- Chciałbym, żebyś mnie uważnie posłuchał, Pokrzywku. Dobrze? - Zamilkł, upewniając się, że uczeń go słuchał. - Najważniejszą rzeczą jest twoje bezpieczeństwo. Jeśli tylko poczujesz się gorzej, coś cię zaboli albo zaniepokoi, od razu mi powiedz. Jeśli nie będziesz czuł się na siłach żeby coś zrobić, też od razu mi to zgłoś. A gdyby działo się coś złego i każę ci uciekać, zrób to bez wahania, dobrze?
Pokrzywowa Łapa słuchał bardzo uważnie słów przywódcy. Może nie spodziewał się tego usłyszeć na pierwszym treningu, ale zdecydowanie nie były one złe. Wróblowa Gwiazda się o niego martwił, a młody uczeń nie zamierzał go zawieść. Oczywiście raczej nie powinno się stać nic złego, uczeń miał masę energii i nigdy nie odczuwał złego samopoczucia. Skinął jednak pewnie łebkiem.
- Dobrze, Wróblowa Gwiazdo! Będę ci zawsze o wszystkim mówił. - obiecał srebrny kocurek. O rajciu, jego mentor był dobrym i szlachetnym kotem, nie mógł trafić lepiej.
- W takim razie chodźmy, pokaże ci terytorium. - Wróblowa Gwiazda posłał mu lekki uśmiech, więc Pokrzywowa Łapa odpowiedział tym samym.
Dwójka kocurów ruszyła do wyjścia. Syn Fasolowej Łodygi niepewnie przekroczył "próg" obozowiska. Pierwszy raz znalazł się w lesie, poza bezpiecznym miejscem swojego urodzenia i pierwszych dni życia. Jako kociak nie miał możliwości opuszczenia obozu, teraz mógł wszystko nadrobić i poznać każdą tajemnicę Klanu Wilka. Bycie uczniem miało zdecydowanie swoje plusy. Pokrzywowa Łapa rozejrzał się wokół. Do jego noska dotarły nieznane wcześniej wonie, dźwięki oraz widoki. Zachwycony dreptał za swoim mentorem, podziwiając drzewa należące do ich klanu i wszystko, co kryło w sobie terytorium.
Łapki w pewnym momencie zaczęły odbierać mu posłuszeństwo. Pierwszy raz otóż wybrał się tak daleko. Dotarli do jakiegoś drewnianego legowiska. Pokrzywowa Łapa zatrzymał się i szeroko otwartymi oczami przyglądał się konstrukcji.
- To drewniana gawra, najbardziej rozpoznawalne miejsce na naszym terenie. - mentor jakby odczytał jego myśli. Stanął obok niego i również przyglądał się legowisku.
Pokrzywowa Łapa przekrzywił lekko łebek.
- Ktoś mieszka w środku?
Wróblowa Gwiazda spojrzał na niego z rozbawieniem.
- O niczym takim mi nie wiadomo.
- Szkoda, bo wydaję się to być ciekawe miejsce. Muszę zabrać tutaj Deszczyka, ucieszy się!
- Tylko pamiętaj, że nie możecie opuszczać sami obozu.
Westchnął. Bezpieczeństwo na pierwszym miejscu. Jednak Pokrzywek czuł się na siłach, żeby w razie potrzeby obronić swojego przyjaciela. Ślepota na jedno oko nigdy nie stanowiła dla niego przeszkody, będzie wielkim wojownikiem tak czy siak. Rodzice i Wróblowa Gwiazda będą z niego dumni! Pokiwał łebkiem obiecując tym samym, że nie opuści obozu bez kogoś dorosłego. Czas miał jednak pokazać, czy faktycznie tak się stanie.
Ruszyli na dalsze zwiedzanie, zbliżając się do granicy z Klanem Burzy. Fasolowa Łodyga mówiła mu, że tutejsze koty są szybkie i żywią się królikami. Poruszył lekko ogonem. Zatrzymali się na granicy i Pokrzywek skrzywił się na ostrą woń wrzosowisk.
- Gdyby każdy kot pachniał tak samo, to byłoby trudno rozróżnić do jakiego klanu należy, prawda?
Wróblowa Gwiazda najwidoczniej nie spodziewał się takiego pytania z jego strony, zdradzały to jego oczy. Mimo wszystko kiwnął głową, odpowiadając tym samym na jego pytanie. Potem opowiedział mu trochę o klanie, z którym graniczyli. Nie stali jednak długo na granicy, wkrótce ruszając w dalszą drogę.
- Ładne mamy tereny! - stwierdził wesoło Pokrzywowa Łapa.
- To prawda. - potwierdził bury kocur. - Opowiem ci trochę o kodeksie wojownika, dobrze?
Oczy srebrnego zabłysły. Chciał dowiedzieć się jak najwięcej. Ochoczo pokiwał łebkiem. Zdecydowanie nie zapomni tego dnia do końca swojego życia i jeszcze dłużej.
- Dzień dobry. Chciałeś mnie widzieć.
- Tak. Musimy porozmawiać, Pokrzywku. Potrójny Krok powiedział mi, co się stało na Zgromadzeniu. Mówił, że wrzuciłeś go dołu z potencjalnie zarażoną kotką. Mogłeś go tym samym poważnie skrzywdzić. Dlaczego to zrobiłeś?
Srebrny kocurek spuścił łebek, spoglądając na własne łapki. Poczuł się tak, jakby zawiódł swojego mentora, a przecież nie chciał stracić w jego oczach. Nie czuł wyrzutów sumienia, ani też nie zamierzał przepraszać medyka. Potrójny Krok zachował się okropnie i dobrze się stało, że go wrzucił do tego dołu. Potem zajął się Deszczową Łapą, który dowiedział się o śmierci matki, nawet zapomniał o tej sytuacji na Zgromadzeniu. Widocznie jednak stary dziad musiał naskarżyć przywódcy, a on musiał wytłumaczyć swoje postępowanie. Spojrzał w niebieskie oczy burego kocura.
- Nie chciałem mu zrobić krzywdy, Wróblowa Gwiazdo. Wiedziałem, że ta kotka nie może być zarażona, podobnie jak Bursztynowa Łapa, byli tylko pod wpływem kocimiętki. Potrójny Krok na mnie krzyczał.... i był niemiły dla Deszczyka.... on obrażał mamę.... powiedział, że nie mam mamy, że jest zdrajczynią.... on powiedział, że ona umrze! Że zniknie na zawsze! Nie mogłem pozwolić, żeby ją obrażał.... byłem taki wściekły, że.... nawet nie wiem, kiedy to się stało. - miauknął, kładąc uszka na łebku. - Przepraszam, Wróblowa Gwiazdo, ale musiałem bronić mamy. Klan już i tak jej nie lubi, ma tylko mnie, tatę i Cis. - zaszurał łapką po ziemi. - On kłamał, prawda? Powiedz, że mama nie umrze. Nie chce, żeby umarła!
Łzy same napłynęły mu do oczu.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz