Wpatrywała się to w Pigwowego Kła, to w leżącą przed nią rybę. Nie potrafiła w to uwierzyć! Pigwuś przyniósł jej jedzenie! Tylko jej! Oblizała mordkę, czując jak ślinka jej cieknie po pyszczku. Była wręcz wniebowzięta! Nie sądziła, że kiedykolwiek AŻ tak ucieszy się na widok żarcia a jednak, niemożliwe stało się możliwe. Otarła łzy szczęścia, niemalże od razu przyciągając do siebie kocurka, po czym zwyczajnie rozbeczała mu się w futro, smarkając czarno-białą sierść. Jej kochany przyjaciel tak o nią dbał.
— Jejuniu Pigwusiu mój kochany — szepnęła, odsuwając się od niego na kocięcy krok, po czym otarła gile z nosa — T-tyle d-dla mnie z-zrobiłeś... — mamrotała, ocierając cieknące na mech łzy. Pigwa znieruchomiał, wpatrywał się w nią jedynie wzrokiem mówiącym "Dobrze się czujesz?" choć chyba można było to podciągnąć pod "A pod kopułą wszystkie kabelki się stykają?". Zboże jednak miała to gdzieś, nadal go ściskała, tuliła i mamrotała jak bardzo ceni go sobie jako przyjaciela i jak bardzo jest on bliski jej sercu.
— Pigwuś mordeczko ty moja, zostań wujkiem moich dzieci, to będzie dla mnie zaszczyt — miauknęła wzruszona, nim ponownie zalała się łzami, mocząc futro biednemu Pigwie, który zapewne miał ochotę spieprzyć z miejsca zdarzenia jak najszbciej.
* * *
*dalej opko zawiera sceny porodu i niezbyt przyjemne słownictwo*
No i nareszcie nadszedł ten cudowny dzień, w którym Zbożowy Kłos miała wypierdzieć ze swojej macicy kocięta. Tylko, że dla bengalki ten dzień ani trochę nie był jakiś cudowny. Wręcz była zdania, że zapamięta go do usranej śmierci jako prawdziwe piekło. Najpierw zaczęło się niewinnie, pierwsze skurcze przypominały bardziej głód, aniżeli coś, co zwiastowało moment, w którym przyszła matka będzie tak soczyście marzyła o zdechnięciu, lub wymordowaniu współklanowiczy.
Doszło do tego, że Borsuk wraz z Poziomkiem musieli ją przytrzymywać, zaś Żyto uspokajać, bo kocica w napadzie nienawiści do całego świata o mało co nie odgryzła Zorzy łapy. W końcu zawołali nawet Jesionowy Wicher, by ten pomógł w ogarnianiu bengalki, która mimo niewielkich rozmiarów sprawiała nie mały problem.
— ŻYTO LARWO PEŁZAJĄCA ZABIJĘ CIĘ! — wrzasnęła, gdy kolejny silny skurcz o mało co nie rozerwał jej ciała — WEZMĘ TĄ ZASRANĄ GAŁĄŹ I W DUPĘ WEPCHNĘ, SŁYSZYSZ! ZESRASZ SIĘ Z BÓLU! DLACZEGO MI TO ZROBIŁAŚ! CHCIAŁAŚ BACHORY TO SAMA JE WYPLUWAJ, A NIE ZWALASZ WSZYSTKO NA MNIE! — miotała się, przebierając łapami. Mech i zioła były wszędzie. W żłobku panował totalny chaos, aż Brzoskwinia wraz z młodymi, a także Obłok, Ropucha i jej córka wraz z Zarazą i Smarkiem zostali przeniesieni do legowiska starszyzny, aby nikt nie musiał słuchać ani widzieć tego dramatu.
— KURW...-AAAA ZABIJĘ WAS! WSZYSTKICH! JAK MATKĘ KOCHAM BĘDZIECIE WISIEĆ NA DRZEWIE ŚMIERDZĄCE DRANIE! — jęknęła, czując jeszcze większy ból. Zamknęła oczy, czując jak łzy powoli spływają po jej policzkach. Machnęła łapą, zahaczając pazurami o nogę Poziomka, który syknął, gdy na futrze pojawiły się czerwone plamy krwi.
— Zboże... shhh... spokojnie kochanie, zaraz będzie po wszystkim — szeptała Żyto wprost do ucha wybranki, odpowiadało jej jednak wściekłe stękanie, jakby ktoś dzika zabijał.
— W-WYPATROSZĘ J-JAK... RY... RYB...
— Kotka! — rozległo się miauknięcie Mglistej Łapy, które skutecznie przerwało kolejną nadchodzącą salwę bruzd. Zboże czując, jak powoli opada z sił uśmiechnęła się mimowolnie. Jeden z głowy, jeszcze kilka. Przed jej pysk położono drobne maleństwo o niebiesko-białym futerko. Tym razem nie potrafiła ukryć łez radości. Jej córeczka... Była pewna, że ta cholera zwojuje świat.
— NA OSTY I CIERNIE, DLACZEGO TO T-T... BOLI! — wrzasnęła, gdy poczuła kolejne parcie. Sapnęła spinając się.
— Masz syna! Brawo! Dałaś radę! — nie potrafiła rozpoznać do kogo należał głos. Jej powieki stały się niesamowicie ciężkie, aż zupełnie opadły, zaś sama Zboże zasnęła.
< pigwo? >
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz