Od Szakłakowego Cienia cd. Szałwiowej Chmury

Trzask, pęknięcie, jęk zginanego drewna, swobodny lot w dół, uderzenie.
Ciemność.
Jego ciało zadrżało lekko, kiedy wciągnął powietrze do obtłuczonej klatki piersiowej. Władza w kończynach i organach zmysłów wracała powoli; jedną z pierwszych rzeczy, które odnotował, był ćmiący ból z tyłu czaszki. Z boku też. I w innych miejscach. Właściwie bolało go wszystko.
Wysepka umiarkowanego cierpienia pośrodku morza nicości. I kukułcze jajo. Kręciło mu się w głowie.
– ...po Dryfujący Obłok – wybekotał niezrozumiale, bezwiednie powtarzając słowa Szałwiowej Chmury. Przez chwilę leżał tak jeszcze, tępo wpatrując się w przestrzeń, po czym jego powieki zatrzepotały i oprzytomniał znienacka, jak gdyby ktoś wylał na niego kubeł zimnej wody. Na oddalającej się czekoladowej spoczęło pełne przerażenia spojrzenie pomarańczowych oczu. – Nie! Siostra, stój! Tylko nie po Dryfujący Obłok!
Wrzasnął – chciał wrzasnąć, jednak jego wyschnięte gardło było cokolwiek innego zdania. Dyktowane nagłym strachem słowa opuściły jego pyszczek w formie ochrypłego szeptu, zdecydowanie zbyt cichego, by dotrzeć do kotki, która zdążyła już zniknąć w głębi obozu.
Był środek nocy. Jego kochana siostrzyczka pobiegła obudzić medyka, bo jej równie kochany braciszek postanowił spaść z drzewa i narobić hałasu bez odnoszenia poważnych obrażeń. W chrzanionym środku nocy.
Dryf go zabije, bez dwóch zdań.
Zaczął bezładnie poruszać łapami w desperackiej próbie stanięcia na nogi i wyjeżykowania jak najdalej od rewiru klapouchego. Zanim jednak zdążył cokolwiek osiągnąć, w rozmytym polu widzenia pojawiła się niebieska masa i nim udało mu się zareagować, nad jego poobijaną sylwetką zawisł złowieszczy cień.
Powoli odwrócił głowę, czując, jak na czoło wstępują mu kropelki potu. Wzrok miał wciąż jeszcze nieco zmącony upadkiem, jednak obraz był wystarczająco wyraźny, by od ponurego, nocnego tła odróżnił kształt pyszczka swojego przyjaciela.
– Czekaj, to… to nie tak, jak myślisz! – Jego głos stał się dziwnie piskliwy, choć i tak było to lepsze od kaszlu zadławionego borsuka, który przypominał wcześniej. Jednak ostatnia próba obrony również zakończyła się niepowodzeniem i mógł tylko z czystym przerażeniem obserwować, jak świeżo mianowany niebieski unosi łapę.
Przez uderzenie serca naprawdę myślał, że Żółwik go zabije.
– A...au – jęknął tylko z zaskoczeniem, kiedy zamiast tego przyjaciel po prostu zdzielił go po uszach. Szakłak poddźwignął się do bardziej komfortowej pozycji i zaczął go ostrożnie obserwować. Nie wyglądał na rozzłoszczonego – to znaczy nie do takiego stopnia, jakiego liliowy się spodziewał. Owszem, był zaniepokojony i mocno zirytowany zachowaniem swojego niespełna rozumu kumpla, ale tenże niespełna rozumu kumpel nie dostrzegał w jego oczach poczucia zdrady żądzy mordu, których z taką trwogą oczekiwał. Najwyżej jasne przesłanie w rodzaju “Co ci strzeliło do głowy, mysi móżdżku?”, którego ze względu na tradycję nie mógł wypowiedzieć na głos.
Czyżby… czyżby Żółwi Brzask nie skojarzył faktów?
Albo to, albo w międzyczasie zapisał się na kurs mistrzowskiego kamuflowania swoich emocji. Szakłak mógł z dużą dozą pewności stwierdzić, że poprawnym wyjaśnieniem było pierwsze.
Nieśmiało odetchnął z ulgą. Nieświadomość Żółwika co do powodów jego przesiadywania na drzewie stanowiła dobry powód do radości, jednak wiedział, że nie może stracić czujności. Nawet, jeżeli dotąd się nie zorientował, nic nie mogło mu zagwarantować, że nie stanie się to w najbliższej przyszłości. Trzeba będzie zachować maksymalną…
– To znowu ty? – Zmęczony i zły głos zza pleców zmroził mu krew w żyłach. Ponownie odwrócił głowę, by znaleźć się pysk w pysk z medykiem, który bynajmniej nie wyglądał na zadowolonego z pobudki. – Czy ty kiedykolwiek przestaniesz sprawiać problemy?
