Od Echo Cd Rudzika

 - Rudziku, dałeś radę!- szepnęła do brata. Była bardzo zaskoczona, ale i dumna z rudego, Nie myślała, że mu się uda. Taki nieśmiały, przestraszony wieloma rzeczami, po prostu za nią poszedł! Dręczyły ją też po części wyrzuty sumienia, bo w końcu pewnie teraz on się bardzo bał. Chciała go udobruchać, lecz nie wiedziała jak. Nie uwierzy jej, jak powie, że tu jest bardzo dobrze.

- B-błagam c-cię, w-wracajmy- powiedział cichutko i zakrył główkę łapami. Momentalnie zasmuciła się. Ona tak bardzo nie chciała! Świat był niesamowity. Oczywiście, tak samo jak on obawiała się wychodzenia na zewnątrz, ale… Teraz była idealna sytuacja. Kotów coraz mniej, ładnie było. Czemu on jej nie rozumiał? 
- A-ale ja nie chcę…- pisnęła oraz pociągnęła nosem. Mogli w końcu tylko poobserwować co się dzieje wokoło. Nie musiał z nią iść, dlaczego ją próbował zniechęcić? Wiedziała jak straszne pewnie jest gdzie indziej. Musiała dać sobie radę. Ona się nie poddawała. Zawsze dążyła do celu. Nic nie stało na przeszkodzie. Tyle że jeżeli czymś, co jej utrudniało dojście do mety, był jej rodzony brat? 
- B-bardzo c-cię p-p-proszę…- drążył dalej kocurek. Westchnęła cicho. Nie, po prostu nie mogła. Musiała iść. Z Rudzikiem, czy bez niego. Bez względu na nic, po prostu wyruszyć. To nie było nic złego… Strzepnęła powoli ogonem i ruszyła w swoją stronę. Obstawy nie potrzebowała. Może nie będzie na nią obrażony… 

- E-echo?- miauknął gdzieś z tyłu, ale ona już zanurkowała w kupie liści. Pachniało tu zielenią. Zapachy wirowały wszędzie, gdzie by nie spojrzała, szedł jakiś robak. Przestraszona odskoczyła z cichym piskiem. Fe! Nigdy nie widziała takich plątających się pod nogami owadów. A na pewno nie takich wielkich, jak ta dżdżownica. Uspokoiła się szybko. Oddychała szybko. Czy będzie żałować? Gdzieś tutaj mógł być… Potwór. Wielki, obrzydliwy potwór. Który tylko czeka na soczyste kocięta. Powoli zaczynała sądzić, że to był zły pomysł. Dreptała dalej. Z szeroko otwartymi oczami, nastroszoną sierścią i podwiniętym ogonem. Przełknęła powoli ślinę. Będzie dobrze. Prawda? Nic złego na nią nie czekało. A na pewno nie lis, borsuk, wściekły jastrząb, zakażony królik z Klanu Burzy… Ani żaden wściekły Klifiak. Nikt jej nie zabierze, nikt jej nie zabije, prawda? 

Na malutkiej gałązce, zobaczyła skrawek futra. Biało-brązowo-rudy. To na pewno była ich mama! Przynajmniej udało jej się odkryć, w którą stronę zawsze szła! Uśmiechnęła się szczęśliwa. Dała sobie radę! Nie była aż takim cykorem… Nastawiła ucho. Nie słyszała Orzecha. Była ciekawa, gdzie może być. I dlaczego wraca zawsze umazana błotem! Wały były aż tak pilną sprawą? Po co to robiła? Czy wszyscy wojownicy mieli takie zadanie? Miała nadzieję, że nie, jak dorośnie, niezbyt chciałaby paplać się w ziemi. Tak serio, nawet nie wiedziała czy chce kiedykolwiek opuszczać żłobek. Będąc uczniem, musiałaby wychodzić nie wiadomo jak daleko… W straszne miejsca… Brać udział w bitwach… I… Inne okropieństwa. Niefajne było też bycie medykiem. Co jeśli da się komuś złe zioło? Też trzeba daleko chodzić… I… Jeżeli ktoś umrze, bo zrobiło się coś źle? Wolała być przy mamusi Jabłku. On był dla niej wsparciem. Zawsze umiał znaleźć dla niej czas. Tylko co z rodzeństwem… Oni pewnie też będą musieli opuścić bezpieczne miejsce. Czemu!? Chciała, by wszystko zawsze było tak jak teraz…
- Aaaa!- krzyknęła nagle, wzbijając wokół siebie odmęty kurzu. Obok jej nosa śmignął gigantyczny komar, z długimi, długaśnymi, obrzydliwymi nogami! Latał oraz krążył w jej pobliżu. Echo skamieniała, nasłuchując tego brzęczenia jak zahipnotyzowana. Musiała udawać martwą! Dzięki temu, to coś, może nie zrobi jej krzywdy… Skuliła się mocno. Szeptała cicho “Pomocy”, jednak wiedziała, że ona nie nadejdzie. Obróciła oczy w udeptaną dróżkę, którą szła. Zapłakany rudzielec biegł w jej stronę, jeszcze bardziej przerażony niż ona. Zdrętwiała w pozycji leżącej, starała się nie oddychać. Miała nadzieję, że Rudzik zrobi to samo. A jeżeli stanie się ofiarą tego… Potwora?

<Bracie?>