BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Klan Burzy znów stracił lidera przez nieszczęśliwy wypadek, zabierając ze sobą dodatkową dwójkę kotów podczas ataku lisów. Przywództwo objął Króliczy Nos, któremu Piaszczysta Zamieć oddał swoje ówczesne stanowisko, na zastępcę klanu wybrana natomiast została Przepiórczy Puch. Wiele kotów przyjęło informację w trudny sposób, szczególnie Płomienny Ryk, który tamtego feralnego dnia stracił kotkę, którą uważał za matkę

W Klanie Klifu

Wojna z Klanem Wilka i samotniczkami zakończyła się upokarzającą porażką. Klan Klifu stracił wielu wojowników – Miedziany Kieł, Jerzykową Werwę, Złotą Drogę oraz przywódczynię, Liściastą Gwiazdę. Nie obyło się również bez poważnych ran bitewnych, które odnieśli Źródlana Łuna, Promieniste Słońce i Jastrzębi Zew. Klan Wilka zajął teren Czarnych Gniazd i otaczającego je lasku, dołączając go do swojego terytorium. Klan Klifu z podkulonym ogonem wrócił do obozu, by pochować zmarłych, opatrzeć swoje rany i pogodzić się z gorzką świadomością zdrady – zarówno tej ze strony samotniczek, które obiecywały im sojusz, jak i członkini własnego Klanu, zabójczyni Zagubionego Obuwika i Melodyjnego Trelu, Zielonego Wzgórza. Klifiakom pozostaje czekać na decyzje ich nowego przywódcy, Judaszowcowej Gwiazdy. Kogo kocur mianuje swoim zastępcą? Co postanowi zrobić z Jagienką i Zielonym Wzgórzem, której bezpieczeństwa bez przerwy pilnuje Bożodrzewny Kaprys, gotowa rzucić się na każdego, kto podejdzie zbyt blisko?

W Klanie Nocy

Ostatni czas nie okazał się zbyt łaskawy dla Nocniaków. Poza nowo odkrytymi terenami, którym wielu pozwoliły zapomnieć nieco o krwawej wojnie z samotnikami, przodkowie nie pobłogosławili ich niemalże niczym więcej. Niedługo bowiem po zakończeniu eksploracji tajemniczego obszaru, doszło do tragedii — Mątwia Łapa, jedna z księżniczek, padła ofiarą morderstwa, którego sprawcy jak na razie nie odkryto. Pośmiertnie została odznaczona za swoje zasługi, otrzymując miano Mątwiego Marzenia. Nie złagodziło to jednak bólu jej bliskich po stracie młodej kotki. Nie mieli zresztą czasu uporać się z żałobą, bo zaledwie kilka wschodów słońca po tym przykrym wydarzeniu, doszło do prawdziwej katastrofy — powodzi. Dotąd zaufany żywioł odwrócił się przeciw Klanowi Nocy, porywając ze sobą życie i zdrowie niejednego kota, jakby odbierając zapłatę za księżyce swej dobroci, którą się z nimi dzielił. Po poległych pozostały jedynie szczątki i pojedyncze pamiątki, których nie zdołały porwać fale przed obniżeniem się poziomu wód, w konsekwencji czego następnego ranka udało się trafić na wiele przykrych znalezisk. Pomimo ciężkiej, ponurej atmosfery żałoby, wpływającej na niemalże wszystkich Nocniaków, normalne życie musiało dalej toczyć się swoim naturalnym rytmem.
Przeniesiono się więc do tymczasowego schronienia w lesie, gdzie uzupełniono zniszczone przez potop zapasy ziół oraz zwierzyny i zregenerowano siły. Następnie rozpoczęła się odbudowa poprzedniego obozu, która poszła dość sprawnie, dzięki ogromnemu zaangażowaniu i samozaparciu członków klanu — w pracach renowacyjnych pomagał bowiem niemalże każdy, od małego kocięcia aż po członków starszyzny. W konsekwencji tego, miejsce to podniosło się z ruin i wróciło do swojej dawnej świetności. Wciąż jednak pewne pozostałości katastrofy przypominają o niej Nocniakom, naruszając ich poczucie bezpieczeństwa. Zwłaszcza z krążącymi wśród kotów pogłoskami o tym, że powódź, która ich nawiedziła, nie była czymś przypadkowym — a zemstą rozchwianego żywiołu, mszczącego się na nich za śmierć członkini rodu. W obozie więc wciąż panuje niepokój, a nawet najmniejszy szmer sprawia, że każdy z wojowników machinalnie stroszy futro i wzmaga skupienie, obawiając się kolejnego zagrożenia.

W Klanie Wilka

Ostatnio dzieje się całkiem sporo – jedną z ważniejszych rzeczy jest konflikt z Klanem Klifu, powstały wskutek nieporozumienia. Wszystko przez samotniczkę imieniem Terpsychora, która przez swoją chęć zemsty, wywołała wojnę między dwoma przynależnościami. Nie trwała ona długo, ale z całą pewnością zostawiła w sercach przywódców dużo goryczy i niesmaku. Wszystko wskazuje na to, że następne zgromadzenie będzie bardzo nerwowe, pełne nieporozumień i negatywnych emocji. Mimo tego Klan Wilka wyszedł z tego starcia zwycięsko – odebrali Klifiakom kilka kotów, łącznie z ich przywódczynią, a także zajęli część ich terytorium w okolicy Czarnych Gniazd.
Jednak w samym Klanie Wilka również pojawiły się problemy. Pewnego dnia z obozu wyszli cali i zdrowi Zabłąkany Omen i jego uczennica Kocankowa Łapa. Wrócili jednak mocno poobijani, a z zeznań złożonych przez srebrnego kocura, wynika, że to młoda szylkretka była wszystkiemu winna. Za karę została wpędzona do izolatki, gdzie spędziła kilka dni wraz ze swoją matką, która umieszczona została tam już wcześniej. Podczas jej zamknięcia, Zabłąkany Omen zmarł, lecz jego śmierć nie była bezpośrednio powiązana z atakiem uczennicy – co jednak nie powstrzymało największych plotkarzy od robienia swojego. W obozie szepczą, że Kocankowa Łapa przynosi pecha i nieszczęście. Jej drugi mentor, wybrany po srebrnym kocurze, stracił wzrok podczas wojny, co tylko podsyca te domysły. Na szczęście nie wszystko, co dzieje się w klanie jest złe. Ostatnio do ich żłobka zawitała samotniczka Barczatka, która urodziła Wilczakom córeczkę o imieniu Trop – a trzy księżyce później narodził się także Tygrysek (Oba kociaki są do adopcji!).

W Owocowym Lesie

Straszliwy potwór, który terroryzował społeczność w końcu został pokonany. Owocniaki nareszcie mogą odetchnąć bez groźby w postaci szponów sępa nad swoimi głowami. Nie obeszło się jednak bez strat – oprócz wielu rannych, życie w walce z ptakiem stracili Maślak, Skałka, Listek oraz Ślimak. Od tamtej pory życie toczy się spokojnie, po malutku... No, prawie. Jednego z poranków wszystkich obudziła kłótnia Ambrowiec i Chrząszcza, kończąca się prośbą tej pierwszej w stronę liderki, by Sówka wygnała jej okropnego partnera. Stróżka nie spodziewała się jednak, że końcowo to ona stanie się wygnańcem. Zwyzywała przywódczynię i zabrała ze sobą trójkę swych bliskich, odchodząc w nieznane. Na szczęście luki szybko zapełniły się dzięki kociakom, które odnalazły dwa patrole – żłobek pęka w szwach ku uciesze królowej Kajzerki i lekkim zmartwieniu rządzących. Gęb bowiem przybywa, a zwierzyny ubywa...

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty


Znajdki w Klanie Wilka!
(dwa wolne miejsca!)

Miot w Owocowym Lesie!
(brak wolnych miejsc!)

Zmiana pory roku już 26 października, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

08 października 2025

Od Zmierzchnicowej Łapy CD. Świergotka (Świergoczącej Łapy)

Przez cały czas, gdy kociak mówił, Kukła nie odrywała wzroku od jego mordki. W milczeniu przysłuchiwała się jego słowom, tak bardzo pochłonięta swoim zadaniem, że prawie przeoczyła moment, w którym kocurek przestał paplać i zadał jej pytanie. Mrugnęła raz. Potem drugi.
Wreszcie odłożyła zwierzynę (aby lepiej móc się komunikować), po czym, strzepnąwszy ogonem, otworzyła pyszczek:
— Ja?... Z miasta — wymruczała beznamiętnym tonem głosu. Mogło się wydawać, że była wręcz znudzona rozmową, choć w rzeczywistości wyjątkowo interesowała ją ta istotka i to, co miała jej do opowiedzenia. Wydawała się godnym towarzyszem… kimś na równi z nią.
Oczy rudzielca niemal zaświeciły się na jej odpowiedź, a wąsy drgnęły entuzjastycznie. Dobrą wybrała odpowiedź najwidoczniej, skoro dała ona mu tyle uciechy.
— Naprawdę? Ja też jestem stamtąd! Znaczy, ja i moje rodzeństwo, ma się rozumieć! I jak ci się podobało?
Oh, z miasta? Czyżby ktoś jeszcze podzielał jej smutny los? Kukła przekrzywiła nieznacznie głowę i przycupnęła na ziemi, owijając ogon wokół łap. Ta rozmowa robiła się zdecydowanie ciekawsza.
— Miło było — mruknęła. — Ściany stare, wilgotne powietrze i ładne rzeczy.
Kocurek omal nie podskoczył w miejscu z radości.
— Ładne rzeczy? Brzmi super! A jak znalazłaś się w Klanie Klifu? Masz jakieś rodzeństwo?
Zastanowiła się chwilę. Czy ciotka byłaby zadowolona z dzielenia się z innymi jej planem? Pewnie nie. No trudno.
— Zbłądziłam — odparła krótko. — Ale w domostwie miałam dwie siostry.
Jej towarzysz przez chwilę milczał; jego mordka nieco pociemniała. Czy to ze smutku? Może coś rzuciło cień na jego pyszczek? Dziwne to, dziwne.
— Oh, to strasznie przykre! Wiesz, ja przynajmniej trafiłem do klanu z braćmi… Na pewno musisz to przeżywać! Nie wyobrażam sobie stracenia takiego Trójki albo Drzemlika, albo Płomykówki… A co z twoją mamą? A tatą? Pewnie też bardzo za nimi tęsknisz. Ale nie przejmuj się, jak chcesz, to my możemy być twoją rodziną! W sensie wiesz, nieprawdziwą, ale taką udawaną… rozumiesz co mam na myśli, co nie?
Pauza. Skinęła głową.
— Chyba.
— To super! Chcesz się w coś pobawić?
I nie czekając na odpowiedź, maluch zerwał się na równe łapki i uśmiechnął się promieniście.
— Możemy pobawić się w berka! Ty gonisz, a ja uciekam… O, albo w chowanego! Co wolisz? Masz swoją ulubioną grę?
Kukiełka strzepnęła uchem. Grę? Nie za bardzo rozumiała, o czym mówił ten kociak.
— To znaczy?
— To znaczy co? — Rudzielec zerknął na nią pytająco; najwidoczniej był jeszcze bardziej zaskoczony od niej.
— Nieważne — odparowała szybko i również wstała. — Możemy zagrać w berka. Tak.
Maluch rozchmurzył się i zanim zdążyła zareagować, zrobił kilka długich susów naprzód, najwidoczniej tym samym zaczynając grę.
— Zaczekaj! — zawołała za nim, chociaż można to było bardziej nazwać zwykłym zdaniem, wypowiedzianym nieco głośniejszym tonem głosu. Kocur spojrzał się przez ramię. — Lubię cię. Jak cię zwą?
Młodszy zamrugał kilka razy, po czym zaśmiał się perliście.
— Wybacz, nie przedstawiłem się! Jestem Świergotek. — I po tych słowach rzucił się przed siebie (tym razem zabawa chyba na serio się rozpoczęła).
Kukiełka przez chwilę obserwowała niebieskookiego. Wcześniej wspomniał coś o tym, że ona goni… Więc musiała go złapać? I co potem?
Nie, nie mogła wyjść na głupiutką. Czas pokaże, czas pokaże. Z początku powoli, potem nieco szybciej (tak, że można było powiedzieć, że serio biegnie) ruszyła za Świergotkiem. I z czasem, jak tak ganiali się za sobą po żłobku (swoją drogą ten mały rudzielec robił mnóstwo hałasu podczas gonitwy) jej mordka wygięła się w subtelnym, nieco krzywym uśmiechu — nawet, jeśli ani razu nie udało jej się złapać Świergotka i po chwili padła na ziemię z towarzyszącym temu triumfalnym okrzykiem młodszego, to było całkiem zabawnie. Nigdy nie bawiła się w ten sposób z innymi.

─── ⋆⋅ ☾⋅⋆ ───

Dni mijały Kukle całkiem spokojnie; spędzane na treningach ze Stokrotkową Pieśnią oraz wypełnianiu woli Marionetki, prędko dobiegały końca. Po ćwiczeniach zazwyczaj widywała grób Złotej Drogi — widziała, że mało kto bywał na miejscu jego pochówku, więc bez obaw mogła spędzać tam czas. Tęsknota wciąż łapała za jej serce od czasu do czasu na myśl o kocurze lub ciotce, i zupełnie nie potrafiła tego zrozumieć. Dziwne.
Wracała właśnie do obozu po treningu ze Stokrotkową Pieśnią. Szczęki zaciskała na niewielkim ptaku, którego ciało poruszało się w rytm jej kroków; ledwo pożegnała się z mentorem, gdy usłyszała znajomy głos:
— Kukł… Zmierzchnico!
Odwróciła się, aby jej wzrok napotkał rozpromieniony pysk Świergotka. Ah, tak. Dawno z nim nie rozmawiała. Tak właściwie od ich pierwszego spotkania w żłobku nie spędzali ze sobą zbyt wiele czasu…
— Hej! — W kilku zgrabnych susach rudzielec znalazł się przy jej boku. — Co u ciebie?
Zamrugała kilkakrotnie. Co u niej?
— Normalnie — wymamrotała.
Kocur strzepnął uchem, jednak nie wydawał się zrażony jej odpowiedzią.
— To chyba dobrze, co nie? Chcesz coś porobić?
Chwila ciszy. Czy chciała coś porobić? Spojrzała z ukosa na Świergotka. Nikt nigdy nie chciał z nią gadać, więc… chyba chciała coś porobić. Skinęła łepetynką.
— Możemy się przejść.
Grób Złotej Drogi mogła odwiedzić póżniej.

<To jak, Świergotku?>

[788 słów]

[przyznano 16%]
Posted by
.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)