BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Klan Burzy znów stracił lidera przez nieszczęśliwy wypadek, zabierając ze sobą dodatkową dwójkę kotów podczas ataku lisów. Przywództwo objął Króliczy Nos, któremu Piaszczysta Zamieć oddał swoje ówczesne stanowisko, na zastępcę klanu wybrana natomiast została Przepiórczy Puch. Wiele kotów przyjęło informację w trudny sposób, szczególnie Płomienny Ryk, który tamtego feralnego dnia stracił kotkę, którą uważał za matkę

W Klanie Klifu

Wojna z Klanem Wilka i samotniczkami zakończyła się upokarzającą porażką. Klan Klifu stracił wielu wojowników – Miedziany Kieł, Jerzykową Werwę, Złotą Drogę oraz przywódczynię, Liściastą Gwiazdę. Nie obyło się również bez poważnych ran bitewnych, które odnieśli Źródlana Łuna, Promieniste Słońce i Jastrzębi Zew. Klan Wilka zajął teren Czarnych Gniazd i otaczającego je lasku, dołączając go do swojego terytorium. Klan Klifu z podkulonym ogonem wrócił do obozu, by pochować zmarłych, opatrzeć swoje rany i pogodzić się z gorzką świadomością zdrady – zarówno tej ze strony samotniczek, które obiecywały im sojusz, jak i członkini własnego Klanu, zabójczyni Zagubionego Obuwika i Melodyjnego Trelu, Zielonego Wzgórza. Klifiakom pozostaje czekać na decyzje ich nowego przywódcy, Judaszowcowej Gwiazdy. Kogo kocur mianuje swoim zastępcą? Co postanowi zrobić z Jagienką i Zielonym Wzgórzem, której bezpieczeństwa bez przerwy pilnuje Bożodrzewny Kaprys, gotowa rzucić się na każdego, kto podejdzie zbyt blisko?

W Klanie Nocy

Ostatni czas nie okazał się zbyt łaskawy dla Nocniaków. Poza nowo odkrytymi terenami, którym wielu pozwoliły zapomnieć nieco o krwawej wojnie z samotnikami, przodkowie nie pobłogosławili ich niemalże niczym więcej. Niedługo bowiem po zakończeniu eksploracji tajemniczego obszaru, doszło do tragedii — Mątwia Łapa, jedna z księżniczek, padła ofiarą morderstwa, którego sprawcy jak na razie nie odkryto. Pośmiertnie została odznaczona za swoje zasługi, otrzymując miano Mątwiego Marzenia. Nie złagodziło to jednak bólu jej bliskich po stracie młodej kotki. Nie mieli zresztą czasu uporać się z żałobą, bo zaledwie kilka wschodów słońca po tym przykrym wydarzeniu, doszło do prawdziwej katastrofy — powodzi. Dotąd zaufany żywioł odwrócił się przeciw Klanowi Nocy, porywając ze sobą życie i zdrowie niejednego kota, jakby odbierając zapłatę za księżyce swej dobroci, którą się z nimi dzielił. Po poległych pozostały jedynie szczątki i pojedyncze pamiątki, których nie zdołały porwać fale przed obniżeniem się poziomu wód, w konsekwencji czego następnego ranka udało się trafić na wiele przykrych znalezisk. Pomimo ciężkiej, ponurej atmosfery żałoby, wpływającej na niemalże wszystkich Nocniaków, normalne życie musiało dalej toczyć się swoim naturalnym rytmem.
Przeniesiono się więc do tymczasowego schronienia w lesie, gdzie uzupełniono zniszczone przez potop zapasy ziół oraz zwierzyny i zregenerowano siły. Następnie rozpoczęła się odbudowa poprzedniego obozu, która poszła dość sprawnie, dzięki ogromnemu zaangażowaniu i samozaparciu członków klanu — w pracach renowacyjnych pomagał bowiem niemalże każdy, od małego kocięcia aż po członków starszyzny. W konsekwencji tego, miejsce to podniosło się z ruin i wróciło do swojej dawnej świetności. Wciąż jednak pewne pozostałości katastrofy przypominają o niej Nocniakom, naruszając ich poczucie bezpieczeństwa. Zwłaszcza z krążącymi wśród kotów pogłoskami o tym, że powódź, która ich nawiedziła, nie była czymś przypadkowym — a zemstą rozchwianego żywiołu, mszczącego się na nich za śmierć członkini rodu. W obozie więc wciąż panuje niepokój, a nawet najmniejszy szmer sprawia, że każdy z wojowników machinalnie stroszy futro i wzmaga skupienie, obawiając się kolejnego zagrożenia.

