BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Klan Burzy znów stracił lidera przez nieszczęśliwy wypadek, zabierając ze sobą dodatkową dwójkę kotów podczas ataku lisów. Przywództwo objął Króliczy Nos, któremu Piaszczysta Zamieć oddał swoje ówczesne stanowisko, na zastępcę klanu wybrana natomiast została Przepiórczy Puch. Wiele kotów przyjęło informację w trudny sposób, szczególnie Płomienny Ryk, który tamtego feralnego dnia stracił kotkę, którą uważał za matkę

W Klanie Klifu

Wojna z Klanem Wilka i samotniczkami zakończyła się upokarzającą porażką. Klan Klifu stracił wielu wojowników – Miedziany Kieł, Jerzykową Werwę, Złotą Drogę oraz przywódczynię, Liściastą Gwiazdę. Nie obyło się również bez poważnych ran bitewnych, które odnieśli Źródlana Łuna, Promieniste Słońce i Jastrzębi Zew. Klan Wilka zajął teren Czarnych Gniazd i otaczającego je lasku, dołączając go do swojego terytorium. Klan Klifu z podkulonym ogonem wrócił do obozu, by pochować zmarłych, opatrzeć swoje rany i pogodzić się z gorzką świadomością zdrady – zarówno tej ze strony samotniczek, które obiecywały im sojusz, jak i członkini własnego Klanu, zabójczyni Zagubionego Obuwika i Melodyjnego Trelu, Zielonego Wzgórza. Klifiakom pozostaje czekać na decyzje ich nowego przywódcy, Judaszowcowej Gwiazdy. Kogo kocur mianuje swoim zastępcą? Co postanowi zrobić z Jagienką i Zielonym Wzgórzem, której bezpieczeństwa bez przerwy pilnuje Bożodrzewny Kaprys, gotowa rzucić się na każdego, kto podejdzie zbyt blisko?

W Klanie Nocy

Ostatni czas nie okazał się zbyt łaskawy dla Nocniaków. Poza nowo odkrytymi terenami, którym wielu pozwoliły zapomnieć nieco o krwawej wojnie z samotnikami, przodkowie nie pobłogosławili ich niemalże niczym więcej. Niedługo bowiem po zakończeniu eksploracji tajemniczego obszaru, doszło do tragedii — Mątwia Łapa, jedna z księżniczek, padła ofiarą morderstwa, którego sprawcy jak na razie nie odkryto. Pośmiertnie została odznaczona za swoje zasługi, otrzymując miano Mątwiego Marzenia. Nie złagodziło to jednak bólu jej bliskich po stracie młodej kotki. Nie mieli zresztą czasu uporać się z żałobą, bo zaledwie kilka wschodów słońca po tym przykrym wydarzeniu, doszło do prawdziwej katastrofy — powodzi. Dotąd zaufany żywioł odwrócił się przeciw Klanowi Nocy, porywając ze sobą życie i zdrowie niejednego kota, jakby odbierając zapłatę za księżyce swej dobroci, którą się z nimi dzielił. Po poległych pozostały jedynie szczątki i pojedyncze pamiątki, których nie zdołały porwać fale przed obniżeniem się poziomu wód, w konsekwencji czego następnego ranka udało się trafić na wiele przykrych znalezisk. Pomimo ciężkiej, ponurej atmosfery żałoby, wpływającej na niemalże wszystkich Nocniaków, normalne życie musiało dalej toczyć się swoim naturalnym rytmem.
Przeniesiono się więc do tymczasowego schronienia w lesie, gdzie uzupełniono zniszczone przez potop zapasy ziół oraz zwierzyny i zregenerowano siły. Następnie rozpoczęła się odbudowa poprzedniego obozu, która poszła dość sprawnie, dzięki ogromnemu zaangażowaniu i samozaparciu członków klanu — w pracach renowacyjnych pomagał bowiem niemalże każdy, od małego kocięcia aż po członków starszyzny. W konsekwencji tego, miejsce to podniosło się z ruin i wróciło do swojej dawnej świetności. Wciąż jednak pewne pozostałości katastrofy przypominają o niej Nocniakom, naruszając ich poczucie bezpieczeństwa. Zwłaszcza z krążącymi wśród kotów pogłoskami o tym, że powódź, która ich nawiedziła, nie była czymś przypadkowym — a zemstą rozchwianego żywiołu, mszczącego się na nich za śmierć członkini rodu. W obozie więc wciąż panuje niepokój, a nawet najmniejszy szmer sprawia, że każdy z wojowników machinalnie stroszy futro i wzmaga skupienie, obawiając się kolejnego zagrożenia.

W Klanie Wilka

Ostatnio dzieje się całkiem sporo – jedną z ważniejszych rzeczy jest konflikt z Klanem Klifu, powstały wskutek nieporozumienia. Wszystko przez samotniczkę imieniem Terpsychora, która przez swoją chęć zemsty, wywołała wojnę między dwoma przynależnościami. Nie trwała ona długo, ale z całą pewnością zostawiła w sercach przywódców dużo goryczy i niesmaku. Wszystko wskazuje na to, że następne zgromadzenie będzie bardzo nerwowe, pełne nieporozumień i negatywnych emocji. Mimo tego Klan Wilka wyszedł z tego starcia zwycięsko – odebrali Klifiakom kilka kotów, łącznie z ich przywódczynią, a także zajęli część ich terytorium w okolicy Czarnych Gniazd.
Jednak w samym Klanie Wilka również pojawiły się problemy. Pewnego dnia z obozu wyszli cali i zdrowi Zabłąkany Omen i jego uczennica Kocankowa Łapa. Wrócili jednak mocno poobijani, a z zeznań złożonych przez srebrnego kocura, wynika, że to młoda szylkretka była wszystkiemu winna. Za karę została wpędzona do izolatki, gdzie spędziła kilka dni wraz ze swoją matką, która umieszczona została tam już wcześniej. Podczas jej zamknięcia, Zabłąkany Omen zmarł, lecz jego śmierć nie była bezpośrednio powiązana z atakiem uczennicy – co jednak nie powstrzymało największych plotkarzy od robienia swojego. W obozie szepczą, że Kocankowa Łapa przynosi pecha i nieszczęście. Jej drugi mentor, wybrany po srebrnym kocurze, stracił wzrok podczas wojny, co tylko podsyca te domysły. Na szczęście nie wszystko, co dzieje się w klanie jest złe. Ostatnio do ich żłobka zawitała samotniczka Barczatka, która urodziła Wilczakom córeczkę o imieniu Trop – a trzy księżyce później narodził się także Tygrysek (Oba kociaki są do adopcji!).

W Owocowym Lesie

Dla owocniaków nadszedł trudny okres. Wszystko zaczęło się od śmierci wiekowej szamanki Świergot i jej partnerki, zastępczyni Gruszki. Za nią pociągnęły się śmierci liderki, rozpacz i tęsknota, które pociągnęła za sobą najmłodszą medyczkę, by skończyć na wybuchu epidemii zielonego kaszlu. Zmarło wiele kotów, jeszcze więcej wciąż walczy z chorobą, a pora nagich drzew tylko potęguje kryzys. Jeden z patroli miał niesamowite szczęście – natrafił na grupę wędrownych uzdrowicieli. Natychmiast wyraziła ona chęć pomocy. Derwisz, Jaskier i Jeżogłówka zostali tymczasowo przyjęci w progi Owocowego Lasu. Zamieszkują Upadłą Gwiazdę i dzielą się z tubylcami ziołami, pomocą, jak i również ciekawą wiedzą.

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty


Miot u Samotników!
(brak wolnych miejsc!)

Miot w Klanie Burzy!
(dwa wolne miejsca!)

Miot w Klanie Klifu!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Owocowym Lesie!
(dwa wolne miejsca!)

Zmiana pory roku już 7 grudnia, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

18 lipca 2019

Od Gorzkiej

Och, ale po co ta kupa niebieskiego futra znowu tutaj przylazła? Nie wystarczyło, że była u nich parę wschodów słońca temu? A może to było wczoraj? Nie, wtedy chyba była tutaj ta druga. Gorzka właściwie ich nie odróżniała, wiedziała tylko, że ich ziołowo-kwiatowy odór okropnie ją irytował, a to coś, co podawały im "dla zdrowia" było zwyczajnie obleśne! Teraz zajmowała się tymi młodszymi pierdami, ale lada moment, a dojdzie do niej. Chyba, że Gorzka na to nie pozwoli! Och, ucieczka, ucieczka brzmiała mega superaśnie, a w dodatku nie będzie musiała się męczyć z żadnym medykiem, czy innym dziwactwem. Zdecydowanie musiała uciec! Już rwała się do biegu, gdy jej zamiary zostały ostudzone. Gęsie Pióro chwyciła ją za futerko na karku i odłożyła na miejsce.
— Siedź spokojnie, zaraz będzie po wszystkim — oznajmiła, liżąc ją w czubek głowy, na co mała skrzywiła się. Oczywiście, że będzie po wszystkim, jak da jej zabrać łapki za pas!
— Nie chcę, aby mnie dotykała — burknęła z irytacją koteczka, uderzając białymi łapkami w podłoże, aby wyrazić swoją niechęć. Sroka westchnęła cicho.
— Wiem, skarbie, ale to konieczne. Robi się coraz zimniej, nie chcemy z tatusiem, abyście się rozchorowali. Zobacz, dzieci Śnieżnego Sopla i Koziej Nóżki też to dostają — powiedziała, wskazując łapkę na bodziszka, która była właśnie oglądana przez Turkawie Skrzydło. Czekoladowa parsknęła.
— A co mnie one obchodzą. Ja nie chcę, aby do mnie podchodziła i tyle. Nie lubię jej — oznajmiła, wcale nie zwracając uwagi, że asystentka medyczki mogłaby ją usłyszeć. A niech słyszy, co ją to w ogóle obchodzi? Ma sobie pójść.
— Jest tutaj dla waszego dobra — powtórzyła cierpliwie Gęsie Pióro, na co jej latorośl prychnęła z irytacją. Zmierzch spojrzał zdziwiony na siostrzyczkę.
— Przestań, jest fajna. I tak ładnie pachnie! — zawołał, uśmiechając się. Gorzka przewróciła oczami, słysząc to.
— Śmierdzi — szepnęła mu na ucho. Kocurek pokręcił głową, ze zdziwieniem.
— Wcale nie — stwierdził.
— Wcale tak — odparowała Gorzka.
— Wcale nie — kontynuował.
— Wca-- — czekoladowa urwała, widząc, że ta dziwna kotka idzie w ich kierunku. Popchała kocura wprost pod jej łapy.
— Hej, co ty-- — zaczął zdziwiony Zmierzch, a mała uśmiechnęła się.
— Jak ją tak lubisz, to idź pierwszy — mruknęła. Czekoladowy pręgusek podniósł łeb i uśmiechnął się lekko, gdy kocica zapytała "A kogo my tutaj mamy?". Gorzka po raz kolejny, wymownie przewróciła oczami. Podobną akcję zrobiła swojej siostrze, jednak w końcu przyszła kolej na nią, co bardzo jej nie pasowało.
— To będzie tylko chwila. Zjesz to i po sprawie — oznajmiła asystentka medyka. Koteczka parsknęła gniewnie.
— Nic od ciebie nie zjem! To jest gorzkie, a ty śmierdzisz! — krzyknęła, cofając się do wyjścia z kociarni. Wszystkie głowy w środku odwróciły się w jej kierunku, a Gęsie Pióro spojrzała na nią zdruzgotana.
— Gorzka! natychmiast przeproś Turkawie Skrzydło — upomniała ją, jednak Iglasty Krzew delikatnie otarł się głową o jej policzek.
— Nie denerwuj się, kochanie. Ja też jako kociak nie lubiłem takich rzeczy — stwierdził, patrząc na ukochaną. Korzystając z okazji, że nikt nie patrzył w jej kierunku, czekoladowa dała nura z kociarni, wybiegając do zimnego obozu. Nie będzie nic jeść od tej kocicy! Przecież jest i d e a l n y m okazem zdrowia!

<Turkawko?>
Posted by
.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)