BLOGOWE WIEŚCI
BLOGOWE WIEŚCI
W Klanie Burzy
Klan Burzy znów stracił lidera przez nieszczęśliwy wypadek, zabierając ze sobą dodatkową dwójkę kotów podczas ataku lisów. Przywództwo objął Króliczy Nos, któremu Piaszczysta Zamieć oddał swoje ówczesne stanowisko, na zastępcę klanu wybrana natomiast została Przepiórczy Puch. Wiele kotów przyjęło informację w trudny sposób, szczególnie Płomienny Ryk, który tamtego feralnego dnia stracił kotkę, którą uważał za matkęW Klanie Klifu
Wojna z Klanem Wilka i samotniczkami zakończyła się upokarzającą porażką. Klan Klifu stracił wielu wojowników – Miedziany Kieł, Jerzykową Werwę, Złotą Drogę oraz przywódczynię, Liściastą Gwiazdę. Nie obyło się również bez poważnych ran bitewnych, które odnieśli Źródlana Łuna, Promieniste Słońce i Jastrzębi Zew. Klan Wilka zajął teren Czarnych Gniazd i otaczającego je lasku, dołączając go do swojego terytorium. Klan Klifu z podkulonym ogonem wrócił do obozu, by pochować zmarłych, opatrzeć swoje rany i pogodzić się z gorzką świadomością zdrady – zarówno tej ze strony samotniczek, które obiecywały im sojusz, jak i członkini własnego Klanu, zabójczyni Zagubionego Obuwika i Melodyjnego Trelu, Zielonego Wzgórza. Klifiakom pozostaje czekać na decyzje ich nowego przywódcy, Judaszowcowej Gwiazdy. Kogo kocur mianuje swoim zastępcą? Co postanowi zrobić z Jagienką i Zielonym Wzgórzem, której bezpieczeństwa bez przerwy pilnuje Bożodrzewny Kaprys, gotowa rzucić się na każdego, kto podejdzie zbyt blisko?W Klanie Nocy
Ostatni czas nie okazał się zbyt łaskawy dla Nocniaków. Poza nowo odkrytymi terenami, którym wielu pozwoliły zapomnieć nieco o krwawej wojnie z samotnikami, przodkowie nie pobłogosławili ich niemalże niczym więcej. Niedługo bowiem po zakończeniu eksploracji tajemniczego obszaru, doszło do tragedii — Mątwia Łapa, jedna z księżniczek, padła ofiarą morderstwa, którego sprawcy jak na razie nie odkryto. Pośmiertnie została odznaczona za swoje zasługi, otrzymując miano Mątwiego Marzenia. Nie złagodziło to jednak bólu jej bliskich po stracie młodej kotki. Nie mieli zresztą czasu uporać się z żałobą, bo zaledwie kilka wschodów słońca po tym przykrym wydarzeniu, doszło do prawdziwej katastrofy — powodzi. Dotąd zaufany żywioł odwrócił się przeciw Klanowi Nocy, porywając ze sobą życie i zdrowie niejednego kota, jakby odbierając zapłatę za księżyce swej dobroci, którą się z nimi dzielił. Po poległych pozostały jedynie szczątki i pojedyncze pamiątki, których nie zdołały porwać fale przed obniżeniem się poziomu wód, w konsekwencji czego następnego ranka udało się trafić na wiele przykrych znalezisk. Pomimo ciężkiej, ponurej atmosfery żałoby, wpływającej na niemalże wszystkich Nocniaków, normalne życie musiało dalej toczyć się swoim naturalnym rytmem.Przeniesiono się więc do tymczasowego schronienia w lesie, gdzie uzupełniono zniszczone przez potop zapasy ziół oraz zwierzyny i zregenerowano siły. Następnie rozpoczęła się odbudowa poprzedniego obozu, która poszła dość sprawnie, dzięki ogromnemu zaangażowaniu i samozaparciu członków klanu — w pracach renowacyjnych pomagał bowiem niemalże każdy, od małego kocięcia aż po członków starszyzny. W konsekwencji tego, miejsce to podniosło się z ruin i wróciło do swojej dawnej świetności. Wciąż jednak pewne pozostałości katastrofy przypominają o niej Nocniakom, naruszając ich poczucie bezpieczeństwa. Zwłaszcza z krążącymi wśród kotów pogłoskami o tym, że powódź, która ich nawiedziła, nie była czymś przypadkowym — a zemstą rozchwianego żywiołu, mszczącego się na nich za śmierć członkini rodu. W obozie więc wciąż panuje niepokój, a nawet najmniejszy szmer sprawia, że każdy z wojowników machinalnie stroszy futro i wzmaga skupienie, obawiając się kolejnego zagrożenia.
W Klanie Wilka
Ostatnio dzieje się całkiem sporo – jedną z ważniejszych rzeczy jest konflikt z Klanem Klifu, powstały wskutek nieporozumienia. Wszystko przez samotniczkę imieniem Terpsychora, która przez swoją chęć zemsty, wywołała wojnę między dwoma przynależnościami. Nie trwała ona długo, ale z całą pewnością zostawiła w sercach przywódców dużo goryczy i niesmaku. Wszystko wskazuje na to, że następne zgromadzenie będzie bardzo nerwowe, pełne nieporozumień i negatywnych emocji. Mimo tego Klan Wilka wyszedł z tego starcia zwycięsko – odebrali Klifiakom kilka kotów, łącznie z ich przywódczynią, a także zajęli część ich terytorium w okolicy Czarnych Gniazd.Jednak w samym Klanie Wilka również pojawiły się problemy. Pewnego dnia z obozu wyszli cali i zdrowi Zabłąkany Omen i jego uczennica Kocankowa Łapa. Wrócili jednak mocno poobijani, a z zeznań złożonych przez srebrnego kocura, wynika, że to młoda szylkretka była wszystkiemu winna. Za karę została wpędzona do izolatki, gdzie spędziła kilka dni wraz ze swoją matką, która umieszczona została tam już wcześniej. Podczas jej zamknięcia, Zabłąkany Omen zmarł, lecz jego śmierć nie była bezpośrednio powiązana z atakiem uczennicy – co jednak nie powstrzymało największych plotkarzy od robienia swojego. W obozie szepczą, że Kocankowa Łapa przynosi pecha i nieszczęście. Jej drugi mentor, wybrany po srebrnym kocurze, stracił wzrok podczas wojny, co tylko podsyca te domysły. Na szczęście nie wszystko, co dzieje się w klanie jest złe. Ostatnio do ich żłobka zawitała samotniczka Barczatka, która urodziła Wilczakom córeczkę o imieniu Trop – a trzy księżyce później narodził się także Tygrysek (Oba kociaki są do adopcji!).
W Owocowym Lesie
Straszliwy potwór, który terroryzował społeczność w końcu został pokonany. Owocniaki nareszcie mogą odetchnąć bez groźby w postaci szponów sępa nad swoimi głowami. Nie obeszło się jednak bez strat – oprócz wielu rannych, życie w walce z ptakiem stracili Maślak, Skałka, Listek oraz Ślimak. Od tamtej pory życie toczy się spokojnie, po malutku... No, prawie. Jednego z poranków wszystkich obudziła kłótnia Ambrowiec i Chrząszcza, kończąca się prośbą tej pierwszej w stronę liderki, by Sówka wygnała jej okropnego partnera. Stróżka nie spodziewała się jednak, że końcowo to ona stanie się wygnańcem. Zwyzywała przywódczynię i zabrała ze sobą trójkę swych bliskich, odchodząc w nieznane. Na szczęście luki szybko zapełniły się dzięki kociakom, które odnalazły dwa patrole – żłobek pęka w szwach ku uciesze królowej Kajzerki i lekkim zmartwieniu rządzących. Gęb bowiem przybywa, a zwierzyny ubywa...W Betonowym Świecie
nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.MIOTY
Mioty
Miot w Klanie Klifu!
(jedno wolne miejsce!)
Miot w Klanie Wilka!
(jedno wolne miejsce!)
Miot w Klanie Burzy!
(Brak wolnych miejsc!)
31 sierpnia 2018
Od Nocnej Łapy C.D Błękitnej Łapy
Wąsata Łapa ciągle naburmuszony mruczał coś pod nosem cały napięty, Popiół w skupieniu śledziła ruchy wszystkich kotów, a ja siedziałam na drzewie, obserwując wszystko z góry i agresywnie ostrząc sobie pazury o gałąź, na której siedziałam aż dziw, że koty na dole tego nie słyszały. Mało brakowało mi do paniki.
