BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Klan Burzy znów stracił lidera przez nieszczęśliwy wypadek, zabierając ze sobą dodatkową dwójkę kotów podczas ataku lisów. Przywództwo objął Króliczy Nos, któremu Piaszczysta Zamieć oddał swoje ówczesne stanowisko, na zastępcę klanu wybrana natomiast została Przepiórczy Puch. Wiele kotów przyjęło informację w trudny sposób, szczególnie Płomienny Ryk, który tamtego feralnego dnia stracił kotkę, którą uważał za matkę

W Klanie Klifu

Wojna z Klanem Wilka i samotniczkami zakończyła się upokarzającą porażką. Klan Klifu stracił wielu wojowników – Miedziany Kieł, Jerzykową Werwę, Złotą Drogę oraz przywódczynię, Liściastą Gwiazdę. Nie obyło się również bez poważnych ran bitewnych, które odnieśli Źródlana Łuna, Promieniste Słońce i Jastrzębi Zew. Klan Wilka zajął teren Czarnych Gniazd i otaczającego je lasku, dołączając go do swojego terytorium. Klan Klifu z podkulonym ogonem wrócił do obozu, by pochować zmarłych, opatrzeć swoje rany i pogodzić się z gorzką świadomością zdrady – zarówno tej ze strony samotniczek, które obiecywały im sojusz, jak i członkini własnego Klanu, zabójczyni Zagubionego Obuwika i Melodyjnego Trelu, Zielonego Wzgórza. Klifiakom pozostaje czekać na decyzje ich nowego przywódcy, Judaszowcowej Gwiazdy. Kogo kocur mianuje swoim zastępcą? Co postanowi zrobić z Jagienką i Zielonym Wzgórzem, której bezpieczeństwa bez przerwy pilnuje Bożodrzewny Kaprys, gotowa rzucić się na każdego, kto podejdzie zbyt blisko?

W Klanie Nocy

Ostatni czas nie okazał się zbyt łaskawy dla Nocniaków. Poza nowo odkrytymi terenami, którym wielu pozwoliły zapomnieć nieco o krwawej wojnie z samotnikami, przodkowie nie pobłogosławili ich niemalże niczym więcej. Niedługo bowiem po zakończeniu eksploracji tajemniczego obszaru, doszło do tragedii — Mątwia Łapa, jedna z księżniczek, padła ofiarą morderstwa, którego sprawcy jak na razie nie odkryto. Pośmiertnie została odznaczona za swoje zasługi, otrzymując miano Mątwiego Marzenia. Nie złagodziło to jednak bólu jej bliskich po stracie młodej kotki. Nie mieli zresztą czasu uporać się z żałobą, bo zaledwie kilka wschodów słońca po tym przykrym wydarzeniu, doszło do prawdziwej katastrofy — powodzi. Dotąd zaufany żywioł odwrócił się przeciw Klanowi Nocy, porywając ze sobą życie i zdrowie niejednego kota, jakby odbierając zapłatę za księżyce swej dobroci, którą się z nimi dzielił. Po poległych pozostały jedynie szczątki i pojedyncze pamiątki, których nie zdołały porwać fale przed obniżeniem się poziomu wód, w konsekwencji czego następnego ranka udało się trafić na wiele przykrych znalezisk. Pomimo ciężkiej, ponurej atmosfery żałoby, wpływającej na niemalże wszystkich Nocniaków, normalne życie musiało dalej toczyć się swoim naturalnym rytmem.
Przeniesiono się więc do tymczasowego schronienia w lesie, gdzie uzupełniono zniszczone przez potop zapasy ziół oraz zwierzyny i zregenerowano siły. Następnie rozpoczęła się odbudowa poprzedniego obozu, która poszła dość sprawnie, dzięki ogromnemu zaangażowaniu i samozaparciu członków klanu — w pracach renowacyjnych pomagał bowiem niemalże każdy, od małego kocięcia aż po członków starszyzny. W konsekwencji tego, miejsce to podniosło się z ruin i wróciło do swojej dawnej świetności. Wciąż jednak pewne pozostałości katastrofy przypominają o niej Nocniakom, naruszając ich poczucie bezpieczeństwa. Zwłaszcza z krążącymi wśród kotów pogłoskami o tym, że powódź, która ich nawiedziła, nie była czymś przypadkowym — a zemstą rozchwianego żywiołu, mszczącego się na nich za śmierć członkini rodu. W obozie więc wciąż panuje niepokój, a nawet najmniejszy szmer sprawia, że każdy z wojowników machinalnie stroszy futro i wzmaga skupienie, obawiając się kolejnego zagrożenia.

W Klanie Wilka

Ostatnio dzieje się całkiem sporo – jedną z ważniejszych rzeczy jest konflikt z Klanem Klifu, powstały wskutek nieporozumienia. Wszystko przez samotniczkę imieniem Terpsychora, która przez swoją chęć zemsty, wywołała wojnę między dwoma przynależnościami. Nie trwała ona długo, ale z całą pewnością zostawiła w sercach przywódców dużo goryczy i niesmaku. Wszystko wskazuje na to, że następne zgromadzenie będzie bardzo nerwowe, pełne nieporozumień i negatywnych emocji. Mimo tego Klan Wilka wyszedł z tego starcia zwycięsko – odebrali Klifiakom kilka kotów, łącznie z ich przywódczynią, a także zajęli część ich terytorium w okolicy Czarnych Gniazd.
Jednak w samym Klanie Wilka również pojawiły się problemy. Pewnego dnia z obozu wyszli cali i zdrowi Zabłąkany Omen i jego uczennica Kocankowa Łapa. Wrócili jednak mocno poobijani, a z zeznań złożonych przez srebrnego kocura, wynika, że to młoda szylkretka była wszystkiemu winna. Za karę została wpędzona do izolatki, gdzie spędziła kilka dni wraz ze swoją matką, która umieszczona została tam już wcześniej. Podczas jej zamknięcia, Zabłąkany Omen zmarł, lecz jego śmierć nie była bezpośrednio powiązana z atakiem uczennicy – co jednak nie powstrzymało największych plotkarzy od robienia swojego. W obozie szepczą, że Kocankowa Łapa przynosi pecha i nieszczęście. Jej drugi mentor, wybrany po srebrnym kocurze, stracił wzrok podczas wojny, co tylko podsyca te domysły. Na szczęście nie wszystko, co dzieje się w klanie jest złe. Ostatnio do ich żłobka zawitała samotniczka Barczatka, która urodziła Wilczakom córeczkę o imieniu Trop – a trzy księżyce później narodził się także Tygrysek (Oba kociaki są do adopcji!).

W Owocowym Lesie

Dla owocniaków nadszedł trudny okres. Wszystko zaczęło się od śmierci wiekowej szamanki Świergot i jej partnerki, zastępczyni Gruszki. Za nią pociągnęły się śmierci liderki, rozpacz i tęsknota, które pociągnęła za sobą najmłodszą medyczkę, by skończyć na wybuchu epidemii zielonego kaszlu. Zmarło wiele kotów, jeszcze więcej wciąż walczy z chorobą, a pora nagich drzew tylko potęguje kryzys. Jeden z patroli miał niesamowite szczęście – natrafił na grupę wędrownych uzdrowicieli. Natychmiast wyraziła ona chęć pomocy. Derwisz, Jaskier i Jeżogłówka zostali tymczasowo przyjęci w progi Owocowego Lasu. Zamieszkują Upadłą Gwiazdę i dzielą się z tubylcami ziołami, pomocą, jak i również ciekawą wiedzą.

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty


Miot w Klanie Burzy!
(dwa wolne miejsca!)

Miot w Klanie Klifu!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Owocowym Lesie!
(dwa wolne miejsca!)

Zmiana pory roku już 7 grudnia, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

09 lipca 2021

Od Pierzastej Mordki cd. Miedzianej Iskry

Wczoraj do obozu wdzierały się promienie słońca, budząc każdego z Klanu Wilka delikatnymi muśnięciami. Powietrze przepełniała ulga i napięty oddech nadciągającego czerwonego kaszlu. Ziemia, wilgotna od rosy, wydawała na świat nowe rośliny. Zapach dwóch kotek, matki i córki, partnerki lidera i jej potomkini, zlał się w jedną całość. To wszystko zwiastowało radość, spokój, uniesienie. 
Stara dusza troszczyła się o młodszą, ta młodsza czerpała całymi łapami macierzyńską miłość. Samo imię, Piórko, odzwierciedlało coś, do czego mama przywiązywała uwagę w przeszłości. 
Liliowa była symbolem, jedynym żywym potomkiem Iglastego Krzewu i Miedzianej Iskry. Pragnęła żyć, pragnęła przeżyć.
Marzyła, by ta chwila z ukochaną karmicielką trwała wieczność. Bez krzyków, bez plam krwi na nieskazitelnie jasnej sierści z masą pręg, bez konieczności myślenia o tym, co przyniesie jutro, bez wystających żeber, bez problemów, bez łez, bez bardzo wielu rzeczy, przynoszących brak nadziei.
- Piórko... myślisz, że jestem dobrą matką? - zapytała się Miedziana Iskra.
Młodsza od razu spojrzała prosto w oczy rodzicielki, nadal posiadające błysk dawnej młodości. Miedź naprawdę posiadała niesamowitą urodę, Pierzasta widziała w niej swój wzór. Tak po prostu, bez żadnych dopowiedzeń czy komentarzy. Kochała mamę najbardziej na świecie (obok sióstr i taty). 
- Tak! Nie mogłam wyobrazić sobie lepszej mamusi! - odpowiedziała liliowa żywym tonem. Widząc drgnięcie powieki u Miedzi, uśmiechnęła się serdecznie. - Oj, muszę być mniej wybuchowa. Tego nauczyła mnie Płomień - szybkich reakcji i ekspresji w głosie.
Miedziana Iskra zaśmiała się delikatnie.
- Naprawdę się cieszę, że chociaż ty nam przeżyłaś. Jesteś moim szczęściem - mruknęła starsza, wracając do czyszczenia ucha córce.
Pierzasta Mordka przymknęła oczy, mrucząc cicho.
Trwaj chwilo, trwaj póki możesz.
***
Zza horyzontu wschodził księżyc, do obozu wdarł się nocny chłód. Temperatura spadła, atmosfera stała się pozornie luźniejsza. Ziemia przyjęła w swoje objęcia Miedzianą Iskrę. Zapach partnerki Iglastego Krzewu utrzymywał się jeszcze w pobliżu dawnego legowiska kotki, lecz zanikał z chwili na chwilę. 
Pierzasta Mordka siedziała na legowisku matki, wdychając ostatnie pozostałości tego zapachu, który pamiętała zza czasów dzieciństwa. Beztroskiego okresu, podczas którego poznała po raz pierwszy karmicielkę i smak powietrza w nozdrzach.
Myśli liliowej przepełniała pustka. W głębi umysłu rozbrzmiewało echo słów pociechy od ducha Miedzianej Iskry, stworzonej przez pogrążony w depresji umysł kotki.
Straciła ją, straciła mamę. Już nigdy jej nie zobaczy, nigdy nie usłyszy perlistego śmiechu, nie ujrzy radości w oczach matki. 
Nigdy, nigdy, nigdy - dopowiadała sobie w rytm bijącego słabo serca.
Wiedziała, że ta chwila nadejdzie, lecz nie spodziewała się tak szybkiego zwrotu akcji. Naprawdę. 
Powinna iść nauczać Lodowatą Łapę czy dotrzymywać towarzystwa ojcu, lecz pragnęła zostać sama. Sama z mchem, by zapamiętać na zawsze tę woń, pełną głębi i leśnego odcienia.
Kilka chłodnych łez skapnęło na puste legowisko, pozbawione duszy.
Żegnaj, mamo - pomyślała, patrząc w niebo, chcąc ujrzeć tę jedną gwiazdę, mrugającą ku jedynej żywej córce.
Żywej ciałem, umierającej duchem.
Posted by
.

1 komentarz:

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)