- Co się głupio śmiejesz - powiedział, zawstydzony Wąsata Łapa. Wyruszyliśmy w czwórkę do stosu ze zwierzyną. Ja i Gardeniowa Łapa wzięliśmy królika, Nocna Łapa wiewiórkę, a kocur mysz. Już po chwili jedliśmy przy wejściu do swojego nowego legowiska. Wyglądało dziwnie, bez dzieci Różnego Pola i naszej matki.
- Dziwnie tu, tak jakoś pusto - powiedział rudzielec - Pierwsza noc bez mamy, ciekawe jak będzie - kocur ułożył się na wygodnie na mchu, a ja weszłam za nim.
- Ej, to moje miejsce - krzyknęła szylkretka.
- Przecież nie zajmowaliśmy jeszcze - powiedział, zdezorientowany.
- Jak to mówiłam ci Popiół! - krzyknęła do mnie. Co? Nic mi takiego nie mówiła.
- Ja nic słyszałam - byłam bardzo zdziwiona, tym co powiedziała .
- No widzisz - powiedział złośliwie Wąsik.
- To nie moja wina, że jest takim przymułem.
- Ja wcale nie jest przymułem!!! - krzyknęłam.
- No właśnie - poparł mnie braciszek, uśmiechnęłam się do niego.
- Wiedziałem, że jak te bachory tu przyjdą, to zrobią raban - przerwał kłótnie, zrezygnowały Świerkowa Łapa. Jego wypowiedź drastycznie wybiła nas z tropu, wiecznie ostatecznie wybrała sobie inne miejsce, ja ułożyłam się między bratem a Gardenią. Starszy uczeń leżał w milczeniu i raz na jakiś czas uderzył ogonem w mech. Nikt z nas nie odważył się odezwać. Dziwnie było nam bez Jaskółczego Śpiewu. Tak monotonnie i nudno. Przez długi czas nie mogłam zasnąć, podobnie jak moi rówieśnicy. Inni uczniowie już dawno spali. W końcu zapadłam w sen. Rankiem, obudziłam się cała podekscytowana. Pierwszy trening! Wyobrażałam sobie jak łapię cały stos zwierzyny dla klanu. Zobaczyłam Borsuczego Kła zbliżającego się do legowiska. Podbiegłam do niego.
- Co będziemy dziś robić? Polować? O! A może nauczysz mnie walczyć?!? - skakałam wokół niego, wydawał się rozbawiony.
- Nie, dzisiaj nauczysz się cierpliwości - odpowiedział. Co. No bez przesady, treningi miały być o wiele ciekawsze. Chciałam wyrazić swoje oburzenie, lecz potulnie pobiegłam za mentorem. Zaprowadził mnie na Wielką Polanę. Wszędzie było słychać zwierzynę. Chciałam za nią pobiec, ale mój mentor na każde moje błagalne spojrzenie kiwał głową. W sumie nawet nie nauczyłam się polować, ale przecież mogę spróbować na spontana. Borsuczy Kieł nie podzielał mojego zdania. Kazał mi usiąść na środku, w bez ruchu i nawet jeśli królik wskoczy mi na głowę, nic nie mam robić.
Cały trening siedziałam, na środku nudząc się potwornie. Wszędzie latała rozbrykana zwierzyna, a ja mogłam na nią smutno patrzeć. W pewnym momencie burasek sam zaczął polować, a ja przyglądałam się jego ruchom, przynajmniej mogę na niego patrzeć, może choć czegoś się nauczę. Był już koniec treningu, nudziłam się potwornie. Mój mentor wyszedł zza krzaków z sójką w pysku. Wpatrywałam się w niego z zazdrością.
- Wspaniale się spisałaś - odpowiedział. Do czego może mi się przydać patrzenie na zwierzynę - Na polowaniu, będziesz umiała cierpliwie czekać na idealny moment do skoku. Powiem twojemu tacie, jak dobrze ci poszło - Ciągle nie podzielałam stwierdzeni burego. Pewnie moje rodzeństwo miało o wiele lepszy trening. Weszłam ze smutnym wyrazem twarzy do obozu. Zobaczyłam Gardeniową Łapę i Nocną Łapę. Wąsik pewnie jeszcze był na treningu.
- I jak było? - spytały mnie.
- Koszmarnie - powiedziałam załamana - Cały trening leżałam na ziemi i gapiłam się na zwierzęta, biegające wokół mnie. Noc mruknęła współczująco. W tunelu między drzewami zobaczyłam równie załamanego Wąsika.
- Co się stało? - spytałam zdziwiona. Czyli tylko nie ja miałam tak straszny trening.
- Nie mogłem nic powiedzieć całą drogę - powiedział, z załamanym głosem - Masakra, wiecie, jak było trudno.
- Podejrzewam - zaśmiałam się, a rudzielec, widocznie tego nie zauważył.
- A co wy miałyście na treningu - spytałam, zaciekawiona. Wyglądały na szczęśliwe, byłam ciekawa, co robiły.
<Gardeniowa Łapo?>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz