Kotka spojrzała kątem oka na świeżo upieczonego zastępcę Klanu Klifu.
Była z niego okropnie dumna, lecz w środku ściskało ją niemiłe uczucie.
Teraz jej ukochany partner może mieć dla niej jeszcze mniej czasu niż
zazwyczaj.
Potrząsnęła jednak głowa, odganiając złe myśli rosnące jej
w głowie. Jej kochany Czarny Potok przecież zawsze jest przy niej.
Czarna szylkretka
już wcześniej często pomagała mu w najróżniejszych sprawach, czasem
podrzucając dodatkowe rozwiązania. Nie może przecież wszystko się teraz
tak zmienić, prawda?
— I jak się czujesz z tym, że zostałeś nowym zastępcą? — zapytała cicho, zerkając na kocura wesoło.
Czarny Potok mruknął coś pod nosem, wzdychając po chwili.
— Czuję się tak samo, jak wcześniej, ale z drugiej strony… — przystanął, spoglądając na szylkretkę z niepokojem w oczach — Mam wrażenie, że coś mi nie wyjdzie…
Kotka uśmiechnęła się do niego czule, po czym stanęła tuż obok kocura.
— Cokolwiek zrobisz, będę cię wspierać — czarno-ruda otarła się o pierś kocura, po czym zamruczała cicho.
Spędzili w lesie resztę wieczoru, tulając
się po lesie we własnym towarzystwie. Zrobiła wszystko, by odciągnąć
kocura od jego niespokojnych myśli. Będzie wspaniałym zastępcą, ot co!
Księżyc
później spełniły się jej najgorsze obawy. Czarny kocur nie spędzał z
nią już tyle czasu co wcześniej. Ganiał po całym obozie, wspomagając
wszystkich dookoła. Kłamałaby, gdyby powiedziała, że jej to nie
przeszkadza. Mimo że często chodzili razem na treningi lub patrole,
Wschodząca Fala czuła, że jej partner oddala się od niej coraz bardziej.
Okropnie męczył ją taki stan rzeczy, lecz nie narzekała. Wiedziała, że Czarny Potok kocha ją najmocniej tak jak ona jego.
Szumiące
Zbocze, gdy nie miał nic ważnego do zrobienia, często zapraszał ją na
wspólne polowania i treningi. W końcu za uczniów mieli rodzeństwo, więc
szczęście było podwójne. Sam zresztą dobrze widział, jak bardzo jego
siostrzyczka stała się przybita, od kiedy Czarny Potok został zastępcą.
Wschodząca Fala syknęła ciche przekleństwo, gdy Tygrysia Łapa po raz kolejny pokonał swoją siostrę w sparingu. Szylkretka wiedziała, że teraz Gronostajowa Łapa nie będzie w za dobrym nastroju.
Niebieskiej
od początku szkolenia szło nie za dobrze. Była nieuważna, wszystko
odwracało jej uwagę od głównego zadania. Musiała pracować o wiele dłużej
niż reszta, by wreszcie załapać, o co chodzi.
Reszta uczniów była od niej jednak na stosunkowo wyższym poziomie, przez co biedna szylkretka najczęściej leżała na ziemi, pokonana przez sparingpartnera.
Wschodząca
Fala przy każdym pojedynku życzyła jej wygranej. Nie chciała znów
widzieć smutnej mordki swojej kochanej siostrzenicy. Dodatkowo oboje
byli okropnie przybici po tym, gdy ich przyszywane rodzeństwo, jakim
była Zagubiona Łapa, się zagubiło. Północna Łapa nie mówiąc nikomu,
ruszyła na poszukiwania siostry i ślad po niej również zaginął.
Wschodząca martwiła się o terminatorki, modląc się do Klanu Gwiazd, by
jednak wróciły bezpiecznie.
— W ten sposób raczej go nie pokona, za często wszyscy próbowali — zaśmiał się rudy kocur, kiwając głową do swojego ucznia.
Tygrysia
Łapa uśmiechnął się szelmowsko, po czym mrugnął w kierunku siostry,
namawiając ją do dalszego ataku. Ogon Gronostajowej Łapy miotał się na
wszystkie strony, a sama koteczka wpatrywała się w brata rozgniewana.
Czarna szylkretka dobrze wiedziała, że kończy się jej cierpliwość.
„Co
byś mogła zrobić, Gronostajowa Łapo…” myślała szybko wojowniczka,
próbując wypatrzeć u siostrzeńca słabych punktów. Gdy jednak zauważyła,
jak bardzo jej uczennica skupia się na przewróceniu przeciwnika, zamiast
jego zaskoczeniu, pokiwała głową.
— Sądzę, że widok z góry byłby o
wiele lepszy! — krzyknęła w kierunku walczących, na co oboje spojrzeli w
jej kierunku zaskoczeni. Gronostajowa Łapa wyłapała jednak wskazówkę o
wiele szybciej niż jej brat. Zanim się spostrzegł, szylkretka już siedziała na jego plecach, łapiąc go za ucho.
Spróbował obrócić się na grzbiet tak, żeby przygnieść napastniczkę, lecz niebieska była zbyt szybka.
Chwilę później stała nad leżącym na plecach kocurze, który nie miał jak wyswobodzić się z uścisku.
Chwilę później wszyscy wracali w kierunku obozu, obserwując przyrodę dookoła.
Wschodząca Fala zamyślona wpatrzyła się w punkt przed nią.
—
Tak w ogóle… — kotka zmrużyła oczy, zwracając się w stronę brata —
Dlaczego jeszcze nie powiedziałeś Niedźwiedziej Gwieździe, że Tygrysia
Łapa jest już gotowy?
Kotka dziwiła się bardzo, dlaczego tak zdolny
uczeń, jak jej uroczy siostrzeniec Tygrys nie został jeszcze
wojownikiem. Co prawda już nie tak uroczy, ponieważ przerastał ją w
każdym możliwym calu. Był równie wysoki co Miętowy Oddech, więc
zdecydowanie górował nad większością wojowników w Klanie Klifu, lecz
było to jedyne, co zostało mu po ojcu. Szarawe futro było dokładnie
takie jak Błękitnej Łapy. Tak samo jasne niebieskie oczy. Szumiące
Zbocze spojrzał na nią z uśmiechem.
— Nie chciał — stwierdził
rudzielec, zwracając głowę w stronę swojego ucznia. Wschodząca Fala
przystanęła natychmiastowo, wbijając oszołomione spojrzenie w stronę
siostrzeńca.
— P-przecież był taki zdeterminowany, by zostać wojownikiem jak najszybciej — miauknęła zdezorientowana — Dlaczego?
Co mogło się stać, że tego nie chciał? Zachorował? A może czuł się jeszcze nie do końca przygotowany?
—
Uznał, że jeśli zostanie wojownikiem szybciej niż jego siostra, to ją
tym zasmuci — mruknął dumnie Szumiące Zbocze — Prosił, by zostali
mianowani jednocześnie, a lider się zgodził.
Wschodząca Fala spojrzała na brata kątem oka, widząc lekki uśmiech na jego pyszczku.
Uczniowie
szli przed nimi, rozmawiając między sobą na najróżniejsze tematy. Gdy
kotka widziała szczęśliwe rodzeństwo, cieplej robiło jej się na duszy.
Razem z ciepłem, przyszedł jednak dziwny chłód. Zostawiła tą
dwójkę tuż po śmierci Błękitnej i Wiewiórki, nie dając im nawet
odrobiny uwagi. Obudziła się dopiero pod koniec, gdy oboje zostali
terminatorami. Miała wrażenie, jakby oboje byli jej malutkimi kociakami.
Właśnie,
kocięta. Od momentu, w którym zaczęła przebywać coraz częściej w
żłobku, pomagając Wierzbowemu Sercu, coś w jej sercu się zmieniło. Już
samo spojrzenie na przytulającego się Skrzydełko lub Kopcia do jej
mentorki sprawiało, że zazdrościła jej.
Często wyobrażała sobie, jak
wyglądałoby jej życie, gdyby miała kilka takich puchatych kulek, którym
mogła poświęcić całą swoją uwagę. Co więcej, gdy widziała, jak Czarny
Potok jest szczęśliwy, przebywając z siostrzeńcami, cos w środku niej
wypełniało się przyjemnym ciepłem.
Już od dawna próbowała dokonać
wyboru, jednak nie potrafiła się zdecydować. Dokładniej rzecz mówiąc, to
raczej bała się spytać o to swojego partnera.
Miała wrażenie, że Czarny Potok byłby wręcz wniebowzięty, gdyby powiedziała, że chciałaby mieć dzieci. Tylko co miała zrobić?
Gdy
tylko dotarła do obozu, podjęła decyzję. Musi w końcu porozmawiać z
partnerem. Koniec z tak ciężką harówką, za kilka księżyców nie będzie
miał sił na nic!
Pożegnała się z uczennicą i wpadła do legowiska wojowników niczym huragan. Już miała zawołać Czarnego Potoka
na rozmowę, gdy nagle spostrzegła leżącego na mchu kocura. Jej
unikająca natura zadziałała, widząc wyczerpanego partnera. Miała też
dziwne wrażenie, że sierść na pysku kocura jest mokra, tak jakby płakał.
Nie
mogła go przecież obudzić z takiego stanu, to byłoby dla niej niczym
cios w serce. Dlatego z lekka zasmucona ułożyła się tuż obok niego, pysk
zwracając w stronę zachodzącego słońca.
Miała wrażenie, że zamknęła oczy tylko na moment, kiedy poczuła, jak coś
ją trąciło. Już miała syknąć na Gronostajową Łapę, że dziś przecież
mają wolne, gdy nagle poczuła liźnięcie w ucho. Podniosła zaspane zielone ślepia, zauważając zdenerwowany wyraz pyska partnera.
Mruknęła
ospale „Co się stało?”, po czym natychmiastowo obudziła się, słysząc
ciche słowa z pyska kocura: Przepraszam, przepraszam, że cię
zaniedbałem.
Widząc go w takim stanie, uśmiechnęła się pocieszająco.
— To przecież nic… Rozumiem, że miałeś dużo pracy… — miauknęła z ulgą, rozluźniając się i mrucząc cicho.
— Powinnaś być najważniejsza. Teraz będziesz. Obiecuje.
Gdy
usłyszała ostatnie słowa, cały dotychczasowy smutek zniknął z niej jak
kamfora. Czyli nie tylko ona poczuła się samotna. Była okropnie zła na
siebie, za to, co wcześniej myślała. Czarny Potok nigdy jej nie zostawi,
dlatego ostatnia decyzja zapadła natychmiastowo. Zapyta się go przy
najbliższej, odpowiedniej okazji. Małe łezki pojawiły się w kącikach jej
oczu, lecz zniknęły równie szybko. Wiedziała, że ich życie już niedługo
zmieni się nie do poznania.
Nie sądziła jednak, że już następnego
dnia jej ukochany zostanie liderem. Gdy wybrał ją na podróż do
Księżycowej Zatoczki, była oszołomiona wszystkim, co się stało. Więcej
już nie zobaczy Misia na szczycie skały, teraz to jej partner będzie na
niej stał, mówiąc do swojego klanu. Nie będzie już siedział przy niej na
zgromadzeniach, ponieważ będzie musiał znaleźć się obok reszty liderów.
Będzie też musiał zmienić legowisko, na to osobne. Czy będzie mogła przebywać tam razem z nim?
Wszystko to kręciło się jej w głowie, doprowadzając do małego szaleństwa.
Znikło jednak ono tak szybko, gdy tylko wyszedł ze szczeliny.
Widziała jego zmieszanie i zagubienie na pysku, przez co uśmiechnęła
się lekko. Nawet jeśli teraz jest liderem, to nadal jej kochany Czarny
Potok. Nie zmienił się ani trochę, nie oddalił się od niej ani o krok
dalej. Obiecał, że będzie teraz najważniejsza, lecz mogłaby nawet usunąć
się na moment w cień, gdy klan będzie trzeba postawić na najwyższym
miejscu.
Podeszła powoli do kocura, po czym skłoniła się lekko, przed nim. Kocur mruknął z lekka niezadowolony.
— Kochanie, prze-
Wschodząca Fala jednak uśmiechnęła się szelmowsko, obejmując nagle partnera.
—
Cicho bądź kupo futra — miauknęła lekko łamiącym się głosem, po czym
pociągnęła nosem — Rany, nigdy nie sądziłam, że kilka moich słów z
uczniowskich czasów, zrobi z ciebie lidera.
Kocur przysiadł na ziemi,
przy czym jego ciałem wstrząsnął lekki szloch. Kotka jednak wiedziała,
że to bardziej ze szczęścia niż smutku. A raczej miała taką nadzieję…
— Też się tego nie spodziewałem — zaśmiał się Potokowa Gwiazda, przytulając do siebie czarną szylkretkę.
Omszona Skóra podszedł wraz z Różanym Kwiatem do szczęśliwej dwójki.
— Chodźcie gołąbki, nie mamy całego dnia — miauknął wesoło niebieski kocur — Trzeba wracać do klanu.
Szylkretka
puściła szczęśliwego kocura, by po chwili wszyscy kierowali się w
stronę Klanu Klifu. Kotka stąpała powoli tuż obok lidera, co chwila,
spoglądając
na idącego przodem wojownika oraz medyczkę. Syn Spadającego Liścia nie
rozumiał, dlaczego jego partnerka próbuje zwolnić tempo marszu. Po
chwili jednak Wschodząca Fala rzuciła wojownikowi zdeterminowane
spojrzenie, dlatego zwolnił co nieco, by zostali bardziej w tyle.
Szylkretka wręcz gotowała się od środka. Musi mu zadać pytanie, czym
prędzej, póki nikt jeszcze nie odciągnął od niej kocura. W obozie nie
miałaby na to szansy, a czuła, że zdołałaby to powiedzieć tylko raz i
tylko w tym momencie. Byleby tylko nie opuściła ją odwaga.
„Klanie Gwiazdy dopomóż” krzyknęła do siebie w myślach, po czym wyskoczyła przed lidera, zatrzymując go.
—
Wschodząca Falo, co się stało? — zapytał zdezorientowany Czarny, po
czym napotkał na jarzące się w świetle słońca zielone oczy wojowniczki.
Wschodząca Fala nabrała powietrza w płuca, mrucząc w myślach „teraz albo nigdy”.
— P-p-potokowa Gwiazdo — zająknęła się kotka — Cz-czy chcia-ałbyś m-mieć dzieci?
Trzęsła się niesamowicie, próbując w jakiś sposób opanować drżenie swojego ciała. Była tak okropnie zdenerwowana, że nie wiedziała, co teraz mogłaby zrobić.
Kochała swojego partnera nade wszystko inne, więc gdyby się zgodził, byłaby najszczęśliwszą kotką pod słońcem.
<Potokowa Gwiazdo? lets have a babies C:< >
BLOGOWE WIEŚCI
BLOGOWE WIEŚCI
W Klanie Burzy
Klan Burzy znów stracił lidera przez nieszczęśliwy wypadek, zabierając ze sobą dodatkową dwójkę kotów podczas ataku lisów. Przywództwo objął Króliczy Nos, któremu Piaszczysta Zamieć oddał swoje ówczesne stanowisko, na zastępcę klanu wybrana natomiast została Przepiórczy Puch. Wiele kotów przyjęło informację w trudny sposób, szczególnie Płomienny Ryk, który tamtego feralnego dnia stracił kotkę, którą uważał za matkęW Klanie Klifu
Plotki w Klanie Klifu mimo upływu czasu wciąż się rozprzestrzeniają. Srokoszowa Gwiazda stracił zaufanie części swoich wojowników, którzy oskarżają go o zbrodnie przeciwko Klanowi Gwiazdy i bycie powodem rzekomego gniewu przodków. Złość i strach podsycane są przez Judaszowcowy Pocałunek, głoszącego słowo Gwiezdnych, i Czereśniową Gałązkę, która jako pierwsza uznała przywódcę za powód wszystkich spotykających Klan Klifu katastrof. Srokoszowa Gwiazda - być może ze strachu przed dojściem Judaszowca do władzy - zakazał wybierania nowych radnych, skupiając całą władzę w swoich łapach. Dodatkowo w okolicy Złotych Kłosów pojawili się budujący coś Dwunożni, którzy swoimi hałasami odstraszają zwierzynę.W Klanie Nocy
doszło do ataku na książęta, podczas którego Sterletowa Łapa utracił jedną z kończyn. Od tamtej pory między samotnikami a Klanem Nocy, trwa zawzięta walka. Zgodnie z zeznaniami przesłuchiwanych kotów, atakujący ich klan samotnicy nie są zwykłymi włóczęgami, a zorganizowaną grupą, która za cel obrała sobie sam ród władców. Wojownicy dzień w dzień wyruszają na nieznane tereny, przeszukując je z nadzieją znalezienia wskazówek, które doprowadzą ich do swych przeciwników. Spieniona Gwiazda, która władzę objęła po swej niedawno zmarłej matce, pracuje ciężko każdego wschodu słońca, wraz z zastępczyniami analizując dostarczane im wieści z granicy.Niestety, w ostatnich spotkaniach uczestniczyć mogła jedynie jedna z jej zastępczyń - Mandarynkowe Pióro, która tymczasowo przejęła obowiązki po swej siostrze, aktualnie zajmującej się odchowaniem kociąt zrodzonych z sojuszu Klanu Nocy oraz Klanu Wilka.
W Klanie Wilka
Kult Mrocznej Puszczy w końcu się odzywa. Po księżycach spędzonych w milczeniu i poczuciu porzucenia przez własną przywódczynię, decydują się wziąć sprawy we własne łapy. Ciężko jest zatrzymać zbieraną przez taki czas gorycz i stłumienie, przepełnione niezadowoleniem z decyzji władzy. Ich modły do przodków nie idą na marne, gdyż przemawia do nich sama dusza potępiona, kryjąca się w ciele zastępczyni, Wilczej Tajgi. Sosnowa Igła szybko zdradza swą tożsamość i przyrównuje swych wyznawców do stóp. Dochodzi do udanego zamachu na Wieczorną Gwiazdę. Winą obarczeni zostają żądni zemsty samotnicy, których grupki już od dawna były mordowane przez kultystów. Nowa liderka przyjmuje imię Sosnowa Gwiazda, a wraz z nią, w Klanie Wilka następują brutalne zmiany, o czym już wkrótce członkowie mogli przekonać się na własne oczy. Podczas zgromadzenia, wbrew rozkazowi liderki, Skarabeuszowa Łapa, uczennica medyczki, wyjawia sekret dotyczący śmierci Wieczornej Gwiazdy. W obozie spotyka ją kara, dużo gorsza niż ktokolwiek mógłby sądzić. Zostaje odebrana jej pozycja, możliwość wychodzenia z obozu, zostaje wykluczona z życia klanowego, a nawet traci swe imię, stając się Głupią Łapą, wychowanką Olszowej Kory. Warto także wspomnieć, że w szale gniewu przywódczyni bezpowrotnie okalecza ciało młodej kotki, odrywając jej ogon oraz pokrywając jej grzbiet głębokimi szramami.W Owocowym Lesie
Społecznością wstrząsnęła nagła i drastyczna śmierć Morelki. Jak donosi Figa – świadek wypadku, świeżo mianowanemu zwiadowcy odebrały życie ogromne, metalowe szczęki. W związku z tragedią Sówka zaleciła szczególną ostrożność na terenie całego klanu i zgłaszanie każdej ze śmiercionośnych szczęki do niej.Niedługo później patrol składający się z Rokitnika, Skałki, Figi, Miodka oraz Wiciokrzewa natknął się na mrożący krew w żyłach widok. Ciało Kamyczka leżało tuż przy Drodze Grzmotu, jednak to głównie jego stan zwracał na siebie największą uwagę. Zmarły został pozbawiony oczu i przyozdobiony kwiatami – niczym dzieło najbardziej psychopatycznego mordercy. Na miejscu nie znaleziono śladów szarpaniny, dostrzeżono natomiast strużkę wymiocin spływającą po pysku kocura. Co jednak najbardziej przerażające – sprawca zdarzenia w drastyczny sposób upodobnił wygląd truchła do mrówki. Szok i niedowierzanie jedynie pogłębił fakt, że nieboszczyk pachniał… niedawno zmarłą Traszką. Sówka nakazała dokładne przeszukanie miejsca pochówku starszej, aby zbadać sprawę. Wprowadziła także nowe procedury bezpieczeństwa: od teraz wychodzenie poza obóz dozwolone jest tylko we dwoje, a w przypadku uczniów i ról niewalczących – we troje. Zalecana jest również wzmożona ostrożność przy terenach samotniczych. Zachowanie przywódczyni na pierwszy rzut oka nie uległo zmianie, jednak spostrzegawczy mogą zauważyć, że jej znany uśmiech zaczął ostatnio wyglądać bardzo niewyraźnie.
W Betonowym Świecie
nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.MIOTY
Mioty
Znajdki w Klanie Wilka!
(brak wolnych miejsc!)
Miot w Owocowym Lesie!
(dwa wolne miejsca!)
Miot Samotników!
(jedno wolne miejsce!)
Subskrybuj:
Komentarze do posta (Atom)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz