Od Orzełka

 Nadeszła Pora Nowych Liści. Wydarzyła się tak niespodziewanie, że Orzełek nawet nie dostrzegł nadchodzącej zmiany. Zamiast bawić się w zaspach, rzucać w siebie śnieżkami, a także zawody w skakaniu po białym puchu, kocurek dostrzegł trawę, obrastającą ich obóz oraz pąki na gałęziach drzew. Zrobiło się też znacznie cieplej, przez co mama pozwalała im częściej i na dłużej zapuszczać się poza żłobek. Chociaż Orzełek osobiście uważał, że mogło się do tego przyczynić jeszcze to, że liczyli już dwa księżyce. Czuł się taki duży, chociaż dalej chętnie zasypiał wtulony w futro Szyszki i zawdzięczał jej pełny brzuszek. 
Sokół obiecał zabrać ich na spacer. Szyszka starannie umyła futra swojemu potomstwu, by dobrze prezentowali się przed klanem. Orzełek puszył dumnie sierść, chcąc faktycznie wypaść jak idealny kociak. Czekał na pojawienie się ojca, ze lśniącymi z podekscytowania ślepkami. Gdy tylko Sokół z dumnym uśmiechem zaprosił ich poza kociarnię, Orzełek popędził za rodzeństwem. Dzięki swojej posturze dał radę biec na czele, chociaż żeby braciszkowi nie zrobiło się przykro, że jest ostatni, specjalnie zwolnił, docierając ostatecznie na końcu. 
Znajdując się na zewnątrz, owiał go przyjemny wiatr. Orzełek zamruczał zadowolony, rozglądając się wokół. Zieleń sprawiła, że Owocowy Las wyglądał na bardziej ciepłe miejsce, co niezwykle podobało się maluchowi. Obserwował rodzącą się do życia naturę oraz ruch panujący w obozie, podczas gdy rodzeństwo radośnie się bawiło, pod czujnym spojrzeniem ojca. 
- Mosemy posfiedac? - Orzełek trącił łapką bok Sokoła.
Ten spojrzał na syna dosłownie na uderzenie serca, zanim pewnie kiwnął łbem. Dymny machnął radośnie ogonkiem. Udało się! Zobaczą obóz! Potruchtał za Sokołem, prowadzącym kocią armię. Po drodze obrywał po uszach od rozweselonej Bielik, jednak mu to nie przeszkadzało. 
Musiał spojrzeć w górę, żeby dojrzeć ogromną jabłoń. Sokół wyjaśnił, że na jej gałęziach mieszczą się legowiska wojowników, liderki i uczniów. Byli jednak za mali, żeby się wspinać. Orzełek westchnął. Pewnego dnia będzie najlepszym wspinaczem w całym Owocowym Lesie!
Sokół zaprowadził ich do legowiska medyków. We wnętrzu unosił się aromat wielu ziół, mieszających się ze sobą i sprawiających wrażenie ostrości. Wschód był jednak bardzo uprzejmy i z uśmiechem odpowiadał na każde pytanie zadane przez kociaki. Orzełek od razu go polubił. 
- Mosemy pana jesce odfiedic? - spytał kocurek, przekrzywiając łebek. 
Wschód poruszył wąsami. 
- Oczywiście. Kiedy tylko chcecie. 
Poczuł ogon ojca, łagodnie popychający go do wyjścia. Pożegnał się grzecznie z medykiem, jak uczyła mamusia, zanim znowu znaleźli się na zewnątrz. Spojrzał na daleki horyzont. Ten widok zwrócił jego uwagę od razu. 
- A tam co jest? - spytał, wskazując ogonkiem. 
Sokół zmarszczył nos. 
- Wyjście z obozu. Gdy zostaniecie uczniami, poznacie wszystkie tajemnice Owocowego Lasu.
- Ale ja ce telas! - Płomykówka tupnęła łapką. 
Oho. Orzełek skulił się lekko. Gdy siostrzyczka najbardziej podobna do mamy czegoś chciała, logiczne, że tak łatwo nie odpuści. Sokół był jednak nieugięty, w przeciwieństwie do Szyszki. Chwycił malutką za luźną skórę na karku, mimo jej wyrywania i skierowali się do dalej. Orzełek był naprawdę ciekawy, gdzie tym razem poprowadzą ich łapy. 
Przecisnęli się między jeżynami. Kolejne przyziemne legowisko. Ciekawe kto je zamieszkiwał? Szybko w myślach powtórzył wszystkie rangi obowiązujące w Owocowym Lesie oraz zasady klanu, o które uważnie wypytał mamę. Szyszka zdradziła mu również imiona przywódców, rządzących przed nią. Mama tyle wiedziała! Kocurek miał na tyle dobrą pamięć, że najmniejsze słowo chłonął jak gąbka. 
- Pędraku, przyprowadziłem ci najczadowsze kociaki! 
Orzełek uśmiechnął się lekko. Rozejrzał się po legowisku, chcąc dowiedzieć się, do kogo zwrócił się tata. Dojrzał zwiniętego na posłaniu grubszego kocura. Wyglądał na bardzo nieszczęśliwego. 
- Spadać. - fuknął, zwijając się w ciaśniejszy kłębek. 
Jego zachowanie zasmuciło Orzełka. Kocurek wybiegł na chwilę z legowiska, wracając do niego po kilku uderzeniach serca z kasztanem w pyszczku. Powoli poszedł do starszego kocura, kładąc mu prezent obok łap.
- Plose, to dla pana. - miauknął cichutko.
Sokół pogonił ich całą piątkę, żeby jeszcze skorzystali z czasu na zabawę na zewnątrz. Orzełek potruchtał za braciszkiem i siostrzyczkami. Uwielbiam zdobywać wiedzę, a jeszcze bardziej uszczęśliwiać.