Nerwowo stukała pazurkami o gładką nawierzchnię podłoża w żłóbku. Starała się ignorować szmery dochodzące zza jej grzbietu, ze wzrokiem utkwionym w widok na obóz. Po raz ostatni siedziała tu, z myślą, że zamieszkuje to miejsce. Jeśli teraz stąd wyjdzie, to już tu nie wróci. Zmieniali legowisko, zmieniali tak naprawdę tryb życia. Nie będzie już zasypiania wtulonym w ciepły i puszysty bok matki, nie będzie pilnowania rodzeństwa, aby żadne z nich na pewno nie uciekło stąd i nie sprawiło jej rodzinie problemów.
Co prawda tylko jeden zdawał się wymagać takiej specjalnej opieki, ale o tym wolała nie mówić na głos.
— Już pora na was. — Opanowany głos Kruchej wcale jej nie uspokoił. Spięła się lekko, a sierść na grzbiecie wbrew jej woli stanęła dęba. — Nie macie o co się martwić, będzie dobrze.
Gracja nie potrafiła jednoznacznie określić swoich uczuć. To nie do końca był stres, a z drugiej strony serce tak tłukło jej się w piersi, że była pewna zejścia na zawał w przeciągu najbliższych, króliczych oddechów.
Odważyła się jednak wyjść stąd pierwsza z kociąt, tuż za kremową. Zebrani wojownicy oczekiwali ich ceremonii, a Agrest, zarazem ich ojciec jak i lider, stał na najniższej gałęzi topoli. Czekoladowa zdążyła już przepytać przy każdej możliwej okazji rodziców, jak wygląda takie mianowanie na ucznia i czy powinna się do tego jakoś przygotować. Sporo nasłuchała się o ścieżkach treningu, jakie można było obrać. Jedyne co od początku wiedziała, to to, że zwiadowcą nie zostanie. Brakowało jej do tego zwinności, a ponadto chyba nawet by jej się to nie podobało. Tak samo nie ciągnęło jej do wojowniczej drogi, za dużo w tym... przemocy. Rola stróża była najprawdopodobniej wręcz stworzona dla takich kotów jak ona.
Wsłuchiwała się w każde słowo wypowiadane przez przywódcę. Wspominała opowiastki rodziców z ich własnych ceremonii i starała się krok w krok odwzorować to, co pamiętała. Jako mentorkę otrzymała burą kotkę, z tak samo oklapniętymi uszami jak ona. Czy to było jakieś specjalne zagranie, czy nie miało tak naprawdę żadnego znaczenia?
— Czy my już dzisiaj zaczniemy coś robić? — zapytała dorosłej, kiedy już każdy z jej rodzeństwa otrzymał mentora, a one we dwie odsunęły się od miejsca spotkań. Miała nadzieję, że nie pójdą na żywioł i ta nie każe jej biegać jak oszalała i wchodzić na najwyższe drzewa.
— Dzisiaj jedyne co, to zapoznam cię z terenami i przekażę ci podstawową wiedzę, nic stresującego — zapewniła, ku jej uldze. — Z uwagi jednak na obecną sytuację potrzebujemy zabrać ze sobą kogoś jeszcze, najlepiej wojownika.
Pokiwała głową. Nie była pewna, co kotka miała na myśli, ale trzymała się nadziei, że skoro zyskała możliwość bezkarnego przemieszczania się po obozie, uda jej się usłyszeć coś więcej na temat aktualnych problemów Owocowego Lasu.
Na ich towarzystwo skazany został czekoladowy kocur, o dosyć pozytywnym uosobieniu, noszący imię Goździk. Był miły, ale nie rozmawiali za dużo. Tak naprawdę po prostu chodził za nimi przez całą drogę, podczas gdy Winogrono dokładnie opowiadała o każdym odwiedzanym miejscu.
Bura zdawała się dużo uwagi przykładać do otaczających ich okazów flory. Napomniała, gdzie rosną ładne kwiatki, a gdzie da się natrafić na sporą ilość zwierzyny. Gracja mimowolnie spięła się na myśl o czekających ją polowaniach. Wizja ubrudzonej krwią sierści (a w szczególności białych fragmentów) nie była dla niej przyjemna. Jakim cudem będzie to w stanie zmyć? Na dodatek w tych treningach z góry nie spodobała jej się jednak kwestia — Winogrono strasznie pędziła, podczas gdy szylkretka wolała iść wolniej i na spokojnie móc skupić się na świecie. Krzywiła się za każdym razem, gdy dorosła ją popędzała.
Do obozu wróciła z myślą, że w nowym legowisku będą mieli okazję z rodzeństwem wymienić się opinią co do mentorów, których dostali. Było tam jednak dla nich tyle kotów, że Gracja postanowiła podjąć się próby zapoznania z kimś nowym.
Na swoją ofiarę wybrała czarną uczennicę, która po dłuższej rozmowie przedstawiła się imieniem Leszczyna. Była ona dosyć specyficzna i ilekroć czekoladowa postawiła łapę o krok bliżej, ta mrużyła oczy i spoglądała na nią z miną, jakby młodsza miała rzucić jej się do gardła z pazurami. W trosce o własne bezpieczeństwo calico pożegnała się w przelocie i wróciła na swoje legowisko. Mech był całkiem wygodny, ale brakowało jej oparcia z boku w postaci mamy. Westchnęła przeciągle, kryjąc pysk w łapach. Chciała jak najszybciej mieć ten cały trening z głowy.
Co prawda tylko jeden zdawał się wymagać takiej specjalnej opieki, ale o tym wolała nie mówić na głos.
— Już pora na was. — Opanowany głos Kruchej wcale jej nie uspokoił. Spięła się lekko, a sierść na grzbiecie wbrew jej woli stanęła dęba. — Nie macie o co się martwić, będzie dobrze.
Gracja nie potrafiła jednoznacznie określić swoich uczuć. To nie do końca był stres, a z drugiej strony serce tak tłukło jej się w piersi, że była pewna zejścia na zawał w przeciągu najbliższych, króliczych oddechów.
Odważyła się jednak wyjść stąd pierwsza z kociąt, tuż za kremową. Zebrani wojownicy oczekiwali ich ceremonii, a Agrest, zarazem ich ojciec jak i lider, stał na najniższej gałęzi topoli. Czekoladowa zdążyła już przepytać przy każdej możliwej okazji rodziców, jak wygląda takie mianowanie na ucznia i czy powinna się do tego jakoś przygotować. Sporo nasłuchała się o ścieżkach treningu, jakie można było obrać. Jedyne co od początku wiedziała, to to, że zwiadowcą nie zostanie. Brakowało jej do tego zwinności, a ponadto chyba nawet by jej się to nie podobało. Tak samo nie ciągnęło jej do wojowniczej drogi, za dużo w tym... przemocy. Rola stróża była najprawdopodobniej wręcz stworzona dla takich kotów jak ona.
Wsłuchiwała się w każde słowo wypowiadane przez przywódcę. Wspominała opowiastki rodziców z ich własnych ceremonii i starała się krok w krok odwzorować to, co pamiętała. Jako mentorkę otrzymała burą kotkę, z tak samo oklapniętymi uszami jak ona. Czy to było jakieś specjalne zagranie, czy nie miało tak naprawdę żadnego znaczenia?
— Czy my już dzisiaj zaczniemy coś robić? — zapytała dorosłej, kiedy już każdy z jej rodzeństwa otrzymał mentora, a one we dwie odsunęły się od miejsca spotkań. Miała nadzieję, że nie pójdą na żywioł i ta nie każe jej biegać jak oszalała i wchodzić na najwyższe drzewa.
— Dzisiaj jedyne co, to zapoznam cię z terenami i przekażę ci podstawową wiedzę, nic stresującego — zapewniła, ku jej uldze. — Z uwagi jednak na obecną sytuację potrzebujemy zabrać ze sobą kogoś jeszcze, najlepiej wojownika.
Pokiwała głową. Nie była pewna, co kotka miała na myśli, ale trzymała się nadziei, że skoro zyskała możliwość bezkarnego przemieszczania się po obozie, uda jej się usłyszeć coś więcej na temat aktualnych problemów Owocowego Lasu.
Na ich towarzystwo skazany został czekoladowy kocur, o dosyć pozytywnym uosobieniu, noszący imię Goździk. Był miły, ale nie rozmawiali za dużo. Tak naprawdę po prostu chodził za nimi przez całą drogę, podczas gdy Winogrono dokładnie opowiadała o każdym odwiedzanym miejscu.
Bura zdawała się dużo uwagi przykładać do otaczających ich okazów flory. Napomniała, gdzie rosną ładne kwiatki, a gdzie da się natrafić na sporą ilość zwierzyny. Gracja mimowolnie spięła się na myśl o czekających ją polowaniach. Wizja ubrudzonej krwią sierści (a w szczególności białych fragmentów) nie była dla niej przyjemna. Jakim cudem będzie to w stanie zmyć? Na dodatek w tych treningach z góry nie spodobała jej się jednak kwestia — Winogrono strasznie pędziła, podczas gdy szylkretka wolała iść wolniej i na spokojnie móc skupić się na świecie. Krzywiła się za każdym razem, gdy dorosła ją popędzała.
Do obozu wróciła z myślą, że w nowym legowisku będą mieli okazję z rodzeństwem wymienić się opinią co do mentorów, których dostali. Było tam jednak dla nich tyle kotów, że Gracja postanowiła podjąć się próby zapoznania z kimś nowym.
Na swoją ofiarę wybrała czarną uczennicę, która po dłuższej rozmowie przedstawiła się imieniem Leszczyna. Była ona dosyć specyficzna i ilekroć czekoladowa postawiła łapę o krok bliżej, ta mrużyła oczy i spoglądała na nią z miną, jakby młodsza miała rzucić jej się do gardła z pazurami. W trosce o własne bezpieczeństwo calico pożegnała się w przelocie i wróciła na swoje legowisko. Mech był całkiem wygodny, ale brakowało jej oparcia z boku w postaci mamy. Westchnęła przeciągle, kryjąc pysk w łapach. Chciała jak najszybciej mieć ten cały trening z głowy.
[712 słów]
[Przyznano 14%]
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz