BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Po śmierci Różanej Przełęczy, Sójczy Szczyt wybrała się do Księżycowej Sadzawki wraz z Rumiankowym Zaćmieniem. Towarzyszyć im miała również Margaretkowy Zmierzch, która dołączyła do nich po czasie. Jakie więc było zaskoczenie, gdy ta wróciła niezwykle szybko cała zdyszana, próbując skleić jakieś sensowne zdanie. Z całości można było wywnioskować, że kotka widziała, jak Niknące Widmo zabił Sójczy Szczyt oraz Rumiankowe Zaćmienie. W obozie została przygotowana więc zasadzka na dymnego kocura, który nie spodziewał się dziur w swoim planie. Na Widmie miała zostać wykonana egzekucja, jednak kocur korzystając z sytuacji zdołał zabić stojącą nieopodal Iskrzącą Burzę, chwilę potem samemu ginąc z łap Lwiej Paszczy, Szepczącej Pustki oraz Gradowego Sztormu, z czego pierwszą z wymienionych również nieszczęśliwie dosięgły pazury Widma. Klan Burzy uszczuplił się tego dnia o szóstkę kotów.

W Klanie Klifu

Plotki w Klanie Klifu mimo upływu czasu wciąż się rozprzestrzeniają. Srokoszowa Gwiazda stracił zaufanie części swoich wojowników, którzy oskarżają go o zbrodnie przeciwko Klanowi Gwiazdy i bycie powodem rzekomego gniewu przodków. Złość i strach podsycane są przez Judaszowcowy Pocałunek, głoszącego słowo Gwiezdnych, i Czereśniową Gałązkę, która jako pierwsza uznała przywódcę za powód wszystkich spotykających Klan Klifu katastrof. Srokoszowa Gwiazda - być może ze strachu przed dojściem Judaszowca do władzy - zakazał wybierania nowych radnych, skupiając całą władzę w swoich łapach. Dodatkowo w okolicy Złotych Kłosów pojawili się budujący coś Dwunożni, którzy swoimi hałasami odstraszają zwierzynę.

W Klanie Nocy

Świat żywych w końcu opuszcza obarczony klątwą Błotnistej Plamy Czapli Taniec. Po księżycach spędzonych w agonii, której nawet najsilniejsze zioła nie były mu w stanie oszczędzić, ginie z łap własnego męża - Wodnikowego Wzgórza, który został przez niego zaatakowany podczas jednego z napadów agresji. Wojownik staje się przygnębiony, jednak nadal wypełnia swoje obowiązki jako członek Klanu Nocy, a także ojciec dla ich maleńkiego synka - Siwka. Kocurek został im podarowany przez rodzącą na granicy samotniczkę, która w zamian za udzieloną jej pomoc, oddała swego pierworodnego w łapy obcych. W opiece nad nim pomaga Mżawka, młodziutka karmicielka, która nie tak dawno wstąpiła w szeregi Klanu Nocy, wraz z dwójką potomków - Ikrą oraz Kijanką. Po tym wydarzeniu, na Srebrną Skórkę odchodzi także starsza Mrówczy Kopiec i medyczka, Strzyżykowy Promyk, której miejsce w lecznicy zajmuje Różana Woń. W międzyczasie, na prośbę Wieczornej Gwiazdy, nowej liderki Klanu Wilka, Srocza Gwiazda udziela im pomocy, wyznaczając nieduży skrawek terenu na ich nowy obóz, w którym mieszkać mogą do czasu, aż z ich lasu nie znikną kłusownicy. Wyprowadzka następuje jednak dopiero po kilku księżycach, podczas których wielu wojowników zdążyło pokręcić nosem na swoich niewdzięcznych sąsiadów.

W Klanie Wilka

Po terenach zaczynają w dużych ilościach wałęsać się ludzie, którzy wraz ze swoją sforą, coraz pewniej poruszają się po wilczackich lasach. Dochodzi do ataku psów. Ich pierwszą ofiarą padł Wroni Trans, jednak już wkrótce, do grona zgładzonych przez intruzów wojowników, dołącza także sam Błękitna Gwiazda, który został śmiertelnie postrzelony podczas patrolu, w którym towarzyszyła mu Płonąca Dusza i Gronostajowy Taniec. Po przekazaniu wieści klanowi, w obozie panuje chaos. Wojownikom nie pozostaje dużo możliwości. Zgodnie z tradycją, Wieczorna Mara przyjmuje pozycję liderki i zmienia imię na Wieczorną Gwiazdę. Podczas kolejnych prób ustalenia, jak duży problem stanowią panoszący się kłusownicy, giną jeszcze dwa koty - Koszmarny Omen i Zapomniany Pocałunek. Zapada werdykt ostateczny. Po tym, jak grupa wysłanników powróciła z Klanu Nocy, przekazując wieść, iż Srocza Gwiazda zgodziła się udzielić wilczakom pomocy, cały klan przenosi się do małego lasku niedaleko Kolorowej Łąki, który stanowić ma ich nowy obóz. Następne księżyce spędzają na przydzielonym im skrawku terenu, stale wysyłając patrole, mające sprawdzać sytuację na zajętych przez dwunożnych terenach. W międzyczasie umiera najstarsza członkini Klanu Wilka, a jednocześnie była liderka - Stokrotkowa Polana, która zgodnie ze swą prośbą odprowadzona została w okolice grobu jej córki, Szakalej Gwiazdy. W końcu, jeden z patroli wraca z radosną nowiną - wraz z nastaniem Pory Nagich Drzew, dwunożni wynieśli się, pozostawiający po sobie jedynie zniszczone, zwietrzałe obozowisko. Wieczorna Gwiazda zarządza powrót.

W Owocowym Lesie

Społeczność z bólem pożegnała Przebiśniega, który odszedł we śnie. Sytuacja nie wydawała się nadzwyczajna, dopóki rodzina zmarłego nie poszła go pochować. W trakcie kopania nagrobka zostali jednak odciągnięci hałasem z zewnątrz, a kiedy wrócili na miejsce… ciała ukochanego starszego już nie było! Po wszechobecnej panice i nieudanych poszukiwaniach kocura, Daglezjowa Igła zdecydowała się zabrać głos. Liderka ogłosiła, że wyznaczyła dwa patrole, jakie mają za zadanie odnaleźć siedlisko potwora, który dopuścił się kradzieży ciała nieboszczyka. Dowódcy patroli zostali odgórnie wyznaczeni, a reszta kotów zachęcana nagrodami do zgłoszenia się na ochotników członkostwa.
Patrole poszukiwacze cały czas trwają, a ich uczestnicy znajdują coraz to dziwniejsze ślady na swoim terenie…

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty



Znajdki w Klanie Nocy!
(brak wolnych miejsc!)

Miot w Owocowym Lesie!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Nocy!
(jedno wolne miejsce!)

Rozpoczęła się kolejna edycja Eventu NPC! Aby wziąć udział, wystarczy zgłosić się pod postem z etykietą „Event”! | Zmiana pory roku już 24 listopada, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

28 maja 2021

Od Jałowcowego Świtu Cd Wilczej Łapy

    Syknął cicho, przeklinając siebie samego w myślach. Mógł już dawno pójść do medyka! W końcu, to go nic nie kosztowało. Zwykła wizyta, kilka ziółek i po sprawie. Teraz była już poważniejsza sprawa, której nie mógł lekceważyć. Cała łapa mu pulsowała, z malutkiego ugryzienia wręcz ziało mu bólem. Sam już nie pamiętał jak to było. Pewnie zwykłe polowanie, zakończone takim właśnie akcentem. Wystarczyło podejść, by sprawdzić czy wszystko okej. Obecnie wręcz musiał, inaczej miałby przechlapane. Ledwo stał na nogach przez to coś, co najwyraźniej stało się infekcją. Niezbyt poważną, lecz piekielnie denerwującą. Zmierzał właśnie ku legowisku medyka. Miał nadzieję, że nie przeszkodzi Jeżowej Ścieżce. W końcu, od jakiegoś czasu, młody kocurek znaleziony przy granicy z ich klanem, stał się Sierpówkową Łapą, uczniem już w podeszłym wieku uzdrowiciela. Całkiem sporo czasu spędzali na treningach, ale przynajmniej nie obawiał się tego, że swoją niespodziewaną wizytą, po prostu tak bardzo przeszkodzi kocurowi. Trudno było patrzeć, jak zapracowany biegał od jednej czynności do drugiej. Niby ostatnio było spokojniej… Lecz wciąż tak… Chorowicie. 
Usłyszał głośniejsze dźwięki, dobiegające z okolic legowiska uczniów. Czarny ogonek wystawał odrobinę zza ścianki. Widział jak niedawno Orlikowy Szept szedł do swojej uczennicy. Zdołał już całkiem sporo o niej usłyszeć. Choć nie plotkował, bo raczej czasem on sam mógł być ich tematem, raz był świadkiem rozmowy, właśnie o młodej kotce. Wilcza Łapa, przerażona na każdym kroku. Wiele razy widział ją w obozie, lecz zawsze na boku. Tak, by nie rzucać się w oczy. Współczuł jej bardzo. Koty odrzucone przez społeczność, potrafiły szybko zamknąć się w sobie, ale też podejście do niej od razu pewnie zostałoby przez nią niezbyt dobrze odebrane. Najwyraźniej wolała spędzać czas sama. Jedynie brata się nie obawiała. Westchnął ciężko. Nic nie da się poradzić, choćby bardzo chciał, nie da się
zmienić innych, by było im łatwiej w życiu. Charakter zawsze będzie ten sam. Obrócił z powrotem głowę, by za chwilę od razu wylądować na ziemi. Czarna kotka wpadła na niego z siłą, przeturlali się chwilę po podłożu. Biały zastępca krzyczał za nią, ale ona niczym głucha, zastygła w miejscu. Delikatnie postarał się wstać.
- Nic wam nie jest?- mentor Wilczej Łapy podbiegł do nich, z wyrazem lekkiego zdumienia na pysku. Kiwnął powoli głową.
- Taaak, jest wszystko dobrze. Wilcza Łapo?- zwrócił się do uczennicy, która dalej niezdolna do poruszania się, zwinęła się w kulkę.- Czy wszystko okej z tobą?- zapytał. Oczywiście odpowiedzi się nie doczekał. Tyknął nosem przerażoną kotkę. Ani drgnięcia. Zaniepokojony spojrzał na Orlikowy Szept, który też przystanął przy młodszej, szukając oznak życia. Raczej nie umarła. Jej bok odrobinę unosił się do góry. Jeszcze raz ją dotknął. Teraz odrobinę bardziej się skurczyła.
- Nie bój się…- cicho powiedział. Niby to nic nie da, ale powinien pokazać jej, że nie ma złych intencji. Powinien już pójść do medyka, lecz wolał czekać na jakiekolwiek słowa. Czy coś jej się stało? Potrzebowała pomocy? 
- Wilcza Łapo…- odezwał się biały. Znowu daremnie. 
- Ona się ruszy?- przestraszony wlepił w niego ślepia.
- No… Tak- troszkę zdziwiony tym dziwnym scenariuszem odpowiedział. 
- Może coś jej się stało jednak?- dopytywał się Jałowcowy Świt. 
- Nie czuć bólem… Ani krwią… Jest chyba wszystko dobrze.
- To dlaczego się nie rusza?
- Nie wiem…- zrezygnowany westchnął. Arlekin wziął głęboki oddech. Nie chciał odpuścić. Zależało mu na informacji, czy wszystko z nią jest dobrze. Co jeżeli jej coś zrobił? Myśli pędziły przez jego głowę, za każdym razem podając możliwy rozwój wydarzeń. Musiał się jej jeszcze raz zapytać. Ale jak zacząć i jak skończyć wypowiedź? Tak oczywiście, by chciała odpowiedzieć. 
- H-hej?- niepewnie zaczął.- Wszystko dobrze? Bo wiesz… Zawsze mogło ci się coś stać… I… Ten… Jak coś ci jest, to możemy iść razem do medyka, na pewno pomoże, wiesz? Akurat tam szedłem… I bardzo mi zależy na tym byś mi odpowiedziała… Bo się o ciebie boję, że coś ci zrobiłem.

<Wilcza Łapo? ^^>

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz