Od Żmijowcowej Łapy (Żmijowcowej Wici)

 Szałwiowe Serce miał na kilka najbliższych wschodów słońca nadzorować jego szkolenie. Wzlatująca Uszatka... zaginęła? Tyle wiedział, tyle mu powiedziano. Podobno nie znaleziono jej ciała, nie udało się wytropić zapachu ani nawet przypomnieć sobie, kiedy ostatnio ją wdziano. Kilka kotów zapewniało, że słyszało jej pisk, że widziało, jak jej chude ciało zostaję wypchnięte przez fale, że ginie między wzburzonymi bałwanami. Żmijowcowa Łapa nie wiedział, co ma w sprawie tego wszystkiego czuć. Ogólnie miał z tym problem. To wszystko, co zdarzyło się przez ostatnie kilka dni, było... niespodziewane... Życie w Klanie Nocy zostało obrócone do góry nogami. Powódź, która spustoszyła obóz, naznaczyła psychikę i ciało wielu kotów. Nawet ci, którzy uszli z tego bez większego uszczerbku, nosili piętno pamiętnej nocy. Wielu opłakiwało ukochanych, którzy zginęli w walce z żywiołem, wielu zamknęło się w sobie lub, wręcz przeciwnie, lgnęło do innych w poszukiwaniu bliskości i wsparcia. Bury uczeń nie umiał wpasować się do żadnej z tych grup. Oczywiście, w obliczu zagrożenia doszło do momentów, w których jego rodzina (a w sumie rodzeństwo) okazała się niezastąpionym ukojeniem i podporą, ale teraz? Teraz było... dziwnie. Miał wrażenie, że powinien czuć się bardziej... inaczej? Że powinien odczuwać jakieś skrajne emocje, że powinien opłakiwać, tęsknić za kimś. Że cała sytuacja powinna bardziej go ruszyć. Jasne, wolałby leżeć w wygodnym, starym i znajomym legowisku uczniów, gdzie mech pozostawał nienaruszony, gdzie nie docierał deszcz, gdzie pachniało innymi kotami. Wolał widzieć pełny stos zwierzyny, wolał mieć pewność, że medyczka ma odpowiednią ilość ziół, aby w razie czego pomóc mu. Ale to tyle. Nie tęsknił za Wzlatującą Uszatką; nie czuł szczególnego smutku czy żalu, że był dla niej zawsze tak niesympatyczny, że obrażał ją i upokarzał. Czuł całkowitą... obojętność. Nie mógł powiedzieć też, że się cieszył, że kotka zaginęła. Na ten moment wszystko było mu kompletnie obojętne. 
Treningi z Szałwiowym Sercem, o ile można to nazwać faktycznym treningiem, był w porządku. Kocur co prawda miał swoją własną uczennicę, kotkę o imieniu Borówkowa Łapa, ale jego bohaterskie czyny spotkały się z wyraźną aprobatą Spienionej Gwiazdy, która uznała, że jest on w stanie przez kilka dni ocenić, czy terminatorzy są już odpowiednio przygotowani, aby przyjąć obowiązki wojowników. Jeśli chodzi o umiejętności dawnego podopiecznego Uszatki, skupili się na technice pływania. Chociaż wszystko, co się wydarzyło, sprawiło, że Żmijowcowa Łapa MUSIAŁ w ekspresowym tempie opanować niemal od zera ową umiejętność, jego wyczucie wody i sposób, w jaki się w niej zachowywał, wołał o pomstę do Klanu Gwiazdy. Książę miał nie lada zadanie, jeśli chciał uchronić dzieciaka Wężyny od wstydu lub nawet śmierci, jeśli taka sytuacja miałaby się powtórzyć. W tym samym czasie Borówka polowała (była starsza, miała lepszego mentora); musiała się na coś przydać, a nie miała już z niczym większych problemów. Po dwóch dniach udało mu się poczuć wodę, zgrać z rytmem fal. Point nawet szczerze go pochwalił. 
Spieniona Gwiazda zdecydowała, że nie ma potrzeby przeprowadzania im oficjalnych prób; wykazali się oni wystarczająco w sytuacji kryzysowej. Nie chciała dodatkowo stresować młodych kotów. Przeżyli wystarczająco wiele. 
W końcu nadszedł ten dzień. Żmijowcowa Łapa nie był zaskoczony; spodziewał się. Nie czuł też już żadnego sukcesu, żadnej satysfakcji... Nie obchodziło go, że dogonił Wężynowy Splot; co to niby za różnica? Ona i tak jest bohaterką, która ratowała życia innym, która niemal nie umarł, aby inni mogli przeżyć. On nie był bohaterem; nie tym razem. 
— Klanie Nocy, zbierz się! — zawołała liderka, która wydawała się zestarzeć przez ostatnie dni zdecydowanie zbyt widocznie. Wraz z obozem, wraz z jednym życiem uleciało z niej wiele życiowych iskierek, a wzrok był zmęczony, matowy. Polana, na której aktualnie mieszkali, wypełniła się zmarnowanymi kotami. Każdy był wypruty z sił. Wszyscy polowali, zbierali zioła, próbowali sprawić, aby ich egzystencja się poprawiła. Potrzebowali jakiejś siły, jakiejś nadziei, jakiegoś powodu do dumy i radości. — Świteziankowa Łapo, Wężynowa Łapo, Żmijowcowa Łapo, Lulkowa Łapo, Rosiczkowa Łapo, Śnieżna Łapo, Borówkowa Łapo, wystąpcie! 
Liczna bardzo zróżnicowana wiekowo grupa kotów zrobiła kilka kroków do przodu. Liliowa kontynuowała:
— W obliczu tej okropnej tragedii, która nas spotkała, potrzebujemy nowej, silnej krwi, aby zasiliła nasze grono wojowników — zaczęła niepewnie. — Świteziankowa Łapo, zrób jeszcze kroczek bliżej.
Ciemna uczennica wykonała polecenie. 
— Ja, Spieniona Gwiazda, liderka Klanu Nocy wzywam moich walecznych Przodków, aby spojrzeli w dół na tę uczennicę. Trenowała ona pilnie, zmagał się z wieloma przeciwnościami, aby poznać i zastosować nauki waszego kodeksu. Polecam wam ją jako nową wojowniczkę Klanu Nocy. Świteziankowa Łapo, czy przysięgasz przestrzegać kodeksu wojownika i strzec swojego klanu, nawet za cenę życia?
— Przysięgam — powiedziała odruchowo kotka.
— W takim razie od teraz znana będziesz pod imieniem Świteziankowe Jezioro. Klan Gwiazdy ceni twoją pojętność i... niecodzienne umiejętności, a tym samym wita cię w gronie szlachetnych wojowników Klanu Nocy — zakończyła, a przez moment słychać było skandowanie nowego imienia dawnej samotniczki. Skryła się w kąt, aby zrobić miejsce kolejnemu kotu. 
— Wężynowa Łapo, wystąp i ty! — Tym razem potężna postać matki zajęła jej miejsce. Zielone ślepia Wężyny skrzyły niczym szmaragdy, kiedy wpatrywała się prosto w przywódczynie. — Wzywam moich Przodków, aby spojrzeli i na tę kotkę. Wężynowa Łapa trenowała pilnie, aby poznać wasz szanowny kodeks. Wężynowa Łapo, czy przysięgasz przestrzegać go i bronić Klanu Nocy nawet i za cenę swojego życia? 
— Tak, przysięgam — powiedziała spokojnie i powoli, aby dokładnie zaakcentować każde słowo. 
— Mocą Klanu Gwiazdy nadaję ci więc imię wojownika. Od dziś zwać się będziesz Wężynowy Kieł. Klan Gwiazdy docenia twój spryt oraz wkład w przyszłość klanu. Wita cię jako pełnoprawną wojowniczkę Klanu Nocy. — Sytuacja powtórzyła się. Nowe miano szylkretki rozbrzmiało kilkukrotnie. Żmijowiec nagle usłyszał swoje imię. 
— Żmijowcowa Łapo, twoja kolej... — mruknęła Spieniona Gwiazda. Bury posłusznie wykonał polecenie, aby wyjść z szeregu. Wziął głęboki oddech. — Ja, Spieniona Gwiazda, wzywam moich walecznych Przodków, aby spojrzeli na tego ucznia. Trenował on ciężko, aby poznać i zgłębić zasady waszego kodeksu. Żmijowcowa Łapo, czy przysięgasz trzymać się zasad kodeksu wojownika i stać na straży Klanu Nocy, nawet jeśli oznaczałoby to twoją śmierć? 
— Przysięgam — powiedział, lecz nawet nie pamiętał momentu, w którym otwierał pysk. 
— W takim razie polecam cię Przodkom jako pełnoprawnego wojownika. Klan Gwiazdy docenia twoje ambicje i szybkość, z jaką opanowałeś wszystkie umiejętności, a tym samym wita cię w szlachetnym gronie. Od teraz będziesz znany pod imieniem Żmijowcowa Wić. — Nowe miano dudniło mu w uszach. Skinął łbem i odsunął się na bok, aby zrobić miejsce Lulkowej Łapie.