Żółte i czerwone barwidło. Mech nasączony wodą. Świeże kwiaty. Pióra. Gdy tylko rozstała się z Szyszką, zabrała się za przygotowania. Sama. Potrzebowała być sama. Ze swoimi myślami i uczuciami.
Zanurzyła poduszkę w intensywnie żółtej mazi.
Robiła to z miłości do siostry, czy do siebie?
Przymknęła ślepia, dotykając łapą powieki. Jednej Drugiej.
Szaman. Ten, który widzi. Którego wzrok sięga na drugą stronę. Który dostrzega Jedność.
Otworzyła ślepia.
Nieważne, dla kogo to robiła. Miała obowiązek wobec siostry.
Podeszła do nieruchomej Nostalgii. Zanurzyła poduszkę w barwniku i dotknęła jej czoła, zostawiając na nim czerwony ślad. Pochyliła się i ich głowy się zetknęły. Przez moment miała wrażenie, że czuje na pyszczku jej ciepły oddech.
Podeszła do Golec, zostawiając ślad swojej łapy również na jej czole. Gdy skończyła, sięgnęła po kwiaty. Rozłożyła je przy głowie obu wojowniczek. Wetknęła im w futro pióra. Skropiła je wodą wyciśniętą z przyniesionego mchu.
Poczuła, że ktoś jej się przygląda. Odwróciła się i jej spojrzenie spotkało się ze wzrokiem Kudłacza. Przyglądał się ze smutkiem wymalowanym w ciemnych oczach.
- Przepraszam, nie chciałem przeszkadzać - miauknął, zbierając się do odejścia. Pokręciła głową, wskazując mu żeby został.
- Nie przeszkadzasz. Już chyba skończyłam.
Spojrzał na nią zdziwiony.
- Chyba?
Skinęła głową.
- A co, gdybyś o czymś zapomniała?
Iskra uśmiechnęła się smutno.
- Myślisz, że wszystko zależy od tego, jak dokładnie wypełnię to, czego mnie nauczono? - Pokręciła głową. - Matce nie zależy na formułach. Nie dba o gesty. To wszystko - spojrzała na leżące za nią wśród kwiatów ciała - jest dla nas. Żebyśmy potrafili uwierzyć, że da nam to, o co poprosimy. Jedyne, czego Ona pragnie, to szczerość. Gdzie jest szczerość, tam rodzi się Jedność.
Zamilkła i zapatrzyła się w jakiś odległy punkt. Kudłacz milczał, siedząc obok niej. Przymknęła ślepia i odetchnęła głęboko. Jej umysł był jak spokojne morze, ale dookoła niego szalał sztorm. Sięgnęła do tych uczuć, pozwalając im zająć jej myśli, przetoczyć się przez ciało. Zadrżała, jej gardło ścisnęło się boleśnie.
Tam, którędy przeszedł strach, nie zostało nic. Tylko ona.
Wzięła głęboki wdech. Była gotowa.
Jak na zawołanie, dookoła niej zaczęły pojawiać się kolejne koty, z liderką na czele.
- Mogę jakoś pomóc? - Błysk spojrzała na nią szklistymi ślepiami.
- Od czego zaczynamy? - miauknęła Szyszka, stając obok nich.
- Poproś, żeby stanęli obok siebie, tutaj, w półkolu - Czekoladowa wskazała miejsce przy łapach zmarłych.
Szyszka miauknęła parę słów i po chwili wojownicy ustawili się tak, jak o to prosiła.
- Kiedy skończy się nasza Ścieżka, stajemy u progu Drogi wiodącej do Matki, źródła i końca wszelkiego życia. - Iskra przymknęła ślepia, stając między zgromadzonymi a siostrą i Golec. - Czasem jednak Ścieżka urywa się niespodziewanie, nim dobiegnie kresu. Wierzę - tu spojrzała na Szyszkę - że tak stało się w przypadku naszych sióstr, Nostalgii i Golec. Jestem tu, tak jak wy, aby prosić Matkę, by pozwoliła im do nas wrócić i dokończyć ich wędrówkę po tej stronie, nim przyjdzie im przejść na drugą.
Zamilkła, uśmiechając się delikatnie. Odetchnęła głęboko, wciągając do płuc zapach kwiatów.
- Proszę, byście o nich teraz myśleli. Poczujcie ich obecność obok was. Bo są tu z nami. Jak serce i duch tworzą ciało, tak obie strony tworzą Jedność. Korona i Korzenie. Początek i koniec. Życie i śmierć. Matka.
Zamknęła ślepia, skupiając się na ich obecności. Słyszała ich oddechy, czuła bliskość.
- Nućcie razem ze mną. Słowa są nieważne. Ważne jest to, co czujecie.
Nabrała powietrza i wymruczała starą melodię, pierwszą, której się nauczyła. Pamiętała, jak matka śpiewała im do snu.
Słowa były nieważne.
To, co wydobywało się z jej pyska było mieszaną rytualnych pieśni w Plemiennym języku, mowy lisów i jej wspomnień dotyczących Nostalgii. Opowiadała jak wędrowały razem z rodziną, jak trafiły do klanu i próbowały wrócić. Jak się bawiły, kłóciły i wspierały. Jak przeżyły tragedię. Jak znów się odnalazły. Jej łapy same znalazły rym, który wybijały o ziemię. Wsłuchała się w niego, pozwoliła mu się poprowadzić, wśród cichych głosów poszczególnych członków Owocowego Lasu. Pozwoliła im się nieść, słuchając każdego i wszystkich razem, otwierając się coraz mocniej na to, co wokół niej, coraz szerzej, szerzej, poza granice własnego ciała. Stała się głosem, rozpływała się w nim. Już nie było kotów, trawy, drzew, ptaków, chmur, nieba, był jeden głos, jeden duch unoszący się wolno.
Sięgnęła w głąb siebie i przeszła na Drugą Stronę.
- Nostalgio - odezwała się głosem Owocowego Lasu. - Pieśni Samotnego Łabędzia. Wichuro i Nawałnico. Błękicie.
- Iskra.
Stały u szczytu Drogi.
Iskra otworzyła oczy.
Odetchnęła głęboko, jak kot wynurzający się z wody.
Spojrzała w żółte ślepia liderki.
- Nie przejmuj się - miauknęła słabym głosem. - Tak powiedziała. Bo ona i Sokół zawsze będą obok ciebie. Jesteś silna, nikt nie odważy się zaatakować tych, których kochasz.
Świadomość ciała uderzyła w nią jak głaz. Osunęła się na ziemię, wyczerpana i zapadła w sen.
<Szyszko? Odpisz na które chcesz>
bajeczne :0
OdpowiedzUsuńi w ogóle jak magicznie i tajemniczo
dziękuję :blush_pigwa: Czułam się jak na ostrej fazie podczas pisania xD
Usuń