Słońce zawisło nisko nad koronami drzew, a jego złotawe światło przesączało się przez rozrzedzone listowie, barwiąc błotnisty obóz ciepłymi smugami. Minęło już kilka dni, odkąd powódź cofnęła się do rzeki, lecz ślady jej obecności wciąż tkwiły w każdej cząstce ziemi: mokra, rozmiękczona gleba, podarte krzewy, połacie trzciny zwisające jak umęczone kończyny z połamanych pali. Obóz przypominał śpiącego rannego — oddychał powoli, ale jego ciało wciąż było przeciążone śladami przeszłego cierpienia. Borówkowa Słodycz poruszała się ostrożnie po nierównej ziemi, a jej łapy zanurzały się w miękkim błocie z delikatnym chlupotem. Jej futro — zwykle lśniące, teraz przybrudzone brązowymi śladami — nie wzbudzało w niej żadnej uwagi. To nie był czas na czystość. To był czas odbudowy. Oczy miała skupione, a ruchy wyważone, jakby każdy gest był odpowiedzią na wewnętrzny rytm — rytm porządkowania, naprawiania oraz leczenia.
Pierwszym zadaniem było wyniesienie tego, co pozostało po katastrofie. Połamane gałęzie zalegały w legowiskach niczym martwe kończyny dawnego schronienia. Niektóre z nich były ciężkie, splątane z trawami i gliną, inne zaskakująco lekkie, jakby już dawno straciły ducha życia. Borówka schylała się raz za razem, chwytała pyskami pęki mokrej roślinności, wyciągała z ziemi fragmenty zgniecionych paproci, gałęzie, które wbiły się w posłania niczym szpony, i wynosiła je na brzeg obozu, tak, by żadne nieostrożne kocię czy uczeń na nie nie natrafiło. Układała je w sterty — osobno te, które nadawały się jeszcze do użytku, osobno zupełnie zniszczone.
Z każdym ładunkiem jej ramiona bolały coraz mocniej, a mięśnie w łapach drżały pod ciężarem powtarzalności. Ale Borówkowa Słodycz nie przestawała. Praca oczyszczała ją od środka, porządkowała także jej własne myśli — pełne chaosu i żalu po tym, co zostało utracone.
Gdy uznała, że wnętrze obozu jest w większości czyste, podniosła wzrok ku legowiskom. Większość miejsc spoczynku rozpadły się pod naporem fal i błota. Miejsca, które wcześniej były ciepłe, znajome i pozwalały na sen, teraz wyglądały jedynie jak szczątki pozostawione przez sam los. Wiedziała, że trzeba będzie je odbudować — w końcu każdy kot potrzebował swojego własnego, przytulnego posłanka.
Udała się do wyjścia z obozowiska, kierując się do niewielkiego lasku, tego, w którym to mieścił się ich tymczasowy obóz. Gdy dotarła na miejsce, wiatr był dziwnie łagodniejszy, a ziemia pod jej łapami twardsza. Tam zbierała długie źdźbła traw, splątane, ale jeszcze świeże, nieprzemoknięte do końca. Oddzielała je pazurami, uważnie wybierając te najsilniejsze. Później natknęła się na stertę suchych liści — ich miękka faktura i sprężystość sprawiały, że nadawały się idealnie na podstawę nowych legowisk. Znalazła też mech — wilgotny, ale chłonny, chłodny w dotyku, gęsty. Zerwała go ostrożnie z pnia, formując kępy, które niosła w pyszczku, przy tym czując ich chłód na wargach.
Czuła, że to wystarczająca ilość budulca, pozwoliła więc sobie ruszyć z powrotem do obozowiska. Natura wokół niej zdawała się emanować dziwnym spokojem, jak gdyby ostatnie wydarzenia zdążyły dawno już zapaść się pod mgłą odległych wspomnień. A jednak zniszczenia pozostawione przez powódź nadal były widoczne i nadal wzbudzały smutek, a także nadzieje w oczach członków Klanu Nocy. “Choćbym miała paść trupem z przemęczenia, zrobię wszystko, by klan zauważył moje starania” — pomyślała kotka o białym futerku, nim przekroczyła próg wejścia do ich wciąż zdewastowanego obozowiska.
Wykonane zadania:
- Wyniesienie połamanych krzewów, gałęzi i innych zniszczonych elementów legowisk.
- Zebranie budulca na nowe legowiska.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz