BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Po śmierci Różanej Przełęczy, Sójczy Szczyt wybrała się do Księżycowej Sadzawki wraz z Rumiankowym Zaćmieniem. Towarzyszyć im miała również Margaretkowy Zmierzch, która dołączyła do nich po czasie. Jakie więc było zaskoczenie, gdy ta wróciła niezwykle szybko cała zdyszana, próbując skleić jakieś sensowne zdanie. Z całości można było wywnioskować, że kotka widziała, jak Niknące Widmo zabił Sójczy Szczyt oraz Rumiankowe Zaćmienie. W obozie została przygotowana więc zasadzka na dymnego kocura, który nie spodziewał się dziur w swoim planie. Na Widmie miała zostać wykonana egzekucja, jednak kocur korzystając z sytuacji zdołał zabić stojącą nieopodal Iskrzącą Burzę, chwilę potem samemu ginąc z łap Lwiej Paszczy, Szepczącej Pustki oraz Gradowego Sztormu, z czego pierwszą z wymienionych również nieszczęśliwie dosięgły pazury Widma. Klan Burzy uszczuplił się tego dnia o szóstkę kotów.

W Klanie Klifu

Plotki w Klanie Klifu mimo upływu czasu wciąż się rozprzestrzeniają. Srokoszowa Gwiazda stracił zaufanie części swoich wojowników, którzy oskarżają go o zbrodnie przeciwko Klanowi Gwiazdy i bycie powodem rzekomego gniewu przodków. Złość i strach podsycane są przez Judaszowcowy Pocałunek, głoszącego słowo Gwiezdnych, i Czereśniową Gałązkę, która jako pierwsza uznała przywódcę za powód wszystkich spotykających Klan Klifu katastrof. Srokoszowa Gwiazda - być może ze strachu przed dojściem Judaszowca do władzy - zakazał wybierania nowych radnych, skupiając całą władzę w swoich łapach. Dodatkowo w okolicy Złotych Kłosów pojawili się budujący coś Dwunożni, którzy swoimi hałasami odstraszają zwierzynę.

W Klanie Nocy

Świat żywych w końcu opuszcza obarczony klątwą Błotnistej Plamy Czapli Taniec. Po księżycach spędzonych w agonii, której nawet najsilniejsze zioła nie były mu w stanie oszczędzić, ginie z łap własnego męża - Wodnikowego Wzgórza, który został przez niego zaatakowany podczas jednego z napadów agresji. Wojownik staje się przygnębiony, jednak nadal wypełnia swoje obowiązki jako członek Klanu Nocy, a także ojciec dla ich maleńkiego synka - Siwka. Kocurek został im podarowany przez rodzącą na granicy samotniczkę, która w zamian za udzieloną jej pomoc, oddała swego pierworodnego w łapy obcych. W opiece nad nim pomaga Mżawka, młodziutka karmicielka, która nie tak dawno wstąpiła w szeregi Klanu Nocy, wraz z dwójką potomków - Ikrą oraz Kijanką. Po tym wydarzeniu, na Srebrną Skórkę odchodzi także starsza Mrówczy Kopiec i medyczka, Strzyżykowy Promyk, której miejsce w lecznicy zajmuje Różana Woń. W międzyczasie, na prośbę Wieczornej Gwiazdy, nowej liderki Klanu Wilka, Srocza Gwiazda udziela im pomocy, wyznaczając nieduży skrawek terenu na ich nowy obóz, w którym mieszkać mogą do czasu, aż z ich lasu nie znikną kłusownicy. Wyprowadzka następuje jednak dopiero po kilku księżycach, podczas których wielu wojowników zdążyło pokręcić nosem na swoich niewdzięcznych sąsiadów.

W Klanie Wilka

Po terenach zaczynają w dużych ilościach wałęsać się ludzie, którzy wraz ze swoją sforą, coraz pewniej poruszają się po wilczackich lasach. Dochodzi do ataku psów. Ich pierwszą ofiarą padł Wroni Trans, jednak już wkrótce, do grona zgładzonych przez intruzów wojowników, dołącza także sam Błękitna Gwiazda, który został śmiertelnie postrzelony podczas patrolu, w którym towarzyszyła mu Płonąca Dusza i Gronostajowy Taniec. Po przekazaniu wieści klanowi, w obozie panuje chaos. Wojownikom nie pozostaje dużo możliwości. Zgodnie z tradycją, Wieczorna Mara przyjmuje pozycję liderki i zmienia imię na Wieczorną Gwiazdę. Podczas kolejnych prób ustalenia, jak duży problem stanowią panoszący się kłusownicy, giną jeszcze dwa koty - Koszmarny Omen i Zapomniany Pocałunek. Zapada werdykt ostateczny. Po tym, jak grupa wysłanników powróciła z Klanu Nocy, przekazując wieść, iż Srocza Gwiazda zgodziła się udzielić wilczakom pomocy, cały klan przenosi się do małego lasku niedaleko Kolorowej Łąki, który stanowić ma ich nowy obóz. Następne księżyce spędzają na przydzielonym im skrawku terenu, stale wysyłając patrole, mające sprawdzać sytuację na zajętych przez dwunożnych terenach. W międzyczasie umiera najstarsza członkini Klanu Wilka, a jednocześnie była liderka - Stokrotkowa Polana, która zgodnie ze swą prośbą odprowadzona została w okolice grobu jej córki, Szakalej Gwiazdy. W końcu, jeden z patroli wraca z radosną nowiną - wraz z nastaniem Pory Nagich Drzew, dwunożni wynieśli się, pozostawiający po sobie jedynie zniszczone, zwietrzałe obozowisko. Wieczorna Gwiazda zarządza powrót.

W Owocowym Lesie

Społeczność z bólem pożegnała Przebiśniega, który odszedł we śnie. Sytuacja nie wydawała się nadzwyczajna, dopóki rodzina zmarłego nie poszła go pochować. W trakcie kopania nagrobka zostali jednak odciągnięci hałasem z zewnątrz, a kiedy wrócili na miejsce… ciała ukochanego starszego już nie było! Po wszechobecnej panice i nieudanych poszukiwaniach kocura, Daglezjowa Igła zdecydowała się zabrać głos. Liderka ogłosiła, że wyznaczyła dwa patrole, jakie mają za zadanie odnaleźć siedlisko potwora, który dopuścił się kradzieży ciała nieboszczyka. Dowódcy patroli zostali odgórnie wyznaczeni, a reszta kotów zachęcana nagrodami do zgłoszenia się na ochotników członkostwa.
Patrole poszukiwacze cały czas trwają, a ich uczestnicy znajdują coraz to dziwniejsze ślady na swoim terenie…

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty



Znajdki w Klanie Nocy!
(brak wolnych miejsc!)

Miot w Owocowym Lesie!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Nocy!
(jedno wolne miejsce!)

Rozpoczęła się kolejna edycja Eventu NPC! Aby wziąć udział, wystarczy zgłosić się pod postem z etykietą „Event”! | Zmiana pory roku już 24 listopada, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

25 września 2020

Od Miedzianej Iskry CD Pierzastej Łapy (Pierzastej Mordki)

*Shira wrzuca stare opka*
Bardzo stare


Nie miała pojęcia, jakim cudem przetrwała noc. Jakim cudem tamci dwaj jej nie zabili? Przecież była bezbronna. Słaba. Do niczego. Po co… Po co w ogóle jeszcze stąpa na tym świecie? Tyle cierpienia już jej w zupełności wystarczy. Chciała już wtulić się w astralne furto Turkawki, Wilka, Pszenicy, a nawet Burzowego Futra albo rodziców.
Przez ten cały czas trwała w jakby amoku. Nie wiedziała co się dzieje wokół, a przynajmniej nie rejestrowała tego jej pamięć. Żyła? Była przytomna? Chyba tak… Dlaczego? Dlaczego miała tak nieliczne obrażenia, podczas gdy inni konali w bólu i agonii? Dlaczego, dlaczego, dlaczego?!
Coś nagle szturchnęło ją mocno, zbyt brutalnie by był to ktoś jej znajomy. Uchyliła oszczędnie tylko jedno ślipie, choć i tak oślepił ją blask poranka. Jęknęła coś zbolałym głosem, niezrozumiale.
– Ty, chyba żyje – odezwał się jakiś obcy, szorstki głos.
– Więc weźmy ją do reszty więźniów – drugi osobnik wzruszył barkami.
Zaczęli ją gdzieś tachać. Nie cackali się wcale, chwycili ją mocno w szczęki, ale i tak jej ciało boleśnie szurało po twardej, splamionej krwią ziemi. Otwierała i zamykała powoli oczy, ale i tak nie mogła się skupić na czymkolwiek. Dlaczego nie mogła po prostu umrzeć?
Rzucili ją do legowiska przeznaczonego dla wszystkich więźniów. Było tam duszno i ciasno, odór krwi wżerał się w jej nozdrza. Ktoś do niej podbiegł. Zaczął lizać delikatnie po policzku. Stęknęła głucho. Otworzyła zmęczone oczęta, kierując rozmazany wzrok na słabo uśmiechającą się Pierzastą Łapę. Jej małą córeczkę.
Nagle brutalna rzeczywistość uderzyła w nią z niebywałą siłą. Pozbyła się uczucia potępienia i połowicznego bujania w obłokach, snach, czy gdzieś daleko poza świadomością.
Jej klan… Nie było go. Znowu. Dlaczego…?
Podniosła się na równe łapy, gwałtownie. Zbyt gwałtownie. Zatoczyła się i znów upadła na ziemię.
– Nie, mamo… Leż, proszę – płaczliwy ton dobiegł do jej uszu.
Pokręciła powoli łbem, znów wstając, tym razem jednak powoli.
– Skarbie… Już. Już wszystko w porządku. Będzie-dzie d-d-d-do…
Nie umiała dokończyć tego zdania. Jak mogło być dobrze w takiej sytuacji? Wtuliła się w sierść swojej córeczki bardzo mocno. Rozkleiła się, wylewając litry łez. Nie umiała żyć w ten sposób.
Przez resztę dnia nie pomyślała nawet, żeby iść po cokolwiek do stosu ze zwierzyną. Żal i przerażenie skutecznie wypełniały jej żołądek.
Cudem udało jej się zmrużyć oko. Dręczyły ją koszmary, ale wciąż lepsze to, niż całkiem nieprzespana noc.


*kilka dni później*


Siedziała zgarbiona, wpatrując się pustym, pozbawionym emocji wzrokiem gdzieś w przestrzeń pomiędzy wyjściem z legowiska, a ziemią. Drżała.
Znowu zatraciła się w swoim śnie, przestała odczuwać rzeczywistość.
– Mamo… Będzie dobrze. Nie płacz – jedna z jej córek zdradziła swoją obecność, wtulając się w sierść bicolorki.
Kocica odwzajemniła uczucie. Jednak nie potrafiła przestać wylewać łez. Zaczęła drżeć jeszcze mocniej niż przedtem.




<Piórko?>
Posted by
.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)