Od Lulkowego Ziela

 Słowa nie mogły opisać stanu emocjonalnego, w jakim znalazł się Lulkowe Ziele po zobaczeniu stanu, do jakiego powódź doprowadziła klanowy ogród. Ich legowisko zniknęło w wodnych odmętach, pozostały po nim jedynie żałosne patyki, swoją obecnością przypominające o okropieństwach klęski. Powierzchnię całej wyspy pokrywało szlamowate błoto, kamienie i różne śmieci, naniesione przez fale. Ostało się tylko kilka najsilniejszych roślin, zdrewniałych, dobrze ukorzenionych. Całą resztę brutalnie porwał żywioł. Czarno-biały nie chciał nawet myśleć o tym, co mogły spowodować — część z nich mogła być odpowiedzialna za czyjąś śmierć, przygnieść kogoś, wepchnąć pod powierzchnię, przebić ciało... Wzdrygnął się na samą tę myśl. Okropieństwo. 
Musieli odbudować cały ogród — zupełnie od nowa, a przecież zbliżała się Pora Nagich Drzew! Nie mogli sobie też pozwolić na zwłokę, klanowi wszak dramatycznie brakowało wszelkich medykamentów — no, może poza pajęczynami, te zachowały się całkiem dobrze w koronach drzew, dziuplach i innych miejscach, gdzie nie dotarła niszczycielska woda. Westchnął cicho, idąc w kierunku centrum wyspy. Wszystko było w opłakanym stanie, ale nie mógł teraz siedzieć tu i płakać nad rozwalonymi grządkami — nie po to tu przyszedł. Przyszedł tu dla świeżego mchu. Być może było to jego dziwactwo, ale uważał ten rosnący na wyspie za najlepszy. Być może bez konkretnego powodu, ale dalej. W jego oczach tak było i tyle. Przeszedł na koniec wyspy, do miejsca, gdzie na pniach drzew od jednej strony bujnie rosła kolonia owych małych, żywozielonych  roślinek o krzaczkowatym pokroju. Zebrał ich pokaźną ilość i zabrał się w drogę powrotną do obozu. Obrał kurs przez miejsce, gdzie rzeka była najpłytsza, nawet, gdy nieco wydłużało to drogę. Bez krztyny gracji wypełzł na brzeg jak dżdżownica i otrzepał się z wody, czując się niekomfortowo, gdy charakterystyczna, chłodna wilgoć przytulała jego ciało. Następnie udał się do miejsca docelowego. Odłożył mech przy pieńku, po czym zrobił krótki obchód po okolicy, zbierając inne niezbędne surowce. Pozbierał drobne gałązki, powyrywał miękkie trawy, suche listki i części łodyg trzcin, i dołożył do zebranych już materiałów. Ostatecznie klapnął na ziemi obok swojej sterty. Ułożył się wygodnie i wykopał nieco plastycznej gliny, potrzebnej do sklejenia całego tego tałatajstwa. Zaczął schludnie, metodycznie uwijać ze swoich materiałów coś, co kształtem prawie przypominało legowisko. Nie był w tym wybitny, ale w końcu nie miał też z tym szczególnie do czynienia — produkt końcowy wyglądał więc niezbyt pięknie, ale był trwały i zdatny do użytku, a to liczyło się najbardziej. Jego przyszły właściciel mógł je w końcu upiększyć w dowolny sposób, prawda? Prawda, a przynajmniej tak stwierdził Lulkowe Ziele, dokładając do gniazdka ostatnią warstwę trzcinkowych łodyg, przyczepiając ją na glinę. W środku umieścił mech i miękkie trawy, dorzucił też kilka piórek, które przed chwilą bez słowa przyniosła Świteziankowe Jezioro (co nieco go zdziwiło, ale był wdzięczny za tę pomoc). Z uśmiechem spojrzał na wykonane przez siebie posłanie. Może powinien wziąć je dla siebie? Odłożył je na bok i rozejrzał się po obozie, prędko idąc w kierunku innych kotów, aby pomóc im z wykonywaniem ich zadań.

Wykonane czynności:
- zbieranie surowców na nowe posłania
- plecenie nowych posłań