Dookoła fruwały frywolnie płatki dzikiej wiśni. Powietrze było świeże i słodkie, wypełnione zapachem wiosennych kwiatów, rozwijających się żwawo na gałązkach krzewów. Przez tę sielankę biegł zajączek, opadając z sił, i biegł też powód jego zmartwień – Owocowa Pogoń. Z każdym uderzeniem serca zbliżała się do swojej ofiary; los zwierzątka był już przesądzony. Wysunęła język, koncentrując się na ostatnim wybiciu, które miało przynieść kres tej chaotycznej gonitwie. Zmrużyła oczy, odepchnęła się, jej pazury dosięgły miękkiego futerka…
– Bu.
Ze strachu o mało nie wyrżnęła głową w odstający konar; zorientowanie się w otoczeniu zajęło jej pewną chwilę. Nie biegła wcale leśną ścieżką, a leżała w legowisku wojowników; nie było widać ani płatków, ani kwiatów, ani żadnego zajączka, był za to stojący nad nią z prawie zawadiackim uśmieszkiem Łabędzia Szyja.
– Ła-Łabędź?... Łabędź! Żyjesz! – Skoczyła na równe łapy, mimo różnicy wzrostu prawie przewracając zaskoczonego kocura. – Martwiłam się o ciebie, barania głowo! I… czekaj, co teraz? – zastanowiła się, na moment przestając obskakiwać go dookoła. – No widzisz! Nawet nie wiem, czy mam być na ciebie zła, czy się cieszyć!
– Chyba wolałbym to drugie – udało mu się wtrącić pomiędzy jej wykrzyknikami. Korzystając z tej przerwy, polizał ją po głowie. – Nic ci się nie stało?
– Hm? Mnie się coś miało stać? To ty się zgubiłeś na łące w środku pożaru! Ja powinnam o to pytać. – Potrząsnęła łebkiem i odsunęła się od niego na krok, żeby zmierzyć go wzrokiem. Prawie natychmiast w jej oczach błysnął niepokój. – Aż! Cholera, twój grzbiet!…
– Czy to chociaż przez chwilę nie możesz być cicho? – Odezwał się nagle zaspany, ale i rozzłoszczony głos gdzieś z głębi legowiska. – Nie przeszło przez mysi móżdżek, że niektórzy chcą spać, trzepnięta choleryczko?
– Ta? – Odwróciła się i zgromiła delikwenta spojrzeniem. Z poirytowaniem stwierdziła, że rozpoznaje jego pysk. – Słońce już dawno wstało, może też już czas podnieść swój wyliniały zad, zapleśniała bulwo?
– Twoja mentorka musiała się chyba najeść kocimiętki, kiedy cię mianowali…
– Ej, ej! Odczep się od mojej mentorki, pierniku!
– Gdybyście mogli przenieść swoją kłótnię na zewnątrz, wszystkim byłoby lepiej – odezwał się znienacka Płomienisty Świt, a kilku innych wojowników przytaknęło zirytowanymi mruknięciami. Owocek pufnęła z niezadowoleniem, ale musiała przyznać, że gra niewarta była świeczki. Odwróciła się ostentacyjnie i wraz z przyjacielem, który od dobrych kilkunastu uderzeń serca przestępował z zakłopotaniem z łapy na łapę, podreptała ku wyjściu, ignorując szemranie Grzmiącego Potoku.
– Kiedy zdążyłaś mu tak zajść za skórę? – zapytał rudo-biały, wzdychając z ulgą, kiedy wyszli na obozową polankę. Nie był kłótliwym kotem i nie lubił włączać się do bezsensownych utarczek, ale z drugiej strony był zbyt nieśmiały, by spróbować taką przerwać.
– A, tak jakoś… Nazbierało się tu i ówdzie. Nie znoszę tego dziada, uch... – Ściągnęła brwi i wzruszyła ramionami. Przez chwilę przyglądała się bezwiednie żółknącym liściom nad ich głowami, po czym w przebłysku olśnienia przypomniała sobie o porzuconym temacie. – Ale! – Z konsternacją obróciła się w stronę kocura i wspięła się na palce (kiedy właściwie on tak urósł, co?), by mieć lepszy widok na jego grzbiet. I rzeczywiście widok miała dobry, nawet za dobry, bo w wielu miejscach zaczerwienionej skóry nie osłaniała już rdzawa sierść. – Na osty i ciernie… Nie boli cię to? To okropne! Gwiezdni strzelają tylko piorunami, gdzie popadnie, a sami trzęsą dupskiem za bezpieczną chmurką! Niech tylko tu zlezą, to przysięgam, że własnymi pazurami im flaki… Ej!
– Csii! – Łabędź zatkał jej pyszczek łapą, próbując powstrzymać tę rozsierdzoną tyradę. Rzucił spłoszone spojrzenie na starszego wojownika, który patrzył w ich stronę ze święcie oburzoną miną, i ściszył głos do szeptu. – Jeszcze narobisz sobie problemów, Owocku… Może nie wygrażaj naszym... szlachetnym przodkom w obecności całego obozu, d-dobrze?
– Pfe! – Gwałtownie odsunęła jego łapę. Również przycichła, ale ani myślała się uspokoić. Dopóki żyje, nikt nie będzie bezkarnie wypalał sierści Łabędziej Szyi! – Niech sami sobie podpalą ogony, wtedy się zastanowię!
– Ale to nikomu nie pomoże. Zresztą, nie mam do nich o to żalu. Sytuacja wymknęła się spod kontroli… A Turkawie Skrzydło posmarowała mi oparzenia jakimiś ziołami i powinny się jakoś wygoić.
– Ale i tak… – Nie chciała dać za wygraną. – Co by było, jakbyś został tam dłużej? Albo… – Przełknęła ślinę; z trudem przechodziło jej to przez gardło. Dokończyła o wiele ciszej, niepewnie. – Albo jakbyśmy w ogóle nie dały rady cię wyciągnąć?...
Milczał przez chwilę. Powiodła nieobecnym wzrokiem po polanie; większość członków klanu już rozpoczynała swoje obowiązki, a pozostali otrząsali się ze snu. Obóz budził się do życia we własnym, naturalnym tempie. Na myśl o tym, że tego dnia mogłoby w nim zabraknąć Łabędzia, przez jej ciało przebiegł dreszcz.
– Myślę, że nie warto się zastanawiać nad tym, co by było, gdyby… – powiedział powoli, uważnie dobierając słowa. – W końcu mnie znalazłyście, prawda? To się liczy.
– Skąd ty w ogóle wiesz, jak to było? – Podniosła na niego oczy, nieco smutne, ale błyszczące pewną ciekawością. – Przecież byłeś nieprzytomny.
– Wiesz, drzemie we mnie magiczna moc wszechwidzącego białego tygrysa…
– Wciąż nie umiesz żartować.
– Ej! – obruszył się. – Zgadzam się, że nie jestem w tym mistrzem, ale najgorszym też nie! Nie doceniasz mnie…
Przeprosiła uniżonym ukłonem i roześmiali się oboje.
– Okej, okej. Medyczki mi opowiedziały, kiedy się obudziłem (przy okazji, Burzowe Futro prosi, żebyście przyszły na badanie), więc poszedłem do ciebie, żeby sprawdzić, jak się czujesz i… A, tak… – Nieco niepewnie przyciągnął ją do siebie łapą. Czując, że nie protestuje, przytulił się do niej i, niecnie korzystając ze swojego wzrostu, oparł podbródek na jej głowie. – Dzięki za uratowanie mi życia.
– Och… Nie ma sprawy. – Jego futro było miękkie i pachniało ziołami. Wtulenie się w nie okazało się osobliwie przyjemne. – Mogę cię ratować tyle razy, ile będzie trzeba… Ale oszczędź mi trochę kłopotu i następnym razem nie gub się w ogniu, kiedy krzyczę, żebyś uważał, dobrze?
– Dobrze. Nie będę. – Chwilę jeszcze ją tak trzymał, po czym nagle podniósł łeb. – Chyba powinieniem poszukać Północy – powiedział z wahaniem. – Jej też muszę podziękować. Mam nadzieję, że u niej też wszystko w porządku... Byłem wcześniej w legowisku uczniów, ale Dzika Zamieć musiał ją już wyciągnąć na trening…
– No cóż… W takim razie rzeczywiście powinieneś ją znaleźć. – Zamrugała, zaskoczona chłodem w swoim własnym głosie. Czyżby właśnie ofuknęła Łabądka tylko dlatego, że chciał iść i poszukać siostry? No nie! Co się z nią działo? Nie czekając na jego reakcję, sama wstała i otrzepała się.
– Mogę ci pomóc – zaproponowała, starając się ukryć zmieszanie. – Pewnie ćwiczą przy Białych Pniach. Idziemy?
– Jasne – odpowiedział niepewnie, z zagubieniem przyglądając się jej nerwowym ruchom.
Nie czekając dłużej, Owocowa ruszyła w stronę wyjścia, a Łabędzia Szyja podążył kilka kroków za nią.
<Północna Łapa może odpisać, jeśli chce :> >
BLOGOWE WIEŚCI
BLOGOWE WIEŚCI
W Klanie Burzy
Sprawa znikających kotów w klanie nadal oficjalnie nie została wyjaśniona. Zaginął jeden ze starszych, Tropiący Szlak, natomiast Piaszczysta Zamieć prawdopodobnie został napadnięty przez samotników. Chodzą plotki, że mogą być oni połączeni z niedawno wygnanym Czarną Łapą. Również główny medyk, przez niewyjaśnioną sprawę został oddalony od swoich obowiązków, większość spraw powierzając w łapy swojej uczennicy. Gdyby tego było mało, w tych napiętych czasach do obozu została przyprowadzona zdezorientowana i dość pokiereszowana pieszczoszka, a przynajmniej tak została przedstawiona klanowi. Czy jej pojawienie się w klanie, nie wzmocni już i tak od dawna panującego w nim napięcia?W Klanie Klifu
Do klanu szczęśliwie (chociaż zależy kogo się o to zapyta) powróciła zaginiona medyczka, Liściaste Futro. Niestety nawet jej obecność nie mogła powstrzymać ani katastrofy, jaką była szalejąca podczas Pory Nagich Liści epidemia zielonego kaszlu, ani utraty jednego z żyć przez Srokoszową Gwiazdę na zgromadzeniu. Aktualnie osłabieni klifiacy próbują podnieść się na łapy i zapomnieć o katastrofie.W Klanie Nocy
Srocza Gwiazda wprowadza władzę dziedziczną, a także "rodzinę królewską". Po ciężkim porodzie córki i śmierci jednej z nowonarodzonych wnuczek, Srocza Gwiazda znika na całą noc, wracając dopiero następnego poranka, wraz z kontrowersyjnymi wieściami. Aby zabezpieczyć przyszłe kocięta przed podzieleniem losu Łabędź, ogłasza rolę Piastunki, a zaszczytu otrzymania tego miana dostępuje Kotewkowa Łapa, obecnie zwana Kotewkowym Powiewem. Podczas tego samego zebrania ogłasza także, że każdy kolejny lider Klanu Nocy będzie musiał pochodzić z jej rodu, przeprowadza ceremonię, podczas której ona i jej rodzina otrzymują krwisty symbol kwitnącej lilii wodnej na czole - znak władzy i odrodzenia.Nie wszystkim jednak ta decyzja się spodobała, a to, jakie efekty to przyniesie, Klan Nocy może się dowiedzieć szybciej niż ktokolwiek by tego chciał.
Zaginęły dwie kotki - Cedrowa Rozwaga, a jakiś czas później Kaczy Krok. Patrole nadal często odwiedzają okolice, gdzie ostatnio były widziane, jednak bezskutecznie
W Klanie Wilka
klan znalazł się w wyjątkowo ciężkiej sytuacji niespodziewanie tracąc liderkę, Szakalą Gwiazdę. Jej śmierć pociągnęła za sobą również losy Gęsiego Wrzasku jak i kilku innych wojowników i uczniów Klanu Wilka, a jej zastępca, Błękitna Gwiazda, intensywnie stara się obmyślić nowa strategię działania i sposobu na odbudowanie świetności klanu. Niestety, nie wszyscy są zadowoleni z wyboru nowego zastępcy, którym została Wieczorna Mara.Oskarżona o niedopełnienie swoich obowiązków i przyczynienie się do śmierci kociąt samego lidera, Wilczej Łapy i Cisowej Łapy, Kunia Norka stała się więzieniem własnego klanu.
W Owocowym Lesie
Zapanował chaos. Rozpoczął się wraz ze zniknęciem jednej z córek lidera, co poskutkowało jego nerwową reakcją i wyżywaniem się na swoich podwładnych. Sprawy jednak wymknęły się spod całkowitej kontroli dopiero w momencie, w którym… zniknął sam przywódca! Nikt nie wie co się stało ani gdzie aktualnie przebywa. Nie znaleziono żadnego tropu.Sytuację pogarsza fakt, że obaj zastępcy zupełnie nie mogą się dogadać w kwestii tego, kto powinien teraz rządzić, spierając się ze sobą w niemal każdym aspekcie. Część Owocniaków twierdzi, że nowy lider powinien zostać wybrany poprzez głosowanie, inni stanowczo potępiają takie pomysły, zwracając uwagę na to, że taka procedura może dopiero nastąpić po bezdyskusyjnej rezygnacji poprzedniego lidera lub jego śmierci. Plotki na temat możliwej przyczyny jego zniknięcia z każdym dniem tylko przybierają na sile. Napiętą atmosferę można wręcz wyczuć w powietrzu.
W Betonowym Świecie
nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz