- Wow!
Kaczorek pisnął zadowolony. Przejechał po śliskiej kałuży, która służyła mu za lodowisko. Chciał wybrać się nad rzekę, ale Brzoskwiniowa Bryza stanowczo się temu sprzeciwiła, informując swoje potomstwo, że lód może się złamać i znikną. Nie chcąc bardziej podpaść mamie, wybrał więc opcje ślizgania się na zamarzniętej kałuży. Zabawa i tak była cudowna!
- Uważaj! - wrzasnęła Malinka, gdy nie zdążyła wyhamować.
Oboje z Kaczorkiem wylądowali w zaspie śniegu. Rudzielec zaśmiał się wesoło. Pociągnął noskiem, szybko wycierając go łapką. Pozbył się co prawda kocięcego kaszlu, ale ten mógł w każdej chwili wrócić. Zrzucił z siebie szylkretkę, wytrzepując futerko z białego puchu. Machnął ogonkiem.
- Ale zabawa! - miauknął.
Pora Nagich Drzew stanowiła dla kociaków świetny plac zabaw. Kaczorek wyczuwał jednak dziwną atmosferę w klanie, jakby stało się coś, o czym kociaki nie powinny wiedzieć. Coś bardzo złego.
Maluch z radością wpadł do kociarni, potykając się oczywiście o własne łapki, przez co Malinka mogła go zaatakować i tym samym zaproponować bezsłownie zabawę w zapasy. Siłowali się chwilę, zanim koteczka została przywołana do mamy. Kaczorek westchnął cicho. Usiadł, otaczając łapki ogonem i czekając, aż siostrzyczka wróci do niego. Mieli już pięć księżyców i lada chwila opuszczą żłobek. Karzełek bardzo nie chciał zostawiać swojej beztroski. W końcu mimo wygłupów, poza karami od rodziców, nie spotykały ich żadne poważne konsekwencje. A i tak nie przestrzegali wszystkich zakazów i mogli szaleć. Nie chciał stawać się jakimś głupim uczniem, kiedy mógł być wolnym kociakiem!
- Heeej, Kaczorek! Twoja siostra powiedziała, że się ze mną pobawi. Cieszysz się? - Smark jak rzep uczepił się akurat jego. Rudzielec syknął ostrzegawczo. Prosił się o manto. A sądził, że kocurek został na zewnątrz z Jesiotrem i Zarazą. - Ona mnie bardzo lubi! O, a Jesionowy Wicher obiecał pokazać mi gwiazdy! Tata jest bardzo miły.
Kaczorek zakrztusił się. W pierwszej chwili myślał, że się przesłyszał. Spiorunował spojrzeniem kuzyna, który szczerzył się, jakby specjalnie przyszedł oberwać. Zerknął na Malinkę, która gdzieś wychodziła z Brzoskwiniową Bryzą, obiecując, że zaraz wróci i pobawi się z Kaczorkiem. Prychnął. Smark to podły kłamca, warty tyle co wronia strawa. Rudzielec doskonale wiedział, że Malinka zawsze będzie wolała jego, niż głupie kuzynostwo, bachory Zboża, czy Jesiotra.
- On nie jest twoim tatą, lisi bobku. Trzyma cię z litości. Nic dziwnego. Matka wariatka, ojciec dał dupy i gdzieś zwiał. A synek żałosny. - pokręcił łebkiem, nawet nie zamierzając być miły. Zwyczajnie był zazdrosny. To mu z wiekiem chyba nigdy nie przejdzie.
Smark widocznie nie spodziewał się tak ostrych słów o swoich rodzicach, bo na chwilę zaniemówił.
- Mówisz tak, bo woli mnie! - miauknął Smark, znowu wracając do swojego humorku.
Kaczorek zjeżył sierść i wskoczył na kociaka. Smark o dziwo nie próbował się wyrywać, posłusznie leżąc pod jego ciężarkiem. Co jest? Przecież dałby radę zwalić z siebie karzełka.
- Zawsze wybierze mnie, Malinkę i Jesiotra. - syknął kocurek, kładąc łapki na gardle kocurka. Sam nie wiedział co chciał tym osiągnąć.
Obserwował po prostu jak Smark zaczyna się wiercić, walcząc o każdy oddech, podczas gdy starszy kocurek go dusił. Puścił w momencie, gdy ten serio wyglądał jakby umierał. Jeszcze nie był na tyle zły, żeby się pozbywać malucha. Zszedł z niego obserwując, jak ten podnosi się, łapiąc kolejne oddechy. Spojrzał z zadowoleniem na Kaczorka.
- Dziwny jesteś. - skwitował rudzielec.
Wybiegł ze żłobka, poszukać siostrzyczki i wrócić do radosnych zabaw.
BLOGOWE WIEŚCI
BLOGOWE WIEŚCI
W Klanie Burzy
Klan Burzy znów stracił lidera przez nieszczęśliwy wypadek, zabierając ze sobą dodatkową dwójkę kotów podczas ataku lisów. Przywództwo objął Króliczy Nos, któremu Piaszczysta Zamieć oddał swoje ówczesne stanowisko, na zastępcę klanu wybrana natomiast została Przepiórczy Puch. Wiele kotów przyjęło informację w trudny sposób, szczególnie Płomienny Ryk, który tamtego feralnego dnia stracił kotkę, którą uważał za matkęW Klanie Klifu
Wojna z Klanem Wilka i samotniczkami zakończyła się upokarzającą porażką. Klan Klifu stracił wielu wojowników – Miedziany Kieł, Jerzykową Werwę, Złotą Drogę oraz przywódczynię, Liściastą Gwiazdę. Nie obyło się również bez poważnych ran bitewnych, które odnieśli Źródlana Łuna, Promieniste Słońce i Jastrzębi Zew. Klan Wilka zajął teren Czarnych Gniazd i otaczającego je lasku, dołączając go do swojego terytorium. Klan Klifu z podkulonym ogonem wrócił do obozu, by pochować zmarłych, opatrzeć swoje rany i pogodzić się z gorzką świadomością zdrady – zarówno tej ze strony samotniczek, które obiecywały im sojusz, jak i członkini własnego Klanu, zabójczyni Zagubionego Obuwika i Melodyjnego Trelu, Zielonego Wzgórza. Klifiakom pozostaje czekać na decyzje ich nowego przywódcy, Judaszowcowej Gwiazdy. Kogo kocur mianuje swoim zastępcą? Co postanowi zrobić z Jagienką i Zielonym Wzgórzem, której bezpieczeństwa bez przerwy pilnuje Bożodrzewny Kaprys, gotowa rzucić się na każdego, kto podejdzie zbyt blisko?W Klanie Nocy
Ostatni czas nie okazał się zbyt łaskawy dla Nocniaków. Poza nowo odkrytymi terenami, którym wielu pozwoliły zapomnieć nieco o krwawej wojnie z samotnikami, przodkowie nie pobłogosławili ich niemalże niczym więcej. Niedługo bowiem po zakończeniu eksploracji tajemniczego obszaru, doszło do tragedii — Mątwia Łapa, jedna z księżniczek, padła ofiarą morderstwa, którego sprawcy jak na razie nie odkryto. Pośmiertnie została odznaczona za swoje zasługi, otrzymując miano Mątwiego Marzenia. Nie złagodziło to jednak bólu jej bliskich po stracie młodej kotki. Nie mieli zresztą czasu uporać się z żałobą, bo zaledwie kilka wschodów słońca po tym przykrym wydarzeniu, doszło do prawdziwej katastrofy — powodzi. Dotąd zaufany żywioł odwrócił się przeciw Klanowi Nocy, porywając ze sobą życie i zdrowie niejednego kota, jakby odbierając zapłatę za księżyce swej dobroci, którą się z nimi dzielił. Po poległych pozostały jedynie szczątki i pojedyncze pamiątki, których nie zdołały porwać fale przed obniżeniem się poziomu wód, w konsekwencji czego następnego ranka udało się trafić na wiele przykrych znalezisk. Pomimo ciężkiej, ponurej atmosfery żałoby, wpływającej na niemalże wszystkich Nocniaków, normalne życie musiało dalej toczyć się swoim naturalnym rytmem.Przeniesiono się więc do tymczasowego schronienia w lesie, gdzie uzupełniono zniszczone przez potop zapasy ziół oraz zwierzyny i zregenerowano siły. Następnie rozpoczęła się odbudowa poprzedniego obozu, która poszła dość sprawnie, dzięki ogromnemu zaangażowaniu i samozaparciu członków klanu — w pracach renowacyjnych pomagał bowiem niemalże każdy, od małego kocięcia aż po członków starszyzny. W konsekwencji tego, miejsce to podniosło się z ruin i wróciło do swojej dawnej świetności. Wciąż jednak pewne pozostałości katastrofy przypominają o niej Nocniakom, naruszając ich poczucie bezpieczeństwa. Zwłaszcza z krążącymi wśród kotów pogłoskami o tym, że powódź, która ich nawiedziła, nie była czymś przypadkowym — a zemstą rozchwianego żywiołu, mszczącego się na nich za śmierć członkini rodu. W obozie więc wciąż panuje niepokój, a nawet najmniejszy szmer sprawia, że każdy z wojowników machinalnie stroszy futro i wzmaga skupienie, obawiając się kolejnego zagrożenia.
W Klanie Wilka
Ostatnio dzieje się całkiem sporo – jedną z ważniejszych rzeczy jest konflikt z Klanem Klifu, powstały wskutek nieporozumienia. Wszystko przez samotniczkę imieniem Terpsychora, która przez swoją chęć zemsty, wywołała wojnę między dwoma przynależnościami. Nie trwała ona długo, ale z całą pewnością zostawiła w sercach przywódców dużo goryczy i niesmaku. Wszystko wskazuje na to, że następne zgromadzenie będzie bardzo nerwowe, pełne nieporozumień i negatywnych emocji. Mimo tego Klan Wilka wyszedł z tego starcia zwycięsko – odebrali Klifiakom kilka kotów, łącznie z ich przywódczynią, a także zajęli część ich terytorium w okolicy Czarnych Gniazd.Jednak w samym Klanie Wilka również pojawiły się problemy. Pewnego dnia z obozu wyszli cali i zdrowi Zabłąkany Omen i jego uczennica Kocankowa Łapa. Wrócili jednak mocno poobijani, a z zeznań złożonych przez srebrnego kocura, wynika, że to młoda szylkretka była wszystkiemu winna. Za karę została wpędzona do izolatki, gdzie spędziła kilka dni wraz ze swoją matką, która umieszczona została tam już wcześniej. Podczas jej zamknięcia, Zabłąkany Omen zmarł, lecz jego śmierć nie była bezpośrednio powiązana z atakiem uczennicy – co jednak nie powstrzymało największych plotkarzy od robienia swojego. W obozie szepczą, że Kocankowa Łapa przynosi pecha i nieszczęście. Jej drugi mentor, wybrany po srebrnym kocurze, stracił wzrok podczas wojny, co tylko podsyca te domysły. Na szczęście nie wszystko, co dzieje się w klanie jest złe. Ostatnio do ich żłobka zawitała samotniczka Barczatka, która urodziła Wilczakom córeczkę o imieniu Trop – a trzy księżyce później narodził się także Tygrysek (Oba kociaki są do adopcji!).
W Owocowym Lesie
Społecznością wstrząsnęła nagła i drastyczna śmierć Morelki. Jak donosi Figa – świadek wypadku, świeżo mianowanemu zwiadowcy odebrały życie ogromne, metalowe szczęki. W związku z tragedią Sówka zaleciła szczególną ostrożność na terenie całego klanu i zgłaszanie każdej ze śmiercionośnych szczęki do niej.Niedługo później patrol składający się z Rokitnika, Skałki, Figi, Miodka oraz Wiciokrzewa natknął się na mrożący krew w żyłach widok. Ciało Kamyczka leżało tuż przy Drodze Grzmotu, jednak to głównie jego stan zwracał na siebie największą uwagę. Zmarły został pozbawiony oczu i przyozdobiony kwiatami – niczym dzieło najbardziej psychopatycznego mordercy. Na miejscu nie znaleziono śladów szarpaniny, dostrzeżono natomiast strużkę wymiocin spływającą po pysku kocura. Co jednak najbardziej przerażające – sprawca zdarzenia w drastyczny sposób upodobnił wygląd truchła do mrówki. Szok i niedowierzanie jedynie pogłębił fakt, że nieboszczyk pachniał… niedawno zmarłą Traszką. Sówka nakazała dokładne przeszukanie miejsca pochówku starszej, aby zbadać sprawę. Wprowadziła także nowe procedury bezpieczeństwa: od teraz wychodzenie poza obóz dozwolone jest tylko we dwoje, a w przypadku uczniów i ról niewalczących – we troje. Zalecana jest również wzmożona ostrożność przy terenach samotniczych. Zachowanie przywódczyni na pierwszy rzut oka nie uległo zmianie, jednak spostrzegawczy mogą zauważyć, że jej znany uśmiech zaczął ostatnio wyglądać bardzo niewyraźnie.
W Betonowym Świecie
nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.MIOTY
Mioty
Miot w Klanie Klifu!
(jedno wolne miejsce!)
Miot w Klanie Wilka!
(jedno wolne miejsce!)
Miot w Klanie Burzy!
(Brak wolnych miejsc!)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz