z powrotem do swojego rodzeństwa. Nie rozumiała czemu tata tylko tak jej się czepiał i przypominał jej na każdym kroku o tym, by na pewno nigdy przenigdy nie związała się z żadną kotką. Dostał jakąś wróżbę, czy coś na temat jej przyszłości? Morelce nic takiego nie mówił, co dodatkowo dziwiło młodą kotkę. Była ciekawa czy Makrelkowi coś podobnego ojciec mówił, tylko w jego przypadku chodziłoby o znalezienie sobie partnerki, a nie partnera. Właściwie o niego nie musiał się na pewno martwić, młody kocur już od czasów żłobkowych jednego dnia miał dziewczynę, drugie nie, a następnego znowu byli razem. Kawka ledwo co nadążała z relacjami swojego brata.
<Tatę?>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz