Z Serii "Virus Wraca Do Domu" cz 3 *KONIEC*
Złapałem zdjęcie w pazury. Zeskoczyłem na dół. Jakoś odczepiłem pazury od zdjęcia, ale trochę je rozerwałem. Przyjrzałem się zdjęciu. Był tam kot... Kot, który wygląda... Jak ja! Wskoczyłem znowu na kubeł. Było tam następne, następne... i następne. Po chwili okazało się, że tych zdjęć było tak dużo... za dużo. Zeskoczyłem na chłodne podłoże i ponownie spojrzałem na dziwny przedmiot. To byłem ja... szukali mnie... a ja ot, tak... ot, tak uciekłem... jakby nie Brzoskwiniowa Gałązka i Ciernista Łodyga... Już bym nie żył... Ale... Jak bym nawet nie uciekał... nic by się nie stało... mogłem wtedy nie oblać Verony... a wszystko byłoby dobrze. Wpatrywałem się w zdjęcie, czułem jak z oczu lecą mi łzy. Muszę stać się poważny, nie mogę płakać, jestem już prawie dorosły. Fenix patrzył na zdjęcie.
- Co to za... - przestał mówić, gdy spojrzał na mnie i zobaczył, że z moich oczu płyną łzy – Virus?...
Spojrzałem na niego, po czym znowu na zdjęcie.
- Musimy wracać... - spojrzałem na niego – jak najszybciej.
Zacząłem iść przed siebie po kamiennym podłożu. Zaraz za mną szedł rudy kocur.
Staraliśmy się omijać WSZYSTKICH dwunożnych, ale musiałem poznać tych dobry, moich właścicieli.
Podeszły do nas jakieś kociaki dwunogów. Spojrzałem jednemu prosto w oczy. Widziałem w nich radość. Chcieli nas skrzywdzić, na pewno. Gdy tylko jeden wyciągnął brudne łapsko, syknąłem w jego stronę. Gdy nie zabrał łapy, udrapałem ją i najeżyłem się. Kociak zabrał łapę i trzymał ją, z jego oczu wylewały się łzy, a sam krzyczał. Syknąłem jeszcze raz i poszedłem dalej. Fenix patrząc na całą akcję, poszedł za mną. Wszedłem na jakąś mroczną alejkę. Czułem, że może stać się... coś złego, ale wątpiłem w to. Nie mogę używać już wyobraźni niczym kociak, muszę w końcu dorosnąć.
- Na pewno chcesz iść tędy? – spytał Fenix – a jak coś złego się stanie?
- A co złego może się stać? – spytałem
Kocurek westchnął i ruszył za mną. Po chwili poczułem się obserwowany, grupka kotów szła za nami. Zatrzymałem się i spojrzałem na nich.
- Czego chcecie? – spytałem
Jeden kocur, który pewnie był ich liderem, miał czarne futro i niebieskie oczy, na lewym oku miał ranę. Była tam też biała kotka o złotych oczach, wydawało mi się, że jest partnerką czarnego jak węgiel kota. Był tam też szary kocur i inna czarna kotka o zielonych oczach z jednym białym poderwanym uchem. Spojrzałem w oczy kocura. Był zdecydowanie większy i starszy, a co za tym idzie - silniejszy i bardziej doświadczony. Fenix, co prawda powoli mnie przerastał, jednak dalej miał umysł kocięcia. Nie miał żadnej styczności z prawdziwą walką. Niebieskooki kot powoli zaczął się do nas zbliżać. Zjeżyłem się, by wydawać się większym. Ciemny samiec skoczył na mnie i przygniótł do ziemi.
- Zostaw mnie! - prychnąłem próbując się uwolnić. Ten jedynie z szyderczym uśmiechem na pysku uderzył mnie w policzek. Poczułem smak krwi. Rana nie była głęboka, jednak piekła niemiłosiernie. Gdy próbowałem ugryźć napastnika w łapę, ten drapnął mnie swoimi olbrzymimi pazurami w bark. Czułem, że to może być mój koniec. Przypomniałem sobie wszystkie miłe wspomnienia. Mamę, dom... Veronę, nasze zabawy i to, jak strasznie się zachowałem wobec Tuni, mojej najlepszej matki, mojej jedynej matki. Chciałem jej to wynagrodzić. Nie mogłem zostawić Fenixa. Nie mogłem zginąć. Gdy kocur z obrożą podziurawioną kłami i pazurami zbliżał się do mojej szyi, by zadać cios ostateczny, z całej siły kopnąłem go tylnymi łapami w brzuch, a ten aż odskoczył z sykiem. Widać było, że się nie podda łatwo. Jego kompani byli gotowi na jego znak zamordować nas. Fenix, dotąd siedzący z tyłu, kopnął jakąś gałąź. Wtedy całe stado spojrzało w tamtym kierunku. To była to chwila. Wystrzeliłem jak z procy, czując, jak wiatr smaga moje futro, a z barku płynie ciepła, czerwona ciecz. Słyszałem, jak przywódca coś mówił, nie byłem pewny co, ale najpewniej było to coś w stylu "Kiedy indziej się nimi zajmiemy..." Bo nie słyszałem już syków i kroków. Zatrzymałem się gdzieś, daleko od tamtych kotów, mając nadzieje, że rudy kocur o zielonych ślepiach, podążył za mną. Tak jak powiedziałem, tak też się stało. Jakby nie Fenix, pewnie nie dałbym rady uciec.
- Dzięki... Fenix... – powiedziałem
Kocur patrzył na mnie. W jego oczach można było dostrzec, złość, czułość i troskę.
Złość? Czemu? Najpewniej dlatego, że chodź mnie ostrzegał, ja i tak tam poszedłem i naraziłem się na śmierć. Zacząłem wylizywać czerwoną ciecz z mojego parku.
- Po tym, na pewno zostanie blizna... - powiedział Fenix
- Z tym się zgodzę – na chwile spojrzałem na niego i zacząłem lizać dalej.
Muszę trenować, abym nie musiał uciekać, aby koty, które szarżują na mnie z wyostrzonymi kłami i wyciągniętymi pazurami, same miały wiać ile sił w łapach. Spojrzałem na kocura, który nadal siedział przy mnie.
- Następnym razem cię posłucham – mruknąłem
-Mam nadzieje – rudzielec uśmiechnął się do mnie. Ja również to zrobiłem, ale tylko na chwile. Wstałem. Ruchem ogona zaproponowałem towarzyszowi, abyśmy szli dalej. Kiwnął głową na tak i gdy zacząłem iść przed siebie, on szedł za mną. Miałem nadzieje, że nie natrafimy na inne niebezpieczeństwo. Myślałem o matce. Jak mogę wynagrodzić jej, to co zrobiłem, co na pewno ją bardzo zabolało. Już nigdy jej nie opuszczę, już nigdy nie sprawie jej tak wielkiego bólu. Będę jej pomagał, dbał o nią na starość, bronił ją. Pierwsze co muszę zrobić to... przeprosić ją. Chodziłem tak z Fenixem od kilku księżyców, znam go odkąd był jeszcze bardzo młody. Wtedy przed sobą ujrzałem... Mój dom... w którym już zostanę. Wszedłem na podwórko i wpatrzyłem się w drzwi.
<Tunia? Mumu, wróciłem!>
Uhhh, trochę tego jest
OdpowiedzUsuń