Chciałam się zapaść pod ziemię i walić głową o drzewo. Zrobić cokolwiek! Cała ta afera tylko dlatego, że pobiegłam za jakimś głupim zwierzakiem! Teraz biedna lilijka stoi sama naprzeciwko tym wszystkim kotom, a ta czarna bengalka za chwilę ją pożre żywcem! Z trudem próbowałam się uspokoić i usłyszeć rozmowę przez głośne dudnienie mojego serca. Chciałam wyskoczyć przed te koty wykrzyczeć im w twarz, że to moja wina i spokojnie odejść.
- Uspokójmy się wszyscy! - ku mojemu własnemu zdziwieniu uspokoiłam się, słysząc ten krzyk. Spojrzałam w dół na prowadzenie przeszła jakaś niebieska kotka zapewne uczennica, była w wieku zbliżonym do mojego, więc tym bardziej zmotywowałam się do opanowania. Odetchnęłam kilka razy i czekałam na rozwój zdarzeń.
- Może wytłumaczymy sobie wszystko, a potem każde z nas wróci do swojego obozu? - dalej na dole przemawiała niebieska burzowiczka.
- Wszystko idzie dobrze - podniosłam siebie na duchu, dziwiąc się teraz, jak mogłam tak łatwo się ponieść panice i karcąc się za to w duchu. Prawdziwa wojowniczka nie może tak panikować z byle powodu!
Teraz już całkowicie opanowana obserwowałam koty na dole. Wszystko szło pomyślnie, uczennica właśnie pytała się Gardenii czy to ona wchodziła na ich tereny.
- Tt-t-tak właściwie to zz-zrobiła to N-nocna - lekko się trzęsąc, odpowiedziała.
- Czyli jest was tu więcej!! Chcieliście sobie urządzić małą wycieczkę i skraść nam zapasy na zimę - znowu zaczęła syczeć kocica.
- Żmijowa Łusko przestań! Przecież to dopiero uczennica ta druga zresztą też - powiedział jakiś kremowy wojownik stojący dotychczas bardziej z tyłu, w odpowiedzi otrzymał tylko donośne prychnięcie. Zanosiło się znowu na sprzeczkę. Zaniepokojona stałam w bezruchu. Jeśli ta wojowniczka przekona resztę patrolu, Gardeniowa Łapa niechybnie skończy jako strawa wron. Czując nieprzyjemną miękkość w łapach, zeszłam powoli z drzewa i pomimo sprzeciwu brata wyszłam przed obcy patrol.
Stojąc przed tą liczną grupą kotów, zrozumiałam, czemu Gardenia tak mocno opierała się, wystawieniu się przed nimi. Czując, jak moje łapy powoli zamieniają się w miękką watę szybko (zanim ten heroizm ze mnie wyparuje), ale spokojnie zaczęłam wyjaśniać, co się stało i czemu tu jesteśmy. Pod koniec wypowiedzi czułam, że uszło ze mnie już prawie całe powietrze, ale nadal trzymałam się na nogach. Rozejrzałam się dookoła, koty z Klanu Burzy próbowały zrozumieć, co tak szybko powiedziałam, nawet tej Żmijowej Łusce zamknął się pysk, a Gardeniowa Łapa ku mojemu zdziwieniu znowu stała wyprostowana i spokojna patrzyła na mnie. Widząc to, sama szybko nabrałam otuchy i już normalnie powiedziałam do burzowiczów:
- Sami widzicie, że to po prostu zwykłe nieporozumienie i mój uczniowski błąd. Nie mieliśmy wobec was żadnych wrogich zamiarów i obiecuję w przyszłości nie popełniać tego samego błędu. Nie rozpętamy przecież kolejnej wojny z powodu mojej głupoty i zająca.
Gdy skończyłam, usiadłam i czekałam na ich ruch, przypominając sobie na wszelki wypadek wszystkie lekcje Szepczącego Wiatru dotyczące walki. W końcu odpowiedzieli.
<Czapla Łapo? Błękitna Łapo? Spleciona Łapo?>
Subskrybuj:
Komentarze do posta (Atom)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz