Cały wcześniejszy dzień przed ceremonią na ucznia kocur nie mógł znaleźć sobie miejsca do ustania na, chociażby dłuższą chwilę. Chodził — wręcz biegał — po całym legowisku z ekscytacji. Poprzedniej nocy również prawie że nie spał. To oczekiwanie powodowało w nim, że nawet nie był w stanie zmrużyć na moment powiek, tylko z niecierpliwością czekał, aż słońce wzejdzie na niebo.
W dniu mianowania było podobnie. Jedynym okresem, w którym Dzwonek zdawał się, chociaż na chwilę uspokoić, była pielęgnacja futra przez rodzicielkę oraz w czasie słuchania rad przekazywanych przez Szepczącą Pustkę.
W głowie odliczał każdy oddech do tego wielkiego (jego zdaniem) wydarzenia. Miał szczerą nadzieję, że wszystko pójdzie zgodnie z planem, nie zrobi niczego głupiego i nie przyniesie tym wstydu swojej rodzinie. Zastanawiał się, jakiego dostanie mentora. Chciał kogoś równie energicznego co on, aby mógł odpowiednio się zmęczyć na treningach. Którymś z rodziców również by nie pogardził.
— Mamo, kiedy będziemy iść? — zapytał się Przepiórczego Puchu, spoglądając na nią, gdy ta poprawiała mu jeszcze futerko na czubku głowy, przejeżdżając po nim delikatnie swoim językiem. Lubił to uczucie okazywanej troski od matki. Było mu dziwnie z myślą, że po raz ostatni musi znosić proces pielęgnacji. Może i czasem miał tego dosyć, ale teraz, gdy wiedział, że pozostanie to już jedynie wspomnieniem, czuł, że będzie za tym tęsknił.
— Już niedługo. Nie martw się, wszystko będzie w porządku — odparła, a rudy posłał jej lekki uśmiech.
Ukrywał w środku, że trochę się tym wszystkim stresuje. Nie chciał wyjść na tego strachliwego z rodzeństwa, więc narzucenie uśmiechu było w tym momencie najlepszą formą obrony. Z drugiej strony swoją niepewność zakrywał zachwyt nowym etapem w jego życiu. Wreszcie nie będzie musiał siedzieć w tym nudnym legowisku i zobaczy ten cały zewnętrzny świat, o jakim opowiadali mu inni. To tego przeżycia i tych widoków nie mógł się najbardziej doczekać. Zaspokoi swoją ciekawość, albo – co gorsza – jeszcze bardziej ją powiększy.
Wyobrażał już sobie jak to będzie, kiedy po raz pierwszy zobaczy otaczające ich wielkie krzewy i poczuje wiatr na swoim pyszczku, pędząc przez długie trasy. Słyszał od innych, że świat poza obozem jest pełen niesamowitych zapachów, dźwięków i widoków. W nocy, gdy wszystkie koty spały, a jedynym dźwiękiem były ich spokojne oddechy, marzył o tym, jak będzie biegał po świeżej trawie, bawił się w kałużach po deszczu i szukał różnych skarbów wśród krzewów. Ciekawość go zżerała, a ekscytacja mieszała się z niepokojem. Wiedział, że świat na zewnątrz jest ogromny i nieprzewidywalny, ale mimo to pragnął go poznać.
Zdawał sobie sprawę, że ćwiczenia związane z treningiem nie będą należały do najłatwiejszych, ale w końcu miał zostać odważnym i prawowitym wojownikiem. Musiał zwalczyć swoje słabości do takiego stopnia, żeby nie utrudniały mu one wykonywania poszczególnych zadań. Pragnął, aby jego cała rodzina jak i on sam, byli z niego dumni.
Nagle do jego uszu dobiegł głos liderki, zwołującej zebranie. Podskoczył z radości, po czym skierował się biegiem w stronę wyjścia. Przed tym jeszcze poczuł, jak Kniejka głaszcze go, jak to miała w zwyczaju, zaczepnie po głowie. Parsknął rozbawiony. Może i odpocznie od mamy i taty, ale nie od rodzeństwa.
Z rozpędu chciał wbiec na sam środek ceremonii, ale pamiętał o zasadach, które przekazywali mu starsi. Musiał, chociaż na parę króliczych oddechów, wstrzymać swoje energiczne zapędy i nieco się uspokoić. W końcu obiecał sobie nie przynieść wstydu.
Spojrzał jeszcze na swoich rodziców, a następnie usłyszał pytanie od swojej siostry. Kogo mógłby dostać? Myślał o tym, ale nie miał konkretnych typów. Nim zdążył jej odpowiedzieć, wywołali całą trójkę na środek.
On szedł jako pierwszy. Czuł się tym faktem zaszczycony i już nie potrafił dłużej ukryć swojego szczęścia. Uśmiechał się jak głupi do wszystkich kotów, które widział w zasięgu wzroku. Jego uśmiech nieco opadł, gdy zbliżył się do liderki. Radość została zastąpiona niewielkim strachem. Co jeśli zachowa się niewłaściwie? Albo się przewróci, zapomni języka w buzi czy powie coś niestosownego?
Myśli te krążyły mu po głowie, ale gdy tylko liderka przemówiła, skupił się na jej słowach. Ujrzał jej poważne spojrzenie, wpatrujące się wprost na niego. Przełknął cicho ślinę, a następnie wziął głęboki wdech. Uspokoił swoje bijące serce, a wszystkie złe myśli niespodziewanie odeszły.
— Dzwonku, ukończyłeś sześć księżyców i nadszedł czas, abyś został uczniem. Od tego dnia, aż do otrzymania imienia wojownika będziesz się nazywać Dzwonkowa Łapa. Twoim mentorem będzie Bajkowa Stokrotka. Mam nadzieję, że Bajkowa Stokrotka przekaże ci całą swoją wiedzę.
Rudy powstrzymał się od skoku w górę, tylko grzecznie czekał, aż jego mentor zjawi się obok niego. Widział, jak jego rodzeństwo po nim również odbywa ceremonie i zauważył jak siostra na wiadomość o swoim mentorze, krzywi się. Nie dziwił się jej, gdyż słyszał o nim od innych i na jej miejscu chciałby wręcz stąd uciec. Za to zaskoczyło go, że Skowronek będzie medykiem. Pasowała mu ta rola do spokoju, jaki emanował od brata, ale dziwnie mu będzie bez niego w legowisku.
Z zamyśleń wyrwała go postać, która zjawiła się przed nim. Bajkowa Stokrotka posłała mu serdeczny uśmiech. Styknęli się nosami, a Dzwonkowa Łapa poczuł, jak przez jego ciało przechodzi miły dreszcz. Na pewno się dogada ze swoim obecnym mentorem. Po prostu miał takie przeczucie, którego musiał się trzymać.
I też była ruda! Nie do końca jak on, bo jej kolor był znacznie ciemniejszy i miała więcej bieli, ale uznał ich dopasowanie za zabawne. Idealnie dobrali mu nauczyciela! Będą niczym dwie przerośnięte wiewiórki.
Przeprosił na chwilę Bajkową Stokrotkę, dając znać, że zaraz wróci i pędem pobiegł do swojej mamy, chwaląc się jej wszystkim. Swojego taty nie widział, ale umknęło mu coś, że poszedł gdzieś najpewniej coś ważnego załatwić. Nie krył przy Gracji swojego zadowolenia.
— Idę porozmawiać z moją nową mentorką! Nie wiem kiedy wrócę, ale postaram się zrobić to dosyć sprawnie! Pa, kocham cię! — Z tymi słowami pognał z powrotem do rudej wojowniczki, nawet nie czekając na odpowiedź od mamy. Wiedział, że i tak nie mogła go już teraz powstrzymać od wykonania niektórych z jego niezbyt mądrych pomysłów. Jak tylko coś wymyśli, musiał po prostu spełnić swój wcześniej zamierzony cel bez względu na przeszkody stojące mu po drodze. Nie był z tych, co łatwo się poddają, wręcz przeciwnie, walczy do kresu własnych sił. Nawet jeśli sprawa była głupia, mało istotna, on i tak dla własnego spokoju musiał doprowadzić wszystko do końca.
Wrócił do wojowniczki, mając tak wiele pytań, na które chciał od razu znać odpowiedzi!
— Kiedy zaczniemy nasz pierwszy trening? Możemy już teraz? — Popatrzył swoimi zielonymi ślepiami, najładniej jak potrafił. Nie chciał sprawić, by ruda czuła się zbyt bardzo osaczona lub niekomfortowo w jego towarzystwie. — Co będziemy robić? Może polowanie? Albo pobiegajmy po prostu razem! — Na samą myśl o gnaniu po lesie, w pełni odgłosów flory i fauny, serce zabiło mu szybciej. Ciekawiło go, czy Bajkowa Stokrotka będzie szybsza od niego. Na tym etapie zapewne tak, ale w przyszłości może się zaskoczy! — Przepraszam, jeśli jestem zbyt nachalny, ale po prostu nie mogłem się tego wszystkiego doczekać! — dodał na swoje usprawiedliwienie, mając nadzieję, że wojowniczka nie będzie na niego zła. Lecz widząc przyjazne i spokojne spojrzenie żółtookiej, odczuł ulgę.
Być może już zaraz doświadczy tego, o czym marzył na własnej skórze! Będzie miał co opowiadać swojemu rodzeństwu i rodzicom, gdy tylko wróci ze swojej pierwszej lekcji.
Wyrywał się jak najszybciej by rozpocząć swoje szkolenia na wojownika. W końcu umiejętności same się nie zdobędą, a nie mógł tracić tego cennego czasu, jaki otrzymał w ramach swojego szkolenia.
<Stokrotko?>
[1222 słów]
[przyznano 24%]
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz