***
Siedział w żłobku. Minęło trochę czasu od akcji z borsukiem. Za każdym razem, gdy tylko przypominało mu się o tym stworzeniu, znów paraliżował go strach. To wszystko było jeszcze świeżą raną, ale kocurek był jednego pewny — strach do borsuków na pewno zostanie razem z nim.
Był w dziwnym, nieznajomym miejscu. Było tam pełno kotów. Na szczęście wszyscy byli cali i zdrowi. Poranek co jakiś czas spoglądał na swoje rodzeństwo, sprawdzając, czy wszystko z nimi dobrze. Już chciał zrobić to po raz kolejny, lecz wtedy do legowiska weszła ta sama liliowa kotka, która wcześniej stała na czele kotów, które uratowały jego rodzinę. Jednak nie była sama. Razem z nią weszła jeszcze jedna kotka, tym razem szylkretka. Pierwsza z nieznajomych z uśmiechem na pysku podeszła do kociąt, tłumacząc im kilka rzeczy. Rudy spojrzał na starszą kotkę, która przedstawiła się jako Świergot. Wszystko wyglądało normalnie, jednak w pewnej chwili Świergot wypowiedziała słowa, a których syn Lisa nigdy by nie pomyślał. Przekręcił lekko główkę ze zdziwienia. Czyżby się przesłyszał? Wszystko wskazywało na to, że nie. Nie zwracał uwagi na reakcję reszty, przez chwilę zamarł w bezruchu. Myśli pędziły mu po głowie, a on nie wiedział, co z tym zrobić. Czyli już nie wrócą do matki? Zostaną w tym dziwnym miejscu na zawsze? Czyli teraz te dwie kotki się nimi zajmą? Świergot zauważyła dość dziwną reakcję kocurka. Ruszyła w jego stronę, lecz on wtedy się lekko odsunął.
***
To wszystko było dziwne. Dalej nie mógł do końca zrozumieć, dlaczego to wszystko miało miejsce. Przecież mama ich kochała! Dlaczego ich zostawiła? Zrobili coś złego?
Siedział obok żłobka, rozglądając się co jakiś czas. Nie czuł się jeszcze wystarczająco bezpiecznie w tym nowym miejscu. Nie rozumiał, co się działo dookoła. Nagle usłyszał jakiś szelest. Odwrócił się napięcie, myśląc, że coś złego się dzieje, jednak okazało się, że była to Świergot. Kotka usiadła obok kociaka, uśmiechając się. Ten lekko się uspokoił i spojrzał na liliową.
- Hej Poranku – przywitała się szamanka – Coś się stało?
- Dziwnie tu – odparł szczerze – Dlaczego to się stało? Zrobiłem coś nie tak?
Świergot westchnęła cicho, liżąc kociaka po głowie.
- Nie wiem słoneczko, ale to na pewno nie jest twoja wina. Nikt z was nie zrobił nic złego! A tutaj przynajmniej będziecie bezpieczni. Ja już o to zadbam – powiedziała liliowa. Kociak wbił wzrok w ziemię. Nastała chwila ciszy, przerywana tylko rozmowami innych kotów, znajdujących się w obozie. W końcu Świergot wstała i już chciała wrócić do swoich spraw, lecz wtedy zatrzymał ją Poranek.
- Chwila – powiedział – Ja dziękuję – mruknął i spojrzał na liliową. Ta uśmiechnęła się szeroko, a w jej oczach pojawiły się iskierki szczęścia. Wróciła do kociaka i przytuliła go.
- Zawsze możesz liczyć na mnie i Gruszkę – odparła z uśmiechem. Po chwili pościła kociaka i już zmuszona do odejścia, zrobiła to. Poranek więc został sam, odprowadzając swoją nową, przybraną matkę wzrokiem. W końcu doszedł do wniosku, że kotka nie jest taka zła, jednak gdzieś z tyłu głowy dalej odczuwał tę obawę, że i ona kiedyś ich zostawi, w równie straszny sposób.
- Hej Poraneczku! – usłyszał nagle wołanie swojej siostry, Mgiełki. Kocur odwrócił się w jej stronę. Chwilę po tym ruszył do siostry, jednak jego wzrok przyciągnęła jakaś ciekawa roślina. Wyglądała bardzo fajnie.
- Zaraz przyjdę – powiedział do Mgiełki i usiadł przy chwaście, dokładnie się mu przyglądając. I tak właśnie w jego sercu zrobiło się miejsce na chwasty i to one stały się jego ulubionymi roślinami.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz