BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Klan Burzy znów stracił lidera przez nieszczęśliwy wypadek, zabierając ze sobą dodatkową dwójkę kotów podczas ataku lisów. Przywództwo objął Króliczy Nos, któremu Piaszczysta Zamieć oddał swoje ówczesne stanowisko, na zastępcę klanu wybrana natomiast została Przepiórczy Puch. Wiele kotów przyjęło informację w trudny sposób, szczególnie Płomienny Ryk, który tamtego feralnego dnia stracił kotkę, którą uważał za matkę

W Klanie Klifu

Plotki w Klanie Klifu mimo upływu czasu wciąż się rozprzestrzeniają. Srokoszowa Gwiazda stracił zaufanie części swoich wojowników, którzy oskarżają go o zbrodnie przeciwko Klanowi Gwiazdy i bycie powodem rzekomego gniewu przodków. Złość i strach podsycane są przez Judaszowcowy Pocałunek, głoszącego słowo Gwiezdnych, i Czereśniową Gałązkę, która jako pierwsza uznała przywódcę za powód wszystkich spotykających Klan Klifu katastrof. Srokoszowa Gwiazda - być może ze strachu przed dojściem Judaszowca do władzy - zakazał wybierania nowych radnych, skupiając całą władzę w swoich łapach. Dodatkowo w okolicy Złotych Kłosów pojawili się budujący coś Dwunożni, którzy swoimi hałasami odstraszają zwierzynę.

W Klanie Nocy

doszło do ataku na książęta, podczas którego Sterletowa Łapa utracił jedną z kończyn. Od tamtej pory między samotnikami a Klanem Nocy, trwa zawzięta walka. Zgodnie z zeznaniami przesłuchiwanych kotów, atakujący ich klan samotnicy nie są zwykłymi włóczęgami, a zorganizowaną grupą, która za cel obrała sobie sam ród władców. Wojownicy dzień w dzień wyruszają na nieznane tereny, przeszukując je z nadzieją znalezienia wskazówek, które doprowadzą ich do swych przeciwników. Spieniona Gwiazda, która władzę objęła po swej niedawno zmarłej matce, pracuje ciężko każdego wschodu słońca, wraz z zastępczyniami analizując dostarczane im wieści z granicy.
Niestety, w ostatnich spotkaniach uczestniczyć mogła jedynie jedna z jej zastępczyń - Mandarynkowe Pióro, która tymczasowo przejęła obowiązki po swej siostrze, aktualnie zajmującej się odchowaniem kociąt zrodzonych z sojuszu Klanu Nocy oraz Klanu Wilka.

W Klanie Wilka

Kult Mrocznej Puszczy w końcu się odzywa. Po księżycach spędzonych w milczeniu i poczuciu porzucenia przez własną przywódczynię, decydują się wziąć sprawy we własne łapy. Ciężko jest zatrzymać zbieraną przez taki czas gorycz i stłumienie, przepełnione niezadowoleniem z decyzji władzy. Ich modły do przodków nie idą na marne, gdyż przemawia do nich sama dusza potępiona, kryjąca się w ciele zastępczyni, Wilczej Tajgi. Sosnowa Igła szybko zdradza swą tożsamość i przyrównuje swych wyznawców do stóp. Dochodzi do udanego zamachu na Wieczorną Gwiazdę. Winą obarczeni zostają żądni zemsty samotnicy, których grupki już od dawna były mordowane przez kultystów. Nowa liderka przyjmuje imię Sosnowa Gwiazda, a wraz z nią, w Klanie Wilka następują brutalne zmiany, o czym już wkrótce członkowie mogli przekonać się na własne oczy. Podczas zgromadzenia, wbrew rozkazowi liderki, Skarabeuszowa Łapa, uczennica medyczki, wyjawia sekret dotyczący śmierci Wieczornej Gwiazdy. W obozie spotyka ją kara, dużo gorsza niż ktokolwiek mógłby sądzić. Zostaje odebrana jej pozycja, możliwość wychodzenia z obozu, zostaje wykluczona z życia klanowego, a nawet traci swe imię, stając się Głupią Łapą, wychowanką Olszowej Kory. Warto także wspomnieć, że w szale gniewu przywódczyni bezpowrotnie okalecza ciało młodej kotki, odrywając jej ogon oraz pokrywając jej grzbiet głębokimi szramami.

W Owocowym Lesie

Społecznością wstrząsnęła nagła i drastyczna śmierć Morelki. Jak donosi Figa – świadek wypadku, świeżo mianowanemu zwiadowcy odebrały życie ogromne, metalowe szczęki. W związku z tragedią Sówka zaleciła szczególną ostrożność na terenie całego klanu i zgłaszanie każdej ze śmiercionośnych szczęki do niej.
Niedługo później patrol składający się z Rokitnika, Skałki, Figi, Miodka oraz Wiciokrzewa natknął się na mrożący krew w żyłach widok. Ciało Kamyczka leżało tuż przy Drodze Grzmotu, jednak to głównie jego stan zwracał na siebie największą uwagę. Zmarły został pozbawiony oczu i przyozdobiony kwiatami – niczym dzieło najbardziej psychopatycznego mordercy. Na miejscu nie znaleziono śladów szarpaniny, dostrzeżono natomiast strużkę wymiocin spływającą po pysku kocura. Co jednak najbardziej przerażające – sprawca zdarzenia w drastyczny sposób upodobnił wygląd truchła do mrówki. Szok i niedowierzanie jedynie pogłębił fakt, że nieboszczyk pachniał… niedawno zmarłą Traszką. Sówka nakazała dokładne przeszukanie miejsca pochówku starszej, aby zbadać sprawę. Wprowadziła także nowe procedury bezpieczeństwa: od teraz wychodzenie poza obóz dozwolone jest tylko we dwoje, a w przypadku uczniów i ról niewalczących – we troje. Zalecana jest również wzmożona ostrożność przy terenach samotniczych. Zachowanie przywódczyni na pierwszy rzut oka nie uległo zmianie, jednak spostrzegawczy mogą zauważyć, że jej znany uśmiech zaczął ostatnio wyglądać bardzo niewyraźnie.

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty



Znajdki w Klanie Wilka!
(brak wolnych miejsc!)

Miot w Owocowym Lesie!
(jedno wolne miejsce!)

Zmiana pory roku już 30 marca, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

25 października 2020

Od Iskry

- Tutaj był obóz.
Jej głos niespodziewanie przerwał panującą od początku ich wycieczki ciszę. Czy to przez jego nagłość, czy przez treść jej oświadczenia, Kudłacz spojrzał na nią zaskoczony.
- Mieszkałaś tu?
Jedyną pozostałością po legowiskach był pień, w którym czarny mógłby zmieścić się kilkanaście razy, poznaczony miejscami przez pazury. Iskra podeszła do niego bliżej, z nieobecnym wzrokiem przejeżdżając łapą po jednym ze śladów. Czarny zaczął mieć bardzo złe przeczucie.
- Co się z nimi stało?
Wędrowiec zamknęła ślepia, jakby chcąc lepiej zobaczyć to, o czym chciała mu opowiedzieć. Jeszcze zanim Jeżyk powiedział jej o wszystkim, doszły ją echa tamtych wydarzeń.
- Zginęli. Część dołączyła do Klanu Nocy. Parę kotów uciekło i słuch o nich zaginął. Tyle zostało. - Wskazała ogonem zarośnięte przez trawę ślady obozowego życia. 
Zapadła cisza.
- Przykro mi - miauknął Kudłacz, przyglądając jej się szeroko rozwartymi ślepiami. Nie spodziewał się tego. Iskra nigdy nie mówiła o swojej rodzinie, ale nie sądził, że to dlatego. Spojrzał na nią tak, jakby widział ją pierwszy raz w życiu.
- Co żyje, musi umrzeć. Co umarło, będzie żyć - jej głos zabrzmiał obco, jakby nie należał do niej. - Każda Ścieżka prowadzi do Drogi. Nieskończony cykl. Jedność.
Jej słowa go zaskoczyły. Czuł, co chciała mu powiedzieć, ale nie rozumiał. Milczał więc, pogrążając się we własnych myślach.
- Wiedziałaś, co się stało?
Pokręciła głową.
- Słyszałam wieści o zniszczeniu i śmierci, ale nie wiedziałam czyim, ani przez kogo. Dopiero tutaj się dowiedziałam.
Dostrzegł w jej ślepiach wahanie. Odwróciła wzrok, utkwiwszy go w pniu.
- Chciałam zawrócić. Łatwo jest wierzyć, gdy nikt na ciebie nie czeka. Miałam dwie siostry, obie zostały w klanie. Łapałam już trop, ale… 
Znów miała przed sobą te oczy. Skute lodem pustkowie, przeszyte krzykiem kruka. Absolutne zimno. Dogłębna samotność.
- Spotkałam samotnika, wędrowca. Po prostu pojawił się na mojej drodze, a gdy uniosłam wzrok… Nie znam nikogo, kto miałby takie oczy. Niemal białe, bezkresne i zimne. Spojrzał na mnie i położył pazur na ustach. Milczeliśmy. I zawróciłam.
Spuściła łeb. Czarny chciał do niej podejść, zrobić coś, żeby ją pocieszyć, ale nie wiedział co. Nie potrafił. Była pierwszą osobą, która mu się zwierzyła, pierwszą, z którą w ogóle rozmawiał. Otworzył pysk, ale nie wydobyły się z niego żadne słowa.
- Szukałam ich potem we Śnie. Spotkałam tylko Muszelkę. Jeśli Nostalgia żyje… Zrobię wszystko, żeby ją odnaleźć. - W jej ślepiach zapłonął ogień i kocur był pewien, że dotrzyma słowa.

***

W nocowaniu na szczątkach dawnego obozu było coś niepokojącego. Kudłacz nie należał do bojaźliwych, ale zwinął się szczelniej, mocniej dosuwając plecami do ogromnego pnia. Jego mentorka dokądś poszła, obiecując, że wróci niebawem. Cały dzień zdawała się być nieobecna, raz po raz przemierzając podmokłe tereny, co jakiś czas przystając, by zanucić nieznaną mu pieśń, kiwając się przy tym miarowo. Zostawił ją samą i zapolował, dzięki czemu kładli się z pełnym żołądkiem. A przynajmniej on kładł.
Po raz kolejny do jego nosa dotarł nieznany, alarmujący zapach. Iskra twierdziła, że to lisy, zamieszkujące te tereny. Zwierzę podeszło jeszcze bliżej niż poprzednio, czuł je bardzo wyraźnie. Mimowolnie zjeżył sierść, w każdej chwili spodziewając się ataku.
Nie było mowy o śnie w takich warunkach.
Do jego uszu dobiegł ledwo słyszalny szelest. W ostatniej chwili stłumił głuche warknięcie. Podniósł się powoli, pilnując, by nie wydać najmniejszego dźwięku.
Szelest powtórzył się, jeszcze bliżej niż poprzednio.
Wbił wzrok we wszechogarniającą ciemność. Jedynym źródłem światła były gwiazdy, skąpiące swojego blasku. Przywarł tyłem do pnia, spinając mięśnie.
Parę długości od niego rozległo się dziwne szczeknięcie. Nim zdążył zareagować, jego spojrzenie skrzyżowało się z okrągłymi, czarnymi ślepiami. Istota warknęła przeciągle, taksując go spojrzeniem. Oceniała go. Ze wzajemnością.
Nagle tuż obok rozległ się kolejny, dziwny dźwięk. Lis uniósł uszy, odwracając od niego wzrok. Ile razy wcześniej atakował właśnie w takim momencie. Chwila rozproszenia, której potrzebował, żeby zabić.
- Zostań.
Dobrze znany głos osadził go w miejscu. Jego przewodniczka zrobiła parę kroków w jego stronę, ciągle obserwując lisa, po czym jak gdyby nigdy nic usiadła. Zaskoczony lis uniósł uszy, ciągle jednak gotowy do ataku. W odpowiedzi czekoladowa otworzyła pysk, ale nie wydobył się z niego żaden dźwięk. 
Ku zaskoczeniu Kudłacza, to nie rozwścieczyło lisa. Wydobył z siebie kilka dziwnych dźwięków, na które Iskra… odpowiedziała. Przyglądał się osłupiały tej dziwnej konwersacji.
- Nie mamy złych zamiarów. - Czekoladowa powoli dobierała słowa. Dawno nie miała okazji korzystać z Lisiej Mowy. Spojrzała w oczy swojej rozmówczyni i doznała dziwnego uczucia, że już je widziała. Kiedyś, dawniej… 
Ruda nie odpowiedziała, bacznie się jej przyglądając. Na poparcie swoich słów, kocica opuściła uszy, kuląc się lekko. Nie doczekała się jednak odpowiedzi, niemal przewiercana na wylot przez spojrzenie czarnych oczu. Czekała.
- Znam cię - powiedziała w końcu lisica. - Wiele młodych zdążyło opuścić gniazda od tamtej pory.
Coś w umyśle kotki przeskoczyło na właściwe miejsce. Ten zapach, te oczy… Należały od tamtego małego liska. Uśmiechnęła się.
- Same wtedy niedawno wysunęłyśmy nos z nory. 
- Znasz Mowę - weszła jej w słowo ruda.
Kocica skinęła głową. 
- Wiele czasu spędziłam poza swoją norą. 
Ruda parsknęła.
- Pewnie dlatego naruszasz mój grr-a  - ostatniego słowa nie zrozumiała, ale domyśliła się, że chodzi o teren, który lisica uznała za swój.
- Nie chciałam odbierać zwierzyny twoim młodym. Przepraszam.
- Więc po co tu jesteś? - Spytała ruda podejrzliwie.
- Szukam kogoś. Miał tu kiedyś norę.
Lisica wciąż była spięta, ale wyglądała, jakby uwierzyła słowom Iskry. Nie zrozumiała jej następnego pytania, ale zdawało jej się, że ruda pytała, czy chodzi o kota. Przytaknęła.
- Porzucili swoją norę, przepędzeni przez innych grrr-ha - ostatnie słowo musiało być określeniem kota w jej mowie. - Założyli nową.
Serce Iskry zabiło szybciej. 
- Jeśli powiesz mi gdzie, stanę się twoją dozgonną dłużniczką. - W języku lisów dłużnik brzmiał jak “ten, który przepędza choroby z twojego domu”. Ruda prychnęła.
- Skąd mogę wiedzieć, że mogę ci zaufać?
Czekoladowa spojrzała jej w oczy i rzekła wolno, próbując znaleźć właściwe słowa.
- Dam ci Przysięgę.
Oczy lisicy rozszerzyły się z zaskoczenia. Przez chwilę milczała, widocznie szukając najwłaściwszych słów.
- Jeśli twój mentor Mowy powierzył ci ten zwyczaj, nie mam powodu ci nie ufać. Pokażę ci nową norę twoich sióstr. 
- Dziękuję - miauknęła kotka. Lisica uciszyła ją gestem.
- Pamiętaj o swojej obietnicy… - zawiesiła głos, patrząc na nią pytająco.
- Iskro. Tak nazwały mnie siostry.
Ruda przez moment przyglądała się jej bacznie.
- Więc pamiętaj, Iskro. 
- Będę. Niech zwierzyna nie omija twojej nory… - teraz to ona zawiesiła głos.
Lisica uśmiechnęła się tylko.  

***

Podziw, który żywił dla niej Kudłacz, wzrósł chyba trzykrotnie od czasu, gdy pokazała swoją znajomość Mowy Lisów. Wytłumaczyła mu, że którejś zimy śnieżyca zapędziła ją na pewien czas do jaskini, która okazała się być także schronieniem rudzielca-samotnika. Opady nie ustawały, więc musieli jakoś się dogadać, ucząc się wzajemnie. 
Lisica dotrzymała słowa. Wskazała im kierunek, opisując miejsce, w którym według niej zatrzymali się ocalali z pogromu, odmówiła jednak pójścia z nimi. Czekoladowa obiecała sobie zbadać tę sprawę później. Póki co, miała inne zadanie.
Odnaleźć siostrę.
Posted by
.

1 komentarz:

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)