BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Klan Burzy znów stracił lidera przez nieszczęśliwy wypadek, zabierając ze sobą dodatkową dwójkę kotów podczas ataku lisów. Przywództwo objął Króliczy Nos, któremu Piaszczysta Zamieć oddał swoje ówczesne stanowisko, na zastępcę klanu wybrana natomiast została Przepiórczy Puch. Wiele kotów przyjęło informację w trudny sposób, szczególnie Płomienny Ryk, który tamtego feralnego dnia stracił kotkę, którą uważał za matkę

W Klanie Klifu

Wojna z Klanem Wilka i samotniczkami zakończyła się upokarzającą porażką. Klan Klifu stracił wielu wojowników – Miedziany Kieł, Jerzykową Werwę, Złotą Drogę oraz przywódczynię, Liściastą Gwiazdę. Nie obyło się również bez poważnych ran bitewnych, które odnieśli Źródlana Łuna, Promieniste Słońce i Jastrzębi Zew. Klan Wilka zajął teren Czarnych Gniazd i otaczającego je lasku, dołączając go do swojego terytorium. Klan Klifu z podkulonym ogonem wrócił do obozu, by pochować zmarłych, opatrzeć swoje rany i pogodzić się z gorzką świadomością zdrady – zarówno tej ze strony samotniczek, które obiecywały im sojusz, jak i członkini własnego Klanu, zabójczyni Zagubionego Obuwika i Melodyjnego Trelu, Zielonego Wzgórza. Klifiakom pozostaje czekać na decyzje ich nowego przywódcy, Judaszowcowej Gwiazdy. Kogo kocur mianuje swoim zastępcą? Co postanowi zrobić z Jagienką i Zielonym Wzgórzem, której bezpieczeństwa bez przerwy pilnuje Bożodrzewny Kaprys, gotowa rzucić się na każdego, kto podejdzie zbyt blisko?

W Klanie Nocy

Ostatni czas nie okazał się zbyt łaskawy dla Nocniaków. Poza nowo odkrytymi terenami, którym wielu pozwoliły zapomnieć nieco o krwawej wojnie z samotnikami, przodkowie nie pobłogosławili ich niemalże niczym więcej. Niedługo bowiem po zakończeniu eksploracji tajemniczego obszaru, doszło do tragedii — Mątwia Łapa, jedna z księżniczek, padła ofiarą morderstwa, którego sprawcy jak na razie nie odkryto. Pośmiertnie została odznaczona za swoje zasługi, otrzymując miano Mątwiego Marzenia. Nie złagodziło to jednak bólu jej bliskich po stracie młodej kotki. Nie mieli zresztą czasu uporać się z żałobą, bo zaledwie kilka wschodów słońca po tym przykrym wydarzeniu, doszło do prawdziwej katastrofy — powodzi. Dotąd zaufany żywioł odwrócił się przeciw Klanowi Nocy, porywając ze sobą życie i zdrowie niejednego kota, jakby odbierając zapłatę za księżyce swej dobroci, którą się z nimi dzielił. Po poległych pozostały jedynie szczątki i pojedyncze pamiątki, których nie zdołały porwać fale przed obniżeniem się poziomu wód, w konsekwencji czego następnego ranka udało się trafić na wiele przykrych znalezisk. Pomimo ciężkiej, ponurej atmosfery żałoby, wpływającej na niemalże wszystkich Nocniaków, normalne życie musiało dalej toczyć się swoim naturalnym rytmem.
Przeniesiono się więc do tymczasowego schronienia w lesie, gdzie uzupełniono zniszczone przez potop zapasy ziół oraz zwierzyny i zregenerowano siły. Następnie rozpoczęła się odbudowa poprzedniego obozu, która poszła dość sprawnie, dzięki ogromnemu zaangażowaniu i samozaparciu członków klanu — w pracach renowacyjnych pomagał bowiem niemalże każdy, od małego kocięcia aż po członków starszyzny. W konsekwencji tego, miejsce to podniosło się z ruin i wróciło do swojej dawnej świetności. Wciąż jednak pewne pozostałości katastrofy przypominają o niej Nocniakom, naruszając ich poczucie bezpieczeństwa. Zwłaszcza z krążącymi wśród kotów pogłoskami o tym, że powódź, która ich nawiedziła, nie była czymś przypadkowym — a zemstą rozchwianego żywiołu, mszczącego się na nich za śmierć członkini rodu. W obozie więc wciąż panuje niepokój, a nawet najmniejszy szmer sprawia, że każdy z wojowników machinalnie stroszy futro i wzmaga skupienie, obawiając się kolejnego zagrożenia.

W Klanie Wilka

Ostatnio dzieje się całkiem sporo – jedną z ważniejszych rzeczy jest konflikt z Klanem Klifu, powstały wskutek nieporozumienia. Wszystko przez samotniczkę imieniem Terpsychora, która przez swoją chęć zemsty, wywołała wojnę między dwoma przynależnościami. Nie trwała ona długo, ale z całą pewnością zostawiła w sercach przywódców dużo goryczy i niesmaku. Wszystko wskazuje na to, że następne zgromadzenie będzie bardzo nerwowe, pełne nieporozumień i negatywnych emocji. Mimo tego Klan Wilka wyszedł z tego starcia zwycięsko – odebrali Klifiakom kilka kotów, łącznie z ich przywódczynią, a także zajęli część ich terytorium w okolicy Czarnych Gniazd.
Jednak w samym Klanie Wilka również pojawiły się problemy. Pewnego dnia z obozu wyszli cali i zdrowi Zabłąkany Omen i jego uczennica Kocankowa Łapa. Wrócili jednak mocno poobijani, a z zeznań złożonych przez srebrnego kocura, wynika, że to młoda szylkretka była wszystkiemu winna. Za karę została wpędzona do izolatki, gdzie spędziła kilka dni wraz ze swoją matką, która umieszczona została tam już wcześniej. Podczas jej zamknięcia, Zabłąkany Omen zmarł, lecz jego śmierć nie była bezpośrednio powiązana z atakiem uczennicy – co jednak nie powstrzymało największych plotkarzy od robienia swojego. W obozie szepczą, że Kocankowa Łapa przynosi pecha i nieszczęście. Jej drugi mentor, wybrany po srebrnym kocurze, stracił wzrok podczas wojny, co tylko podsyca te domysły. Na szczęście nie wszystko, co dzieje się w klanie jest złe. Ostatnio do ich żłobka zawitała samotniczka Barczatka, która urodziła Wilczakom córeczkę o imieniu Trop – a trzy księżyce później narodził się także Tygrysek (Oba kociaki są do adopcji!).

W Owocowym Lesie

Straszliwy potwór, który terroryzował społeczność w końcu został pokonany. Owocniaki nareszcie mogą odetchnąć bez groźby w postaci szponów sępa nad swoimi głowami. Nie obeszło się jednak bez strat – oprócz wielu rannych, życie w walce z ptakiem stracili Maślak, Skałka, Listek oraz Ślimak. Od tamtej pory życie toczy się spokojnie, po malutku... No, prawie. Jednego z poranków wszystkich obudziła kłótnia Ambrowiec i Chrząszcza, kończąca się prośbą tej pierwszej w stronę liderki, by Sówka wygnała jej okropnego partnera. Stróżka nie spodziewała się jednak, że końcowo to ona stanie się wygnańcem. Zwyzywała przywódczynię i zabrała ze sobą trójkę swych bliskich, odchodząc w nieznane. Na szczęście luki szybko zapełniły się dzięki kociakom, które odnalazły dwa patrole – żłobek pęka w szwach ku uciesze królowej Kajzerki i lekkim zmartwieniu rządzących. Gęb bowiem przybywa, a zwierzyny ubywa...

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty


Miot w Klanie Klifu!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Wilka!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Burzy!
(Brak wolnych miejsc!)

Zmiana pory roku już 3 sierpnia, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

23 maja 2021

Od Burzowej Nocy Cd Mamrota (Sierpówkowej Łapy)

 – K-kim jestesz? – bąknął kocur. Burza popatrzyła na niego zdziwiona. Samotnik wydawał się jej dziwny z wyglądu.
– Burzowa Noc, a ty? Kim jesteś? – mruknęła, próbując nie mówić zdenerwowana. W końcu kremowy chciał ukraść królika z ich terenów! Chociaż nie umiał polować, więc tyle dobrego.
– Jestem Mamrot-t. – odpowiedział niepewnie. Mamrot, dziwne imię dla kota. Kojarzyło jej się z kociakiem jakimś.
– Co robisz na terenach klanu Burzy? I czemu polowałeś na Królika? To jedzenie klanu Burzy w tym moje. – odparła pewnie. Nie bała się, że samotnik coś jej zrobi, niebieska śmiałaby się, bo nawet królika nie umiał złapać co dla niej było normą.
– Głodny-y byłem. – Wojowniczka przekręciła oczami. Ta sama wymówka jak zawsze była “Głodny jestem”, a jej, to nie obchodziło.
– A wiesz jak mnie to interesuje? Bardzo mnie to nie interesuje, ja muszę wykarmić klan z resztą wojowników. Ty przepędzasz nam króliki, z których my żyjemy. Więc polecam ci oddalić się kawałek, bo jak wpadniesz na inny parol mogą nie być tacy mili jak ja. – Uśmiechnęła się lekko. Miała nadzieje, że młodszy odejdzie bez żadnej walki. Po chwili kremowy zaczął odchodzić, a ona pomachała ogonem zadowolona.
***

Córka Smutnej Ciszy rozglądała się po obozie, była strasznie zmęczona patrolami. Postanowiła, że skoro ma chwilkę wolnego, to zaniesie jedzenie medyką. Wzięła mysz w pysk ze sterty zwierzyny i zaczęła iść. Gdy minęła próg wejścia do jaskini medyków położyła mysz na ziemi.
– Sierpówka Łapo? Jeżowa Ścieżko? Przyniosłam wam mysz. – powiedziała głośno. Miała nadzieję, że któryś z nich będzie.
– Tak? – usłyszała głos ucznia medyka. Była zdziwiona, że kocur chce się uczyć na medyka, sama nie wyobrażała sobie układania ziół cały czas.
– Przyniosłam wam mysz. – uśmiechnęła się. – Jak ci się szkoli na medyka? Ciężko jest?
– Dziękujesz. – odpowiedział. – Jest ciężko, jednak bardzo lubię to robić.
– Mówisz jak moja siostra, uczyła się na medyka. Tylko pamiętaj, by nie łamać kodeksu medyka, bo sprowadzisz na innych nieszczęście. – ostrzegła młodszego i wyszła. Nic więcej nie chciała dodawać.

***

Wnuczka Sójczego Gniazda leżała w legowisku medyków, pijąc wodę z mchu. Gorączka powoli ją opuszczała dzięki czemu wracała do siły. Nie zauważyła wcześniej kleszcza i miała. Oddychała głośno zmęczona. Nienawidziła chorować, czuła się wtedy słabo i bezradnie. Podniosła wzrok na Koperkową Łapę, szkoda była jej ucznia. Z tego, co słyszała od medyków kocur był osłabiony. Usłyszała jakieś kroki. Obróciła głowę w kierunku wejścia do legowiska medyków, zauważyła Szemrzące Szuwary. Niebieska westchnęła, nie przepadała mocno za kotką. Zobaczyła, że Sierpówka Łapa podszedł do pręgowanej klasycznie i zaczął się jej pytać o coś. Nie chciało jej się słuchać, chciała już wyjść. Położyła łeb na łapach, liczyła myszy w głowie. Po dłuższej chwili znudziło jej się to zajęcie.

***

– Możesz już, tak jak mówił Jeżowa Ścieżka pełnić normalnie obowiązki. Tylko uważaj na siebie. – powiedział Sierpówka Łapa.
– Dzięki. – powiedziała, prostując się. – Jak ci idzie trening? Jak mogę wiedzieć młody.
Uśmiechnęła się miło, kremowego nawet trochę polubiła. Nie jakoś bardzo, jednak trochę.

<Sierpowa Łapa?>

Wyleczeni: Burzowa Noc, Szemrzące Szuwary, Koperkowa Łapa
Posted by
.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)