W Klanie Wilka

Ostatnio dzieje się całkiem sporo – jedną z ważniejszych rzeczy jest konflikt z Klanem Klifu, powstały wskutek nieporozumienia. Wszystko przez samotniczkę imieniem Terpsychora, która przez swoją chęć zemsty, wywołała wojnę między dwoma przynależnościami. Nie trwała ona długo, ale z całą pewnością zostawiła w sercach przywódców dużo goryczy i niesmaku. Wszystko wskazuje na to, że następne zgromadzenie będzie bardzo nerwowe, pełne nieporozumień i negatywnych emocji. Mimo tego Klan Wilka wyszedł z tego starcia zwycięsko – odebrali Klifiakom kilka kotów, łącznie z ich przywódczynią, a także zajęli część ich terytorium w okolicy Czarnych Gniazd.
Jednak w samym Klanie Wilka również pojawiły się problemy. Pewnego dnia z obozu wyszli cali i zdrowi Zabłąkany Omen i jego uczennica Kocankowa Łapa. Wrócili jednak mocno poobijani, a z zeznań złożonych przez srebrnego kocura, wynika, że to młoda szylkretka była wszystkiemu winna. Za karę została wpędzona do izolatki, gdzie spędziła kilka dni wraz ze swoją matką, która umieszczona została tam już wcześniej. Podczas jej zamknięcia, Zabłąkany Omen zmarł, lecz jego śmierć nie była bezpośrednio powiązana z atakiem uczennicy – co jednak nie powstrzymało największych plotkarzy od robienia swojego. W obozie szepczą, że Kocankowa Łapa przynosi pecha i nieszczęście. Jej drugi mentor, wybrany po srebrnym kocurze, stracił wzrok podczas wojny, co tylko podsyca te domysły. Na szczęście nie wszystko, co dzieje się w klanie jest złe. Ostatnio do ich żłobka zawitała samotniczka Barczatka, która urodziła Wilczakom córeczkę o imieniu Trop – a trzy księżyce później narodził się także Tygrysek (Oba kociaki są do adopcji!).

W Owocowym Lesie

Dla owocniaków nadszedł trudny okres. Wszystko zaczęło się od śmierci wiekowej szamanki Świergot i jej partnerki, zastępczyni Gruszki. Za nią pociągnęły się śmierci liderki, rozpacz i tęsknota, które pociągnęła za sobą najmłodszą medyczkę, by skończyć na wybuchu epidemii zielonego kaszlu. Zmarło wiele kotów, jeszcze więcej wciąż walczy z chorobą, a pora nagich drzew tylko potęguje kryzys. Jeden z patroli miał niesamowite szczęście – natrafił na grupę wędrownych uzdrowicieli. Natychmiast wyraziła ona chęć pomocy. Derwisz, Jaskier i Jeżogłówka zostali tymczasowo przyjęci w progi Owocowego Lasu. Zamieszkują Upadłą Gwiazdę i dzielą się z tubylcami ziołami, pomocą, jak i również ciekawą wiedzą.

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty


Miot u Samotników!
(brak wolnych miejsc!)

Miot w Klanie Burzy!
(dwa wolne miejsca!)

Miot w Klanie Klifu!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Owocowym Lesie!
(dwa wolne miejsca!)

Zmiana pory roku już 7 grudnia, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

15 października 2020

Od Małej Łapy CD Wróblowego Serca

Od odejścia większości burzaków minął dzień a te dwie kanalie nadal grzały tu dupy, co Małej Łapie ani trochę się nie podobało, co ostentacyjnie przekładał na swoje czyny. A to perfidnie nasrał na legowisko swojego "ukochanego mentora", to znowu zwymiotował mu na głowę posiłkiem zjedzonym chwilę temu, to oddał mocz na jego pysk, gdy ten stał za nim. Jakby tego było mało jeszcze bardziej próbował usilnie wysłać kocura na tamten światek. Przez te wszystkie księżyce uczenia Małej Łapy Lampart zdołał trafił do medyków w stanie ciężkim dobre kilka razy, przez co miał okazję zapoznać się bliżej z kotami, które chorowały. Między innymi z Wężowym Wrzaskiem, Gepardem, Wiśnią czy nawet Grzmiącym potokiem, którzy otwarcie gardzili Lampartem. Czarnego kocurka dziwiło to, jak dużą cierpliwość miał wojownik, w końcu to było oczywiste, kto stoi za tymi akcjami. W sumie trochę go to bawiło. Właściwie nie trochę a cholernie bardzo, w pewnym momencie Mały zaczął ignorować fakt, iż jego celem stało się zabicie innego kota.
— Mała Łapo, pora na trening — mruknął kocur, pojawiając się w legowisku uczniów. Syn Wilczego Serca wytknął mu jedynie język, plując mu przy tym w psyk.
— Nadal wali od ciebie rzygami — miauknął kąśliwie, uśmiechając się na samą myśl o tym, jak o dzisiejszym wschodzie słońca puścił pięknego bełta na futro mentora — A poza tym, nigdzie nie idę. Pocałuj mnie w dupę — fuknął, chcąc się odwrócić i walnąć dupskiem na legowisko, by dalej zlewać swojego nauczyciela, lecz silne szczęki zaciskające się na jego karku skutecznie mu to uniemożliwiły. Mała Łapa wyleciał z legowiska z donośnym piskiem, upadając na ziemię prosto w mieszaninę stopniałego śniegu oraz piachu. Podniósł pysk, dysząc ciężko i nim zdążył zareagować, cztery ostre jak brzytwa pazury przejechały po jego pysku. Zachłysnął się powietrzem, gdy dotarło do niego to, co właśnie się działo.
Lamparci Krok wpadł w furię.
Możliwe, że próbował go zabić.
Wygiął się, unikając silnego ciosu, jednak pazury wojownika zdążyły przeorać jego lewą tylną łapę. Zakwilił, przewracając się na grzbiet, gdy spróbował się podnieść. Burzak był co raz bliżej, zdesperowany uczeń kopnął go łapą w pysk, po czym doskoczył do szyi, wbijając swoje kły w ciało przeciwnika. Nie miał jednak szans, był zbyt słaby i wątły. Van z łatwością odrzucił go na bok, ponownie dotkliwie raniąc. Szykował się na swój koniec, widząc wściekłą mordę, jednakże najwidoczniej to nie był jeszcze jego czas. Wściekła Cętkowany Liść dopadła do burzaka, w mgnieniu oka korzystając z jego zdezorientowania i zaciskając szczęki na jego gardle.
Kilkanaście uderzeń serca i ciało przestało się poruszać.
Z żywego kota zostały tylko zwłoki.
Oddychał ciężko, wpatrując się w trupa, zupełnie nie dostrzegając matki, która podchodziła właśnie do niego. Wojowniczka trąciła swojego syna nosem, przyglądając mu się uważnie.
— Jak się czujesz? — jej głos był szorstki i groźny, chociaż uczeń dobrze wiedział, że gdzieś tam głęboko siedziała skryta troska. Czarny kocur szybko odwrócił głowę w bok, ignorując pieczenie policzka.
— Ja chciałem się go pozbyć — warknął cicho, tak, by niemalże nikt nie zdołał go usłyszeć.

< Wróblowe Serce? Druga cześć będzie w opku Igły>

Wyleczeni: Wiśniowa Pestka, Gepardzia Łapa, Skra, Płomień, Grzmiący Potok, Wężowy Wrzask
Posted by
.

1 komentarz:

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)