– No… Pewnie tak – wymamrotał bez namysłu Szakłakowy Cień. Z wahaniem spojrzał na siostrę; jej nieodgadniony wyraz pyszczka nijak nie pomagał mu w podjęciu decyzji co do dalszego działania. Powinien wstać i oznajmić, że nic mu nie jest? Czy wręcz przeciwnie, jęczeć i udawać mocno poobijanego, żeby Dryf nie uznał, że przyciągnięto go tu bez powodu? Żadna z tych opcji nie brzmiała dobrze. Po krótkim niezręcznym milczeniu postanowił improwizować i zobaczyć, co będzie dalej. – Ehm… Przepraszam.
– Przepraszam, przepraszam… Możesz wstać? – burknął klapouch, a kiedy liliowy potwierdził, niepewnie dźwigając się na łapy, westchnął z irytacją i odwrócił się. – Chodź. Jeśli o mnie chodzi, to Żwirowa Gwiazda powinna cię była dawno cofnąć do legowiska uczniów.
– Hej! – obruszył się, ale szybko się opamiętał i zniżył głos. Już i tak miał potencjalnie na pieńku ze swoim jedynym przyjacielem, najbliższą siostrą i medykiem; naprawdę nie potrzebował więcej wrogów, zwłaszcza, że i tak miał ich pod dostatkiem. – Co ja niby takiego zrobiłem?
Starszy kocur zastygł w pół kroku; spiął się, jego uszy drgnęły niebezpiecznie, jakby zwiastując nadchodzący wybuch. Nic takiego jednak nie nastąpiło; po chwili mięśnie rozluźniły się, jeżąca się sierść opadła, choć widać było, że dokonało się to nie bez wysiłku.
– Grabisz sobie – wycedził tylko przez zęby i ruszył przed siebie szybszym krokiem, a Szakłakowi i jego urażonej dumie nie pozostało nic innego, niż udać się za nim.
Po znalezieniu się w legowisku medyka został powierzchownie przebadany. Dostrzegłszy, że jego pacjent zarobił sobie jedynie kilka sporych siniaków, Dryfujący Obłok nie wkładał w swoje ruchy zbyt wiele delikatności; kiedy jednak Szakłak poważył się na to głośno poskarżyć, otrzymał długą, wręcz kipiącą od jadu tyradę o tym, że nie tylko już jako mały knypek zwiał ze swoim koleżką ze żłobka, co poskutkowało tym, że niemal się on utopił – wrzucił jeszcze do wody swoją świętej pamięci kuzynkę, potem uczennicę pozaklanowego pochodzenia kilkukrotnie wepchnął w jeżyny bądź spowodował u niej inne pomniejsze urazy, teraz natomiast jak ostatni dureń wspina się na drzewo w środku nocy i na dodatek śmie z niego spadać, a konsekwencje wszystkich tych, oraz innych występków, na które niebieskiemu brakowało już miejsca w pamięci (ale na pewno miały miejsce!), musiał odpracowywać nie kto inny, jak właśnie Dryfujący Obłok, w związku z czym liliowy ma się, uprzejmie mówiąc, zamknąć.
I zamknął się.
Ostatecznie medyk wcisnął mu jakieś zioła, nie do końca wiadomo, na co konkretnie, i niemal wypchnął na zewnątrz. Szakłak otrzepał się i, naburmuszony, rozejrzał dookoła. Świtało; choć samo słońce nie wychynęło jeszcze zza horyzontu, to niebo powoli zalewało się fioletowym brzaskiem. Pierwsze koty przewracały się w swoich legowiskach, półprzytomnie narzekając pod nosem na chłód poranka. Zmarszczył nos, czując narastające znużenie. Też chciałby sobie pospać, jednak wyglądało na to, że wstające słońce nie pozostawiało mu już wiele czasu. Zmęczenie uderzyło w obolałe kończyny ze zdwojoną siłą. Czy przesiadywanie na drzewie naprawdę było mu potrzebne?
Zanim zdążył odpowiedzieć sobie na to pytanie, dotarło do niego coś oczywistego.
Był ranek. Świt. Za chwilę wyjdzie patrol i Żółwik nie będzie musiał być cicho, a Szałwia…
– I jak? Wszystko w porządku?
...ach, już była tutaj.
Podskoczył jak oparzony i o mało po raz kolejny nie wylądował na ziemi. Z zaskoczeniem odwrócił głowę. Tak. Stała tam. Jej pyszczek wyrażał szczerą troskę, jak zawsze, ale było też w nim coś… niepokojącego. Jakieś męczące pytanie i ukryta, nieokreślona groźba, wyrażająca się w ten niewinny, właściwy kotce sposób.
Ona wie.
Z trudem powstrzymał instynkt nakazujący mu uciekać.

<Żółwik/Szałwia?>