BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Po śmierci Różanej Przełęczy, Sójczy Szczyt wybrała się do Księżycowej Sadzawki wraz z Rumiankowym Zaćmieniem. Towarzyszyć im miała również Margaretkowy Zmierzch, która dołączyła do nich po czasie. Jakie więc było zaskoczenie, gdy ta wróciła niezwykle szybko cała zdyszana, próbując skleić jakieś sensowne zdanie. Z całości można było wywnioskować, że kotka widziała, jak Niknące Widmo zabił Sójczy Szczyt oraz Rumiankowe Zaćmienie. W obozie została przygotowana więc zasadzka na dymnego kocura, który nie spodziewał się dziur w swoim planie. Na Widmie miała zostać wykonana egzekucja, jednak kocur korzystając z sytuacji zdołał zabić stojącą nieopodal Iskrzącą Burzę, chwilę potem samemu ginąc z łap Lwiej Paszczy, Szepczącej Pustki oraz Gradowego Sztormu, z czego pierwszą z wymienionych również nieszczęśliwie dosięgły pazury Widma. Klan Burzy uszczuplił się tego dnia o szóstkę kotów.

W Klanie Klifu

Plotki w Klanie Klifu mimo upływu czasu wciąż się rozprzestrzeniają. Srokoszowa Gwiazda stracił zaufanie części swoich wojowników, którzy oskarżają go o zbrodnie przeciwko Klanowi Gwiazdy i bycie powodem rzekomego gniewu przodków. Złość i strach podsycane są przez Judaszowcowy Pocałunek, głoszącego słowo Gwiezdnych, i Czereśniową Gałązkę, która jako pierwsza uznała przywódcę za powód wszystkich spotykających Klan Klifu katastrof. Srokoszowa Gwiazda - być może ze strachu przed dojściem Judaszowca do władzy - zakazał wybierania nowych radnych, skupiając całą władzę w swoich łapach. Dodatkowo w okolicy Złotych Kłosów pojawili się budujący coś Dwunożni, którzy swoimi hałasami odstraszają zwierzynę.

W Klanie Nocy

Świat żywych w końcu opuszcza obarczony klątwą Błotnistej Plamy Czapli Taniec. Po księżycach spędzonych w agonii, której nawet najsilniejsze zioła nie były mu w stanie oszczędzić, ginie z łap własnego męża - Wodnikowego Wzgórza, który został przez niego zaatakowany podczas jednego z napadów agresji. Wojownik staje się przygnębiony, jednak nadal wypełnia swoje obowiązki jako członek Klanu Nocy, a także ojciec dla ich maleńkiego synka - Siwka. Kocurek został im podarowany przez rodzącą na granicy samotniczkę, która w zamian za udzieloną jej pomoc, oddała swego pierworodnego w łapy obcych. W opiece nad nim pomaga Mżawka, młodziutka karmicielka, która nie tak dawno wstąpiła w szeregi Klanu Nocy, wraz z dwójką potomków - Ikrą oraz Kijanką. Po tym wydarzeniu, na Srebrną Skórkę odchodzi także starsza Mrówczy Kopiec i medyczka, Strzyżykowy Promyk, której miejsce w lecznicy zajmuje Różana Woń. W międzyczasie, na prośbę Wieczornej Gwiazdy, nowej liderki Klanu Wilka, Srocza Gwiazda udziela im pomocy, wyznaczając nieduży skrawek terenu na ich nowy obóz, w którym mieszkać mogą do czasu, aż z ich lasu nie znikną kłusownicy. Wyprowadzka następuje jednak dopiero po kilku księżycach, podczas których wielu wojowników zdążyło pokręcić nosem na swoich niewdzięcznych sąsiadów.

W Klanie Wilka

Po terenach zaczynają w dużych ilościach wałęsać się ludzie, którzy wraz ze swoją sforą, coraz pewniej poruszają się po wilczackich lasach. Dochodzi do ataku psów. Ich pierwszą ofiarą padł Wroni Trans, jednak już wkrótce, do grona zgładzonych przez intruzów wojowników, dołącza także sam Błękitna Gwiazda, który został śmiertelnie postrzelony podczas patrolu, w którym towarzyszyła mu Płonąca Dusza i Gronostajowy Taniec. Po przekazaniu wieści klanowi, w obozie panuje chaos. Wojownikom nie pozostaje dużo możliwości. Zgodnie z tradycją, Wieczorna Mara przyjmuje pozycję liderki i zmienia imię na Wieczorną Gwiazdę. Podczas kolejnych prób ustalenia, jak duży problem stanowią panoszący się kłusownicy, giną jeszcze dwa koty - Koszmarny Omen i Zapomniany Pocałunek. Zapada werdykt ostateczny. Po tym, jak grupa wysłanników powróciła z Klanu Nocy, przekazując wieść, iż Srocza Gwiazda zgodziła się udzielić wilczakom pomocy, cały klan przenosi się do małego lasku niedaleko Kolorowej Łąki, który stanowić ma ich nowy obóz. Następne księżyce spędzają na przydzielonym im skrawku terenu, stale wysyłając patrole, mające sprawdzać sytuację na zajętych przez dwunożnych terenach. W międzyczasie umiera najstarsza członkini Klanu Wilka, a jednocześnie była liderka - Stokrotkowa Polana, która zgodnie ze swą prośbą odprowadzona została w okolice grobu jej córki, Szakalej Gwiazdy. W końcu, jeden z patroli wraca z radosną nowiną - wraz z nastaniem Pory Nagich Drzew, dwunożni wynieśli się, pozostawiający po sobie jedynie zniszczone, zwietrzałe obozowisko. Wieczorna Gwiazda zarządza powrót.

W Owocowym Lesie

Społeczność z bólem pożegnała Przebiśniega, który odszedł we śnie. Sytuacja nie wydawała się nadzwyczajna, dopóki rodzina zmarłego nie poszła go pochować. W trakcie kopania nagrobka zostali jednak odciągnięci hałasem z zewnątrz, a kiedy wrócili na miejsce… ciała ukochanego starszego już nie było! Po wszechobecnej panice i nieudanych poszukiwaniach kocura, Daglezjowa Igła zdecydowała się zabrać głos. Liderka ogłosiła, że wyznaczyła dwa patrole, jakie mają za zadanie odnaleźć siedlisko potwora, który dopuścił się kradzieży ciała nieboszczyka. Dowódcy patroli zostali odgórnie wyznaczeni, a reszta kotów zachęcana nagrodami do zgłoszenia się na ochotników członkostwa.
Patrole poszukiwacze cały czas trwają, a ich uczestnicy znajdują coraz to dziwniejsze ślady na swoim terenie…

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty



Miot w Owocowym Lesie!
(brak wolnych miejsc!)

Miot w Klanie Nocy!
(brak wolnych miejsc!)

Rozpoczęła się kolejna edycja Eventu NPC! Aby wziąć udział, wystarczy zgłosić się pod postem z etykietą „Event”! | Zmiana pory roku już 24 listopada, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

05 września 2023

Od Sówki do Agresta

 Słońce powoli znikało z pola widzenia, przynajmniej tak można było pomyśleć, ponieważ chmury zasłaniały całe niebo. Deszcz przestawał powoli padać, tworząc na polanie wielkie błoto. Ta pora Zielonych Liści była wyjątkowo deszczowa, czego Sówka bardzo nie lubiła. Znaczy, lubiła deszcz, ale miała dość wciąż mokrego futra. 
- Robi się ciemno - powiedziała do siebie, bo dookoła nikogo już nie było. Opuściła głowę i spojrzała w ziemię. Tęskniła za Mniszkiem, po którym ślad zaginął, gdy tylko opuścił obóz. To był jej przyjaciel, można też powiedzieć, że jedyny w bardziej zbliżony do jej wieku. Jarząb powtarzała, że wróci, lecz Sówka każdego dnia traciła nadzieję, że kiedykolwiek jeszcze zobaczy kocura. A zawsze po tej tęsknocie przychodziła złość. Raz na Larwę, za ten atak, innym razem na tą ich Wszechmatkę, bo to ona wywołała atak, a jeszcze innym razem na Żbika i Mniszka, bo wzięli w tym udział i zostali wygnani... Tym razem celem gniewu Sówki był Agrest, za to, że ich wygnał. Mógł dać im drugą szansę, pozwolić zostać. Już chciała do niego pójść, zapytać czemu tak nie zrobił, ale przypomniało jej się, że jest już późno. Westchnęła więc tylko i poszła do legowiska.

***

Kolejny dzień przywitał ją patrolem, na który szła razem ze Ślimakiem i Łuską, która miała prowadzić. Gdy tylko wróciła, musiała iść na kolejny patrol, później coś innego i tak przez prawie cały dzień. To wyglądało, tak, jakby Agrest wiedział o tym, że chce do niego iść i skutecznie chciał jej to utrudnić. Sówka powoli miała tego dość. Kolejne zadania były tylko bardziej bezsensu. To był jej najtrudniejszy dzień, odkąd była zwiadowcą. W końcu dali jej spokój i zmęczona poszła do legowiska. Upadła na swoje posłanie i zakryła łapami pysk.
- Ciężki dzień? - zapytała Jarząb, zaglądając do legowiska.
- Straszny! - poskarżyła się czekoladowa i zaczęła opowiadać. Albinoska słuchała, siedząc obok córki i lekko kiwając głową. 
- Też czasem tak mam - przyznała - Więc teraz odpocznij, przyda ci się chwila oddechu - powiedziała i po cichu wyszła. Sówka została w legowisku całkiem sama. Cisza z każdą sekundą zadawała jej więcej bólu. Nie lubiła siedzieć sama. A zwłaszcza po ataku na Agresta. Wtedy zawsze myślała o Żbiku, o Mniszku i o całej reszcie. To ją dobijało, więc starała się zawsze z kimś rozmawiać. Teraz było tak samo. Więc postanowiła iść do lidera, nie obchodziło ją to, że jest strasznie zmęczona. Wstała chwiejnie i poszła do jego legowiska. Zajrzała do środka, lecz Bicolora tam nie było, więc usiadła przed jego legowiskiem i cierpliwe zaczęła czekanie.

***

Agrest pojawił się późnym popołudniem w swoim legowisku, więc Sówka od razu do niego poszła. Zajrzała do środka i zapytała, czy może wejść. Bicolor się zgodził. Sówka przekroczyła próg legowiska i spojrzała na siedzącego na posłaniu Agresta. 
- Czemu ich wygnałeś? - zapytała prosto z mostu. Agrest nie wyglądał na to, że zrozumiał, o co jej chodzi, więc postanowiła wyjaśnić.
- Larwa zrobił rewolucje... - zaczęła a wyraz twarzy lidera od razu się zmienił - Wygnałeś kilka kotów, w tym mojego ojca, Żbika i Mniszka, mojego przyjaciela. Teraz wiesz? - zapytała, ostrzej niż zamierzała. Kocur tylko pokiwał głową, nie odzywając się. 
- Dlaczego to zrobiłeś? - zapytała - Czemu ich wygnałeś? Mój ojciec przez to zginął, a po Mniszku zaginął ślad! Dlaczego?
Nastała chwila ciszy, przerywana tylko spadającymi kroplami deszczu.

<Agrest?>
Posted by
.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)