BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Klan Burzy znów stracił lidera przez nieszczęśliwy wypadek, zabierając ze sobą dodatkową dwójkę kotów podczas ataku lisów. Przywództwo objął Króliczy Nos, któremu Piaszczysta Zamieć oddał swoje ówczesne stanowisko, na zastępcę klanu wybrana natomiast została Przepiórczy Puch. Wiele kotów przyjęło informację w trudny sposób, szczególnie Płomienny Ryk, który tamtego feralnego dnia stracił kotkę, którą uważał za matkę

W Klanie Klifu

Wojna z Klanem Wilka i samotniczkami zakończyła się upokarzającą porażką. Klan Klifu stracił wielu wojowników – Miedziany Kieł, Jerzykową Werwę, Złotą Drogę oraz przywódczynię, Liściastą Gwiazdę. Nie obyło się również bez poważnych ran bitewnych, które odnieśli Źródlana Łuna, Promieniste Słońce i Jastrzębi Zew. Klan Wilka zajął teren Czarnych Gniazd i otaczającego je lasku, dołączając go do swojego terytorium. Klan Klifu z podkulonym ogonem wrócił do obozu, by pochować zmarłych, opatrzeć swoje rany i pogodzić się z gorzką świadomością zdrady – zarówno tej ze strony samotniczek, które obiecywały im sojusz, jak i członkini własnego Klanu, zabójczyni Zagubionego Obuwika i Melodyjnego Trelu, Zielonego Wzgórza. Klifiakom pozostaje czekać na decyzje ich nowego przywódcy, Judaszowcowej Gwiazdy. Kogo kocur mianuje swoim zastępcą? Co postanowi zrobić z Jagienką i Zielonym Wzgórzem, której bezpieczeństwa bez przerwy pilnuje Bożodrzewny Kaprys, gotowa rzucić się na każdego, kto podejdzie zbyt blisko?

W Klanie Nocy

Ostatni czas nie okazał się zbyt łaskawy dla Nocniaków. Poza nowo odkrytymi terenami, którym wielu pozwoliły zapomnieć nieco o krwawej wojnie z samotnikami, przodkowie nie pobłogosławili ich niemalże niczym więcej. Niedługo bowiem po zakończeniu eksploracji tajemniczego obszaru, doszło do tragedii — Mątwia Łapa, jedna z księżniczek, padła ofiarą morderstwa, którego sprawcy jak na razie nie odkryto. Pośmiertnie została odznaczona za swoje zasługi, otrzymując miano Mątwiego Marzenia. Nie złagodziło to jednak bólu jej bliskich po stracie młodej kotki. Nie mieli zresztą czasu uporać się z żałobą, bo zaledwie kilka wschodów słońca po tym przykrym wydarzeniu, doszło do prawdziwej katastrofy — powodzi. Dotąd zaufany żywioł odwrócił się przeciw Klanowi Nocy, porywając ze sobą życie i zdrowie niejednego kota, jakby odbierając zapłatę za księżyce swej dobroci, którą się z nimi dzielił. Po poległych pozostały jedynie szczątki i pojedyncze pamiątki, których nie zdołały porwać fale przed obniżeniem się poziomu wód, w konsekwencji czego następnego ranka udało się trafić na wiele przykrych znalezisk. Pomimo ciężkiej, ponurej atmosfery żałoby, wpływającej na niemalże wszystkich Nocniaków, normalne życie musiało dalej toczyć się swoim naturalnym rytmem.
Przeniesiono się więc do tymczasowego schronienia w lesie, gdzie uzupełniono zniszczone przez potop zapasy ziół oraz zwierzyny i zregenerowano siły. Następnie rozpoczęła się odbudowa poprzedniego obozu, która poszła dość sprawnie, dzięki ogromnemu zaangażowaniu i samozaparciu członków klanu — w pracach renowacyjnych pomagał bowiem niemalże każdy, od małego kocięcia aż po członków starszyzny. W konsekwencji tego, miejsce to podniosło się z ruin i wróciło do swojej dawnej świetności. Wciąż jednak pewne pozostałości katastrofy przypominają o niej Nocniakom, naruszając ich poczucie bezpieczeństwa. Zwłaszcza z krążącymi wśród kotów pogłoskami o tym, że powódź, która ich nawiedziła, nie była czymś przypadkowym — a zemstą rozchwianego żywiołu, mszczącego się na nich za śmierć członkini rodu. W obozie więc wciąż panuje niepokój, a nawet najmniejszy szmer sprawia, że każdy z wojowników machinalnie stroszy futro i wzmaga skupienie, obawiając się kolejnego zagrożenia.

W Klanie Wilka

Ostatnio dzieje się całkiem sporo – jedną z ważniejszych rzeczy jest konflikt z Klanem Klifu, powstały wskutek nieporozumienia. Wszystko przez samotniczkę imieniem Terpsychora, która przez swoją chęć zemsty, wywołała wojnę między dwoma przynależnościami. Nie trwała ona długo, ale z całą pewnością zostawiła w sercach przywódców dużo goryczy i niesmaku. Wszystko wskazuje na to, że następne zgromadzenie będzie bardzo nerwowe, pełne nieporozumień i negatywnych emocji. Mimo tego Klan Wilka wyszedł z tego starcia zwycięsko – odebrali Klifiakom kilka kotów, łącznie z ich przywódczynią, a także zajęli część ich terytorium w okolicy Czarnych Gniazd.
Jednak w samym Klanie Wilka również pojawiły się problemy. Pewnego dnia z obozu wyszli cali i zdrowi Zabłąkany Omen i jego uczennica Kocankowa Łapa. Wrócili jednak mocno poobijani, a z zeznań złożonych przez srebrnego kocura, wynika, że to młoda szylkretka była wszystkiemu winna. Za karę została wpędzona do izolatki, gdzie spędziła kilka dni wraz ze swoją matką, która umieszczona została tam już wcześniej. Podczas jej zamknięcia, Zabłąkany Omen zmarł, lecz jego śmierć nie była bezpośrednio powiązana z atakiem uczennicy – co jednak nie powstrzymało największych plotkarzy od robienia swojego. W obozie szepczą, że Kocankowa Łapa przynosi pecha i nieszczęście. Jej drugi mentor, wybrany po srebrnym kocurze, stracił wzrok podczas wojny, co tylko podsyca te domysły. Na szczęście nie wszystko, co dzieje się w klanie jest złe. Ostatnio do ich żłobka zawitała samotniczka Barczatka, która urodziła Wilczakom córeczkę o imieniu Trop – a trzy księżyce później narodził się także Tygrysek (Oba kociaki są do adopcji!).

W Owocowym Lesie

Straszliwy potwór, który terroryzował społeczność w końcu został pokonany. Owocniaki nareszcie mogą odetchnąć bez groźby w postaci szponów sępa nad swoimi głowami. Nie obeszło się jednak bez strat – oprócz wielu rannych, życie w walce z ptakiem stracili Maślak, Skałka, Listek oraz Ślimak. Od tamtej pory życie toczy się spokojnie, po malutku... No, prawie. Jednego z poranków wszystkich obudziła kłótnia Ambrowiec i Chrząszcza, kończąca się prośbą tej pierwszej w stronę liderki, by Sówka wygnała jej okropnego partnera. Stróżka nie spodziewała się jednak, że końcowo to ona stanie się wygnańcem. Zwyzywała przywódczynię i zabrała ze sobą trójkę swych bliskich, odchodząc w nieznane. Na szczęście luki szybko zapełniły się dzięki kociakom, które odnalazły dwa patrole – żłobek pęka w szwach ku uciesze królowej Kajzerki i lekkim zmartwieniu rządzących. Gęb bowiem przybywa, a zwierzyny ubywa...

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty


Miot w Klanie Klifu!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Wilka!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Burzy!
(Brak wolnych miejsc!)

Zmiana pory roku już 3 sierpnia, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

29 września 2020

Od Szczawiowego Liścia

Doszły go słuchy, że Miodowa Chmura podrywa jego malutką siostrzyczkę, Rumiankową Pręgę. Liliowy gdy to usłyszał, otworzył szerzej oczy ze zdziwienia i od razu postanowił wybadać sprawę. Znalazł wojownika akurat wracającego z patrolu. Podbiegł do niego w kilku susach.
- Czy to prawda? - mruknął, mrużąc pomarańczowe ślepia.
Miodowa Chmura spojrzał na niego zdziwiony.
- Ale.. o co chodzi?
Szczawiowy Liść wywrócił oczami. Sądził, że Miodowa Chmura woli kocury. Przecież był w związku z Kasztanową Łuską. A tu taka niespodzianka. Wbił pazury w ziemię. Wiedział, że wojownik był dobrym towarzyszem, ale... był ciut za stary. No dobra, sam Szczawik gustował w starszych osobnikach, ale sądził, że Rumianek zwiążę się kimś młodszym, kto da radę jej dotrzymać tempa. A jeśli zrani jego siostrę?
- Spotykasz się z Rumiankową Pręgą? - spytał wprost.
Miodowa Chmura milczał chwilę, zanim skinął głową, na potwierdzenie. Szczaw miał ochotę przycisnąć mu pysk do ziemi i syknąć, że niech lepiej będzie dobrym partnerem, ale pobratymiec go uprzedził. Przynajmniej tyle dobrze, że siostra wybrała dla siebie kogoś z Klanu Klifu.
- Bardzo ją kocham. Obiecuje, że jej nie skrzywdzę i zrobię wszystko, żeby była ze mną bezpieczna i szczęśliwa. - miauknął, a coś w jego oczach przywiodło liliowemu na myśl tęsknotę. Musiało brakować mu Kasztana.
Szczawik westchnął.
- A tylko spróbuj zrobić odwrotnie. - mruknął. Machnął ogonem, z zamiarem odejścia i powrotu do obowiązku, gdy Miodowa Chmura go zatrzymał. Ponownie na niego spojrzał.
- Jest jeszcze jedna sprawa. - westchnął. - Staramy się o kocięta. Nie.. nie udało się na razie.
Syn Berberysowej Bryzy prawie się zakrztusił. Nie powinien się dziwić. W końcu wiedział, że jego siostra bardzo chciałaby mieć kocięta i była już dość dorosła, by zostać odpowiedzialną matką. Ale jakoś myśl, że to robili, nie była zbyt przyjemna.
- Pogadam z nią. - miauknął.
Odbiegł na poszukiwanie Rumiankowej Pręgi.

Na jego szczęście, siostra akurat odpoczywała, korzystając z promieni słońca, które nieczęsto się zdarzają w Porze Nagich Drzew. Śnieg zaszeleścił pod jego łapami, gdy zmierzał w jej kierunku, przez co siostra uniosła zaskoczona głowę. Jej pysk szybko rozpromienił jednak uśmiech. Odpowiedział tym samym, siadając obok niej.
- Słyszałem od Miodowej Chmury...
- Nie przypominaj, proszę. - westchnęła kotka. - Czy jestem jakaś zepsuta, że nie mogę mieć nawet własnych kociąt?
Prychnął, przez co Rumianek zmarszczyła brwi.
- Głupoty wygadujesz, siostra. To, że raz się nie udało, może być przez wiek twojego... partnera. Następnym razem się uda. - miauknął, wtulając pysk w jej sierść. - A ty będziesz najcudowniejszą mamą w całym Klanie Klifu!
Rumianek liznęła go za uchem.
- Dziękuję, Szczawiku.

***

Zmartwienia ponownie zaczęły dopadać cały Klan Klifu. Szczawiowy Liść czasami się zastanawiał, czy kiedykolwiek będą cieszyć się spokojem, jednak wojownik uważał, że przez spokój mogą wyrosnąć z nich mięczaki. O wiele bardziej wolał, gdy coś się działo i jeszcze lepiej, gdy klifiaki udowadniały swoją potęgę. Czekał z niecierpliwością na to, co miało nadejść. 
- Możemy porozmawiać? - Rumianek otarła się o jego bok.
Szczawiowy Liść zwrócił na nią pomarańczowe ślepia. 
- Jasne. 
Wstał ze swojego miejsca, ruszając za siostrą w stronę wyjścia. Minęli pełniącego wartę Bluszczowego Poranka. Szczawiowy Liść otworzył pysk w nadziei, że wychwyci zapach zwierzyny, ta jednak zdawała się zapaść pod ziemię. Zainteresowany zastrzygł uszami, gdy siostra wzięła głęboki wdech. Oho, co się stało?
- Wszystko ok? - spytał.
- Tak. Nigdy nie było lepiej. - poruszyła wąsami, z szerokim uśmiechem na pyszczku. W jej oczach dopiero teraz dojrzał łzy wzruszenia. Wtuliła się w niego, płacząc ze szczęścia. Szczawik zdziwiony stanął w bezruchu. - Spodziewam się kociąt, Szczawiku! Udało się!
Zdębiał jeszcze bardziej. W ślipiach pojawiło się zdziwienie, natomiast na pysku uśmiech. 
- Gratuluję. - miauknął, liżąc siostrę w czubek głowy.
Zostanie wujkiem! Cudowne uczucie! Już wiedział, że pokaże tym maluchom cały wielki świat! 
Posted by
.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)